Op het zeer warme eiland Curaçao was het vandaag woensdag 21 september 2011. De maanden verstrijken werkelijk supersnel en de twee jaren die Uw Hoofdredacteur inmiddels al op dit eiland verblijft, lijken werkelijk omgevlogen te zijn. Gelukkig, want Uw Hoofdredacteur en diens gezin hebben het hier uitstekend naar de zin, duurt het project nog bijna een jaar en kunnen nog vele dagen vol zon op Curaçao worden doorgebracht. Zoals te doen gebruikelijk, gebeurde er de afgelopen 24 uur weer van alles op dit zo fraaie stukje aarde. En, zoals altijd, kunt U er alles over lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”
Gisteren was het zover. In Nederland werd het nieuwe parlementaire jaar geopend met de Troonrede door Hare Majesteit. Het was dus Prinsjesdag. Nu zult U zich wellicht afvragen wat daarvan op Curaçao in de openbaarheid komt. Welnu, zoals ieder jaar was het ook ditmaal weer zover. Uw Hoofdredacteur ontving, evenals de (veel) rustiger Fries, Long Tall Herrie en Jumping Paul, een uitnodiging om bij de Nederlandse Vertegenwoordiging te Willemstad Prinsjesdag te komen vieren. Long Tall Herrie bleek echter te zijn verhinderd en Jumping Paul is op wereldreis naar de metropool Winschoten. Gezamenlijk met de (veel) rustiger Fries reisde Uw Hoofdredacteur dan ook af naar de Nederlandse Vertegenwoordiging, zeg maar het Nederlandse ambassadegebouw te Punda. Uw Hoofdredacteur was er vanaf half zeven in de avond genodigd, althans zo dachten zowel de (veel) rustiger Fries als Uw Hoofdredacteur. Bij de Vertegenwoordiging aangekomen bleek het er echter een drukte van belang te zijn. Dit feit kon snel worden verklaard: de bijeenkomst stond namelijk al vanaf half zes gepland, hetgeen Uw Hoofdredacteur (en de Fries) echter was ontgaan. Wel was het de juiste tijd om binnen te treden, de recent benoemde Vertegenwoordiger van Nederland, Gerard van der Wulp (ex nieuwslezer en vertegenwoordiger in Washington), belichtte in eigen woorden nog eens de eerder op de middag uitgesproken Troonrede van de Majesteit. Het moet gezegd, hij deed dat op fraaie wijze. Daarna was het tijd voor een hapje en een drankje onder de klanken van een Antilliaanse steelband. Diverse bekenden, veelal politici, werd de hand geschud. Al met al, zo concludeerden de (veel) rustiger Fries en Uw Hoofdredacteur, een zeer geslaagde avond.
Op het werk is enige dagen geleden een klein ongelukje gebeurd toen een van de personeelsleden zich, per ongeluk, verwondde. Tijdens het ontladen van zijn dienstwapen ging dit plotseling af waardoor de man een schampschot aan zijn been opliep. Daar werd vanzelfsprekend nog dagen over nagepraat. De conclusie van velen was het een geluk bij een ongeluk was dat het slechts bij een schampschot was gebleven. Eén collega maakte het wel erg bont. Hij stelde dat het veel erger was geweest “wanneer de schutter zijn duim van zijn voet had afgeschoten. Je kunt dan namelijk je voet niet meer sturen en dus kun je dan niet meer lopen.” Op de vraag van Uw verbaasde Hoofdredacteur of de betreffende schutter dan duimen aan zijn voeten had zitten, werd bevestigend geantwoord. En wat bleek uiteindelijk, de collega had volstrekt gelijk. Kennen wij Nederlanders een grote teen, in het Papiaments kent men slechts duimen. Antillianen hebben dus, Uw Hoofdredacteur zal het nimmer meer vergeten, vier duimen. Twee aan hun handen en twee aan hun voeten, althans als ze geen dienstwapen hebben.
Vandaag brak voor de Olijke Twee een dag aan waar lang naar was uitgekeken. Het tweetal ging vandaag eindelijk op schoolkamp. Per bus zou worden gereisd naar Landhuis Pannekoek, alwaar allerlei spelletjes op het programma stonden. Beiden waren er helemaal klaar voor, zo lieten zij weten. Uitgeput werden zij vanmiddag door de bus weer bij hun school afgeleverd. Zij hadden het heel erg leuk gehad wisten beiden. Dochterlief vertelde: “er waren allerlei spelletjes zoals bowling met lege flessen. Overigens heb ik daar haast niet aan meegedaan. Dat gold trouwens voor de meeste spelletjes. Ik had er gewoon geen zin in. Wat heb ik een leuke dag gehad.” Moeder de vrouw vroeg het olijke ding nog maar eens of meedoen dan niet verplicht was. Stomverbaasd over deze vraag antwoordde dochterlief: “misschien was het wel verplicht, maar ik had gewoon geen zin. En dan doe ik het ook niet!”
Ook Moeder de vrouw had vandaag een schooluitje. Zij ging, met haar leerlingen, naar “Den Paradera” van mevrouw Dinah Veeris. Dit is een botanische tuin waar bezoekers uitleg krijgen over planten die groeien in de natuur. Hoe groeit en bloeit nu eigenlijk alles? De leerlingen bleken bijzonder onder de indruk te zijn, hetgeen ook gold voor Moeder de vrouw. Morgen dient zij namelijk een les te verzorgen in het vak Natuur. U begrijpt het wellicht al, morgen worden er dan ook zaadjes geplant waarna de leerlingen hun eigen plantje moeten opkweken. Mooi toch, kinderen de wonderen der natuur met eigen ogen laten ervaren.
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten