"Zakken! Zakken!!!!"

Het is inmiddels maandag 30 september 2013 geworden op Curaçao. Het is nog zeer vroeg in de ochtend en Uw Hoofdredacteur heeft zojuist de Olijke Twee bij hun school afgeleverd. Nu is er dan ook nog kort de gelegenheid U te voorzien van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur" alvorens, ook voor Uw Hoofdredacteur, de werkweek van start gaat. Een werkweek overigens die door Moeder de vrouw en de beide olijkerds met grote vreugde werd begroet. Immers, aan het einde van deze week wacht hen een welverdiende week vakantie! Het is vandaag de laatste dag van de maand september nu het morgen alweer 1 oktober is. Wat vliegt de tijd toch snel voorbij op dit zo prachtige eiland! Nog slechts enkele maanden en dan is het al Kerst. Het is, zelfs na een jarenlang verblijf in de Tropen, nog immer een vreemde gewaarwording de herfst en de winter in te gaan met temperaturen die dagelijks nog altijd boven de dertig graden Celsius liggen.

Het voetbaltoernooi, waaraan de jongste olijkerd gisteren voor de eerste maal in zijn nog jonge leven deelnam, had na afloop nog wel een klein staartje. Nadat de tas weer was ingepakt met leeggedronken flessen water, bananenschillen en de restanten van een mandarijn, kon Uw Hoofdredacteur de reis naar huis gaan inzetten. Naast hem, veilig in de gordels, zijn kleine voetballertje. Nu moet U weten, het mannetje speelt met een enorme bezieling maar heeft nog niet echt kennis van de voor de voetbalsport geldende regels. Buitenspel? Het zegt hem niets. Een corner? Ook dat zegt het kleine mannetje niets. Hij wil gewoon voetballen. Nu was het gisteren zo dat er behoorlijk veel enthousiaste supporters en ouders langs de lijn stonden. Zij moedigden hun kroost aan op soms niet mis te verstane wijze. Zo was er dan ook een vader die niets anders tegen zijn zoon riep dan: "Zakken, zakken!" Welnu, daarover had de jongste olijkerd dan toch nog wel enkele vragen aan Uw Hoofdredacteur. "Pap? Ik vind het voetballen heel leuk. Zou dat ook voor de andere kinderen gelden denk je?" Toen Uw Hoofdredacteur daarop bevestigend antwoordde, vervolgde het ventje: "Maar zouden de andere kinderen het wel leuk vinden dat ze dan steeds door hun vader worden uitgescholden? Het is toch eigenlijk niet normaal om je kinderen, als ze goed hun best doen, uit te maken voor zakken? Pap? Waarom moet je zo lachen Pap". U begrijpt, het zal tijd worden het ventje uit te leggen welke terminologie bij het voetballen zoal wordt gebruikt!

Ook vandaag wacht de Olijke Twee weer een zeer drukke dag. Het is immers maandag, hetgeen betekent dat er naast de reguliere lessen op school nadien nog een druk programma wacht. Dochterlief Julia, de oudste olijkerd, zal direct naar schooltijd de lessen "Streetdance" gaan volgen terwijl zoonlief Levi zich gaat opmaken voor een uurtje turnen. Nadien wacht dan nog een voetbaltraining van ongeveer anderhalf uur. Uw Hoofdredacteur twijfelt er dan ook geen moment aan. Vanavond zullen de lampjes in Huize Hoofdredacteur wel vroeg worden gedoofd. De energie is aan het einde van de maandagen immers volkomen op. Hetzelfde zal waarschijnlijk van toepassing zijn op Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur. Na een heerlijk weekeinde op het zonnige en warme Curaçao is het immers op maandag altijd weer even wennen. Iets wat gaandeweg de week wel zal verbeteren. Uw Hoofdredacteur wenst U dan ook voor deze week, zoals men op dit mooie eiland steevast placht te zeggen, een Bon Siman!

Wordt vervolgd.....

"Mag ik even Uw naam kijken?"

Terwijl op het zo fraaie eiland Curaçao de zon al urenlang onbarmhartig schijnt, is het zondag 29 september 2013 geworden. Uw Hoofdredacteur heeft er, nu zojuist de middag is aangebroken, al een lange dag opzitten. Wat was namelijk het geval? Welnu, zoonlief Levi, de jongste olijkerd, diende hedenochtend deel te nemen aan zijn allereerste voetbaltoernooi. Al tegen de klok van half acht was het ventje er helemaal klaar voor. Twee wedstrijden diende hij te spelen op het mooi aangelegde kunstgrasveld van de C.V.V. Willemstad. Bepakt met flessen water, een mandarijn en een banaan vertrok zoonlief met in zijn kielzog Uw Hoofdredacteur. Het bleek warm te zijn op het voetbalveld, zeer warm. De eerste wedstrijd die zoonlief moest spelen tegen de thuisclub Willemstad, ging daarom helaas kansloos met 4 tegen 1 verloren. De inzet was echter hartverwarmend en bood zeker perspectief voor de tweede wedstrijd. Deze keiharde pot werd dan ook met een tegen nul gewonnen.

Zoonlief had, halverwege de tweede wedstrijd, een hoofd als een biet. Donkerrood gekleurd meldde hij zich regelmatig bij Uw Hoofdredacteur langs de lijn. "Pap! Water. Water!" dat was alles wat het ventje kon uitbrengen. Toen er nog een minuut of twintig te spelen waren, meldde het mannetje zich opnieuw. "Ik houd ermee op Pap! Het is me veel te warm. Ik ben er zat van!" Uw Hoofdredacteur diende vervolgens te kletsen als Brugman om het mannetje binnen de lijnen te kunnen houden. Uiteindelijk hielp de opmerking dat voetbal een echte mannensport betrof en het daarbij niet past om je team in de steek te laten, het mannetje over de streep. Keurig speelde hij de wedstrijd uit om vervolgens op te merken dat "voetbal toch wel erg leuk is." Op de vraag wat het ventje dan eigenlijk het leukst vond, werd een duidelijk antwoord gegeven. "Het is leuk om, aan het einde van de wedstrijd, in een lange rij langs de tegenstander te lopen en hen een high five te geven. Daarbij moet je dan zeggen: je hebt goed gespeeld. Dat zeiden ze dus ook allemaal tegen mij! Dat vind ik dan ook het leukst!" Het is maar dat U het weet.

Gisterenmiddag diende Uw Hoofdredacteur zich te vervoegen op het locale vliegveld Hato. Aldaar diende hij collega Hans op te halen die werd  ingevlogen vanuit het verre Nederland. Het was druk op het vliegveld, voornamelijk met particuliere chauffeurs. Waarom dat was, werd Uw Hoofdredacteur al snel duidelijk toen hij Minister Ronald Plasterk tegen het lijf liep die, samen met de Nederlandse Vertegenwoordiger op dit eiland, als eerste het vliegtuig mocht verlaten. In zijn kielzog een groot regiment ambtelijk adviseurs, met wie Uw Hoofdredacteur vervolgens ook nog even kennis mocht maken. Minister Plasterk zal morgen overleg hebben met politici op dit mooie eiland, waarbij ondermeer de dagelijkse taak van Uw Hoofdredacteur op de agenda zal staan. Het was dan ook uitermate goed om even met elkaar kennis te maken, zo lijkt het althans Uw Hoofdredacteur.

Aansluitend besloot Moeder de vrouw dat het voor het koken van een maaltijd veel te warm was. Er werd dan ook afgereisd naar Saint Tropez, een pracht etablissement gelegen aan de strakblauwe zee. Terwijl de Olijke Twee zich vermaakten met allerlei digitale apparatuur, werd een verkoelend drankje en een snackplatter besteld. Heerlijk om zo even bij te komen. Echter, enkele uren nadat het gezin Hoofdredacteur weer in hun huis was teruggekeerd, bespeurde Uw Hoofdredacteur een knorrende maag. De snackplatter bleek, bij lange na, niet voldoende om de honger te stillen. De oplossing werd gevonden door te bellen met de bestellijn van Pizzahut. "Hallo mevrouw, U spreekt met de Hoofdredacteur. Kan ik ook twee pizza's bestellen?" De dame aan de lijn was even stil en zei vervolgens: "Mag ik even Uw telefoonnummer kijken?" Dat vond Uw Hoofdredacteur prima waarop het lang stil bleef. "Dan moet U het wel zeggen!" zo sprak de dame. Uw Hoofdredacteur maakte daaruit op dat het de bedoeling zou zijn dat Uw Hoofdredacteur zijn nummer zou geven, in plaats van dat de dame daadwerkelijk zou kijken. Dat dit klopte, bleek uit het vervolg van het gesprek: "Mag ik Uw naam kijken? Mag ik Uw straatnaam kijken? Mag ik Uw huisnummer kijken? Mag ik Uw bestelling kijken?" Toen de dame uiteindelijk was uitgekeken meldde zij dat 30 minuten later een chauffeur de pizza's zou kijken. "Nou ja, we zien het wel", zo berichtte Uw Hoofdredacteur aan Moeder de vrouw. En ja hoor, pakweg een uurtje later ging de telefoon van Uw Hoofdredacteur over. "Hallo! U spreekt met de chauffeur. Ik zit naar Uw huis te kijken!" zo berichtte de spreker. Twee heerlijke pizza's werden even later aan Uw Hoofdredacteur overhandigd. Wisselgeld had de chauffeur niet: "Ik moet even kijken of ik kan wisselen, maar ik denk het niet!" De moraal van dit verhaal: "Pizzahut, een bekeken tent!"

Wordt vervolgd.....   

Gracias, ola y cerveza.....

Vandaag is het op het snikhete eiland Curaçao zaterdag 28 september 2013 geworden. Het loopt tegen elven in de vroege ochtend en Uw Hoofdredacteur heeft er al een behoorlijk toertje rond het zo fraaie eiland opzitten. Wat is namelijk het geval? Welnu, zoals geïnteresseerde lezers zich vast nog wel weten te herinneren, heeft Moeder de vrouw welhaast de complete huisraad van het gezin Hoofdredacteur, via het locale Marktplaats, te koop aangeboden. En zo kan het dan ook zijn dat het ene na het andere attribuut uit Huize Hoofdredacteur verdwijnt. Nu was het zo dat Moeder de vrouw ook het bedje van de oudste olijkerd, Julia geheten, te koop had aangeboden in samenhang met een mooie paarse kast. Daarvoor kwamen dan ook al snel kijkers. Juan, de potentiële koper, sprak slechts Spaans. Nu kent Uw Hoofdredacteur ook enige woorden in deze prachtige taal (gracias, ola en cerveza), dus een deal kwam snel tot stand. Er was slechts een klein probleempje, Juan had geen vervoer ("hay no coche"). U begrijpt het al, hedenochtend in alle vroegte laadde Uw Hoofdredacteur zijn pick-up dan ook vol met huisraad en zocht zich een weg naar de stek van Juan. Na vele "Muchas Gracias" keerde Uw Hoofdredacteur zojuist weer in Huize Hoofdredacteur terug. Het huis weer een stukje leger....

Het is zaterdag vandaag en dat betekent dat het gezin Hoofdredacteur, zoals gewoonlijk op de zaterdag, weer een heel programma dient af te draaien. Zo begaf Moeder de vrouw zich, terwijl Uw Hoofdredacteur trachtte Juan te vinden, al naar de plaatselijke supermarkt. Straks dient vervolgens het olijke tweetal te worden afgeleverd bij zangles en blokfluitles, terwijl Uw Hoofdredacteur dan op weg zal gaan naar het locale vliegveld Hato. Vanmiddag arriveert namelijk een collega uit het verre en kille Nederland. Deze collega zal Uw Hoofdredacteur de komende weken bijstaan in een uitgebreid onderzoek. Uw Hoofdredacteur zal de collega vanmiddag dan ook gaan afhalen en transporteren naar het hotel waar hij de komende weken zal gaan verblijven. U ziet, zo komt het gezin Hoofdredacteur de dag wel weer door!

Ook morgenochtend zal er van uitslapen of van kijken naar het vaderlandse voetbal waarschijnlijk niet veel komen. Immers, zoonlief Levi, de jongste olijkerd, neemt morgen deel aan zijn allereerste voetbaltoernooi. Op het mooie kunstgrasveld van C.V.V. Willemstad wordt het ventje al om half negen in de vroege ochtend verwacht. Vanzelfsprekend reist een trotse Hoofdredacteur met het mannetje mee. Het kereltje beloofde hem immers om veel doelpunten te gaan scoren. "Nu ik een nieuwe voetbalbroek en een nieuw shirt heb, weet ik zeker dat ik minimaal twee doelpunten ga maken Pap!" zo berichtte de olijkerd. U begrijpt, dat wil Uw Hoofdredacteur voor geen goud missen en dus zal de wekker naast zijn hoofd morgen al vroeg aflopen. Mocht U toevallig op Curaçao zijn en U heeft morgenochtend niets te doen, U bent meer dan welkom op het mooie complex van de voetbalvereniging Willemstad!

Wordt vervolgd.....  

Post voor de buurvrouw.....

Het einde van de werkweek op Curaçao nadert nu het vandaag vrijdag 27 september 2013 is geworden. Het weekeinde lonkt derhalve, hetgeen voor het gezin Hoofdredacteur steevast een prima vooruitzicht is. Echter, vooraleer het zover is, dient er vandaag nog veel te gebeuren. Moeder de vrouw is daarom, alweer enige tijd geleden, vertrokken naar de pupillen van haar basisschool en Uw Hoofdredacteur heeft zojuist zijn beide olijkerds afgeleverd bij hun juf. Dochterlief Julia was enorm opgewonden. In het kader van het project "toerisme op Curaçao" , wat deze weken in haar klas centraal staat, wacht haar namelijk vandaag een uitje. "Het is de bedoeling dat ik vanochtend, samen met de rest van de klas, naar het centrum van Punda ga. Daar moeten we ons dan gedragen als een toerist, voor het project", zo berichtte de jongedame. Toen Uw Hoofdredacteur antwoordde dat zij, wat hem betreft, daarvoor niet naar Punda zou hoeven afreizen omdat zij zich sowieso overal als toerist gedraagt, werd dat overigens niet geheel begrepen. Maar goed, het meiske zal vandaag, als toerist, vast en zeker een leuke dag hebben!

 

Wie gisteren geen leuke dag had, dat was Uw Hoofdredacteur. Er was namelijk weer eens sprake van een enorm gedoe in Huize Hoofdredacteur. Wat was namelijk het geval? Welnu, ergens aan het einde van de middag meldde zich de jongste olijkerd, Levi geheten, met de mededeling dat hij dringend naar het toilet moest. Waarom hij daarvan altijd mededeling doet is Uw Hoofdredacteur overigens een raadsel, maar dat terzijde. Even later meldde het ventje enigszins paniekerig: "Pap, ik moest .....! Nu ben ik klaar maar heb ik de hele WC kapot gemaakt. Hij doet het niet meer. Hoe moet dat nu?" Uw Hoofdredacteur, technisch zeer begaafd, begaf zich naar de boodschap van zoonlief om vervolgens te constateren dat het onmogelijk was diens boodschap door te spoelen. Geen water!

Tijdens verdere inspectie bleek er trouwens uit geen enkele kraan in Huize Hoofdredacteur ook nog maar een druppel water te komen. Klaarblijkelijk was Aquaelectra, de waterleverancier, weer eens bezig met onderhoud waardoor Uw Hoofdredacteur enkele uren lang verstoken zou blijven van het kostbare vocht. Echter, ook enige uren later viel er nog geen druppel water te bespeuren. Tijd om maar eens te gaan bellen met Aquaelectra. "Bon tardi meneer Hoofdredacteur. U hebt geen water in Boca Sami? Dat is gek, er is ons niets bekend van een storing. We komen straks wel eens even kijken. Bon tardi!" zo berichtte de meneer aan het toestel. Het werd hoog tijd het raadsel te gaan oplossen, reden waarom Uw Hoofdredacteur een kijkje ging nemen bij de, aan de openbare weg geplaatste, watermeter. En ja hoor, een groot slot blokkeerde de watertoevoer waarbij een achter de leiding verstopte groene brief duidelijk maakte dat de waterlevering was gestaakt.

Wat bleek? Welnu, klaarblijkelijk had Moeder de vrouw wekenlang wel rekeningen gezien van Aquaelectra, maar had zij gedacht dat de rekeningen voor de buurvrouw waren. Die echter op vakantie is en dientengevolge aan Uw Hoofdredacteur had verzocht de rekeningen voor haar te voldoen. Daaraan had Moeder de vrouw niet gedacht en dus waren de nota's op een stapel beland die lag te wachten op terugkeer van de buurvrouw. Geen water dus! Terwijl een doucheadres voor de Olijke Twee werd gevonden bij buurman Jeroen, begaf Uw, steeds vrolijker wordende, Hoofdredacteur zich naar het kantoor van Aquaelectra alwaar hij grimmig werd verwelkomd door drie gewapende bewakers. "U wilt komen betalen? Dat kan niet! We willen geen contant geld hier," zo wist een der cowboys te melden. Toen Uw Hoofdredacteur echter zijn pinpas toonde, kon alsnog de rekening worden voldaan. Toen de dame achter de balie vervolgens ook nog meldde dat de aansluiting hoogstwaarschijnlijk nog des avonds zou worden hersteld, slaakte Uw Hoofdredacteur een zucht van verlichting.

Thuisgekomen werd het de Olijke Twee verboden om nog langer van het toilet gebruik te maken en stapelde de afwas zich op. Een kop koffie om enigszins bij te komen zat er ook niet in en het lange wachten kon beginnen. Regelmatig vroeg Moeder de vrouw: "Heb jij er echt vertrouwen in dat het vandaag weer goed gaat komen? Ik geloof er niets van!" En, zo werd het zeven uur, acht uur en negen uur. Nog immer stroomde er, wanneer de kraan werd opengedraaid, geen drup water. Moeder de vrouw was het zat en belde met buurman Jeroen: "Mag ik ook even komen douchen?" Toen dat werd toegestaan vertrok zij met haar handdoek en belde Uw Hoofdredacteur nog maar eens met Aquaelectra. "Ah bonnochi Hoofdredacteur. Nog altijd geen water? Kijk eerst maar eens even bij de watermeter als U wilt," zo werd Uw Hoofdredacteur bericht. En ja hoor, het slot bleek, waarschijnlijk al geruime tijd eerder, verwijderd. Men had echter de toevoerkraan dicht laten staan, die mocht Uw Hoofdredacteur vanzelfsprekend zelf opendraaien! U begrijpt, het was gisteren dus weer eens een prachtige dag in Huize Hoofdredacteur!

Wordt vervolgd.....

"Ik zie, ik zie......(niet veel)!

Terwijl het op Curaçao vandaag donderdag 26 september 2013 is geworden, valt de regen er gestaag uit de hemel. Al in de vroege ochtend, toen vele bliksemflitsen de hemel fel verlichtten, werd duidelijk dat de zon zich voorlopig op dit zo fraaie eiland niet zal laten zien. Dat is overigens wel even wennen, nu het de afgelopen weken steevast zonnig en zeer heet was op Curaçao. In elk geval brengt de regen enige verkoeling, hetgeen de reden is dat Uw Hoofdredacteur vanochtend niet met een bezweet overhemd op zijn werkplek arriveerde. Het is vandaag dus donderdag en dat betekent dat collega Bullie vanmiddag het vliegtuig zal nemen richting Nederland. Na vele weken van eenzaamheid zal Bullie morgenochtend, na een lange vlucht, eindelijk weer in de gelegenheid zijn om zijn dierbaren in de armen te sluiten. Overigens, al blijft Uw Hoofdredacteur alleen op de dagelijkse werkplek achter, het is vooral ook praktisch dat collega Bullie Curaçao tijdelijk gaat verruilen voor het koude Nederland.

Uw Hoofdredacteur schetste het U gisteren immers al: er wachtte hem een vreselijke dag. Er diende namelijk fiks te worden geïnvesteerd in de aanschaf van nieuwe kledij. Kijk, en daar komt het belang van de reis van collega Bullie naar voren: hij dient enige spullen voor Uw Hoofdredacteur uit het verre Nederland mee te brengen. Het is namelijk zo: weliswaar was de kledingwinkel gisteren snel gevonden, voor wat betreft de uit te zoeken kleding lag dat echter geheel anders. Zoals gebruikelijk toverde Uw Hoofdredacteur met een enorme vaart een aantal nieuwe broeken uit de rekken. De dame achter de toonbank, op leeftijd en uitermate vriendelijk, keek Uw Hoofdredacteur eens bedachtzaam aan. "Doet U dat altijd?" zo vroeg de dame. Uw Hoofdredacteur, die zich van geen kwaad was bewust, keek de dame vragend aan. "Koopt U altijd twee dezelfde broeken. Is het niet veel handiger om twee verschillende broeken mee te nemen opdat U eens wat afwisseling hebt?" zo vroeg de dame. Uw Hoofdredacteur keek en was uitermate verrast en vroeg de dame of de broeken inderdaad gelijk aan elkaar waren. "Ziet U dat dan niet? Ze zijn echt exact hetzelfde," lachte de dame. Gelukkig heeft Uw Hoofdredacteur collega Bullie dan ook bereid gevonden om bij de HEMA in Nederland drie brilletjes, met een sterkte van plus 2, voor Uw Hoofdredacteur te kopen en deze mee te gaan nemen naar Curaçao. Wellicht dat daardoor het zicht een stuk zal gaan verbeteren.

Uw Hoofdredacteur is overigens, op dit mooie eiland, volstrekt niet de enige die klaarblijkelijk slecht ziet! De agenten van politie en de medewerkers van het Openbaar Ministerie lijken immers te lijden aan eenzelfde kwaal. Wat is er dan aan de hand, zo zult U zich wellicht afvragen. Welnu, het is alweer enige maanden geleden dat op de Oostpunt van dit eiland een heus skelet werd aangetroffen op de rotsen. Daarbij werd duidelijk dat het in dit geval zou gaan om menselijke resten. Om te kunnen achterhalen om welke persoon het zou kunnen gaan, zou onderzoek moeten worden ingesteld. En, om dat onderzoek te kunnen instellen, diende het skelet door de politie in beslag te worden genomen waarna de botten, in opdracht van het Openbaar Ministerie, daadwerkelijk onderzocht zouden kunnen gaan worden.

Het bleef in de maanden na de vondst van de beenderen geruime tijd stil. Zo stil dat dit gisteren voor een dagblad aanleiding vormde om eens bij politie en Openbaar Ministerie te gaan informeren wat de stand van het onderzoek zou zijn. En, wat denkt U? Het skelet is volkomen spoorloos! Zowel de politie als het Openbaar Ministerie geven aan dat het een raadsel is waar de botjes zijn gebleven. Omdat Uw Hoofdredacteur er, op voorhand, van uitgaat dat de beenderen zich niet eigenstandig in beweging hebben gezet, is dus sprake van een enorm raadsel. Ook voor de functionarissen van de beide betrokken diensten is derhalve aan collega Bullie gevraagd in wat monturen en lenzen te gaan voorzien!

Wordt vervolgd.....

  

Een afschuwelijke taak!

Op het wederom zonnige eiland Curaçao is vandaag woensdag de 25e september 2013 aangebroken. Al laverend tussen de brokstukken die het gevolg waren van een fikse aanrijding, bracht Uw Hoofdredacteur zojuist de Olijke Twee naar hun school. Ook Moeder de vrouw is al lange tijd op pad, nu zij vandaag met haar schoolpupillen een uitje heeft naar een heuse bakkerij. Uw Hoofdredacteur wacht vandaag een drukke dag. Immers, in verband met een bijzondere opdracht de komende weken dienen mappen vol paperassen te worden bestudeerd. Iets waarmee Uw Hoofdredacteur de komende dagen dan ook wel zoet is. Echter, daarnaast wacht hem vandaag ook nog eens een werkelijk afschuwelijke taak. Wat is er namelijk aan de hand? Welnu, in verband met de komende verhuizing heeft Moeder de vrouw alle kledingkasten in Huize Hoofdredacteur aan een zorgvuldig onderzoek onderworpen. Radicaal werd er vervolgens opgeruimd, zo ook een groot gedeelte van de garderobe van Uw Hoofdredacteur.

Het was dan ook bijzonder triest om te moeten concluderen dat het welhaast onmogelijk is geworden om de dagelijkse werkzaamheden te gaan verrichten in passende kledij. Moeder de vrouw was er echter zeer duidelijk in: "Je kan niet meer in die oude troep lopen. Ik gooi gewoon alles weg, het lijkt toch nergens op? Je gaat maar naar de winkel en je koopt maar een nieuwe outfit! En denk erom, eerst passen voordat je iets koopt!" U moet namelijk weten dat Uw Hoofdredacteur een enorme hekel heeft aan het kopen van kleding. Die hekel komt met name voort uit het feit dat Uw Hoofdredacteur zich, in een altijd veel te nauwe paskamer, veelvuldig dient uit- en aan te kleden alvorens hij een keuze heeft kunnen maken. Dientengevolge winkelt hij meestal op een geheel andere wijze. Hij laadt dan steevast een aantal broeken, maat 48, in zijn karretje en zoekt er wat overhemden bij. Na een minuut of vijf winkelen is hij dan over het algemeen de kassa al gepasseerd en kan hij het winkelpand verlaten.

Het gevolg laat zich raden. Thuisgekomen met de nieuw verworven kledij dient hij het dan meestal ook nog eens te showen aan Moeder de vrouw. Die dan vervolgens al snel concludeert dat er waarschijnlijk van passen geen sprake is geweest. "Tjonge, tjonge. Die broek is veel te kort! Nou, daar mag je wel een beste riem omheen doen, anders zakt de broek zeker af. Ik dacht dat je een lange broek ging kopen, wat moet je nu met driekwart broeken?" En ga zo maar door. Vandaag heeft uw Hoofdredacteur dan ook de strikte instructies gekregen om, vooraleer kan worden afgerekend, alles te passen. En dat bij een temperatuur die ver boven de dertig graden Celsius ligt! U begrijpt, Uw Hoofdredacteur verheugt zich bijzonder op de dag van vandaag! Nee, dan zoonlief Levi, wiens kledingkast eveneens voor een groot gedeelte werd ontruimd. "Waar zijn mijn mooie hemdjes gebleven Pap?" zo vroeg het ventje aan Uw Hoofdredacteur. Toen Uw Hoofdredacteur vervolgens berichtte dat de garderobe van het mannetje grotendeels was verzameld in een aantal huisvuilzakken, ondernam de olijkerd onmiddellijk actie. Snel keerde hij de betreffende zakken om en zocht er zijn geliefde kledingstukken uit. "Luister eens even Pap. Ik zit toch ook niet aan de kleren van Mama? Dit zijn gewoon mijn allerliefste hemdjes. Ik houd ze dus gewoon. Sterker nog, ik trek er gewoon een aan. Zeg jij even tegen Mama dat ze niet meer in mijn kast mag komen voor zulke acties? Het lijkt toch nergens op!" Nou ja, U weet het in elk geval. Mocht U toevallig vandaag van plan zijn om kledingzaken te gaan bezoeken op het zo fraaie eiland Curaçao en U treft er een enigszins chagrijnig persoon? Dan is dat vast en zeker Uw Hoofdredacteur!

Wordt vervolgd.....   

In opperste verwarring!

Het is op het zo fraaie eiland Curaçao iets na zevenen in de ochtend van dinsdag 24 september 2013. Uw Hoofdredacteur is alweer enige uren in touw met van alles en nog wat. Zo dienden er, omdat Moeder de vrouw had besloten dat er wel weer eens wat kleding uit de kast zou kunnen verdwijnen, een viertal tassen te worden afgeleverd bij Tante Roos van de Bambischool. Nu moet U weten, ongeveer vier jaren geleden was dit het kleuterschooltje waar de Olijke Twee zich dagelijks meldden. Weliswaar konden zij zich daar vanochtend, toen zij Uw Hoofdredacteur vergezelden, geen enkele voorstelling meer van maken, maar het was toch wel degelijk zo. "Hebben we hier op school gezeten Pap? Zo in de buitenlucht? Wat is dat raar!" zo wist de jongste olijkerd, Levi geheten. Toen vervolgens Tante Roos met veel lawaai "Djoelia en Levi" omarmde en kuste, was het olijke tweetal het spoor volledig bijster. Het gelukte Uw Hoofdredacteur dientengevolge om de Olijke Twee, in opperste verwarring na zo een warme begroeting, even later bij hun huidige school af te leveren.

Gisteren was het weer eens zover: de jongste olijkerd diende, gedurende anderhalf uur, zijn wekelijkse voetbaltraining te volgen. Iets waar het ventje zich enorm op verheugde nu hij in de klerenkast, ergens onderop een plank, een paar heuse voetbalschoenen had aangetroffen. Voetbalschoenen die hij ooit verkregen had via de heer Angelus, die pakweg een jaar geleden met zijn gezin terugkeerde naar Nederland. Nu had het ventje gisteren, naast gymnastiek, ook zijn eerste turnles. Uw Hoofdredacteur had dan ook bedacht dat, ten tijde van het aanvangen van de voetbaltraining, de energie wel enigszins op zou zijn. Niets bleek minder waar: het mannetje speelde de sterren van de hemel en scoorde zelfs twee prima doelpunten. Toen hij vervolgens, wat later op de dag, vernam dat hij komende zondag zal deelnemen aan een echt voetbaltoernooi, was er sprake van een dilemma. "Nu heb ik eigenlijk twee paar voetbalschoenen. Welke zal ik dan zondag aandoen? Weet je wat? Ik doe gewoon aan elke voet een andere schoen. Dan val ik in ieder geval op", zo berichtte de kleine man. U begrijpt, uw Hoofdredacteur is ten zeerste benieuwd naar het eerste optreden van het sportieve mannetje tijdens zijn eerste echte voetbalwedstrijd komende zondag!

De editie van "Een Zonnig Avontuur" die gisteren handelde over een puppiecursus, maakte bij verschillende lezers, zo bleek althans Uw Hoofdredacteur, vele emoties los. Zelfs collega Pinoccio, die toch alweer geruime tijd in Nederland vertoeft, liet zijn reactie blijken. "Och wat herkenbaar. Immers, elke dinsdagavond ga ook ik, noodgedwongen, met mijn pup Cacho naar de hondencursus. Wat een gedoe, wat een gedoe. Cacho lijkt te zijn voorbestemd te opleiding tot blindengeleidehond met succes te kunnen volgen. Als ik er namelijk niet bij ben om hem te begeleiden, ziet het dier helemaal niets! U begrijpt Hoofdredacteur, met welke warme gevoelens ik wekelijks de dinsdagavonden begroet!" zo wist de heer Pinoccio te vertellen. Overigens schijnt het zo te zijn dat buurman Jeroen weliswaar slapeloze nachten kent door het gepiep van zijn recent verworven hondje, maar dat dit al na een half jaar een stuk beter zal gaan!

Dan besteedt Uw Hoofdredacteur aandacht aan een veel minder fraaie gebeurtenis. Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren, verblijft het gezin Hoofdredacteur nog altijd in het zo pittoreske vissersdorpje Boca Sami. Een dorpje waar het over het algemeen goed vertoeven is en waar de rust nog regeert. Althans, tot gisteren! Toen werd namelijk, in de nachtelijke uren, op de stoep van een restaurantje in de buurt van Huize Hoofdredacteur, het stoffelijk overschot aangetroffen van een nog jonge man. Het slachtoffer bleek te zijn doorzeefd met kogels; hij was dus doodgeschoten. U begrijpt, dat had gisteren een behoorlijke impact op de inwoners van dit rustieke dorpje. In dit geval was het alweer de twaalfde moord van het jaar 2013 op Curaçao. U ziet, niet altijd is het leven even fraai op dit normaliter zo mooie eiland!

Wordt vervolgd.....  

Naar puppiecursus.....

Het is vandaag maandag 23 september 2013 geworden op het zo langzamerhand ontwakende eiland Curaçao. Een nieuwe werk- en schoolweek is inmiddels alweer van start gegaan. Het weekeinde zit er dus weer op; het vloog, zoals altijd met grote snelheid om. Echter, het weekeinde leverde ook wel weer het een en ander aan nieuws op. Nieuws dat weer uitstekend past in een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur." Allereerst besteedt Uw Hoofdredacteur dan ook graag aandacht aan de gezinsuitbreiding van buurman Jeroen. Diens eega besloot namelijk om even met haar vriendin mee te rijden om een heuse pup, zeg maar een babyhond, te gaan ophalen. Welnu, U begrijpt het al: ook buurman Jeroen is inmiddels een pup, alsmede een aantal slapeloze nachten, rijker. Gisterenmiddag, tijdens het wekelijkse ontmoetingsuurtje op het strandje van Snake Bay, was ook zijn pup aanwezig en werd melding gemaakt van het feit dat het volgen van een zogenaamde puppiecursus wel verstandig zou zijn. Onmiddellijk werd Uw Hoofdredacteur daardoor herinnerd aan zijn verre verleden.

Wat was namelijk het geval, inmiddels alweer tientallen jaren geleden? Welnu, ook Uw Hoofdredacteur werd indertijd verblijd met de komst van een heuse pup. Het werd een jonge Deense Dog, zwart-wit gevlekt hetgeen stond voor een zogenaamde "Harlekijn." Omdat het diertje, in een mum van tijd, dagelijks zo ongeveer 2 kilo kip en twee hele broden weg wist te werken, groeide de Dog als kool. De jonge Deen werd dan ook in een fiks tempo almaar groter en vooral ook sterker. Het vervolg laat zich raden. Als Uw Hoofdredacteur het monster uit ging laten en er werd onverhoopt een kat gespot, dan restte slechts een ding. Uw Hoofdredacteur liep dan als een soort Churandy Martina naar een lantaarnpaal, sloeg de hondenriem er een aantal malen omheen en wachtte tot de immense pup weer wat te hanteren was. Het werd dus hoog tijd voor een puppiecursus.

Verwachtingsvol, de jonge aanwinst zou immers eindelijk leren luisteren, meldde Uw Hoofdredacteur zich bij dierenarts Joling. Dierenarts Joling, een zeer aardige en fiks stotterende man, gaf namelijk sedert jaar en dag gedragscursussen. "Aaaahhhh, mmmmoooi dddat u er bbbbent", zo wist Joling, waarna de eerste les een aanvang zou kunnen nemen. Het werd alras duidelijk: de jonge Deen wilde niets te maken hebben met de heer Joling en nog minder met het aanleren van gewenst gedrag. De dierenarts wist wel raad: "U mmmmoet nnniet op de hhhond llletten. Wwwwanneer U hem nnnegeeert, ddan kkkrijgt hhhet ddier vvvvanzelf aaaandacht vvvvoor U!" Terwijl de arts de instructies brulde, lette Uw Hoofdredacteur dan ook maar niet meer op de gigantische knaap naast hem. Toen vervolgens een apporteerblok werd weggegooid en de hond opdracht kreeg het blok te gaan halen, bleek er in het dier geen enkele beweging meer te zitten. Uw Hoofdredacteur keek, noodgedwongen, uiteindelijk naar het mormel naast zich. Het dier bleek zich geheel te hebben afgesloten van de buitenwereld nu hij zich bevond in een gat van ongeveer een meter diep. Dat had hij, terwijl Uw Hoofdredacteur de ellenlange verhalen van Joling volgde, uit verveling gegraven. Het werd dus uiteindelijk een ramp. Wekenlang ging Uw Hoofdredacteur, voordat de les startte, eerst twee uur met de gigant lopen om hem uit te putten. Pas dan bleek het mogelijk het dier rustig de les te laten volgen. Na een week of zes meldde zich Joling. "Ik dddenk ddat het bbbbeter is om te ssssstoppen met de llles. Ddddeze hhhond kkkkomt uiiit Ddddenemarken en vvverstaat kkkklaarblijkelijk ggggeen Nnnnederlands!" U begrijpt het al, Uw Hoofdredacteur diende na deze onvergetelijke ervaring te stoppen met de cursus en heeft zich vervolgens dan ook voorgenomen om nimmer meer een pup aan te schaffen.

De jongste olijkerd, Levi geheten, was gisteren niet thuis. Al in de vroege ochtend had hij namelijk geregeld dat hij bij zijn klasgenootje Lotje zou kunnen gaan spelen. Eerst kort voor het avondeten schoof het mannetje weer in Huize Hoofdredacteur aan. Tijdens de maaltijd keek hij wat bedachtzaam om zich heen om vervolgens te melden, tot tweemaal toe: "Ik heb een enorm geheim!" Moeder de vrouw vroeg in alle rust: "En wil je dat geheim dan misschien met ons delen?" Het mannetje knikte en zei: "Maar ik durf het niet zo goed!" Toen daarop door de rest van het gezin Hoofdredacteur niet werd gereageerd, brandde hij los: "Ik ben verliefd op Lotje. En Lotje ook op mij. Vanmiddag wilde ze graag een kusje van me. Ik vroeg haar of ze dat dan nu wilde of als we later groot zouden zijn. Lotje zei: NU! Toen hebben we elkaar gekust, met de lippen op elkaar. En, nu moet ik daar steeds aan denken!" Onmiddellijk deed ook dochterlief Julia een duit in het zakje: "Ah! Dat is niet eerlijk! Dan wil ik dat ook! Mama heeft gezegd dat ik met kussen moet wachten tot ik 10 jaar ben. Het is toch echt niet eerlijk!" Gelukkig lukte het Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur de beide olijkerds tot bedaren te brengen door te zeggen dat een enkel kusje niet bepaald een hoofdzonde was. Gelukzalig keek zoonlief om zich heen. "Ik ga zo lekker naar bed. Dan droom ik van Lotje. Ik vind haar namelijk heel lief. Nu ben ik weliswaar pas 6 jaar, maar ik weet zeker dat ik binnenkort met haar ga trouwen."

Wordt vervolgd.....

Wat erg, wat erg.....

Het is acht uur in de vroege ochtend van zondag 22 september 2013 op het zo fraaie eiland Curaçao. Al enige uren geleden werd Uw Hoofdredacteur bruusk gewekt door de oudste olijkerd, Julia geheten. Is het zo dat de Olijke Twee doordeweeks, wanneer immers dagelijks de dag vroeg dient te beginnen vanwege de schoolbezoeken, nauwelijks uit hun bed te rammelen zijn; in het weekeinde is dat helaas volledig anders. Zo meldde zich, midden in de nacht, al eerst de jongste olijkerd die luistert naar de naam Levi. Hij kwam even berichten dat hij niet kon slapen, hetgeen overigens vanaf dat moment dus ook zou gelden voor Moeder de vrouw en voor Uw Hoofdredacteur. Toen aan het mannetje duidelijk was gemaakt dat de nacht toch nog wel enige slaaptijd zou moeten betekenen, konden de luiken gelukkig weer voor enige tijd worden gesloten. Tot iets voor zessen dus, toen dochterlief zich meldde. Wat erg, wat erg!

Het is, ook vandaag, waarschijnlijk weer een zeer warme dag op dit mooie eiland. Immers, al is het nog vroeg, de temperatuur nadert in rap tempo de dertig graden Celsius al. Ook gisteren, en zeker in de middag, was het heter dan heet op Curaçao. Het was zelfs zo heet dat Moeder de vrouw het niet langer kon uithouden en zich afzonderde in de, door de airco gekoelde, slaapkamer. Om vervolgens natuurlijk heerlijk in slaap te vallen. Uiteindelijk schrok zij eerst bij het begin van de avond wakker, waarna werd besloten om maar niet zelf meer een maaltijd te gaan verzorgen. En zo kon het dan ook zijn dat het gezin Hoofdredacteur zich vervoegde bij het restaurantje van "de Octopus" in het centrum van het dorpje Boca Sami. Heerlijk gezeten op het terras, voorzien van een drankje, kon worden waargenomen hoe de zon in de zee zakte. Zoals altijd, een pracht gezicht.

Op het mooie eiland Curaçao is het mogelijk om een dierentuin te bezoeken. De dierentuin, Parke Tropical geheten, herbergt overigens nauwelijks dieren. Weliswaar kunt U er een leeuw aantreffen alsmede enige flamingo's, maar dat is het dan ook wel zo ongeveer. Desalniettemin bezocht Moeder de vrouw de afgelopen week, in gezelschap van beide olijkerds, het dierentuintje maar weer eens. Het is immers best leuk om er een rondje te lopen en aandacht te schenken aan de nieuwe bewoners, een tweetal varkentjes. Daarnaast bestaat sedert enige tijd de mogelijkheid om het geringe aantal bewoners aan te vullen middels een frame, waarachter kan worden plaatsgenomen om fraaie plaatjes te schieten. Iets waar de Olijke Twee wel voor te vinden waren!

De komende drie weken maakt Uw Hoofdredacteur deel uit van een commissie met een wel zeer bijzondere opdracht. Dat maakt dat vandaag de planning voor de komende weken fiks dient te worden bijgesteld. Immers, ook Moeder de vrouw kent vijf werkdagen per week. Om nu te voorkomen dat de beide olijkerds eenzaam op het schoolplein achter zullen blijven, dient te worden nagedacht over alternatieven. Welnu, de dag van morgen is al volledig ingevuld. Zo zal dochterlief zich, na schooltijd, melden in de gymnastiekzaal om zich te kunnen uitleven middels streetdance. Zoonlief  Levi daarentegen zal zich melden in een andere gymzaal voor zijn allereerste turnles. Is dat alles achter de rug, dan wordt het mannetje geacht nog zo'n anderhalf uur te gaan voetballen. U ziet, aan het einde van de dag zal Uw Hoofdredacteur waarschijnlijk geen kind meer aan beide olijkerds hebben. Nu nog alternatieven voor de andere dagen....

Wordt vervolgd.....

Een nieuwe marketingstrategie!

Het is inmiddels zaterdag 21 september 2013 geworden op het nog altijd snikhete eiland Curaçao. Al vanaf vroeg in de ochtend schijnt de zon met overweldigende kracht en is het welhaast onmogelijk de kleren droog te houden. Weliswaar waait er zacht een enigszins verkoelend windje, maar achter Huize Hoofdredacteur, uitkijkend over zee, is het echt puffen geblazen. Inmiddels is het al middag op dit zo fraaie eiland, en heeft Uw Hoofdredacteur het ruim alleen. Moeder de vrouw is immers, in gezelschap van de Olijke Twee, Julia en Levi geheten, aangekomen bij de muziekschool. Allereerst zal dochterlief Julia daar, gedurende drie kwartier, trachten de sterren van de hemel te zingen waarna zoonlief Levi mag proberen zijn kunsten te vertonen op zijn blokfluit. U ziet, het geeft Uw Hoofdredacteur prima de gelegenheid U in alle rust te voorzien van actuele berichtgeving vanuit "De West." En, zoals altijd geschiedt dat middels een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur."

Een lange, drukke en vooral warme werkweek zit er voor Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur eindelijk op. Gisteren werd de werkweek eindelijk afgesloten met voor Uw Hoofdredacteur nog een leuk toetje. Wat was namelijk het geval? Welnu, een der collega's van Uw Hoofdredacteur, Leroy geheten, gaat binnenkort genieten van zijn pensioen. Zo ongeveer anderhalf jaar eerder dan gepland. Dat heeft alles te maken met een enorm aantal overuren welke de goede man in de afgelopen jaren heeft opgebouwd. En dus zal het zo zijn dat voor Leroy, op korte termijn, definitief de laatste werkdag zal zijn aangebroken. En dus, zo vond althans collega Bullie, werd het tijd om in klein comité afscheid te gaan nemen van Leroy. Als plaats van handeling werd gekozen voor het etablissement van "Bijna Thuis", gelegen aan de Caracasbaaiweg. Vele mooie woorden werden er vervolgens aan het adres van Leroy uitgesproken. Met name de heer Deanix M., ook  een locale collega, raakte maar niet uitgepraat. Daarnaast liet deze gewaardeerde collega weten dat hij ook graag eens zou worden geportretteerd in een editie van "Een Zonnig Avontuur." Welnu, die wens respecteert Uw Hoofdredacteur vanzelfsprekend van harte.

Eveneens gisteren waaide een golf van sensatie over het mooie eiland Curaçao. Er werd namelijk bekend gemaakt dat er, in de zaak rond de liquidatie op de politicus Helmin Wiels op 5 mei van dit jaar, een fiks aantal huiszoekingen had plaatsgevonden in verschillende wijken van Curaçao. Daarbij werden een drietal verdachten aangehouden en werden ondermeer vuurwapens in beslag genomen. Het lijkt er derhalve op dat er thans een doorbraak in eerdergenoemde zaak is geforceerd. Iets wat Uw Hoofdredacteur hoopvol stemt. Het zou immers een maar wat goede zaak zijn wanneer daadwerkelijk bekend zou worden wie er achter de moord op de heer Wiels zitten. U begrijpt, de mededeling tijdens de persconferentie die gisterenmiddag werd belegd en die duidelijk maakte dat er binnenkort meerdere aanhoudingen zullen volgen, wordt door Uw Hoofdredacteur met meer dan buitengewone belangstelling gevolgd. Mocht er meer informatie bekend worden gemaakt, dan wordt U daarover vanzelfsprekend geïnformeerd.  

Zoals bekend mag worden geacht, zal het gezin Hoofdredacteur binnenkort haar woning verwisselen voor een heuse Tropenwoning in de wijk Julianadorp. Daarom dan ook biedt Moeder de vrouw welhaast de complete huisraad ter overname aan. Dientengevolge verdwenen al de nodige goederen uit Huize Hoofdredacteur. Echter, nog lang niet alles is weg en dus is Uw Hoofdredacteur zoekende naar een passende marketingstrategie. Daartoe deed hij, al rondrijdend over het eiland, prima ideeën op toen hij waar kon nemen dat er meerdere personen zijn die hun huisraad te koop aanbieden. Simpelweg op straat zetten en klaarblijkelijk komt er altijd wel een potentiële koper op af, hoe matig de kwaliteit van het aangebodene dan ook is. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur is voornemens om hedenmiddag alles maar gewoon aan de straat te zetten. We zullen zien of die strategie ook daadwerkelijk iets gaat opleveren....

Wordt vervolgd.....

Er komt een eind aan de "gestoorde" weg!

Op het zeer zonnige eiland Curaçao is het vandaag vrijdag 20 september 2013 geworden. Het is nog vroeg op de ochtend van de laatste werkdag van deze week en Uw Hoofdredacteur zit inmiddels, samen met collega Bullie, alweer geruime tijd achter zijn bureau. Er valt immers, ook vandaag, weer een enorme berg werk te verzetten alvorens daadwerkelijk kan worden gesproken van een vrij weekeinde. Het is overigens voor collega Bullie een beetje aftellen, nu hij volgende week donderdag voor een weekje naar zijn eega en zijn kinderen in Nederland zal kunnen vliegen. Iets waarvan hij stellig dacht dat het gisteren al zover zou zijn, ware het niet dat Bullie zich een week in de tijd vergist had. Het is dus nog even afzien voor hem alvorens hij zijn gezin weer in zijn armen kan sluiten. Iets waarnaar hij overigens ten zeerste uitkijkt. Een leven ver van huis en haard is immers niet altijd even gemakkelijk. Hoe het ook moge zijn, het is dus bijna weekeinde op dit fraaie eiland. Echter, voordat het zover is, is het hoog tijd U bij te praten over de meest actuele ontwikkelingen op dit mooie eiland middels een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur."

Al zal het gezin Hoofdredacteur binnenkort gaan verhuizen naar een andere woning, voorlopig woont de familie nog altijd in het pittoreske vissersdorpje Boca Sami. Nu moet U weten, om in Boca Sami te komen, dien je de bewoonde wereld eigenlijk wat te verlaten. Boca Sami is namelijk slechts te bereiken via een heuvelachtige weg die enigszins buiten de rest van het eiland lijkt te zijn gelegen. In ieder geval is het zo dat, op het laatste gedeelte van de route naar Huize Hoofdredacteur, de ontvangst van de autoradio almaar minder wordt en uitzendingen daarom minder goed zijn te volgen. Nu heeft Uw Hoofdredacteur daar op zich geen problemen mee, echter voor de Olijke Twee ligt dat geheel anders. Het is immers zo dat zij, wanneer in de vroege ochtend het transport naar school wordt ingezet, graag luisteren naar de uitzending van "Dolfijn FM." Dat komt omdat in dat programma, zo tegen de klok van zevenen in de ochtend, de mogelijkheid bestaat om een verzoekplaatje aan te vragen.

Nu is het ook zo dat Curaçao een niet al te groot eiland is waardoor ook de Olijke Twee inmiddels beschikken over een enorm netwerk van vriendjes, vriendinnetjes en andere bekenden. Welnu, het komt dan ook met enige regelmaat voor dat een aangevraagd verzoekje bij "Dolfijn FM", hetwelk plaats vindt onder de noemer "School Request", onmiddellijk leidt tot herkenning van de verzoeker bij de Olijke Twee. "Ha Pap luister, die ken ik! Die zit bij mij op school! Och wat is dat toch leuk!" Het feit echter dat, op weg naar school, de ontvangst op een groot stuk van de route niet al te best is, leidt regelmatig tot irritatie bij de beide olijkerds. Toen het hedenochtend weer eens zover was dat de uitzending maar matig beluisterd kon worden, maakte dochterlief Julia dan ook de volgende opmerking: "Wat zal ik toch blij zijn wanneer we binnenkort zijn verhuisd. Dan hebben we eindelijk niet meer te maken met een gestoorde weg! Dan kunnen we eindelijk gewoon naar de radio luisteren." Haha...

Op Curaçao houdt men, over het algemeen, van veel en lekker eten. Of het nu gaat om een kippetje, een geit, een dikke koeientong of een leguaan: er wordt steevast heerlijk van gesmuld. De laatste dagen blijkt het echter zo te zijn dat men, op dit zo mooie eiland, ook niet vies is van een lekker tussendoortje. Een tussendoortje in de vorm van een zak snoep of drop welteverstaan. Uw Hoofdredacteur zou het anders niet kunnen verklaren waarom er zo een massale toeloop, naar een afgelopen weekeind geopende winkel, ontstond. Wat was namelijk het geval? Welnu, het alom bekende winkelmerk Jamin, opende enige dagen geleden op Curaçao een filiaal. En juist hedenochtend werk bekend gemaakt dat de winkel, die dus nog niet eens een week haar deuren heeft geopend, al duizenden klanten heeft mogen verwelkomen. Zo ziet U maar: ook op Curaçao worden de laatste oortjes versnoept!

Wordt vervolgd.....

Internet zit in de doos!

Het is vandaag, op het zo fraaie en zonnige eiland Curaçao, donderdag 19 september 2013 geworden. Nog altijd is het zo dat er niet veel wind waait op dit mooie eiland, waardoor de gevoelstemperatuur onveranderd zeer hoog blijft. Tegenwoordig is het zo dat Uw Hoofdredacteur in de vroege ochtend, na zich te hebben gedoucht, het daaropvolgend half uur met onbloot bovenlijf blijft rondlopen. Niet om daardoor zijn zo indrukwekkende gespierde torso te tonen natuurlijk, maar veeleer om te voorkomen dat een schoon aan te trekken overhemd binnen een half uur alweer in de wasmand kan worden gedeponeerd. U begrijpt, het is dan ook zaak om, op zoveel mogelijk momenten, verkoeling te gaan zoeken in het water. Zelfs de leguanen op dit eiland hebben het inmiddels zeer warm en laten zich slechts door een verbodsbepaling weerhouden een duik te nemen. Zo ziet U maar: het leven in de Tropen valt om den drommel niet mee!

De afgelopen dagen werd Uw Hoofdredacteur nog vele malen herinnerd aan iets wat hij veel liever snel zou vergeten. Daarbij gaat het dan om zijn verjaardag van afgelopen zondag. Immers, op zijn dagelijkse werkplek hadden de locale collega's, ter gelegenheid van het "heuglijke" feit een gekleurd ballonnetje aan zijn kantoordeur bevestigd. Dat ballonnetje, door de locale collega's "een blaas" genoemd, attendeerde elke willekeurige voorbijganger op het feit dat een felicitatie op zijn plaats zou zijn, waarbij overigens verschillende malen prachtige felicitatieliederen ten gehore werden gebracht. En dat alles, zo lieten de vele collega's weten, had voornamelijk tot doel in het bezit te worden gesteld van een stuk taart of liever nog, een moorkop. Echter, de collega dame die op verzoek van Uw Hoofdredacteur  het uitzoeken van een lekkernij voor haar rekening had genomen, had ditmaal gekozen voor pastechi's in verschillende smaken. Zo waren er pastechi's keshi, karni en bacalhau. Vlees, kaas of vis dus. Ook het uitdelen van die heerlijkheden werd aan de dame overgelaten. Overigens had dit tot gevolg dat Uw Hoofdredacteur gisteren fiks werd aangesproken door de collega's die onverhoopt niet aanwezig waren geweest en dientengevolge de lekkernij aan zich voorbij hadden zien gaan. Voor die collega's: volgend jaar op 15 september tijdig aanwezig zijn!

Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren uit eerdere edities van "Een Zonnig Avontuur", zette Moeder de vrouw recentelijk welhaast de gehele huisraad van het gezin Hoofdredacteur op de advertentiesite van het Curaçaose Marktplaats. Welnu, de afgelopen dagen was het dan ook een komen en gaan van kijkers en kopers in Huize Hoofdredacteur. Het meest bont maakte het een juffrouw die geïnteresseerd was in een zogenaamde tablet, waarmee gesurft kon worden op het Internet. Via de Wifi verbinding van Uw Hoofdredacteur overigens, hetgeen de juffrouw niet gemakkelijk aan haar verstand te peuteren was. Zij was namelijk ten zeerste benieuwd of de verbinding met Internet bij de tablet was inbegrepen. Dit omdat zij berichtte thuis helaas niet te beschikken over een verbinding met het World Wide Web. Toen Uw Hoofdredacteur, na enige pogingen te hebben gedaan om uit te leggen hoe de digitale snelweg bereden en betreden zou kunnen worden, er helaas niet in slaagde deze kennis aan de  juffrouw over te dragen, zocht hij toevlucht tot een ultieme uitleg. "Het Internet is onzichtbaar, maar zit  wel degelijk in de doos. Ziet U dit plaatje op de verpakking van de tablet? Welnu, dat betekent dat er Internet in de doos zit. Mooi of niet?" Onmiddellijk trok de dame haar portemonnee en trok Uw Hoofdredacteur, na betaling, eveneens onmiddellijk, de deur dicht. Vanzelfsprekend is Uw Hoofdredacteur thans ten zeerste benieuwd of de juffrouw er daadwerkelijk in zal slagen het Internet uit de doos te krijgen.

Wordt vervolgd......    

Da'j 't weet!

Het is vandaag op het warme edoch zo fraaie eiland Curaçao woensdag 18 september 2013 geworden. Een datum die in het geheugen van Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur gegrift staat, maar daarover later meer. Het is nog altijd zeer heet op dit eiland alwaar zo af en toe een kort regenbuitje in ieder geval tijdelijk voor enige verkoeling zorgt. Een lange werkdag staat weer op het punt te beginnen nadat Uw Hoofdredacteur de Olijke Twee heeft voorzien van broodtrommeltjes en hen heeft afgeleverd bij hun juffen. De week vordert echter alweer gestaag en voordat U het weet het is al snel weer weekeinde. Een mooi vooruitzicht derhalve.

Vandaag, 18 september, is het alweer exact vier jaar geleden dat de zeer bekende en markante Almelose Joop Schepers, vader van Moeder de vrouw en schoonvader van Uw Hoofdredacteur, kwam te overlijden. Wrang was het feit dat Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur juist enige weken op Curaçao vertoefden, toen de onheilstijding in de nachtelijke uren werd doorgebeld. Op stel en sprong werd dan ook teruggevlogen naar Nederland, alwaar Uw Hoofdredacteur een verdrietige edoch zeer boeiende taak wachtte. Joop, als oud-gemeenteraadslid van Almelo en oud-Statenlid van de Provincie Overijssel, was immers zeer bekend in Almelo. Er was bijna niemand die Joop, die in zijn leven mocht worden onderscheiden met de gouden legpenning van de gemeente Almelo waardoor hij het ereburgerschap van die stad verwierf, niet kende.

Welnu, wat was nu het geval? Wel, omdat Joop al vele jaren ziekelijk was, had hij zijn uitvaart al  jarenlang tot in den treure voorbereid, waarbij het scenario overigens bijna wekelijks veranderde. Het laatst opgestelde scenario in een dus lange rij, bleef uiteindelijk over. Er diende dan ook te worden gezorgd voor een lijkkist welke moeten worden voortgetrokken door prachtige Friese paarden, althans zo bedacht het Joop. Daarnaast maakte hij Uw Hoofdredacteur verantwoordelijk voor het daadwerkelijk uitvoeren van een uitvaarttocht dwars door de stad Almelo.

"Voor het gemeentehuis moet twee minuten worden stilgestaan en voor de bibliotheek ook. Da'j 't weet!" zo peperde schoonvader het Uw Hoofdredacteur in. "Dan moet je verder dragers regelen voor de kist. En, ik wil geen trieste toestanden! Het moet eigenlijk gewoon een klein feestje worden, waarbij aan de aanwezigen volstrekt geen koffie en cake uitgeserveerd mag worden! Na de plechtigheid, waarvoor je ook de sprekers moet regelen, wil ik dat het gezelschap zich vervoegd aan de bar van de bibliotheek van Almelo voor een biertje en een wijntje. Da'j 't weet! En nu oefenen we even, in jouw auto, de route van de koets en de wachttijd op de afgesproken locaties." En, zo geschiedde, want Jopie's wil was wet!

U begrijpt, op de dag van de uitvaart maakte Uw Hoofdredacteur een plechtigheid mee zoals hij nimmer tevoren had mogen meemaken. Een zeer indrukwekkende rit per koets door de stad Almelo, met dragers waaronder Uw Hoofdredacteur naast de koets lopend, volgde. Alle kruisposten die werden aangedaan, waren afgezet door de plaatselijke Hermandad en, op de voorgeschreven plekken werd, onder toeziend oog van het massaal opgekomen publiek, keurig de voorgeschreven wachttijd in acht genomen. De plechtigheid zelf was, in de ogen van Uw Hoofdredacteur, beter dan de meest beste schouwburgvoorstelling met sprekers die zo af en toe zelfs, een toch noodgedwongen wat ingetogen, applaus verdienden en kregen. En nadien was er inderdaad sprake van een bescheiden feestje in de bibliotheek.

Nu herinnert nog slechts een monument aan het heengaan van Joop. Dit monument, gemaakt door de beeldend kunstenaar Linda Biemans en opgesteld op de begraafplaats te Almelo, werd gemaakt rond de persprijs die Joop, tijdens zijn politieke carrière, eens werd toegekend. De prijs, bestaande uit een grote kei, kent slechts een kenmerkende inscriptie: "De Kei!" Da'j 't weet!

Wordt vervolgd.....  

Van "Diefje-met-verlos" tot "Cluedo!"

Op het werkelijk snikhete eiland Curaçao, alwaar de wind nog altijd matig waait, is het inmiddels dinsdag 17 september 2013 geworden. Terwijl de zon van de vroege ochtend tot de late avond het gelaat van Uw Hoofdredacteur geselt, startte de dag als vanouds weer eens vroeg. Er dient immers, ook vandaag, weer normaal gewerkt te worden, al was dat gisteren enigszins anders. Maar, daarover later meer. Allereerst is het immers hoog tijd U bij te praten over de actuele gebeurtenissen op dit zo fraaie eiland waar steevast wel wat gebeurt. En, zoals te doen gebruikelijk dient daartoe deze editie van "Een Zonnig Avontuur."

De kogel is door de kerk! Het is definitief dat Moeder de vrouw, de Olijke Twee en Uw Hoofdredacteur het pittoreske vissersdorpje Boca Sami zullen gaan verlaten. Per 24 oktober aanstaande zal Uw Hoofdredacteur zijn boeltje achterin zijn pick-up pakken om de handel te gaan verhuizen naar een mooie tropenvilla in Julianadorp. Nu is het zo dat de nieuw te betrekken woning volledig is gemeubileerd. En dat betekent, Uw Hoofdredacteur besteedde er al eerder aandacht aan, dat er vele goederen uit het huidige Huize Hoofdredacteur een andere eigenaar dienen te vinden. En, zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur al vanaf de zondagmiddag met grote regelmaat wordt lastig gevallen door lieden die graag iets voor een koopje willen bemachtigen.

Werkelijk de gehele dag door melden zich potentiële kooplui, die vervolgens op de meest vreemde momenten allerlei spullen uit Huize Hoofdredacteur komen slepen. Dochterlief Julia had onmiddellijk in de gaten dat er zaken te doen waren en bood derhalve verschillende speelgoedwaren te koop aan. Het feit dat het haar gelukte de boedel spoedig in klinkende munt om te zetten, leidde wel tot enig onbegrip bij Levi, de jongste olijkerd. "Ik denk erover om mijn computer te verkopen", zo berichtte de kleine ondernemer. Daarbij volstrekt voorbijgaand aan het feit dat Uw Hoofdredacteur dat apparaat juist enige weken geleden voor het ventje had aangeschaft. In elk geval ziet het ernaar uit dat Uw Hoofdredacteur nog enige weken in een welhaast lege woning zal dienen te verblijven. Het is maar even niet anders!

 

Gisteren was het weer eens zover: collega Bullie en Uw Hoofdredacteur hadden een zogenaamde loodsdag. Er diende weer eens een vrachtwagen te worden geladen vanuit de loods op het industriepark. Ditmaal ging het om loodzware fitnessapparatuur die de truck zou moeten vullen. Uw Hoofdredacteur had geregeld dat de vrachtwagen om 09.00 uur aanwezig zou zijn evenals een aantal potige cliënten uit de instelling waar hij werkt. Wie er ook waren om 09.00 uur: de truck en de cliënten niet. Eerst na vele telefoontjes en enig coördinatiewerk, meldden zich alle betrokkenen tegen de klok van half elf. Het moet gezegd, vervolgens werd de grote vrachtwagen binnen een uurtje geladen en gaven de cliënten aan dat het tijd werd om enige buckets vol kip van KFC te gaan regelen. Toen dat inderdaad geregeld was en de brokken kip sneller dan snel waren verslonden, begon het lange wachten. Immers, de truck zou eerst wederkeren nadat hij in de instelling zou zijn gelost. Om de tijd te doden speelde collega Bullie verschillende spelletjes met de cliënten. "Diefje-met-verlos" en "Cluedo" bleken zwaar favoriet te zijn. Sneller dan snel loodste collega Bullie "de zware jongens" dan ook door de wachttijd heen. Toen de truck zich uiteindelijk weer meldde stonden de mannen dan ook, gemotiveerd tot in de toppen der tenen, klaar om opnieuw vele kilo's de vrachtwagen in te sjouwen. Hetgeen ook ditmaal weer prima gelukte. Blij als kinderen schudden de mannen na afloop de hand van collega Bullie en van Uw Hoofdredacteur. "Mogen we morgen weer komen? De kip is immers altijd zo lekker!" wisten de mannen te vertellen. Na de toezegging dat er binnenkort weer een loodsdag zal worden georganiseerd, namen zij al wuivend afscheid. Zo ziet U maar: werken willen de mannen wel!

Wordt vervolgd.....