Naar puppiecursus.....

Het is vandaag maandag 23 september 2013 geworden op het zo langzamerhand ontwakende eiland Curaçao. Een nieuwe werk- en schoolweek is inmiddels alweer van start gegaan. Het weekeinde zit er dus weer op; het vloog, zoals altijd met grote snelheid om. Echter, het weekeinde leverde ook wel weer het een en ander aan nieuws op. Nieuws dat weer uitstekend past in een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur." Allereerst besteedt Uw Hoofdredacteur dan ook graag aandacht aan de gezinsuitbreiding van buurman Jeroen. Diens eega besloot namelijk om even met haar vriendin mee te rijden om een heuse pup, zeg maar een babyhond, te gaan ophalen. Welnu, U begrijpt het al: ook buurman Jeroen is inmiddels een pup, alsmede een aantal slapeloze nachten, rijker. Gisterenmiddag, tijdens het wekelijkse ontmoetingsuurtje op het strandje van Snake Bay, was ook zijn pup aanwezig en werd melding gemaakt van het feit dat het volgen van een zogenaamde puppiecursus wel verstandig zou zijn. Onmiddellijk werd Uw Hoofdredacteur daardoor herinnerd aan zijn verre verleden.

Wat was namelijk het geval, inmiddels alweer tientallen jaren geleden? Welnu, ook Uw Hoofdredacteur werd indertijd verblijd met de komst van een heuse pup. Het werd een jonge Deense Dog, zwart-wit gevlekt hetgeen stond voor een zogenaamde "Harlekijn." Omdat het diertje, in een mum van tijd, dagelijks zo ongeveer 2 kilo kip en twee hele broden weg wist te werken, groeide de Dog als kool. De jonge Deen werd dan ook in een fiks tempo almaar groter en vooral ook sterker. Het vervolg laat zich raden. Als Uw Hoofdredacteur het monster uit ging laten en er werd onverhoopt een kat gespot, dan restte slechts een ding. Uw Hoofdredacteur liep dan als een soort Churandy Martina naar een lantaarnpaal, sloeg de hondenriem er een aantal malen omheen en wachtte tot de immense pup weer wat te hanteren was. Het werd dus hoog tijd voor een puppiecursus.

Verwachtingsvol, de jonge aanwinst zou immers eindelijk leren luisteren, meldde Uw Hoofdredacteur zich bij dierenarts Joling. Dierenarts Joling, een zeer aardige en fiks stotterende man, gaf namelijk sedert jaar en dag gedragscursussen. "Aaaahhhh, mmmmoooi dddat u er bbbbent", zo wist Joling, waarna de eerste les een aanvang zou kunnen nemen. Het werd alras duidelijk: de jonge Deen wilde niets te maken hebben met de heer Joling en nog minder met het aanleren van gewenst gedrag. De dierenarts wist wel raad: "U mmmmoet nnniet op de hhhond llletten. Wwwwanneer U hem nnnegeeert, ddan kkkrijgt hhhet ddier vvvvanzelf aaaandacht vvvvoor U!" Terwijl de arts de instructies brulde, lette Uw Hoofdredacteur dan ook maar niet meer op de gigantische knaap naast hem. Toen vervolgens een apporteerblok werd weggegooid en de hond opdracht kreeg het blok te gaan halen, bleek er in het dier geen enkele beweging meer te zitten. Uw Hoofdredacteur keek, noodgedwongen, uiteindelijk naar het mormel naast zich. Het dier bleek zich geheel te hebben afgesloten van de buitenwereld nu hij zich bevond in een gat van ongeveer een meter diep. Dat had hij, terwijl Uw Hoofdredacteur de ellenlange verhalen van Joling volgde, uit verveling gegraven. Het werd dus uiteindelijk een ramp. Wekenlang ging Uw Hoofdredacteur, voordat de les startte, eerst twee uur met de gigant lopen om hem uit te putten. Pas dan bleek het mogelijk het dier rustig de les te laten volgen. Na een week of zes meldde zich Joling. "Ik dddenk ddat het bbbbeter is om te ssssstoppen met de llles. Ddddeze hhhond kkkkomt uiiit Ddddenemarken en vvverstaat kkkklaarblijkelijk ggggeen Nnnnederlands!" U begrijpt het al, Uw Hoofdredacteur diende na deze onvergetelijke ervaring te stoppen met de cursus en heeft zich vervolgens dan ook voorgenomen om nimmer meer een pup aan te schaffen.

De jongste olijkerd, Levi geheten, was gisteren niet thuis. Al in de vroege ochtend had hij namelijk geregeld dat hij bij zijn klasgenootje Lotje zou kunnen gaan spelen. Eerst kort voor het avondeten schoof het mannetje weer in Huize Hoofdredacteur aan. Tijdens de maaltijd keek hij wat bedachtzaam om zich heen om vervolgens te melden, tot tweemaal toe: "Ik heb een enorm geheim!" Moeder de vrouw vroeg in alle rust: "En wil je dat geheim dan misschien met ons delen?" Het mannetje knikte en zei: "Maar ik durf het niet zo goed!" Toen daarop door de rest van het gezin Hoofdredacteur niet werd gereageerd, brandde hij los: "Ik ben verliefd op Lotje. En Lotje ook op mij. Vanmiddag wilde ze graag een kusje van me. Ik vroeg haar of ze dat dan nu wilde of als we later groot zouden zijn. Lotje zei: NU! Toen hebben we elkaar gekust, met de lippen op elkaar. En, nu moet ik daar steeds aan denken!" Onmiddellijk deed ook dochterlief Julia een duit in het zakje: "Ah! Dat is niet eerlijk! Dan wil ik dat ook! Mama heeft gezegd dat ik met kussen moet wachten tot ik 10 jaar ben. Het is toch echt niet eerlijk!" Gelukkig lukte het Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur de beide olijkerds tot bedaren te brengen door te zeggen dat een enkel kusje niet bepaald een hoofdzonde was. Gelukzalig keek zoonlief om zich heen. "Ik ga zo lekker naar bed. Dan droom ik van Lotje. Ik vind haar namelijk heel lief. Nu ben ik weliswaar pas 6 jaar, maar ik weet zeker dat ik binnenkort met haar ga trouwen."

Wordt vervolgd.....