Een kansloze coach.....

Op Curaçao is het zondag 25 maart 2012 vandaag. Het is zondagochtend en het is nog erg vroeg. Niet dat Uw Hoofdredacteur gewekt werd door de Olijke Twee, die zijn namelijk aan het logeren bij hun buurvriendjes, maar toch is het vroeg. Uw Hoofdredacteur zit er al helemaal klaar voor: over een half uurtje start de wedstrijd tussen zijn cluppie en de FC Utrecht. Als vurig aanhanger van Heracles werd het sowieso een mooie week voor Uw Hoofdredacteur, het bereiken van de bekerfinale was natuurlijk een mijlpaal die er mag zijn!

Het is dus stil in Huize Hoofdredacteur. De Olijke Twee zijn er niet maar daarnaast zijn Oom Albert en Tante Reinie ook weer vertrokken na Nederland. Het moet gezegd, het is even wennen na twee maanden. Geen verhalen meer over duiken, geen gezamenlijk glaasje wijn meer, zelf het zwembad weer schoonmaken en noem maar op. Even wennen dus. Overigens, Moeder de vrouw is door de duikcursus van Oom Albert ineens ook weer fanatiek. De afgelopen dagen schafte zij zelfs een complete duikuitrusting aan en de volgende duiktrip staat al weer gepland. Het is te hopen dat zij  net zulke vreemde creaturen in het water aantreft als de heer Pinoccio. Deze zond Uw Hoofdredacteur een foto van een wel heel vreemd onderwaterwezen. Als Uw Hoofdredacteur zulke foto's ziet, dan is hij maar wat blij dat hij zelf geen enkele affiniteit met de duiksport heeft.

Gisteren was het weer zover. Het jaarlijkse voetbaltoernooi van de Schroederschool ging immers weer van start. Dit jaar kende Uw Hoofdredacteur een hoofdrol, hij was namelijk gecontracteerd als coach voor het team van klas 1/2 C. Dat is overigens voorwaar geen sinecure. Het coachen van een zevental, zeer fanatieke en getalenteerde, vierjarigen valt echt niet mee. Uw Hoofdredacteur had echter besloten deze taak zeer serieus op te pakken. Dat kwam met name voort uit het feit dat de jongste olijkerd, Levi geheten, deel uitmaakte van het team en hij zeer graag "de winbeker" zou winnen. Een beker die, zoals wellicht bekend, vorig jaar in de wacht werd gesleept door het team van de oudste olijkerd, Julia geheten. Ruim voor de eerste wedstrijd riep Uw Hoofdredacteur zijn spelertjes dan ook bijeen voor een enthousiasmerende peptalk.

De kinderen keken hem aan als zagen zij water branden. Waarover had Uw Hoofdredacteur het toch? Hoezo voetballen? Wij willen namelijk allemaal keepen Hoofdredacteur! U begrijpt, het viel nog niet mee een strategisch verantwoorde opstelling binnen de lijnen te krijgen. Het moet gezegd, de teamleden deden hun uiterste best in de vier wedstrijden die ze dienden te spelen. Althans, de eerste drie minuten. Daarna kwamen de spelertjes een voor een melden dat ze wel erg moe waren, voetballen niet leuk vonden en vier wedstrijden veel te veel vonden. Daarbij speelde enorm mee dat het team van Uw Hoofdredacteur eigenlijk bij voorbaat al kansloos was voor de eindzege. Immers, de andere teams stelden veel meer spelertjes op en de juffen (met name van groep 1/2 B) waren uitermate onsportief. Wanneer deze juffen zagen dat het verloop van de strijd niet ging zoals gewenst, dan schroomden zij niet om zelf het veld in te lopen en hun spelertjes te ondersteunen. U begrijpt het dan ook wel: de beker ging naar het team van 1/2 B. Overigens, van dat team maakte ook de oudste olijkerd deel uit, zij werd dan ook voor de tweede maal op rij voetbalkampioen. Vanzelfsprekend viel dat niet in goede aarde bij de jongste olijkerd, die dan ook luid schreeuwend zijn ongenoegen kenbaar maakte. Dochterlief pareerde hem echter prima: "Luister eens even Levi. Lang geleden won jij een zilveren penseel en had ik niets. Je mag best weten, daar ben ik eigenlijk nog steeds laaiend over omdat ik heel erg jaloers was. Dus, je kunt mij wel gewoon die voetbalbeker gunnen, ik zat immers in het beste team en jullie coach was gewoon minder slim dan mijn juffen." Waarvan akte!

Wordt vervolgd.....