Vandaag is het
dinsdag 4 december 2012 geworden op Curaçao. Het is de dag voor pakjesavond op
dit zo fraaie eiland en de spanning, althans in Huize Hoofdredacteur, stijgt
behoorlijk. De Olijke Twee zitten voller dan vol verwachting voor de avond van
morgen. Ook op straat is goed te zien dat het Sinterklaastijd is. De ene na de
andere Sint, al dan niet vergezeld door Pieten, schijnt in een autootje te zijn
gepropt om de straten onveilig te maken. Het levert prachtige taferelen op.
Echter, vooraleer het morgen is, dient Uw Hoofdredacteur nog steeds te wennen
aan de bittere koude die Curaçao de laatste nachten teistert. Met temperaturen
rond de twintig graden Celsius zijn de nachten koud. Uw Hoofdredacteur zet
dientengevolge de airconditioning op de slaapkamer een paar graadjes hoger; dan
wordt het tenminste wat aangenamer onder de dikke dekens. Het is dan ook maar
te hopen dat de wind weer wat zal gaan toenemen om enigszins warmere lucht
aangevoerd te krijgen. Immers, wanneer er geen trui voorhanden is en de
temperatuur zo ongekend laag is, dan is het, ook op Curaçao, bibberen geblazen.
Zoals Uw
Hoofdredacteur gisteren al berichtte, is de (veel) rustiger Fries weer
teruggekeerd op het eiland Curaçao. Hij leek nog ietwat last te hebben van een
jetlag, nu zijn mond continue heen en weer klapperde en daarbij een soort van
gaapgeluiden te verstaan waren. De (veel) rustiger Fries had het bijzonder leuk
gehad gedurende zijn week in Nederland. Wel was het bijzonder koud geweest, zo
liet hij weten. Geboeid luisterden de heer Pinoccio en Uw Hoofdredacteur naar
zijn belevenissen rondom het reizen per trein en tram in Nederland. Uit zijn
verhalen bleek vooral dat het reizen per openbaar vervoer er volstrekt niet
gemakkelijker op geworden is. Het schijnt zo te zijn dat er geen gebruik meer
wordt gemaakt van een zogenaamde strippenkaart, maar dat een vervoersbewijs
dient te worden aangeschaft middels een OV chipkaart. Daarvan had in elk geval
Uw Hoofdredacteur nog nooit gehoord. De (veel) rustiger Fries nam er de tijd voor
en legde stap voor stap uit welke handelingen verricht dienen te worden
alvorens in een overvolle trein een plaats kan worden bevochten. Na deze
uiteenzetting is het Uw Hoofdredacteur inmiddels volkomen duidelijk dat er, na
terugkeer in Nederland, sprake zal moeten zijn van een vorm van "begeleid
wonen." Al deze ontwikkelingen zijn immers anders toch niet bij te houden?
U weet het zich
wellicht nog wel te herinneren. De heer Pinoccio is een verwoed duiker. In zijn
leven heeft hij de onderwaterwereld op veel verschillende plaatsen van de
wereld nauwgezet bekeken. Inmiddels heeft hij, en Uw Hoofdredacteur overdrijft
dat volstrekt niet, wel meer dan 300 duiken gemaakt, waarvan er ongeveer 100 in
de wateren rond het fraaie eiland Curaçao hebben plaatsgevonden. Gewoontelijk
verhaalt de heer Pinoccio, na afloop van weer een duik, over alle mooie en
opmerkelijke zaken die hij in het diepe water heeft kunnen waarnemen. Uw
Hoofdredacteur denkt dan ook steevast dat de heer Pinoccio, na zo ontzettend
veel gemaakte duiken, welhaast alles wat er onder water bestaat, zal hebben
gezien. 
Niets blijkt echter minder waar. Wat was namelijk het geval? Welnu,
afgelopen zondagochtend vertrok de heer Pinoccio in alle vroegte naar Boca
Simon, alwaar "Dive Nas" , de duikschool van de heer Huib Nas, is
gevestigd. Samen met zijn duikmaatje Gerard betrad de heer Pinoccio het zilte
zeewater, om even later af te zinken naar een diepte van 17,4 meter. Al turend
zag de heer Pinoccio zijn maat Gerard voor hem uitzwemmen. Niets aan de hand
dus, zo zult U waarschijnlijk denken. Dat klopte ook geruime tijd, althans tot
op het moment dat de heer Pinoccio, terwijl hij zich nog altijd op dezelfde
diepte van ruim 17 meter bevond, een paar schouderklopjes voelde. De heer
Pinoccio schrok geweldig en dacht in eerste instantie aan een hamerhaai. Nadat
hij voldoende moed had verzameld en over zijn schouder durfde kijken zag hij
echter, tot zijn stomme verbazing, dat hij was aangetikt door een snorkelaar.
De man, slechts voorzien van een snorkelsetje, zwaaide nog eens vriendelijk en
steeg vervolgens op. U begrijpt, de heer Pinoccio was met stomheid geslagen,
hetgeen overigens waarschijnlijk de eerste keer in zijn leven was. U ziet, al
dat gehannes met zware duikflessen is volstrekt niet nodig. Althans wanneer je
longen als een paard hebt!
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten