Vandaag is het zondag
19 november 2017 geworden op het eens zo mooie eiland Sint Maarten. Het team
heeft een rustig weekeinde, eigenlijk voor het eerst in een fiks aantal weken.
Er waren weer de nodige ontwikkelingen de afgelopen dagen. Zo werd namelijk op
vrijdagavond, onder het genot van veel muzikale klanken, de buitenbar van ons
hotel officieel geopend. En om dat mee te kunnen maken waren ook de mannen
uitgenodigd. De gehele buurt en vele notabelen uit de politiek bleken aanwezig
te zijn. Wie ook aanwezig was, was Daniel San, onze Chinese kok. De teamleden
vroegen Daniel of hij hen miste, en of dat de reden was voor zijn bezoek. Maar
nee hoor, Daniel liet weten dat hij het een goed gebruik vond om zijn overburen
te feliciteren met een eerste stap naar herstel. En dat is natuurlijk ook zo.
Overigens, na ongeveer
acht weken lang alleen te hebben geteerd op Chinees voedsel, was Bullie het wel
een beetje zat. “Ik wol eindelijk wel ens wat aans eten dan nasi. Ik goa wa’s
effen op onderzeuk uut”, zo berichtte hij Uw Hoofdredacteur. En jawel hoor, na
enige tijd te hebben rondgevraagd meldde Bullie dat er een plek op Sint Maarten
zou zijn waar het mogelijk was om stamppotten te gaan eten. En zo kon het dan
ook zijn dat het team, aan het einde van de vrijdagmiddag, op zoek ging naar
passend voedsel. Na enige tijd te hebben rondgereden werd uiteindelijk Café
Rembrandt bereikt. En zie, de menukaart liet zien dat het mogelijk was
zuurkool, hutspot, boerenkool of erwtensoep te bestellen. In no time werd dan
ook de bestelling van hutspot en zuurkool doorgegeven. De hutspot kwam met een
gehaktbal en was bestemd voor Hippie. Uw Hoofdredacteur en Bullie daarentegen
kozen voor de zuurkool, welke werd geserveerd met een halve rookworst. Pinoccio
hield niet van aardappels zo liet hij weten. Hij werd later op de avond dan ook
maar weer neergezet bij de Chinees.
Gisteren stond er een
teamuitje op het programma. De reis voerde, per snelle veerboot, naar het
peperdure eiland St. Barth, gelegen op ongeveer 25 kilometer van Sint Maarten.
Het team werd, in de vroege ochtend, hartelijk verwelkomd door de kapitein.
Deze meldde dat hij ons eerder in de week in uniform had gezien en ons daarom
herkende. Onmiddellijk maakte Pinoccio van de gelegenheid gebruik om een plekje
in de stuurhut te verwerven, hetgeen hem zowel op de heenreis als op de
terugvaart gelukte. Trots als een pauw stond hij naast de kapitein en vroeg
honderduit. Na een tocht van ongeveer 45 minuten werd St. Barth bereikt en
vielen onmiddellijk de vele prachtige villa’s, vaak in het bezit van
wereldsterren, op. Besloten werd om als eerste een eilandtour met een taxibusje
te gaan maken. De taxichauffeur bleek een kloon te zijn van Luis de Funez en Engels
te spreken met het Franse accent uit de televisieserie Allo, Allo. Het werd dus
een boeiend ritje.
St. Barth bleek een
fantastisch eiland te zijn. Mooi, opgeruimd en groen. Een hotelkamer kon helaas
niet worden geboekt, zo berichtte Luis. Immers, ook op St. Barth had orkaan
Irma veel schade veroorzaakt, met name aan hotels die aan de kust gelegen zijn.
Zij hebben allemaal, voor een periode van zes maanden, hun deuren moeten
sluiten om reparaties uit te kunnen voeren. Wel was het mogelijk om, wanneer de
teamleden dat zouden willen, een mooi huisje te huren voor een weekje. De
kosten daarvoor bedroegen slechts 25.000 US dollar! Na ampele overweging werd
toch maar besloten niet op dit aanbod in te gaan. Het leek ons iets teveel van
het goede. In plaats daarvan werd koers gezet naar Shell Beach, een strand
geheel bedekt met schelpen. Een verkoelende duik in het azuurblauwe water kon
al snel worden gemaakt. Heerlijk zo een dagje!
Na de zwempartij werd
het tijd om te gaan lunchen. Welnu, dat gelukte, gedurende een periode van meer
dan drie uren, uitstekend. In een achteraf straatje vonden we namelijk een
lokale bistro waar het gezellig zitten was. Bullie en Hippie, beide niet erg
taalvast in het Frans, hadden wat moeite met de menukaart. Hippie was er snel
uit: “Ik nem Koot de Boef, da’s immers in mien vakgebied”. Bullie, normaal
gesproken verzot op vissoep, liet weten geen vertrouwen te hebben in Soupe de Poison.
“Ik et echt geen giftige soep”, zo berichtte Bullie. Uiteindelijk echter
gelukte het om voor ieder teamlid een lekker hapje te regelen. Het etentje
duurde lang, met name omdat kennis werd gemaakt met Olivier en Jean Luc, twee
mannen afkomstig van het 900 kilometer verderop gelegen eiland Guadeloupe. Zij
bleken tijdelijk werkzaam, voor een lokale bank, op St. Barth. Na een zeer onderhoudend
gesprek nodigden zij vervolgens de teamleden uit om naar Guadeloupe te komen,
alwaar hen een gratis verblijf werd aangeboden. U begrijpt, de telefoonnummers
werden al snel uitgewisseld.
Het dagje naar St.
Barth vloog werkelijk om. De terugreis diende, gevoelsmatig althans, alweer te
snel te worden ingezet. Als een speer rende Pinoccio weer naar de stuurhut
waarna, zo’n drie kwartier later, weer veilig Sint Maarten kon worden bereikt. Daar
wachtte Pinoccio en Bullie nog een uitdagende klus. Immers zij hadden de heer
Hosee, een man met woeste uitstraling, bekend gemaakt met de komst van
Sinterklaas. Dat bracht Hosee in opperste verwarring nu hij slechts Santa
Claus, de kerstman, bleek te kennen. De verwarring werd nog groter toen Pinoccio
vertelde dat Sinterklaas zou komen op een wit paard. “No, thats impossible. He’s
coming with his rendeers”, zo schreeuwde Hosee. Na het tonen van wat filmpjes
van de aankomst van de Goedheiligman, werd Hosee al wat geloviger. Welnu,
vanavond gaan Bullie en Pinoccio trachten om Hosee zijn schoen te laten zetten.
Bij wijze van voorbeeld gingen de beide mannen hem vast voor.
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten