I'm walking! Let op de kleintjes.....

Het is op het vandaag weer tamelijk warme eiland Curacao dinsdag 28 februari 2012 geworden. Alhoewel het hard waait op dit eiland, is het er met zo'n 30 graden Celsius uitermate aangenaam vertoeven. Niets mis mee, zo zult U dan waarschijnlijk ook denken. Echter, dat is niet geheel en al correct. Het is namelijk zo dat Uw Hoofdredacteur zich enigszins beurs voelt. En, hij blijkt niet de enige te zijn die zich zo voelt. Hoe dat komt? Welnu, daarover kunt U alles lezen in deze editie van een zonnig avontuur. Zoals gezegd, het is vandaag dinsdag. Een dag die Ina, de eega van de heer Pinoccio, overigens niet zeer snel zal gaan vergeten. Zij heeft een behoorlijk ongelukje gehad en geraakte daarbij pijnlijk geblesseerd. Zeer tot haar geluk wordt zij overigens door haar echtgenoot, de heer Pinoccio, meer dan uitstekend bijgestaan.

Het was zo dat Ina gisteren hoognodig op pad moest om boodschappen te gaan inslaan. Dit na een weekeinde waarin door de heer Pinooccio immers de nodige levensmiddelen werden verbruikt. Nu is het zo dat dit fraaie eiland ook een winkel kent "die op de kleintjes let." De eega van de heer Pinoccio laadde in deze winkel, toen nog blijgemutst, haar winkelwagentje voller dan vol met allerlei noodzakelijke producten. Plots bleek de welbekende winkelketen beter op de kleintjes te letten dan Ina zelf, die de loodzware kar per ongeluk over haar kleine teen liet rijden. Thuisgekomen liet zij aan de heer Pinoccio weten dat de blessure behoorlijk pijn deed, iets wat de heer Pinoccio snel wegwuifde. "Als het lastig loopt dan maak ik even een hulpmiddel voor je. Ik weet namelijk dat wanneer er, in gevallen als dit, een verhoging onder de schoen wordt aangebracht, het lopen een stuk gemakkelijker gaat", zo wist Pinoccio himself. Onmiddellijk sloopte hij dan ook een wasknijper, lijmde de verschillende stukken aan elkaar, en bracht het geheel aan onder de schoen van zijn eega. Iets wat overigens niets zou bijdragen aan een beter gevoel van de betreffende teen, maar dat terzijde.

Gedurende de nachtelijke uren nam de pijn behoorlijk toe, getuige het gejammer waarvan de heer Pinoccio (naar eigen zeggen) in persoon getuige was. Hij nam dit ongemak zonder enig bezwaar, als een grote vent,  tot zich: "Als Ina kreunde dacht ik alleen maar aan slapen. Niet reageren, niet reageren. Door me zo sterk te concentreren ben ik de nacht wel redelijk doorgekomen." De eega van de heer Pinoccio besloot vanochtend toch maar even om een bezoekje te gaan brengen aan de huisarts. Aldaar werd al snel geconcludeerd dat de betreffende kleine teen was gebroken door de frontale aanrijding met het winkelwagentje. Een ingewikkelde periode van revalideren, althans voor de heer Pinoccio, staat nu voor de deur. Uw Hoofdredacteur wenst hem daarbij veel steun en zijn eega van harte beterschap toe.

Ook Uw Hoofdredacteur heeft last van zijn ledematen. Overigens is dat niet te wijten aan een bezoek aan de supermarkt, integendeel. Nee, het is zo dat Uw Hoofdredacteur gisterenavond weer eens een bezoek heeft gebracht aan de plaatselijke sportschool. Omdat het meest recente bezoek aan een loopband pas een jaar of drie geleden had plaatsgevonden, had Uw Hoofdredacteur gedacht nog wel over enige basisconditie te beschikken. Niets blijkt echter minder waar te zijn! Vanaf het moment van opstaan in de vroege ochtend is het Uw Hoofdredacteur overduidelijk dat hij beschikt over spieren waarvan hij het bestaan reeds lang niet meer vermoedde. Met andere woorden: alles doet hem zeer! Nu is het, althans volgens Moeder de vrouw, zaak om niet op te geven en vooral even door te bijten. De komende weken zullen dan ook vooral in het teken staan van afzien, althans dat verwacht Uw Hoofdredacteur. Nadien zal het dan wel weer wat beter gaan, maar tot die tijd wordt het dus vooral pijn lijden. Wat je er al niet voor over moet hebben om je lijf enigszins te trainen! Gelukkig worden de vingers van Uw Hoofdredacteur gespaard. Daardoor blijft het mogelijk U, ook in deze voor Uw Hoofdredacteur zo zware periode, van berichtgeving omtrent zijn conditionele ontwikkeling te blijven voorzien.

Wordt vervolgd.....

In de boot genomen.....

Het is vandaag maandag 27 februari 2012 op het warme eiland Curacao. Een zeer druk weekeinde is weer achter de rug en vandaag moest er derhalve weer gewoon worden gewerkt. Dat is altijd wel even weer wennen voor Uw Hoofdredacteur maar goed, het is niet anders. Het weekeinde was, U kon dat dus al lezen, bijzonder druk maar vooral ook leuk. Er gebeurde namelijk weer van alles op dit zo fraaie eiland. En, zoals te doen gebruikelijk, kunt U er ook ditmaal alles over lezen in deze editie van "een zonnig avontuur."

Na de geslaagde verjaardag van de oudste olijkerd op vrijdag, brak zaterdag de eerste weekeinddag aan. Al vroeg in de ochtend moest Uw Hoofdredacteur met de twee olijkerds op stap. Er moest namelijk gezwommen worden door zoonlief Levi en nadien diende dochterlief Julia zich te melden voor haar wekelijkse muziekles. Zoonlief, in opleiding voor zwemdiploma B, was niet echt gemotiveerd. Uw Hoofdredacteur hoorde hem, zo halverwege de les, opmerken tegen de zweminstructrice dat hij "wel een beetje moe was en eigenlijk graag even aan de kant zou gaan liggen." Gelukkig kent de zwemjuf haar pappenheimers en de zwemkunsten van zoonlief kregen dan ook een gewenst vervolg. Dochterlief kreeg de kans op een heuse trompet te blazen tijdens muziekles. "Niet dat ik er ook maar een geluidje uitkreeg hoor Pap, maar leuk was het wel." Zo verstreek de zaterdagochtend dan ook in een hoog tempo en brak al ras de middag aan.

De middag stond in het teken van een proefvaart. Wellicht kunt U zich nog herinneren uit een eerdere editie dat Uw Hoofdredacteur een mooi bootje bezichtigde. Welnu, afgelopen zaterdagmiddag werd er, met dat bewuste bootje, een proefvaart gemaakt. Tegen de klok van half een meldden Moeder de vrouw, Oom Albert en Tante Reinie, de Olijke Twee en Uw Hoofdredacteur zich bij een steiger aan het Spaanse Water, alwaar de fraaie Freedom 180 Four Winns al lag aangemeerd. Tante Reinie gaf aan dat zij de proefvaart vanaf de steiger zou gaan waarnemen, de rest van het gezelschap nam snel plaats aan boord van het ranke vaartuig.

De motor werd gestart en er werd een fikse dot gas gegeven. De voorkant van het bootje kwam snel omhoog en de snelheid liep razendsnel op tot zo'n 30 kilometer per uur. Trots liet de eigenaar van het vaartuig weten dat de boot nog een keer zo snel zou kunnen, hetgeen overigens voor Moeder de vrouw niet echt een noodzaak bleek te zijn. Ook niet voor Oom Albert trouwens die, gezeten op het voordek, vele liters water over zich heen kreeg. Kort en goed, toen Uw Hoofdredacteur de kans kreeg om achter het stuur te kruipen, bleek al snel dat het bootje binnenkort van eigenaar zal gaan veranderen. Er werd nog even geoefend om het scheepje uit het water en op de trailer te krijgen, maar toen ook dat gelukte, was Uw Hoofdredacteur compleet verkocht. Hij gaat er dan ook gemakshalve vanuit dat het bootje binnenkort gestald gaat worden onder de carport van Huize Hoofdredacteur. Mocht U voortaan, vooral op zondagen, op zoek zijn naar de familie Hoofdredacteur, dan zijn zij waarschijnlijk op een van de mooie wateren rond Curacao te vinden.

De zondag stond in het teken van een zeer gezellige BBQ. Wat was namelijk het geval? Welnu, een oud-collega van Uw Hoofdredacteur, Arjen Klamer geheten, is een aantal weken vakantie aan het genieten op dit eiland. Dat doet hij samen met zijn echtgenote en zijn dochter. Ook heeft hij nog een zoon, maar deze verblijft al maandenlang zelfstandig op Curacao in het kader van een stage.

En het was dan ook dit gezelschap dat gisteren een bezoek bracht aan Huize Hoofdredacteur om er te genieten van een overheerlijke BBQ. Het moet gezegd, het werd een uitermate gezellige middag. Oude herinneringen werden opgehaald en er werd genoten van een heerlijk maaltje. De donatie van de heer Angelus, bestaande uit eigenhandig gevangen en gefileerde lionfish, werd met smaak verorberd. U ziet, het leven op Curacao is dus zo slecht nog niet!

Wordt vervolgd.....

Er is er een jarig......

Het is vandaag vrijdag 24 februari 2012 geworden op het warme eiland Curacao. Het is een bijzonder heuglijke dag vandaag. Het is namelijk zo dat de oudste olijkerd, Julia geheten, vandaag verjaart en haar zesde verjaardag viert. Al vroeg in de ochtend startte daarom het leven in Huize Hoofdredacteur, zo tegen de klok van kwart over vijf in de ochtend meldde zich al de jongste olijkerd, Levi geheten. "Gaan we Julia wakker zingen Pap", zo vroeg het kereltje. Na een blik te hebben geworpen op de wekker berichtte Uw Hoofdredacteur aan het mannetje dat het voor een lied nog wel een beetje vroeg was. "Dan haal ik even een knuffel uit mijn eigen bed en kom ik nog even bij je liggen", zo wist het ventje. Tegen de klok van zevenen werd het echter tijd dochterlief wakker te zingen. Slaapdronken vertoonde het meiske onmiddellijk een stralende glimlach: eindelijk was de dag aangebroken waarop zo lang was gewacht! "Weet je nog Mam, dat badpak wat me tot voor kort niet paste? Vandaag ben ik dus eindelijk zes jaar geworden en daarom denk ik dat het nu misschien wel past", was zo ongeveer de eerste opmerking van de jarige vandaag. Vervolgens werd het vanzelfsprekend tijd om cadeautjes te gaan overhandigen.

Vele pakjes en wenskaarten waren de afgelopen dagen al in de brievenbus van Huize Hoofdredacteur bezorgd. Oprecht gelukkig werden alle pakjes geopend, de inhoud bewonderd en de kaarten gelezen. De cadeautjes werden snel van hun feestelijke verpakking ontdaan en het gejuich was niet van de lucht. Zeker niet toen duidelijk werd dat er vandaag ook nog een ontmoeting met dolfijnen op de rol zou staan. Dolfijnen waarmee zelfs zou mogen worden gezwommen in aanwezigheid van Moeder de vrouw. De jongste olijkerd werd echter, gaandeweg de ontmaskering van de presentjes, steeds wat stiller. Alhoewel hij beseft dat niet hij maar zijn zus verjaart, is het toch wel een hard gelag wanneer er zoveel presentjes tevoorschijn komen die niet de jouwe zijn. Een pakje van Oom Albert en Tante Reinie maakte echter veel goed. Er bleek zich een kostuum in te bevinden uit het tijdperk van Bruce Lee en de Karatekid. Onmiddellijk moest het pak worden aangetrokken en het geheel werd vervolmaakt met een prachtige haarband. Zo kwam alles uiteindelijk toch volkomen goed!

Het zwemmen met de dolfijnen zou plaatsvinden aan het begin van de middag. Uw Hoofdredacteur, als gewoonlijk keihard aan het werk, kreeg de gelegenheid om in zijn lunchpauze even een kijkje te gaan nemen. Het bleek een geweldig avontuur te zijn voor de jarige olijkerd, welke in het water werd vergezeld door Moeder de vrouw. Toen de eerste traantjes waren weggepoetst ("hij heeft zo'n grote mond, hij bijt toch echt niet?") brak er een grote glimlach door op het gelaat van de jarige. Compleet uitgedost met zwemvest en zwemvliezen, liet zij zich dapper door de dolfijn voorttrekken (klik hier voor de live-opname). Het geheel werd eerst volledig met een dikke dolfijnenknuffel. Een avontuur om nooit meer te vergeten!

Gisteren werd door de familie Hoofdredacteur, welke voor deze gelegenheid was aangevuld met Oom Albert en Tante Reinie, een bezoek gebracht aan het fraaie strand van Blue Bay. Al lange tijd was het gezelschap niet meer op dit strand geweest, maar nu er door de kinderen vakantie wordt genoten, was er daarvoor weer eens alle ruimte. Er werd naar hartelust gezond en gezwommen. Daarnaast brak er een zeer memorabel moment aan. Immers, na weken van oefenen en gevechten met krokodillen in het zwembadje van Uw Hoofdredacteur, werd het thans daadwerkelijk een feit. Oom Albert werd, voor het eerst in zijn toch niet meer zo jonge leven, voorzien van duikbril en snorkel, te water gelaten in de zilte zee. Urenlang werd er door hem met verbazing rondgezwommen in het warme zeewater. "Ut liekt wa oj in'n aquarium zwemt", zo liet hij opgewonden aan vele voorbijgangers weten. Zelfs gisterenavond, toen het strand al geruime tijd weer was verlaten en Uw Hoofdredacteur uit zijn werk was teruggekeerd, was het enthousiasme nog geenszins verdwenen. "Man, man, man wat mooi! Ik kwam in'n heel'n grote skool viss'n terecht. Wat een kleur'n, wat een kleur'n. Fantastisch", zo berichtte Oom Snorkel vol overgave. Uw Hoofdredacteur is er inmiddels wel van overtuigd. Mocht er een volgend bezoek aan Curacao volgen, dan wordt het vast en zeker tijd voor een echte proefduik, maar dan diep in de zee, en met een fles vol zuurstof. Oom Albert is er gedreven genoeg voor! Te zijner tijd zult U er dan waarschijnlijk ook alles over kunnen lezen in een nieuwe editie van "een zonnig avontuur."

Wordt vervolgd.....

Van Miss Kolibri tot Miss Puerto Rico......

Op het vandaag weer snikhete eiland Curacao is het woensdag 22 februari 2012 geworden. Zo af en toe denkt Uw Hoofdredacteur nog met enige weemoed terug aan de voorbij gevlogen vakantie in Costa Rica. Nooit eerder spotte Uw Hoofdredacteur een kolibri op haar nestje. Dus nogmaals, wat een mooi land is het. Helaas, helaas, het zit er dus weer op en de afgelopen dagen diende er zo her en der alweer wat werk te worden verricht. Zo moest er gisterenavond overleg worden gevoerd met belanghebbenden op dit zo fraaie eiland en wachtte vandaag een omvangrijke typeklus. Vooraleer je het beseft, ligt de vakantie dus al snel weer een fikse tijd achter ons. Het is niet anders. Maar goed, het leven op Curacao gaat gewoon door. Het lijkt dan ook goed U weer eens even bij te praten over actuele ontwikkelingen op het eiland. En, zoals te doen gebruikelijk, kunt U daarover weer tot in detail over lezen in deze editie van "een zonnig avontuur."

Nog immer zijn Oom Albert en Tante Reinie te gast in Huize Hoofdredacteur. Zij hebben, nu Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur uit Costa Rica zijn teruggekeerd, eindelijk het gevoel een beetje vakantie te kunnen gaan genieten. Nu wil het geval dat Oom Albert de afwezigheid van Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur uitstekend heeft benut. Ter voorbereiding op een duik in het zilte zeewater rond Curacao heeft hij zich namelijk de afgelopen weken bekwaamd in het snorkelen. Gewapend met duikbril en adempijpje heeft hij vele rondjes gezwommen in het zwembad dat behoort bij Huize Hoofdredacteur. Thans is hij er helemaal klaar voor, zo liet hij weten. Dat hij daarbij wat moeilijk te verstaan was, hij had de snorkel nog in, werd voor kennisgeving aangenomen. Komend weekeinde zal het dan waarschijnlijk ook wel gaan gebeuren en wordt de tewaterlating van Oom Albert, met snorkel, in het zeewater wellicht een feit. Vanzelfsprekend zult U, over die tewaterlating, in een volgende editie nader kunnen vernemen.

In Huize Hoofdredacteur staat al veel in het teken van de eerstvolgende festiviteit. Het is namelijk zo dat de oudste olijkerd, Julia geheten, aanstaande vrijdag zal gaan verjaren. Zij wordt op die dag zes jaar, een evenement waarnaar zij welhaast een maand of 10 heeft uitgekeken. Nu is het dus echter bijna zover en dienen de nodige voorbereidingen te worden getroffen. Er moet immers een kinderfeestje worden georganiseerd en dat heeft, zoals gebruikelijk, nogal de nodige voeten in de aarde. Uiteindelijk is bedacht dat er zo ongeveer 14 kinderen zullen worden uitgenodigd om deel te komen nemen aan zogenaamde Oud-Hollandse spelletjes. U kent het wel: koekhappen, piepers poepen, ezeltje prik en noem maar op. Daarnaast liet de oudste olijkerd weten dat er toch ook wel degelijk patatten en fricadellen dienen te worden uitgeserveerd. U begrijpt, het organiseren van een dergelijk evenement vraagt wel enige voorbereidingstijd. Edoch, alles ligt op schema. Het zal dan ook vast een leuke verjaardag gaan worden!

Kort voor het vertrek naar Costa Rica, werd nog even afscheid genomen van vriendin Monique en partner Ferry. Beiden zagen een volle week verblijf op Curacao in sneltreinvaart verdampen. Op de laatste gezamenlijke avond, was dan ook besloten om nog eens lekker te gaan eten bij St. Tropez, een der fraaie restaurantjes die dit eiland rijk is. Het werd een, in alle opzichten genoeglijke avond. Zeker toen ook nog eens bleek dat het restaurant juist die avond werd bezocht door vele zogenaamde Missen. Er was Miss Curacao, Miss Suriname, Miss Puerto Rico en noem maar op. Hun aanwezigheid bleek te maken te hebben met het naderende Carnaval. De ene na de andere fraaie dame trok aan de tafel van het gezelschap Hoofdredacteur voorbij. U begrijpt, een gelegenheid die zich niet al te vaak voordoet en die dientengevolge met beide handen werd aangegrepen om wat mooie plaatjes te schieten. Het resultaat? Kijkt U zelf maar!

Wordt vervolgd.....

We zijn er weer!!

Het is vandaag maandag 20 februari 2012 geworden op het zonnige eiland Curacao. Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur zijn gisterenavond teruggekeerd uit het geweldige Costa Rica. Na een reis die een aanvang nam om 02.00 uur in de nacht van zaterdag op zondag, werden Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur via Panama en Aruba vervoerd naar het lokale vliegveld van Curacao, Hato geheten. Aldaar aangekomen was de ontvangst overweldigend. De Olijke Twee begroetten Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur als waren zij jarenlang niet meer in zicht geweest. De beide mondjes bleken niet meer dicht te krijgen, reden waarom na een aantal uren werd overwogen om Curacao maar weer onmiddellijk te gaan verlaten, op zoek naar een nieuw avontuur. Edoch, dat ging te ver. En nu, na een fiks aantal uren te hebben bijgeslapen, wordt het tijd U bij te praten over de ontwikkelingen van de afgelopen twee weken. Daartoe dient dan ook deze editie van "een zonnig avontuur."

Op 8 februari jongstleden, alweer enige tijd geleden dus, vertrokken Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur voor een vakantie naar Costa Rica. In eerste instantie werd gevlogen naar het fraaie eiland Aruba, alwaar enige tijd op de volgende vlucht diende te worden gewacht. Vervolgens voerde de reis naar Panama waar de aansluitende vlucht naar de hoofdstad van Costa Rica, San Jose geheten, werd gemaakt. Keurig werd het vervoer vanaf het vliegveld naar een fraai hotel in het centrum van de stad geregeld. Slechts een nachtje zou hier worden doorgebracht, alvorens naar de binnenlanden van Torteguero zou worden getrokken. Er was dus eigenlijk slechts tijd om even wat te drinken en te eten, in de vroege ochtend zou ons vervoer immers al klaar staan. Na een aantal bomen te hebben bewonderd, waarin zich minstens 100 kleine papegaaien bleken te bevinden, werd een fraai kroegje gescoord door Uw Hoofdredacteur. Het bleek er vol te zitten met vriendelijk lachende mannen, die Uw Hoofdredacteur van harte welkom heetten. Er werd een lokaal biertje besteld en wat gekeken naar de TV, waarop een fraai optreden van Gloria Estefan te bewonderen bleek te zijn. Een der vriendelijk lachende mannen vroeg aan Moeder de vrouw waar zij en Uw Hoofdredacteur vandaan kwamen. Toen er wat meer obligate informatie was uitgewisseld, kwam de aap uit de mouw. "Is homosexualiteit in Nederland ook zo'n hot item", vroeg de nog steeds vriendelijk lachende man. Het bleek namelijk dat Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur terecht waren gekomen in een zogenaamde "gay-bar." Nadat Uw Hoofdredacteur had aangegeven zich volledig thuis te voelen, werden de drankjes vervolgens snel afgerekend. Er werd nog elders een lekker hapje gegeten om vervolgens,enige uren later, door te kunnen trekken naar de volgende verblijfplaats.

De volgende verblijfplaats werd dus Torteguero. Gelegen aan de oostkant van Costa Rica en slechts per bus en per boot te bereiken. De reis voerde in eerste instantie langs uitgestrekte bananenplantages van Chiquita en Delmonte. Toen de weg, uitermate hobbelig van aard, uiteindelijk ophield te bestaan, wachtte er een fraai bootje voor een twee uur durende tocht naar de binnenlanden. Over een met kaaimannen gevulde rivier werd met hoge snelheid het eindpunt bereikt.

Een fraaie lodge, middenin de natuur, wachtte voor een verblijf van ongeveer drie dagen. Drie dagen die in het teken stonden van wandelingen door het regenwoud en het observeren van zeer mooie vogels, spinnen en kaaimannen. De natuur van Costa Rica bleek in alle opzichten overweldigend te zijn en de drie dagen vlogen dan ook werkelijk zeer snel om. Vooraleer het werd beseft, was de tijd al aangebroken om per boot terug te reizen naar het punt waar Uw Hoofdredacteur zijn huurauto in ontvangst zou kunnen nemen. Per auto zou vervolgens de tocht worden ingezet naar de vulkaan van Arenal om het plaatsje La Fortuna te kunnen bereiken.

Na een tocht die ongeveer zeven uren in beslag zou nemen, via een ongelofelijk mooie route, werd de vulkaan bereikt. Aan de voet ervan bleek een zeer mooi appartement voor Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur in gereedheid te zijn gebracht. Het zicht op de vulkaan was werkelijk schitterend en het appartement werd omringd door zeer veel prachtige vogels. Een aantal dagen zouden in deze omgeving worden doorgebracht. Er werd, via een immens grote kabelbaan, naar grote hoogten opgestegen om een blik te werpen op de waaghalzen die, gehangen aan een staaldraadje, een sport beoefenden die Canopy bleek te heten. Met grote snelheid, circa 80 kilometer per uur, en op grote hoogte, daalden de deelnemers van kilometers hoogte af naar het beginpunt. Het gegil van de waaghalzen was al van verre te horen. Uw Hoofdredacteur besloot dat ook hij deze ervaring de komende dagen maar eens zou moeten ondergaan. Dat zou echter niet de enige unieke ervaring worden. Op de ochtend van 13 februari namelijk, vroeg in de ochtend, werd Costa Rica geteisterd door een aardbeving met een kracht van 6.1. op de Schaal van Richter. Gelegen in bed, werden Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur gewekt door een hevig trillend bed en een kast die, vanwege de schuivende deuren, behoorlijk lawaai maakte. Gelukkig zou later blijken dat er zich geen persoonlijke ongelukken hadden voorgedaan, maar dat er sprake was van schrik moge duidelijk zijn.

Vanuit Arenal werd vervolgens, enige dagen later, doorgereisd naar het fraaie plaatsje Monteverde. Heel hoog gelegen in de bergen, bleek dit plaatsje slechts te bereiken via een rotsachtige weg van veertig kilometer lengte. Dat was de reden dat er welhaast een gehele dag gereisd diende te worden. Monteverde bleek, zo wist men ons te vertellen, gedurende het gehele jaar te worden geplaagd door een ijzingwekkende wind, die 's nachts met veel gegier om het hotel waaide. De omgeving maakte echter veel goed, het was er, zoals in geheel Costa Rica, mooier dan mooi. Uw Hoofdredacteur besloot dan ook om, voor de volgende dag, een reservering te gaan maken voor een Canopytour.

Toen de reservering gemaakt was, en Uw Hoofdredacteur voor zijn gevoel ook niet meer terug kon, brak een slapeloze nacht aan. Een nacht waarin Uw Hoofdredacteur wel duizendmaal de stalen kabel zag breken en zichzelf naar beneden zag storten. U begrijpt, het vooruitzicht was fantastisch. Uw Hoofdredacteur was dan ook, tijdens het ontbijt de volgende ochtend, stiller dan stil. "Je ziet wat wit", zei Moeder de vrouw. "Ben je gespannen?" Uw Hoofdredacteur, immer de rust zelve, benadrukte het geweldige karakter van het komende avontuur en vertelde dat hij zich daarop, in gedachten, aan het voorbereiden was. "Ik weet zeker dat je het geweldig zult vinden. Zijn we overigens goed verzekerd", vroeg Moeder de vrouw, hetgeen Uw Hoofdredacteur nog stiller en bleker maakte dan hij al was. Het werd tijd om te gaan. Na een instructielesje en het aanhijsen van allerlei tuigen, werd Uw Hoofdredacteur aan een kabel gehaakt en uitgezwaaid.

Zo'n 18 lijnen (zips geheten) met een lengte die varieerde van 500 tot 1000 meter, dienden door Uw Hoofdredacteur te worden genomen. Het moet gezegd, de eerste twee zips vielen ontzettend mee. Die lijnen bleken echter de voorlopers van een geweldig avontuur waarbij soms, slechts gehangen aan een tweetal haken, als Superman een koord van een kilometer lengte op 200 meter hoogte diende te worden genomen. Het bleek een ongekende kick te geven waarbij het adrenalinegehalte van Uw Hoofdredacteur eveneens tot grote hoogte zou stijgen (zie deze link voor een live-opname). Al met al, een echte aanrader wanneer U ooit in de gelegenheid mocht zijn zo'n tocht te maken!

Het einde van de reis kwam alweer in zicht. Slechts een plaats zou nog een aantal dagen worden bezocht: Manuel Antonio. Gelegen aan de Oostzijde van Costa Rica bleek het te gaan om een geweldige badplaats aan de Pacific. Er kon door het fraaie natuurpark worden getrokken, waarbij luiaards, apen en vele andere dieren konden worden bewonderd. Daarnaast kon er heerlijk worden gezond en gezwommen, met als gevolg dat het hoofd van Uw Hoofdredacteur er momenteel uitziet als een perkamenten landkaart. Heerlijk om zo nog een aantal dagen te genieten.

Op zaterdag diende de reis van Manuel Antonio naar San Jose te worden gemaakt, alwaar na enige uren rust het vervoer naar het vliegveld zou arriveren. Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur brachten nog enige uren door aan de rand van het zwembad, dronken nog iets en besloten vervolgens om nog een paar uur nachtrust mee te gaan pakken. Dat lukte echter niet geheel zoals gepland. Een drietal Russische toeristen, gewapend met een soort van digitale piano, besloot zich te gaan trainen op het beoefenen van breakdance. Gezien het feit dat het hotel was voorzien van hardhouten vloeren en het feit dat de Russen de voordeur gemakshalve lieten openstaan, was het lawaai oorverdovend. Uw Hoofdredacteur besloot dan ook, onder het roepen van Mir (Vrede), hen met een bezoek te vereren. De Russen lieten weten slechts een enkel woord in het Engels te kunnen wisselen. Het bleek te gaan om het woord "idiot", hetgeen volgens Uw Hoofdredacteur aardig overeenkwam met het karakter van de aanwezige Russen. Na dit uitermate genoegelijk samenzijn keerde de rust gelukkig snel terug, echter maar voor een kort moment. Het werd namelijk twee uur in de ochtend voordat Uw Hoofdredacteur daarin erg had. Tijd om de terugreis in te gaan zetten. En zo kan het dus zijn dat Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur op dit moment, een beetje mijmerend, terug kunnen zien op een geweldige vakantie. Costa Rica, wat een mooi land!!

Wordt vervolgd.....

Costa Rica

Het is vandaag woensdag 15 februari 2012 en Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur hebben zojuist, na een reis van ongeveer zeven uren, de plaats Manuel Antonio in Costa Rica bereikt. Een reis van zeven uren over veelal wegen gemaakt van keien zo groot als een kleine rots. Nu wilde Moeder de vrouw graag een massage vanwege haar pijnlijke nek, dus werd zij op haar wenken bediend. U denkt wellicht, waar blijft de nieuwe editie van "een zonnig avontuur" ? Welnu, het is op Costa Rica, althans met de meegenomen I-Pad, onmogelijk om foto's op de weblog te plaatsen. En, juist die foto's moet U zien. Wat te denken van het levensgevaarlijke Canopy-avontuur dat Uw Hoofdredacteur doormaakte en de afbeeldingen die Moeder de vrouw schoot vanaf een zeer wankele hangende brug op 100 meter hoogte? U zult dus nog even geduld moeten bewaren: na zondag wordt U volop bijgepraat.

Wat nog wel even het vermelden waard is: Uw Hoofdredacteur ontving een bericht van de 95% Fries. Dat bericht bevatte een uitnodiging voor de KNVB Bekerfinale tussen Heerenveen en Heracles Almelo. De 95% Fries weet hoe het hedendaagse voetbal werkelijk in elkaar steekt. Dank dus Kees!

Met deze summiere informatie moet U het, vanuit de jungle van Costa Rica, voorlopig even doen. Het is niet anders. In de volgende editie zal e.e.a. worden goedgemaakt, dat belooft Uw Hoofdredacteur.

Wordt vervolgd.....

Costa Rica, here we come.....

Op het zonnige eiland Curaçao is het vandaag dinsdag 7 februari 2012. De zon schijnt lekker, het windje waait en de sfeer is opperbest. Met name Uw Hoofdredacteur is in een uitstekend humeur. Hij telt de uurtjes op zijn werkplek af richting de vakantie. Nog een paar uur en dan zit het erop! Morgenochtend om half elf vliegt Uw Hoofdredacteur, in gezelschap van Moeder de vrouw, via Aruba en Panama naar San Juan te Costa Rica. Een heerlijk vooruitzicht. Elf dagen lang zal er door Costa Rica worden getrokken waarbij de jungle wordt bezocht, vulkanen worden bekeken, touwbruggen worden beklommen en zo af en toe een stuk wordt gevaren.

U begrijpt het al, Uw Hoofdredacteur kijkt er beslist naar uit om een van de mooiste landen ter wereld in persoon te kunnen bezoeken. Voor wat betreft de berichtgeving: Uw Hoofdredacteur zal trachten U periodiek even, vanuit Costa Rica, bij te praten over actuele ontwikkelingen. Echter, voordat het zover is, is het goed nog even een blik te werpen op de gebeurtenissen op het fraaie eiland Curaçao.

Gisteren was het zover. Dochterlief, Julia geheten, had er al wekenlang naar uitgekeken. Wat was namelijk het geval? Welnu, de klas waarin dochterlief op school thuis hoort, kent periodiek verschillende thema’s waaraan aandacht wordt geschonken. Ditmaal was tijd voor het thema “koken”.  Het klaslokaal is omgetoverd tot een soort van restaurant en dagelijks wordt er een maaltijd bereid en geserveerd. Het bereiden van die maaltijden vindt plaats met ondersteuning van de leerlingen en de rol van chef-kok dient steevast te worden ingenomen door een der ouders.

Nu was het zo dat bij aanvang van het thema-tijdperk, gevraagd werd naar specifieke kookkwaliteiten der ouders. Dit om wat variatie in de dagelijkse menu’s te kunnen brengen. Dochterlief nam al snel het woord:  “Juf? Mijn moeder kan zo ontzettend heerlijk knakworstjes koken. Is het een goed idee om haar te vragen eens een maaltijd te komen verzorgen?”  De juf vond dat een uitstekend idee maar stelde wel voor om de knakworstjes te vervangen door andere ingrediënten. En zo kon het dan ook zijn dat Moeder de vrouw zich gisterenochtend, op de verschrikkelijke tijd van kwart over zeven, meldde in de klas van dochterlief. Zij zou deze dag gaan werken aan een overheerlijke soort groentesoep, door Moeder de vrouw zelf  “de groeten soep”  genaamd. Het doosje vermicelli bleek helaas te zijn gekraakt door een fiks aantal vreemde insecten,  maar door het gebruik van een pak spaghetti werd dat prima ondervangen. De leerlingen hielpen flink mee met het snijden van worteltjes en het draaien van soepballetjes. De maaltijd werd dan ook een groot succes, de pan was leger dan leeg. De kinderen vonden de groeten soep overheerlijk, zo lieten zij Moeder de vrouw weten. Zo ziet U maar, de kwaliteiten van Moeder de vrouw reiken veel verder dan het slechts koken van knakworstjes!

Het werd sowieso een prima dag gisteren. Het was namelijk ook de dag waarop aan de Olijke Twee het eerste rapport van dit schooljaar werd overhandigd. Beide olijkerds bleken het uitstekend te doen in hun respectievelijke klasjes. Zoonlief, Levi geheten, had het zelfs voor elkaar gekregen om op de verschillende gebieden de maximale score te behalen. Dochterlief bleek met name te excelleren in vakken als drama, muziek en theater. Zeer herkenbaar dus. Fijn om te zien dat het beiden zo goed gaat op school. Vanavond volgt nog even een toelichting in zogenaamde 10-minuten gesprekken. Het feit dat beide olijkerds uitstekende scores hadden behaald, werd door hen onmiddellijk aangegrepen.  “Pap, volgens Mama hebben we nu recht op rapportgeld. We willen het liefst duur geld, waarmee we iets leuks kunnen kopen. Mogen we dan nu even afrekenen Pap?”  U ziet, ook onderhandelingsvaardigheid is al vroeg ontwikkeld!

Dan nog even terug naar de snorkeloefeningen van Oom Albert. Gisteren werd er door hem keihard getraind op het dragen van een snorkel alsmede in het ademen door die snorkel. Urenlang lag hij in het zwembad van Uw Hoofdredacteur ter voorbereiding op een duik in zee, ergens de komende weken. Af en toe werd het zwembad verwisseld voor het droge, waarop Oom Albert dan wat rondjes ging hardlopen om te zien of hij dan ook zuurstof binnen zou krijgen. Dat hij daarbij de snorkel ophield moge duidelijk zijn. De aanhouder zal uiteindelijk wel winnen, althans zo schat Uw Hoofdredacteur het wel in.

Het zit er dus bijna op. Ook overigens voor vriendin Monique en partner Ferry. Beiden vertrekken komende donderdag alweer richting Nederland. Vanavond gaan Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur nog even heerlijk een hapje met hen eten bij het mooie etablissement “Saint Tropez.” Het was geweldig beiden weer eens even te kunnen zien. Er zijn alweer afspraken gemaakt voor een weerzien komende zomer. Maar eerst…..even met vakantie!

 

 

Wordt vervolgd…..  

Snorkelen? Eerst even oefenen.....

Het is vandaag maandag 6 februari 2012 geworden op het zonnige eiland Curaçao. Het weekeinde is weer geëindigd en een nieuwe werkweek is begonnen. Voor Uw Hoofdredacteur duurt die nieuwe werkweek echter maar een tweetal dagen, op woensdag aanstaande wordt er immers, samen met Moeder de vrouw, afgereisd voor een korte vakantie in het mooie Costa Rica. Het was een, in alle opzichten, memorabel weekeinde. Er werd fiks genoten van het vele gezelschap dat in Huize Hoofdredacteur aanwezig was de afgelopen dagen. Zoals steevast het geval is, kunt U er alles over lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Zoals U reeds eerder hebt kunnen opmerken, maakte Uw Hoofdredacteur dit weekeinde persoonlijk kennis met de heer Bennie Wijnstekers. Gezeten achterin het pick uppie van Uw Hoofdredacteur, liet hij zich veilig naar huis brengen. Leuk om op zo’n manier kennis te maken met wat toch heet een “bekende Nederlander.” Het weekeinde werd echter vervolgd met geheel andere activiteiten. Zo was het zo dat er op de zaterdag een BBQ werd georganiseerd voor hartsvriendin Monique en partner Ferry. Tot laat in de avond werd er genoten van heerlijke gerechten en werden vele herinneringen opgehaald. Een alleszins geslaagde avond dus.

De zondag was een geheel ander verhaal. Allereerst was het natuurlijk tijd om, gekluisterd aan de PC, de verrichtingen van Heracles tegen de spelers van PSV, te volgen. Met groot plezier zag Uw Hoofdredacteur de mannen uit Almelo een duur puntje veroveren tegen de potentiele kampioenskandidaat. Daarna werd het tijd om te gaan verkassen naar het strand van Kokomo Beach, alwaar was afgesproken met Monique en Ferry. Het werd een heerlijke middag, het zonnetje stond hoog aan de hemel, de muziek was prima en het eten uitstekend. Daarnaast werd getracht om Oom Albert de grondbeginselen van het snorkelen bij te brengen. Dat werd echter geen onverdeeld succes! Het gelukte nog wel om de duikbril bij Oom Albert aan te brengen en hem de snorkel in de mond te laten nemen. Een eerste duik volgde. Binnen 15 seconden ontstond er een geborrel in het water als was er sprake van een vulkanische uitbarsting. Hevig proestend vertoonde Oom Albert zich boven water, amper nadat hij was ondergedoken. “Man, man, man! Ie kriegt helemoal geen lucht a’j onder water bint. Ik daggen da’k zol stikk’n”, zo proestte Oom Albert in het rond. Wat bleek nu het geval te zijn? Welnu, Oom Albert dacht dat snorkelen betekent dat er door de neus ademgehaald dient te worden. Vanwege het feit dat zijn neus zich in de duikbril bevond, resteerde op deze wijze slechts voor enkele seconden zuurstof. Onmiddellijk werd door Oom Albert dan maar besloten eerst veilig te gaan oefenen in het huis van Uw Hoofdredacteur. Waarschijnlijk zwemt hij daar dan ook op dit moment, ergens op een geschikt plekje, hoestend en proestend rond!

De (veel) rustiger Fries had een week of vijf geleden een bus gas besteld. U moet weten, op dit eiland is er geen aardgas en er moet dan ook gekookt worden via propaangas uit een ijzeren cilinder. De meeste huishoudens beschikken over twee van die cilinders. Als er dan een cilinder leeg is, kan er een nieuwe worden besteld en is er in elk geval voldoende gas aanwezig om de maaltijd te bereiden. Na vijf weken levertijd werd het de (veel) rustiger Fries echter te gortig en werd er door hem naar de leverancier gebeld met de vraag waar men toch zo lang bleef. De leverancier deelde mede dat levering onmogelijk was omdat de (veel) rustiger Fries twee verschillende huisnummers zou hebben. Daarvan was de (veel) rustiger Fries echter niets bekend. Uiteindelijk gelukte het, via de huiseigenaar, met veel gedoe, de twee huisnummers terug te brengen tot een afleveradres. Er werd dan ook bericht dat de bus gas jongstleden vrijdag of zaterdag zou worden afgeleverd.

En jawel hoor! Op zondagochtend, in alle vroegte, verscheen er een vrachtautootje hetwelk was beladen met gascilinders. “Klink, klonk, klonk”, zo viel tijdens het afremmen te beluisteren. Even later werd de veel rustiger Fries gewekt door het geluid van gereedschap dat zeer luid op zijn hek werd geslagen. Het bleken twee reusachtige mannen te zien, welke werden vergezeld door een cilinder vol gas. Zonder een woord te zeggen werd koers gezet naar de gasbussen van de (veel) rustiger Fries. De lege cilinder diende immers te worden verwisseld voor een volle. Een der reusachtigen mepte eens hard tegen de gascilinders om vervolgens op te merken: “No way. U krijgt van ons geen gas Swa. De cilinders zijn nog niet eens leeg. Zo gooit U geld weg. No way Swa!” De (veel) rustiger Fries berichtte dat dit geen probleem zou zijn, het ging hem er immers slechts om een reserve gascilinder te bemachtigen. “No way Swa, geen gas vandaag. Ayo Swa”, deelde de andere reus mee. Keurig sloten beide mannen het hek achter zich, de (veel) rustiger Fries in opperste verbazing achterlatend.

Wordt vervolgd…..  

Hand in hand, met.....Bennie Wijnstekers!

Het is vandaag zaterdag 4 februari 2012 op het lekker warme eiland Curaçao. Het is ongeveer half twaalf in de ochtend en Uw Hoofdredacteur heeft er inmiddels al een dagtaak op zitten. Dochterlief, Julia geheten, diende namelijk al om negen uur in de ochtend te verschijnen op haar muziekles, er trad immers een mevrouw met een viool op. Daarnaast dienden er een tweetal winkels te worden bezocht omdat Moeder de vrouw een zeer uitgebreid boodschappenbriefje had opgesteld. Al met al is dat allemaal op zich niet erg, ware het niet dat het de afgelopen nacht ongeveer drie uur in de ochtend was vooraleer Uw Hoofdredacteur zijn moede hoofd te rusten kon leggen. Het was dus een zeer korte nacht, hetgeen in de ochtend dan ook zeer goed merkbaar is. Waarom het dan zo laat werd? U kunt er alles over lezen in deze nieuwe editie van “een zonnig avontuur.”

Ze hadden elkaar meer dan een jaar niet in levenden lijve gezien, maar nu kwam het er toch weer eens van. U moet weten, Moeder de vrouw heeft, sedert vele jaren, een hartsvriendin in de persoon van Monique. Welhaast elk jaar bezoekt zij Huize Hoofdredacteur op Curaçao om de vriendschap levend te houden. En, zo ook dit jaar. Met een fikse vertraging arriveerden Monique en partner Ferry eergisteren op dit fraaie eiland. En, gisteren diende dat weerzien te worden gevierd met een lekkere maaltijd en een drankje. Zo werd allereerst koers gezet naar het fraaie etablissement van “Mundo Bizarro.” Vele herinneringen werden onder het genot van een overheerlijk visje opgehaald. Onmiddellijk werden al afspraken gemaakt voor de komende zomerperiode. Klaarblijkelijk is besloten dat Moeder de vrouw, medio juli, zal afreizen naar Nederland om vervolgens met haar vriendin door te reizen naar Praag. Uw Hoofdredacteur kreeg de dankbare taak toegewezen om in die periode voor het kroost te zorgen. Na weken ervaring te hebben opgedaan in de mantelzorg mag dat overigens voor Uw Hoofdredacteur geen onoverkomelijk probleem opleveren.

Na de maaltijd werd het tijd om het feestgedruis op het strand van Cabana te gaan opzoeken. Het was er druk, zeer druk. Onder de bezielende klanken van Juli Julliet op de piano werd er fiks gedanst en de stemming zat er derhalve prima in. Plots werd Uw Hoofdredacteur aangestoten door vriendin Monique. Nu moet U weten dat Monique een wandelende encyclopedie op het gebied van voetbal is. Vele spelers kent zij bij naam en even zo veel worden er door haar herkend. Zo ook ditmaal. “ Zeg eens even Hoofdredacteur, daar bij die paal. Is dat Bennie Wijnstekers niet? De oud Feyenoord en Nederlands Elftal speler?” Uw Hoofdredacteur volgde haar blik en zag het onmiddellijk. Inderdaad, Bennie Wijnstekers bleek op dit eiland te zijn aangekomen om een voetbalclinic voor de jeugd op Curaçao te gaan verzorgen. Direct schoot Uw Hoofdredacteur de heer Wijnstekers aan om hem te vragen om, samen met Monique, te poseren voor een foto. Dat was geen enkel probleem, zo liet Bennie weten. Leuk voor het plakboek dus.

Het zal zo ongeveer een uurtje later zijn geweest toen Uw Hoofdredacteur, in plat Rotterdams, wederom werd aangesproken door de heer Wijnstekers. “Kunt U me helpen Hoofdredacteur? Ik zoek een taxi om naar mijn hotel gebracht te worden. Het is namelijk wel mooi geweest, ik ben redelijk lam.” Welnu, dat werd een probleem, een taxi bleek namelijk niet te vinden. De heer Wijnstekers keek bij die mededeling zodanig beteuterd dat het hart van Uw Hoofdredacteur smolt. “Weet je wat Bennie? Als je er geen probleem mee hebt om tussen twee lieftallige dames achter in de auto te gaan zitten, dan brengt deze Hoofdredacteur je keurig even naar je hotel.” Bennie was de koning te rijk en wist niet hoe snel hij achterin de auto moest gaan zitten, alwaar zich direct een geanimeerd gesprek tussen Monique en Bennie ontspon. Het ging over voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Bennie wilde het gesprek uitbreiden en vroeg daarom aan Moeder de vrouw of zij ook verstand had van voetbal. Moeder de vrouw zuchtte eens diep, haalde net zo diep adem en sprak: “ik heb geen verstand van voetbal, ik ga altijd naar de beautyfarm.” Bennie lachte eens wat en vervolgde het gesprek met Monique tot op het moment dat het hotel in zicht kwam. En, zo kon het dus zijn dat een befaamd oud-voetballer door Uw Hoofdredacteur keurig bij de lobby van het hotel werd afgeleverd. U ziet, geen dag is hetzelfde op Curaçao!

Wordt vervolgd…..

Dan verkoop je toch gewoon de boot?

Op het vandaag zeer warme eiland Curaçao is het donderdag 2 februari 2012 geworden. De temperatuur is met ongeveer 31 graden Celsius een stuk hoger dan de temperatuur in Nederland, althans zo las Uw Hoofdredacteur op het World Wide Web. Met andere woorden, het is op dit eiland uitermate goed vertoeven op dit moment. Uw Hoofdredacteur heeft een paar enerverende dagen achter de rug, maar daarover later meer. Het wachten is vandaag op de hartsvriendin van Moeder de vrouw, Monique, die in gezelschap van partner Ferry voor een weekje komt overvliegen. Zouden zij volgens planning tegen 18.00 lokale tijd op het eiland landen, inmiddels is gebleken dat het vliegtuig meer dan 5 uren vertraging heeft. Het wordt dan ook eerst laat in de avond alvorens beiden van het vliegveld kunnen worden gehaald. Hoe het ook zij, het geeft Uw Hoofdredacteur nog even de tijd om U te voorzien van een nieuwe editie van “een zonnig avontuur.”

Dankzij een doldrieste Oom Albert is zo ongeveer al het meubilair in Huize Hoofdredacteur inmiddels voorzien van een nieuw laagje verf. Het ene moment is het nog mogelijk om aan een tafel te zitten, het andere moment wordt diezelfde tafel onder je neus weggehaald, geschuurd en geverfd. Het kan verkeren derhalve. De boel knapt er overigens wel van op, dat moet zeker gezegd worden. Echter, de laatste twee dagen is Oom Albert een stuk rustiger (en dus gemakkelijker te hanteren) dan voorheen. Debet daaraan zijn vooral de vele muggen die bij schemering komen opdagen. Heeft een “gewone” vakantieganger na een paar dagen Curaçao dan ook over het algemeen al een mooi kleurtje bruin opgedaan, bij Oom Albert ligt dat wezenlijk anders. Zijn benen zijn inmiddels voorzien van zeer vele rode puntjes, hetgeen op zich een prachtig ruimtelijk effect te zien geeft. Die puntjes worden veroorzaakt door de muggensteken die Oom Albert dagelijks oploopt. Hij is dus, om zo te zeggen, een wandelend schilderij in Huize Hoofdredacteur. Voor de broodnodige rust eigenlijk wel zo goed!

Recentelijk is Jumping Paul, U hebt dat eerder kunnen lezen, teruggekeerd van een kort verblijf op Sint Maarten. Nu was het zo dat Jumping Paul daar diende te zijn vanwege een zeer ingewikkelde vergadering welke normaal gesproken meer dan een dag in beslag zou gaan nemen. In dit geval echter bleven er, alvorens terug naar Curaçao gereisd kon worden, nog een aantal uurtjes vrije tijd over. Even tijd om rond te kijken in het bruisende centrum van Philipsburg derhalve. En het was juist daar dat Jumping Paul de winkel van zijn leven ontmoette. Eindelijk een winkelier met visie. Wat was namelijk het geval? Welnu, in het pand bleek een juwelier te zijn gevestigd welke veelal horloges van de duurdere merken aan de man trachtte te brengen. In een gesprek met Jumping Paul gaf de winkelier aan dat potentiele klanten, vanwege de prijs der horloges, vaak op het ultieme moment van een koop afzagen. De winkelier had daarop zijn verkoopstrategie aangepast. Sedert kort verkoopt de goede man dan ook alcoholische dranken. Het blijkt dat wanneer de winkelende klanten worden voorzien van een lekker glaasje, de koop des te gemakkelijker wordt gesloten. Inventief of niet?

Al een aantal malen heeft het gezin Hoofdredacteur op dit fraaie eiland een bootje gehuurd om daarmee een dagje rond te gaan varen op de blauwe wateren die Curaçao rijk is. Het moet gezegd, steevast was het een leuke ervaring om een beetje te dobberen, te vissen en te zwemmen vanaf zo’n bootje. Het vormde voor Uw Hoofdredacteur een reden om zich eens te gaan oriënteren op de botenmarkt. En zie, een dezer dagen liep Uw Hoofdredacteur tegen een geschikt vaartuigje aan. Samen met Moeder de vrouw, Oom Albert en Tante Reinie werd een afspraak gemaakt om het bootje te gaan bezichtigen.

Het bootje is eigenlijk precies naar de zin van familie Hoofdredacteur. Er is plaats voor ca. 10 personen en het bootje ziet er zeer mooi uit. Afgesproken is om binnenkort een proefvaart te gaan maken. Mocht dat proefvaartje bevallen, dan is het gezin Hoofdredacteur een fraai vaartuig rijker. Nu nog even een vaarbewijs halen. De havenmeester verzekerde Uw Hoofdredacteur echter dat het behalen van een zodanig vaarbewijs snel gerealiseerd kan worden. Het studieboek heeft Uw Hoofdredacteur daarom al in zijn bezit en binnenkort kan examen worden afgelegd. Nu het er naar uitziet dat het verblijf op dit eiland nog wel een aantal jaren zal duren, een mooi vooruitzicht voor de vrije weekenden lijkt Uw Hoofdredacteur. U zult het meemaken…..

Wordt vervolgd…..