We kunnen toch gewoon een berichtje sturen?

Op het mooie eiland Curaçao waait, ook vandaag, de wind weer met grote kracht langs de, overigens ook grote, oren van Uw Hoofdredacteur. Ook al is het nog vroeg in de ochtend en zelfs nog donker, toch valt al goed te voelen dat het vandaag waarschijnlijk wederom een zeer warme dag zal worden. Een dag die voor het enige teamlid dat nog over is op dit eiland, de (veel) rustiger Fries, en voor Uw Hoofdredacteur, zoals gebruikelijk in het teken zal staan van noeste arbeid. Er gebeurt immers zoveel in het instituut waar beiden dagelijks werkzaam zijn, dat de werkdagen sneller dan snel voorbij schieten. En dat terwijl er toch nog heel veel dient te gebeuren in de relatief korte tijd die beiden resteert. Wanneer Uw Hoofdredacteur zich dan ook nog realiseert dat de (veel) rustiger Fries al zeer binnenkort dit fraaie eiland zal gaan verruilen voor het eiland Bonaire, dan zou hem de moed soms in de schoenen zakken. Gelukkig zal er, hopelijk binnen afzienbare tijd, een vervanger voor de (veel) rustiger Fries op Curaçao arriveren. Meerdere handen maken immers nog altijd lichter werk!

Gisteren was het, na een week bezig te zijn geweest met andere werkzaamheden op een geheel andere plek op deez aardbol, de eerste werkdag van de week voor Uw Hoofdredacteur. Een dag die begon met een enorm gemekker. Nu vraagt U zich wellicht af waarom de dag op zo een wijze van start ging? Welnu, U moet weten dat het instituut waar dagelijks wordt gewerkt, in het bezit is van een veestapel welke bestaat uit geiten, schapen en kippen. Nu is het ook zo dat er, door de Minister van Justitie, is besloten dat er afscheid genomen dient te worden van deze veestapel. Dit om terug te kunnen keren naar de zogenaamde core business van het instituut. Tegen kwart voor zeven in de ochtend kreeg Uw Hoofdredacteur, terwijl hij al achter zijn bureau had plaatsgenomen, dan ook een telefoontje van zijn directe collega. "Hoofdredacteur, kom je ook even naar buiten? Dan kun je even een handje helpen bij de geiten! Tot zo." U begrijpt , Uw Hoofdredacteur, nimmer te beroerd om een handje te helpen, was snel ter plaatse. Ter bestemder plekke aangekomen wachtte hem een boeiend schouwspel. Er was namelijk een soort van bestelbusje gearriveerd, waarin 25 volwassen geiten geacht werden plaats te nemen. U begrijpt, het gemekker was niet van de lucht tijdens het vervullen van deze zware taak. Aan het einde van de middag zou er nogmaals eenzelfde aantal mekkeraars worden afgehaald. Om nog meer gemekker te ontlopen, heeft Uw Hoofdredacteur op dat moment maar even gezorgd niet bereikbaar te zijn.

Elke avond gebruikt het gezin Hoofdredacteur, gezeten aan een lange tafel welke, met zicht op zee, op de veranda staat gestald, gezamenlijk het avondeten. Steevast is dat het moment waarop alle dagelijkse bijzonderheden en wetenswaardigheden worden uitgewisseld, althans wanneer het lukt de stortvloed aan woorden van de beide olijkerds, Julia en Levi geheten, te doorbreken. Zij hebben immers, zo is de ervaring binnen het gezin Hoofdredacteur, dagelijks enorm veel te vertellen middels verhalen waaraan meestal geen einde lijkt te kunnen komen. Soms handelen deze dagelijkse gesprekken echter om zeer serieuze thema's. Veelal thema's die met name de beide olijkerds een soort van zorg bezorgen. Zo ook gisterenavond. Enigszins bedremmeld en met een benepen stemmetje vroeg dochterlief plotsklaps: "Jullie gaan toch nooit scheiden Mama en Papa? Dat zou ik namelijk heel erg vinden." Uw Hoofdredacteur antwoordde het meiske dat er geen sprake van een scheiding zou zijn, waarop het grietje, na bevestiging door Moeder de vrouw, opgelucht adem haalde. Zoonlief Levi had het geheel aandachtig beluisterd en merkte op: "Nou ja, mocht het wel tot een scheiding komen dan blijf ik gewoon bij Papa. Dan kun jij bij Mama blijven Juul. Ik ga dan gewoon elke dag met Pap naar het werk, haha!" Dat was dochterlief toch echter wat te gortig. "Nee joh, dan zou ik Papa enorm missen", zo wist het meiske. Ook Moeder de vrouw had met stijgende verbazing zitten luisteren en merkte vervolgens op: "Zou je mij dan niet missen Levi?" Het mannetje schepte zijn mond nog eens vol, dacht even diep na en sprak de memorabele woorden: "Ach weet je Mam? We kunnen elkaar toch gewoon af en toe even een berichtje sturen?" U begrijpt, het kostte gisterenavond enige tijd om de verhoudingen weer wat te normaliseren. Haha.....

Wordt vervolgd.....