Ja hoor: eindelijk
is het dan zover. Het is zaterdag 20 juli 2013 vandaag op het heerlijk warme
eiland Curaçao. Het weekeinde is aangebroken! Een drukke werkweek werd
gisterenmiddag afgesloten en een tweetal welverdiende vrije dagen staan er op
het programma van Uw Hoofdredacteur. Alhoewel, er dienen nog wel wat rapportages
te worden opgeleverd maar, tussen het schrijven door, is er alle tijd om te
genieten van de laatste twee Touretappes, voor het doen van wat boodschappen en
het nemen van een verfrissende duik in het verkoelende Caribische zeewater. Het
leven is zo gek dus nog niet in de Cariben, zeker wanneer U zich daarbij
realiseert dat Uw Hoofdredacteur de dagen der eenzaamheid zo langzamerhand ziet
verstrijken. Nog een dag of zes en dan zijn ze er immers weer: Moeder de vrouw
en de Olijke Twee. Eindelijk weer wat structuur in huis en wat meer aanspraak
dan twee trouwe, edoch veelal slapende, viervoetertjes. U ziet, er resten Uw
Hoofdredacteur slechts mooie vooruitzichten!
Gisteren, welhaast
aan het begin van een zwoele zomeravond, weerklonk het geluid van de deurbel
door Huize Hoofdredacteur. "Het is vast buurman Jeroen", zo sprak Uw
Hoofdredacteur in zichzelf en tot zijn beide blaffertjes. "Wie zou het
immers anders moeten zijn?" Onder begeleiding van een luid blafconcert
vervoegde Uw Hoofdredacteur zich bij de toegangsdeur. "Bon tardi
Hoofdredacteur! Ik ben het maar, de heer Martina. Ik kom U even wat
brengen!" Nu moet U weten, de heer Martina woont in dit pittoreske
vissersdorp en is de grote aanjager van de plaatselijke voetbalclub: "Jong
Colombia" geheten. De beste man is terreinknecht, trainer, sales manager, acquisiteur,
lotenverkoper, sponsorzoeker, bestuurslid en vurig aanhanger van zijn cluppie.
Eigenlijk, zo durft Uw Hoofdredacteur wel te stellen, is het voortbestaan van
de club voor het grootste deel te danken aan de betrokkenheid van dit mooie
mannetje. Het is daarom dat Uw Hoofdredacteur hem, met enige regelmaat, een
beetje sponsort en door de heer Martina daarom altijd al van verre wordt
begroet. Altijd op een moment dat het eigenlijk al te laat is om weg te duiken
en een aanslag op de portemonnee te voorkomen. Maar toch, het is een beste
vent.
Welnu,
gisterenavond stond deze "Manus van alles" dus aan de deur bij Uw
Hoofdredacteur. In zijn hand droeg hij twee grote plastic zakken.
"Hoofdredacteur", zo berichtte de bezoeker, "U bent mij al zo vaak
van dienst geweest met de club, het is geweldig. Het lijkt er nog altijd op dat
U de enige in het dorp bent die de club echt een warm hart toedraagt! Dat stel
ik ten zeerste op prijs. Er zijn er echt niet veel die dat doen. Hartelijk dank
daarvoor! Uw Hoofdredacteur veegde enige tranen van ontroering van zijn wang en
vertelde het mannetje dat dit teveel eer was. Daarvan wilde het mannetje echter
niets weten: "Nee, nee! Het is echt zo en daarom heb ik besloten U te
bevorderen tot erelid van de club. Als U mij zou willen sponsoren koop ik een
mooi speldje voor U waaruit dat erelidmaatschap voortdurend blijkt. Maar daar
moet U nog maar even over nadenken. Ik heb namelijk wat voor U meegebracht. Als
blijk van waardering. Volgens mij houdt U van vis of niet?" zo vroeg de
clubeigenaar. Toen Uw Hoofdredacteur daarop bevestigend antwoordde, duwde de
heer Martina hem de twee zakken, gevuld met vis, in de hand. "Dit is
masbango! Dat is heel lekkere vis. Gooi ze lekker in gloeiend hete olie en eet
smakelijk. Het is U van harte gegund en ik ben blij dat U in ons dorp bent
komen wonen. Ik wens U een heel fijn weekeinde!" De clubicoon schudde Uw
Hoofdredacteur vervolgens de hand en stapte in zijn auto. Uw Hoofdredacteur
redelijk perplex achterlatend. Wat een ontzettend leuk gebaar, zo dacht Uw
Hoofdredacteur. Alleen: volgende week
zal er wel weer een keer worden aangebeld. Door hetzelfde mannetje, die dan de
boodschap zal brengen: "Hoofdredacteur, heeft U ditmaal nog een kleine
bijdrage voor een doos graszaad?" De vis zal waarschijnlijk dus duur
worden betaald. Echter, de tactiek is prima en het gebaar? Goud waard!
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten