Het is inmiddels maandag
30 oktober 2017 geworden voor het team van Uw Hoofdredacteur. Voor U ligt een
nieuwe editie van Een Zonnig Avontuur, ditmaal opgetekend op het bijzonder
fraaie eiland Saba. De afgelopen twee dagen, na een fiks aantal weken keihard
te hebben gewerkt op het grotendeels verwoest eiland Sint Maarten, verbleven de
mannen op het pittoreske Saba. Wat een geweldig mooi stukje Nederland in de
tropen is dit. Met prominent in beeld Mount Scenery, de hoogste berg van ons
Koninkrijk. De mannen waren er stil van de afgelopen dagen, zozeer waren zij
onder de indruk van de schoonheid van dit eilandje. Vanmiddag dient er weer
teruggekeerd te worden naar Sint Maarten, alwaar ons een bijzonder drukke maar
ook spannende week te wachten staat.
Afgelopen vrijdag was
het dan eindelijk zover, de opening van de voorziening voor extra
detentiecapaciteit kon een feit worden. Tegen drie uur in de middag kwam de
Minister van Justitie van Sint Maarten zijn opwachting maken bij Simpson Bay.
Hij werd verwelkomd door de defensietroepen van de genie en door het team van
Uw Hoofdredacteur. Na een uitgebreide rondleiding door het gebouw, waarbij de
Minister overigens bedankte voor de eer om ook het dak te mogen inspecteren,
nam de Minister het woord. Uitgebreid bedankte hij de mannen die wekenlang
hadden gewerkt om het pand bedrijfsklaar te maken. De samenwerking tussen alle
partijen werd door de Minister geroemd en omschreven als een huzarenstukje. Een
mooi blijk van waardering voor alle betrokkenen. Hedenochtend kon het team van
Uw Hoofdredacteur zichzelf dan ook terugvinden in The Daily Herald, de krant
die zelfs op Saba in het schap van de winkel bleek te liggen.
Zaterdagochtend diende
er, in alle vroegte, al te worden afgereisd naar de luchthaven van Sint
Maarten. Immers, daar dienden we ons te vervoegen bij de incheckbalie van
Winnair voor de vlucht naar Saba. Een turbulent vluchtje dat 13 minuten zou
gaan duren en zou eindigen op een van de kortste landingsbanen ter wereld.
Bullie controleerde op de luchthaven de tickets nog eens. “Er zit zelfs een
ontbijt bij”, zo berichtte hij. Uw Hoofdredacteur keek hem wat meewarig aan. “Wat,
geleuf ie mie niet. Ik zal’t oe veur leez’n”, vertelde Bullie. Hij las het
bijgeleverde vel papier zorgvuldig om vervolgens tot de ontdekking te komen dat
de informatie die Pinoccio hem eerder had meegegeven, volstrekt niet op het
papier terug te vinden was. Ik zal U besparen welke kreten Bullie slaakte toen
hij tot de ontdekking kwam dat hij behoorlijk in het ootje was genomen. Iets
waarvan met name Pinoccio meer dan genoot. Maar diens tijd zou even later
komen.
Wat was namelijk het
geval? Welnu, de luchthaven van Sint Maarten heeft zodanige schade opgelopen
dat er op een alternatieve manier dient te worden ingecheckt. Provisorisch zijn
er wat balies in elkaar getimmerd waarachter de medewerkers van de
luchtvaartmaatschappij de administratie verzorgen. Op een klein weegschaaltje
wordt het gewicht van eventuele bagage in beeld gebracht waarna dat handmatig
wordt opgeteld om de piloot door te kunnen geven hoeveel gewicht er dient te
worden vervoerd. De dame achter de balie vroeg Pinoccio of hij zijn koffer op
de plaats wilde zetten waar, normaal gesproken, de bagage op de band wordt
geplaatst. In plaats van de koffer er neer te zetten, ging Pinoccio er zelf
staan. Om te voorkomen dat hem een bagagelabel zou worden omgeplakt, wees de
hevig lachende dame hem erop dat er iets mis ging in de procedure. Vol onbegrip
pakte Pinoccio zijn koffer met de bedoeling deze dan zelf maar bij de piloot te
gaan afleveren. U begrijpt, hilariteit alom. Uiteindelijk kostte het nogal wat
moeite om Pinoccio de formaliteiten op de voorgeschreven wijze te laten
afhandelen. Terwijl de dame achter de balie Pinoccio een dikke knuffel gaf, kon
even later het vliegtuigje worden betreden.
Met een enorm lawaai
zette de piloot het kleine propellervliegtuigje in beweging. Aan boord waren de
piloot en zijn copiloot en het team van Uw Hoofdredacteur. Verder niemand,
hetgeen de gelegenheid bood om te gaan zitten waar we maar wilden. Het werd een
uitermate boeiende vlucht. Strak sturend langs enorme bergen kreeg de piloot,
en dus ook ons team, de landingsbaan van Saba al snel in zicht. Met een geringe
baan waarvan de lengte slechts 400 meter bedraagt, was het zaak het toestel aan
het begin van de baan al aan de grond te zetten. Dit om te voorkomen dat niet
tijdig genoeg tot stilstand zou worden gekomen en we over de rand, en dus in
zee, zouden duikelen. Ademloos bekeken de mannen de handelingen van de twee
piloten. Deze bleken bijzonder bekwaam nu het toestel ruim voor het einde van
de pand tot stoppen kon worden gebracht. Na de piloten te hebben bedankt kon
eindelijk Saba worden betreden.
Op de eerste dag van
ons verblijf werd direct kennis gemaakt met Eddie, de taxichauffeur. Eddie
bleek een replica, althans qua uiterlijk, te zijn van Nikki Lauda. Zijn rijstijl
was overigens beduidend rustiger. Eddie toonde zich bereid ons het hele eiland
te laten zien. Het eiland kent overigens slechts een weg, die volgens vele
ingenieurs nooit zou kunnen worden aangelegd. Vierentwintig jaar werd eraan
gewerkt en werd handmatig de smalle weg gerealiseerd. Eddie nam ons vervolgens
mee naar The Bottom, de hoofdstad van Saba, en liet ons diverse mooie plekjes
zien. Zelfs nam hij ons mee naar een klein kerkje. De aldaar aanwezigen toonden
zich al snel onder de indruk van de spreekvaardigheid van Bullie, reden om hem
te vragen voor hen een preekje te verzorgen. Hetgeen Bullie natuurlijk
vanzelfsprekend wilde doen. Daarna werd de haven aangedaan, alwaar een schipper
zou kunnen worden gevonden die ons op dag twee mee uit varen zou willen nemen.
Een schipper kon helaas
niet worden gevonden waardoor een alternatief moest worden gezocht. Dat
alternatief diende zich aan middels een bedrijf dat SabaSea zou heten. Dit
bedrijfje verzorgde duik- en snorkeltochten. Onmiddellijk werd besloten het
team in te schrijven. Bullie en Pinoccio zouden gaan duiken en Hippie en Uw
Hoofdredacteur besloten te gaan snorkelen. Aldus geschiedde. De boot voer uit
en na korte tijd werd het anker uitgegooid. Terwijl de duikers al snel onder
water waren verdwenen, doken Hippie en Uw Hoofdredacteur het warme zeewater in
om getuige te kunnen zijn van een prachtige onderwaterwereld. Vissen in
allerlei kleuren en maten, schildpadden en vele andere creaturen waren prima te
bezichtigen. Terwijl Uw Hoofdredacteur het trapje van de boot weer besteeg om
in de zon op te drogen, meldde zich even later Hippie. Enigszins in paniek
berichtte hij: “D’r ligt een enorme barracuda onder’n boot. He kiek’t mie an!
He ligt neust de trappe. Hoe kom ik noe an boord?” Even later gelukte het
Hippie overigens zijn angst te overwinnen en keerde ook hij terug aan boord,
even later gevolgd door de duikers.
De dagen vlogen voorbij
op dit geweldige eiland. Een klimtocht die 1064 treden in beslag naam, voerde
de mannen ook nog naar de top van de Mount Scenery. Vandaag keert het team
terug naar Sint Maarten, zoals al eerder opgemerkt. Wat ons daar de komende
week te wachten staat, leest U vast en zeker in een volgende editie van Een
Zonnig Avontuur!
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten