Niet langer alleen......

Het is de laatste dag van de maand januari op het vandaag zeer zonnige eiland Curaçao. Alweer een maand om, de tijd vliegt hier werkelijk. Het is, over een paar maanden, immers alweer drie jaar geleden dat Uw Hoofdredacteur en diens gezin, vergezeld door een aantal teamgenoten, vertrok naar het Caribisch gebied. Werd er vertrokken met een zeer jong olijk duo van drie en twee jaar oud, inmiddels zitten beiden al een aantal jaren op school en groeien zij steeds groter. De notie dat er in Nederland ook nog een woning staat waarnaar op enig moment dient te worden teruggekeerd, ontgaat hen dan ook welhaast volledig. Vreemd hoe een dergelijk avontuur je leven feitelijk kan verrijken, wat een schat aan ervaringen je kunt opdoen. Maar goed, voorlopig is het eerst dinsdag 31 januari vandaag, en is het goed even de afgelopen 24 uur te beschouwen. Er gebeurde namelijk toch wel weer het een en ander. Zoals te doen gebruikelijk zijn deze gebeurtenissen, als vanouds, voor U opgetekend in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Huize Hoofdredacteur staat, dezer dagen, welhaast volledig op zijn kop. U vraagt zich wellicht af wat er dan aan de hand is? Welnu, het verhaal kan kort zijn: Oom Albert en Tante Reinie zijn gearriveerd en dat zul je dan weten ook. Het begint in de rede des avonds, wanneer Uw Hoofdredacteur, moegestreden als altijd, plaats heeft genomen aan de tafel. Dat is het moment dat de planning voor de volgende dag, veelal bedacht tijdens een rustsessie in het zwembad, wordt gepresenteerd. Het is voor Oom Albert namelijk welhaast onmogelijk om langer dan drie minuten stil te zitten, iets wat voor Uw Hoofdredacteur trouwens uitermate goed mogelijk zou zijn, maar dat ter zijde. Oom Albert moet dan ook iets te doen hebben, de enige andere mogelijkheid om hem stil te laten zitten is waarschijnlijk het toedienen van dwangmedicatie. En zo kan het dus zijn dat de dakgoten zijn leeggehaald, een bed is geverfd, kussens zijn gemaakt, schilderijen zijn gemaakt, stoelen zijn geschuurd en geschilderd enzovoorts. Moeder de vrouw loopt met een brede grijns rond het huis, zij heeft vooruitzichten op de vervolmaking van allerlei klusjes die Uw Hoofdredacteur nog in geen drie jaar zou hebben afgewerkt. En dat alles in slechts een week, langer zijn Oom Albert en Tante Reinie immers nog niet op het eiland aanwezig. Vandaag, zo hoorde Uw Hoofdredacteur gisterenavond laat, staat de renovatie van een salontafel en een televisiemeubel op stapel. Uw Hoofdredacteur is uitermate benieuwd naar het resultaat en zal U daarover, in een volgende editie, vast en zeker berichten.

Al veel langer bent u bekend met Jumping Paul, zo durft Uw Hoofdredacteur althans te veronderstellen. Nu is het zo dat Jumping Paul, U hebt dat diverse malen kunnen lezen, in zijn eentje, althans zonder gezin, op het eiland Curaçao verblijft. Over het algemeen gaat hem dat goed af: hij reist wat rond over de diverse terrassen, scharrelt hier en daar een kostje op, leest eens een goed (veelal oud Russisch) boek en slaapt vervolgens weer wat bij om daarna het werk weer op te pakken. De laatste tijd echter werd hij toch, met enige regelmaat, teruggeworpen op zichzelf. Met andere woorden: Jumping Paul bemerkte dat zijn bestaan toch wel eens wat eenzaam voelde. Tijd om daaraan iets te gaan doen! Hedenochtend trok hij er dan ook op uit om gezelschap te gaan zoeken, een huisdier leek hem een prima oplossing. Nu is Jumping Paul geen doorsnee mens, een doorsnee huisdier was dan ook niet echt wat hij zocht.

Gelukkig diende zich na enige tijd een alternatief voor een hond of kat aan in persoon van een Antilliaan die koopwaar met zich droeg. “Ah, prima. Wat zijn het precies voor beesten”, vroeg Jumping Paul aan de lokale bewoner van dit zo fraaie eiland. “Welnu meneer, dat zijn Iguana’s”, zo berichtte de koopman. “Zij zijn zeer gemakkelijk te hanteren, zijn erg trouw en aanhankelijk en, wanneer U eens een dagje uit wilt, hoef je voor de Iguana’s niet thuis te blijven. Je zet ze even in een boom en pikt ze gewoon de volgende dag weer op. Ideaal of niet Swa?” Jumping Paul begon te stralen, een leven in het warme gezelschap van andere levende wezens lag immers in het verschiet. Zeker toen Uw Hoofdredacteur Jumping Paul voor tien gulden beloofde te sponsoren, was de deal snel gesloten. En, hedenmorgen kon Uw Hoofdredacteur met eigen ogen het resultaat waarnemen. Gezeten op een plaatselijk terras, vergezeld door zijn twee lieverdjes, dronk Jumping Paul een kopje koffie. Uw Hoofdredacteur hoopt dan ook van ganser harte dat hij tot in lengte der jaren van zijn Iguana’s zal mogen genieten!

Wordt vervolgd…..