Op het ontwakende eiland Curaçao is het vandaag zaterdag 21 januari 2012. Het is kwart voor zeven in de vroege ochtend en het is juist licht geworden op het eiland. Uw Hoofdredacteur werd, alweer enige tijd geleden, bruusk gewekt door de jongste olijkerd, Levi geheten. “ Ik ben klaar met slapen Pap. Kom je met me mee, dan gaan we samen een leuke tekenfilm kijken. “ U begrijpt, een dergelijk verzoek valt vanzelfsprekend niet te weigeren. En zo kan het dus zijn dat Uw Hoofdredacteur, na een zeer drukke werkweek waarin vooral veel geschreven diende te worden, de ruimte heeft om U te voorzien van een nieuwe editie van “ een zonnig avontuur.” Het is immers alweer enige dagen geleden dat U op de hoogte werd gesteld van actuele ontwikkelingen op dit zo fraaie eiland. De hoogste tijd dan ook om U weer eens even uitvoerig bij te praten over allerlei wetenswaardigheden rond het verblijf van een team Nederlanders op dit stukje aarde, ergens in "de West."
Moeder de vrouw had niet echt haar week, zo kan Uw Hoofdredacteur wel stellen. Wat was namelijk het geval? Welnu, zoals U zich wellicht nog weet te herinneren heeft Moeder de vrouw recent een fikse operatie moeten ondergaan. Dat was juist de reden dat Uw Hoofdredacteur wekenlang als mantelzorger heeft moeten optreden, maar dat ter zijde. Nu is het op Curaçao zo dat, ingeval van een ziekenhuisopname, een voorschot dient te worden voldaan alvorens er ook maar een scalpel in Uw weke delen wordt gestoken. Zo ook in dit geval. Moeder de vrouw had dan ook, weken voor de operatie, een som geld af moeten geven bij de betreffende balie van het ziekenhuis. Hoe dat, na de operatie, verrekend zou moeten worden was echter bij niemand bekend. Moeder de vrouw besloot dan ook deze week maar eens contact te leggen met de administratie van het ziekenhuis. Na veel door te zijn verbonden, kwam er een dame aan de telefoon die wist te vertellen: “ Bon dia mevrouw. Oh, was U hier opgenomen? Ik zal eens even kijken onder de naam Moeder de vrouw. Oh ja hoor, ik zie het al, U hebt nog een groot bedrag van ons tegoed. Fijn of niet mevrouw?” Moeder de vrouw vroeg vervolgens aan de dame of en hoe het mogelijk was dit bedrag terug te krijgen. “ Ja, daar vraagt U me wat mevrouw. Ik weet het niet hoor. Wellicht kunt U het afhalen of wellicht kunnen wij het naar U overmaken. Het is mij op dit moment onduidelijk. Weet U wat? Ik bel U wel een keertje terug, wellicht morgen. Nog een bon dia Moeder de vrouw.” En inderdaad, de volgende dag rinkelde de telefoon. “ Bon dia Moeder de vrouw, U spreekt met het ziekenhuis. Uw geld ligt klaar hoor, komt U het even halen?” 
Moeder de vrouw, die in gedachten alweer bestemmingen voor de som geld had bedacht, spoedde zich naar het ziekenhuis om, aldaar aangekomen, te worden geconfronteerd met een cheque. “Ja, Moeder de vrouw, het is zo dat wij geen contant geld verstrekken. U kunt met deze cheque naar een bank en ontvangt daar Uw geld. Bon dia verder.” U begrijpt het al, Moeder de vrouw snelde zich naar de bank, alwaar de gemiddelde wachttijd ongeveer anderhalf uur bedraagt. Eindelijk was zij aan de beurt. Met een blij gevoel overhandigde zij de cheque aan de dame achter de balie. Deze bekeek de cheque zorgvuldig en sprak: “Deze cheque staat op naam van de heer Hoofdredacteur. Hebt U een trouwboekje bij U?” Moeder de vrouw vertelde dat zij eigenlijk niet vaak met haar trouwboekje rondliep. “ In dat geval kan ik niets voor U doen mevrouw. Ik stel voor dat U op een ander moment nog een poging waagt het geld te incasseren, maar dan met een officieel document waaruit blijkt dat U te relateren valt aan ene Hoofdredacteur. En, nog een bon dia.” U begrijpt, de stoom kwam uit de oren van Moeder de vrouw. Inmiddels is overigens alles geregeld en is het geld alweer op. Leed is dus eigenlijk altijd maar tijdelijk.
Eergisteren werd met de teamleden een bezoek gebracht aan het strand van Kokomo Beach. U moet namelijk weten dat het moment was aangebroken om afscheid te nemen van drie jeugdige mensen, die gedurende een aantal maanden stage hebben gelopen in de organisatie waar de teamleden werkzaam zijn. Gedurende een paar uurtjes werden er cadeautjes overhandigd en wat woorden gesproken. Daarnaast was er tijd voor een hapje en een drankje. Het werd een gezellig samenzijn waarin Colette, Mariette en Arni werden bedankt voor hun inspanningen. Zij keren dus terug naar Nederland maar hebben vast en zeker onvergetelijke herinneringen aan dit zo fraaie eiland. 
Dan nog even dit. Het is een verborgen kant van hem, maar Uw Hoofdredacteur is gebleken dat de heer Pinoccio een wel erg vreemde hobby heeft. Nu zult U zich wellicht afvragen welke hobby hij dan beoefent? Welnu, de heer Pinoccio kweekt zeer vreemde fruitsoorten. Achter in zijn tuin heeft hij namelijk een aantal bomen staan, waarmee hij, door allerlei varianten te kruisen, tracht om unieke fruitsoorten te ontwerpen. Trots showde hij deze week een zeer fraai exemplaar, althans dat vond hij zelf, aan Uw Hoofdredacteur. “ Ik ben er zo trots op Hoofdredacteur. Iedere keer wanner het me lukt een nieuw exemplaar te laten groeien, herken ik er zoveel van mijzelf in. Zo ook in deze unieke variant, waarin ik veel van mijzelf terugzie. Dat begrijpt U zeker wel Hoofdredacteur? Hoofdredacteur? Hoofdredacteur….Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten