Een enorme verrassing!

Op het eiland waar het nog immer zeer hard waait, Curaçao, is het vandaag donderdag 28 februari 2013 geworden. Weliswaar schijnt zo af en toe de zon met krachtige stralen, echter de wind maakt het behoorlijk frisjes op dit normaliter zo warme eiland. Het is donderdag vandaag, hetgeen betekent dat de werkweek alweer gestaag vordert. Een werkweek die, net als vele voorgaande weken, uitermate hectisch van aard verloopt. Hoe dan ook, het maakt dat de dagen zijn omgevlogen vooraleer je het in de gaten hebt. In deze editie van "Een Zonnig Avontuur" heeft Uw Hoofdredacteur, zoals U dat vast en zeker wel van hem bent gewend, weer het een en ander aan nieuws te melden. Wat immers te denken van het naderende voetbaltoernooi van de Schroederschool, de eerste overwinning van de heer Pinoccio of het, zeer onverwachte, naderende vertrek van de (veel) rustiger Fries? U ziet, steevast gebeurt er aan deze zijde van de aardbol van alles!

Komende zaterdag is het weer zover. De school waarop de beide olijkerds, Julia en Levi geheten, hun lessen volgen, organiseert op deze dag wederom haar jaarlijkse voetbaltoernooi. Dochterlief Julia, die de bokaal voor het winnende team de afgelopen twee jaren als winnaar mocht vasthouden, gaf aan zeker weer mee te willen doen. Ook zoonlief Levi, vorig jaar nog goed voor invalbeurten die ten hoogste twee minuten duurden ("Ik ben nu alweer moe Pap, ik houd ermee op. Ik kom straks wel weer een keertje terug"), gaf aan van de partij te willen zijn. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur staat komende zaterdag vanzelfsprekend in alle vroegte langs de lijn om beide olijkerds aan te moedigen (en om zoonlief Levi te bewegen om op het veld te blijven staan waarschijnlijk). Dit jaar is Uw Hoofdredacteur, in tegenstelling tot het vorig jaar, niet als coach van een der teams actief. Waarschijnlijk is het zo dat geen der juffen, gezien de uitslagen van het voorgaande jaar, nog voldoende vertrouwen heeft overgehouden in de kwaliteiten van Uw Hoofdredacteur. Het is helaas niet anders!

Wellicht dat U het nog niet eerder was opgevallen, maar de heer Pinoccio is sedert een aantal maanden lid van een heuse dartsclub. Deze pijltjes gooiende vereniging neemt deel in een competitie wat maakt dat de heer Pinoccio wekelijks, gezamenlijk met zijn teamleden, een wedstrijd dient te spelen tegen een ander team uit de regio. Alhoewel de wedstrijdavonden over het algemeen, althans volgens de heer Pinoccio, tot op heden steevast uitermate gezellig verliepen, ontbrak toch steeds de kers op de taart. Het was namelijk zo dat, sinds de heer Pinoccio was toegetreden tot het gilde der darters, er nog geen enkele wedstrijd was gewonnen. Deze week kwam daar echter, na een ingelast trainingskamp, plots verandering in. Met grote trots kan Uw Hoofdredacteur U dan ook melden dat, voor de eerste maal in haar geschiedenis, het dartsteam waar de heer Pinoccio deel van uitmaakt, de zware uitwedstrijd tegen het team van "Old Dutch", in winst wist om te zetten. Het was trouwens sowieso de eerste keer dat überhaupt een wedstrijd werd gewonnen. Namens de redactie feliciteert Uw Hoofdredacteur de teamleden dan ook van harte met dit (waarschijnlijk eenmalige) resultaat.

Al bijna vier jaren lang werkt Uw Hoofdredacteur op het zo fraaie eiland Curaçao. Werd er, in 2009, vertrokken naar "De West" met een team van negen personen, thans bestaat dit team nog slechts uit de heer Pinoccio, de (veel) rustiger Fries en Uw Hoofdredacteur. En, zoals U zich wellicht nog weet te herinneren, aan het einde van de maand maart vertrekt de heer Pinoccio definitief naar Nederland waardoor het team nog maar uit twee achterblijvers zal bestaan. Gisteren echter, werd er een mededeling gedaan die insloeg als een bom. Wat is namelijk het geval? Welnu, alweer enige tijd geleden heeft de (veel) rustiger Fries zijn vinger opgestoken voor een uitermate belangrijke (directie)functie op een der andere eilanden in het Caribisch gebied. En gisteren kwam er, na diverse gesprekken, duidelijkheid over het vervolg: de (veel) rustiger Fries is uitgekozen als de juiste man voor de klus! Hetgeen in concreto betekent  dat de (veel) rustiger Fries binnen een maand of twee zal zijn vertrokken naar elders om een geheel nieuw bestaan te gaan opbouwen. Vanzelfsprekend, het betreft immers een mooie promotie, wenst Uw Hoofdredacteur hem in zijn nieuwe job heel veel succes toe!

Wordt vervolgd.....

Mevrouw Kafka.....

Terwijl de wind met enorme kracht de golven tegen het rotsterras van de familie Hoofdredacteur laat beuken, is het op het mooie eiland Curaçao vandaag woensdag 27 februari 2013 geworden. De maand februari loopt alweer ten einde en de maand maart dient zich derhalve al aan. De tijd vliegt immers enorm snel voorbij op dit eiland. En zo kan het dan ook zijn dat Moeder de vrouw bijzonder druk is met de afsluitende fase van haar opleiding tot leerkracht en lijken twee jaar opleiding sneller dan snel te zijn vervlogen. Dag na dag vliegt om, maar gelukkig is geen enkele dag ervan hetzelfde. Ook de afgelopen 24 uur kwamen er dus weer verrassende zaken langs vliegen; zaken die beslist het vermelden waard zijn in deze editie van "Een Zonnig Avontuur." Zaken ook die de ene keer een glimlach meer dan waard zijn en een andere keer de tranen in je ogen doen springen. U ziet het, van verveling is dus nog altijd geen enkele sprake hier in "De West!"

Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren, vierde de oudste olijkerd, Julia geheten, afgelopen zondag haar zevende verjaardag. Naast het feit dat het meiske op die verjaardag zelf veel cadeautjes in ontvangst mocht nemen, bleken er ook nog verschillende presentjes onderweg te zijn via uit Nederland verzonden luchtpost. Nu is het overigens volstrekt niet zo dat die presentjes, welke veelal in de vorm van een pakketje op Curaçao aankomen, door een postbode worden afgeleverd. Integendeel, de postbode mikt, als U geluk hebt tenminste, een briefje in de brievenbus waarop staat vermeld dat er een pakketje, tegen betaling, kan worden afgehaald bij het plaatselijke postkantoor. Zo ook dus de afgelopen dagen, nu er inderdaad zodanige briefjes van de postbode in de brievenbus konden worden aangetroffen. U begrijpt, dochterlief toonde zich meer dan geïnteresseerd in de inhoud van de pakketjes en smeekte Moeder de vrouw dan ook om maandag, na diens lange schooldag, een ritje te gaan maken naar het betreffende postkantoor. Dochterlief gaf aan dat zij dan zelf, in persoon, Moeder de vrouw zou vergezellen om de reis van 20 minuten nog enigszins gezellig te maken.

En, zo kon het dan ook zijn dat Moeder de vrouw zich, een half uurtje later, meldde bij het loket van het plaatselijke postkantoor nadat zij had geverifieerd of zij het briefje van de postbode, haar paspoort, haar rijbewijs, geld en de oudste olijkerd bij zich had gestoken. De dame achter het loket nam het briefje in ontvangst en bekeek het legitimatiebewijs van Moeder de vrouw. "Het klopt, Uw pakket ligt hier hoor. En nog gefeliciteerd met de kleine meid. Was het jouw verjaardag Julia? Heb je een leuke dag gehad?" Moeder de vrouw slaakte een zucht van verlichting nu het pakketje aanwezig bleek te zijn, dat is immers op Curaçao geen vanzelfsprekendheid. Dochterlief vertoonde een brede glimlach, verheugd dat zij haar pakketje in ontvangst mocht nemen. "Dan wil ik graag nog even Uw familieboekje zien", zo berichtte de medewerkster achter de balie. "Familieboekje? Waarvoor heb ik een familieboekje nodig?" zo vroeg Moeder de vrouw. "Ik weet niet of dit meisje U dochter wel is", zo wist de baliedame te vertellen. "Ik geef U het pakketje anders niet mee!" Moeder de vrouw werd enigszins wild en sprak: "U gaat me toch niet vertellen, nu ik 20 minuten heen en 20 minuten terug moet rijden, mijn dochter heb meegenomen, mijn legitimatiebewijs heb laten zien en geld voorhanden heb, dat ik het pakketje niet aan mijn dochter kan overhandigen?  U kunt mijn dochtertje toch vragen wie zij is en waar zij woont?" De baliefeeks toonde zich echter onverbiddelijk en stuurde Moeder de vrouw, samen met een huilende olijkerd, linea recta terug naar Huize Hoofdredacteur.  Waarin een klein Land toch groot kan zijn!

Gisteren kreeg het verhaal een vervolg toen Moeder de vrouw, wederom na een lange werkdag, zich opnieuw meldde aan het loket. Ditmaal had zij ook het paspoort van de oudste olijkerd zelf meegenomen. De baliefeeks beet Moeder de vrouw toe: "Ik heb U gezegd dat U het familieboekje moet meenemen!" Moeder de vrouw legde de baliefeeks uit dat het trouwboekje in Nederland is achtergebleven en dat het toch ruim voldoende moet zijn om dochterlief, diens paspoort, de brief van de postbode, haar eigen paspoort en haar eigen persoon te tonen aan de balie. De baliefeeks ging nog wat verder: "U moet een uittreksel van de burgerlijke stand gaan halen en dat overleggen!" Moeder de vrouw gaf aan dat dit toch wel erg ver gaat voor een verjaardagscadeautje. "Wat nu als mijn dochtertje zelf haar paspoort aan U overlegt?" De baliefeeks vond gelukkig onmiddellijk een volgend probleem door te stellen dat er geen pakketje aan een minderjarige wordt afgegeven. Er dient een ouder bij te zijn. "Welnu, ik ben er", zo stelde Moeder de vrouw. "Ik ben de ouder." De baliefeeks bleef onverbiddelijk en gaf aan dat zij niet wist of dochterlief wel haar dochter was. "Weet U wat? U vraagt de afzender maar om een fax naar het postkantoor te sturen waarin de afzender verklaart dat Uw dochter Uw dochter is. De afzender dient een kopie van zijn of haar legitimatiebewijs mee te sturen!" Moeder de vrouw gaf aan dat het haar niet bekend is wie het pakje heeft verzonden en dat het enigszins ingewikkeld is daarvoor alle Nederlanders te gaan benaderen. De baliefeeks had er genoeg van en sprak de wijze woorden: "U moet Uw zaakjes maar voor elkaar hebben als U pakjes uit Nederland laat versturen. We zijn hier op Curaçao! We sturen het pakje gewoon terug naar Nederland!" Nou, Uw Hoofdredacteur kan er slechts over melden dat de heer Kafka waarschijnlijk, met zijn vrouw, zijn intrek in het postkantoor heeft genomen; wat een WAANZIN! Daarnaast heeft uw Hoofdredacteur de directeur van het postkantoor gevraagd waar de officiële klacht naar toe kan worden gezonden. Diens antwoord zal waarschijnlijk wel weer in een pakketje op het postkantoor kunnen worden afgehaald.    

Gisterenochtend ontving Uw Hoofdredacteur, al zeer vroeg in de ochtend, een bericht van de (veel) rustiger Fries. De boodschap was klip en klaar: "Ik heb zo'n pijn in m'n strot en voel me zo beroerd dat ik mijn bed weer induik. Sorry en succes verder." Met andere woorden: de (veel) rustiger Fries diende zich helaas ziek te melden. Met alle drukte, want daarvan is zeer zeker sprake, in de organisatie waar de teamleden en Uw Hoofdredacteur werken, is dat een niet zo leuke boodschap. Om ervoor te kunnen zorgen dat de absentie van de (veel) rustiger Fries niet al te lang zal gaan duren, werd daarom de hulp ingeroepen van de locale collega's. Nu is er op dit zo fraaie eiland, bij tijd en wijle, de mogelijkheid hulp in te roepen van gene zijde. Zo ook in dit geval. Het was zaak, zo meldden de locale collega's, om een recente foto van de (veel) rustiger Fries in de centrale hal op te gaan hangen. Elke collega zou vervolgens, wanneer men de bewuste foto passeerde, even de hand op de foto leggen en de (veel) rustiger Fries van harte beterschap wensen. En, aldus geschiedde. Uw Hoofdredacteur gaat er dan ook vanuit dat de (veel) rustiger Fries in no time weer "het heertje" zal zijn!

Jaarlijks, zo omstreeks eind augustus, wordt op Curaçao het "North Sea Jazz Festival Curaçao" georganiseerd. Dit evenement zal dit jaar, voor de vierde maal in successie, plaatshebben op de terreinen van het "World Trade Center." Nadat Uw Hoofdredacteur de komst van een aantal bekende artiesten al in een eerdere editie van "Een Zonnig Avontuur" kon aankondigen, ontving hij gisteren informatie over een recent gecontracteerde zangeres die dientengevolge op het festival haar opwachting zal maken. In dit geval handelt het om een zangeres waarvan Uw Hoofdredacteur, die immers al enigszins op leeftijd is, een groot fan is. Mevrouw Gladys Knight, ondermeer bekend van de nummers "Midnight Train to Georgia" en "The best thing ever happened to me", toen zij overigens nog optrad onder begeleiding van The Pips, zal op Curaçao acte de presence geven. Uw Hoofdredacteur is dan ook vastbesloten om op korte termijn een aantal toegangsbewijzen te gaan aanschaffen. Want zeg nu zelf, zo'n optreden wil je toch absoluut niet mislopen?

Wordt vervolgd.....

De Portugezen komen!

Op het mooie eiland Curaçao is vandaag dinsdag de 26e februari aangebroken. Het is een beetje bewolkt op dit normaliter zo zonnige eiland, een weertype dat zich waarschijnlijk de gehele week zal laten zien. Een beetje bewolkt, zo af en toe felle zon en een gemiddelde temperatuur van ongeveer 25 graden Celsius. Het is dus eigenlijk wat fris dezer dagen, maar toch wil Uw Hoofdredacteur daarover geen moment klagen. Het is hier immers, ook al is het zo'n vijf graden kouder dan gebruikelijk, nog altijd zeer aangenaam vertoeven. Stelt U zich eens voor, Uw Hoofdredacteur heeft inmiddels al bijna vier jaren lang geen jas meer hoeven dragen. Sterker geformuleerd, hij heeft er geen eens een! Van klagen is dan ook geen sprake nu het leven op dit zo fraaie eiland eigenlijk iedere dag weer een geschenk is. Ook de afgelopen 24 uur deden zich op Curaçao weer gebeurtenissen voor die het vermelden waard zijn. Een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur" ligt dan ook weer voor U klaar.

Nu de wind de afgelopen dagen is gedraaid en de golven, bij tijd en wijle, hoog zijn, is de eerste inmiddels, zoals dat elk jaar het geval is, alweer in het zilte zeewater gesignaleerd. U vraagt zich wellicht af waarover Uw Hoofdredacteur het nu weer heeft, maar dat valt snel te verklaren. Het gaat hier namelijk om zogenaamde Portugese Oorlogsschepen. Nu moet U niet denken dat het hier daadwerkelijk om boten handelt, want dat is volstrekt niet het geval. Nee, een Portugees Oorlogsschip is een, veelal in warme zeeën voorkomende, kwal. Nu is het echter geen gewone kwal. Dit lieftallige beestje is, met een lengte tussen de 9 en 35 centimeter weliswaar niet enorm groot, maar het lieverdje heeft wel tentakels met uitschieters tussen de 15 en 50 meter! Het Portugese Oorlogsschip heeft aan de oppervlakte een met gas gevuld zeil waarmee hij drijft en waaraan zijn gigantische tentakels hangen. Tot zover is er dus niets aan de hand, ware het niet dat het lieftallige beestje een soort gif bevat dat lijkt op dat van een slang, de cobra. Wanneer U vervolgens in aanraking komt met het lieverdje, dan zijn veelal hoge koorts, een shock, ademhalingsproblemen en heftige allergische reacties, het gevolg. Dat overigens naast vele diepe rode striemen die over Uw huid lopen. Dit alles afwegende heeft Uw Hoofdredacteur besloten het zeewater maar even te mijden tot de wind gedraaid is. Als rasechte pacifist heeft Uw Hoofdredacteur immers niets op met oorlogsschepen!

Voor de beide logees in Huize Hoofdredacteur is een zeer drukke periode aangebroken. Feitelijk zit, na ongeveer vijf weken, hun vakantie er al op nu Moeder de vrouw de komende vier weken elke werkdag dient af te reizen naar school om voor de klas te gaan staan. Dit betekent dat Oom Albert en Tante Reinie, want om hen gaat het, dagelijks de logistieke gang van zaken rond de Olijke Twee op zich hebben genomen. Dat betekent dan ook dat Uw Hoofdredacteur beiden om zes uur in de vroege ochtend wekt opdat zij de beide olijkerds tijdig op hun school kunnen afleveren. Daarnaast gaat het ook nog om het vervoer naar karatelessen, balletlessen en noem maar op. Gisteren kwam daar dan ook nog een extra taak bij nu de oudste olijkerd, Julia geheten, op school mocht trakteren vanwege het bereiken van de leeftijd van zeven jaar. Er dienden derhalve fruitspiesjes te worden gemaakt die dan ook nog eens, zo halverwege de ochtend, in de klas van de olijkerd dienden te worden afgeleverd. U begrijpt, het is een druk bestaan voor de beide logees. Dag een hebben zij inmiddels achter de rug, nog maar een stuk of twintig te gaan!

De heer Pinoccio is inmiddels in de laatste fase van zijn verblijf op Curaçao beland. Immers, het is zo dat zijn werkzaamheden zouden voortduren tot de eerste dag van de maand april. Omdat aan het eind van de maand maart echter feestdagen als Goede Vrijdag en beide Paasdagen staan gepland, vliegt de heer Pinoccio, een paar dagen eerder dan gepland, al op de 27e maart naar het verre Nederland. Met gemengde gevoelens spreekt hij de laatste dagen over het aankomende vertrek: "Och, ik bun hartstikken blie da'k mien wief Ina weer kan vastholl'n en da'k mien ventje Frans weer kan oppakk'n. Moar dat weer jong! Ut sneet altied in Holland of't waait. Bah, bah. Ik kroepe veur'n kachel en kom neet meer buut'n!" U begrijpt het al, de overgang is groot en baart de heer Pinoccio toch wel wat zorgen. Hoe het ook zal zijn, na anderhalf jaar wonen en werken op Curaçao, is sprake van een enorme omschakeling. Gelukkig is er steevast de (veel) rustiger Fries die de heer Pinoccio regelmatig opbeurt: "Zit niet zo te zeuren vent, ga gewoon aan het werk!" U begrijpt, het worden nog vier lange  weken!

Wordt vervolgd.....  

Feest in de Tropen.....

Het is vandaag maandag 25 februari 2013 geworden op het nog wat schemerige eiland Curaçao. Het is maandag, en dat betekent dat er weer een nieuwe werkweek van start gaat en een druk, maar zeer gezellig weekeinde kan worden afgesloten. Het is heerlijk weer op Curaçao, de verwachting is dat de zon zich, ook vandaag, weer flink zal laten gelden en de temperatuur kan laten oplopen tot zeer aangename waarden. Overigens was dat ook het afgelopen weekeinde het geval. Het was maar goed dat het behoorlijk waaide, het zou anders wel heel erg warm zijn geweest. Een fiks contrast derhalve met de situatie in Nederland waar immers, zo kon Uw Hoofdredacteur gisteren op zijn beeldscherm zien, de sneeuwvlokken met grote snelheid door de Rotterdamse Kuip vlogen. Een nieuwe werkweek gaat dus weer van start vandaag. Waarschijnlijk zal er wederom sprake zijn van een week met veel en verschillende verrassingen. U zult er, zoals te doen gebruikelijk, gedurende deze week, alles over kunnen lezen in de diverse edities van "Een Zonnig Avontuur."

Gisteren was het de dag dat het exact zeven jaar geleden was dat dochterlief Julia, de oudste olijkerd, werd geboren in het ziekenhuis van Hardenberg. Het was dan ook groot feest gisteren in Huize Hoofdredacteur. Al wel een week lang was dochterlief zeer opgewonden over de naderende verjaardag. Dagelijks werd er afgeteld en, hoe dichter het moment suprême in de buurt kwam, des te groter werd de spanning. En, zo kon het dan ook zijn dat, in de nacht van zaterdag op zondag, tegen de klok van drie uur in de nacht, dochterlief zich meldde aan de ouderlijke bedstee. "Is het al ochtend? Ben ik nu al jarig? Ik lig al zo ontzettend lang te wachten tot het licht wordt, maar het blijft maar donker. Ik wil nu zo graag jarig zijn!" Uiteindelijk gelukte het Moeder de vrouw om het meiske rustig te krijgen waarna het grietje nog enige uurtjes slaap kon meepikken. Tot, om zes uur in de vroege ochtend, de slaap werd verdreven en het "Lang zal ze leven" kon worden ingezet.

 Het werd een zeer geslaagde en leuke verjaardag. Al vanaf de vroege ochtend meldden zich bezoekers die de meest fraaie cadeautjes aan de jarige konden overhandigen. Terwijl Uw Hoofdredacteur er in slaagde om, zo af en toe, een blik op het beeldscherm te kunnen werpen om de diverse spannende voetbalwedstrijden te kunnen bekijken, vermaakten de bezoekers en de Olijke Twee zich opperbest. Er waren heerlijke gebakjes en diverse lekkere hapjes uit eigen keuken. Uitkijkend over een strakblauwe zee en genietend van de heerlijke temperatuur, was er dan ook sprake van een zeer geslaagde dag. Zo af en toe werd er, met name door Oom Albert, een visje gevangen in de Caribische Zee, werden er kinderspelletjes georganiseerd of werd er even rustig gemijmerd. Een dag die binnenkort nog wel een aantal malen een vervolg zal krijgen nu immers allereerst Moeder de vrouw haar verjaardag viert en, kort nadien, de jongste olijkerd zijn zesde verjaardag kan verwelkomen. U ziet, het zo fraaie eiland Curaçao kent eigenlijk het ene  na het andere feest. Het is dan ook, in de Tropen, zo slecht nog niet!

Wordt vervolgd.....

Wok the dog!

Het is weekeinde op Curaçao! Een zeer drukke werkweek is gisteren aan het einde van de middag geëindigd en inmiddels is het zaterdagochtend de 23e februari geworden op dit zo zonnige eiland. Zoals regelmatig het geval is, schijnt de zon met kracht en is het op het terras van Huize Hoofdredacteur, met op de achtergrond een verkoelend briesje, uitermate aangenaam qua temperatuur. Het weekeinde is aangebroken en dus wachten er Uw Hoofdredacteur twee volle dagen om weer wat bij te komen van de hectiek waarvan het immers de afgelopen werkweek bol stond. Vandaag bestaat dat bijkomen uit een reisje richting zang- en blokfluitles van de oudste olijkerd, Julia geheten. Vandaag zal zij een poging doen om een volgende kleur band tijdens het blokfluiten te bemachtigen. U moet namelijk weten dat de blokfluitles is omgedoopt tot blokfluitkarate. Dat betekent dat wanneer bepaalde melodieën kunnen worden gefloten, een felgekleurd bandje de blokfluit gaat versieren. Voor vandaag dient het nummer "When the Saints go marching in" ten gehore te worden gebracht. Uw Hoofdredacteur zal het boeiende schouwspel aandachtig waarnemen om vervolgens, op de dag van zondag, dezelfde olijkerd te kunnen feliciteren met haar zevende verjaardag. U ziet, er valt weer eens voldoende te beleven op Curaçao dit weekeinde!

 

Een van de logees in Huize Hoofdredacteur, te weten Oom Albert, is tweetalig. Hij spreekt namelijk Nederlands (in beperkte mate) en Twents (in iets minder beperkte mate). De laatste weken leverde dat, bij tijd en wijle, weleens wat problemen op nu hij, in de omgeving van Boca Sami, regelmatig staande werd gehouden door automobilisten en voetgangers die hem, veelal in het Engels, de weg vroegen naar een bepaalde locatie. Met handen en voeten, in een soort vreemde gebarentaal, wees Oom Albert dan, zoals altijd allervriendelijkst, de weg. Het stak hem echter toch wel wat dat zijn kennis van de Engelse taal feitelijk nihil was. Nu echter de Olijke Twee sinds jaar en dag Engels krijgen aangeboden in hun lespakket, besloot Oom Albert enige kennis bij de Olijke Twee op te doen.

Zo leerde hij dagelijks een aantal woorden die hem gisteren, zo leek het althans in eerste instantie, uitermate goed van pas kwamen. Wederom stopte er namelijk een weggebruiker om, in vloeiend Engels, te vragen naar een locatie. Oom Albert stond hem olijk lachend te woord: "Goodmorning. How are jou? With mij geet ut good! Jou see? I wok the dog!" De chauffeur keek eens naar het hondje wat Oom Albert aan zijn lijntje had, keek vervolgens naar zijn, naast hem in de auto zittende trouwe viervoeter, en verdween sneller dan de snelheid van het geluid. Gelukkig gelukte het de beide olijkerds om Oom Albert, enige tijd later, aan te leren dat er een subtiel verschil bestaat tussen de Engelse woorden "walk" en "wok". Nu maar hopen dat het goed komt!

Eindelijk is het dan zover. Nadat Curaçao alweer een jaartje of zo geleden, op verschillende plaatsen, het zogenaamde "Betaald Parkeren" heeft ingevoerd, zijn kortgeleden ook daadwerkelijk de sanctiemogelijkheden op het eiland aangekomen. Per boot arriveerden namelijk tientallen wielklemmen, waardoor het mogelijk is om illegaal geparkeerde voertuigen langer vast te houden. Bij het aanbrengen van een zodanige wielklem wordt het geheel daarna eerst pas verwijderd wanneer er een boete is betaald. De boete bedraagt overigens ongeveer (omgerekend) tien euro, waarvoor U dan overigens wel de gehele dag kunt blijven staan. Dat is niet echt duur dus, en waarschijnlijk de reden dat veel automobilisten kiezen voor een klem in plaats van te kiezen voor een ticket uit de parkeerautomaat, wat beduidend duurder is. Voor het luttele boetebedrag krijgt U dus veelal een uitstekende parkeerplaats en wordt, wanneer U eraan toe bent, de wielklem bijzonder snel en uitermate vriendelijk verwijderd. De invoering van de wielklem is inmiddels dan ook al, binnen korte tijd, verworden tot een enorm succes. Ondernemers, winkelend publiek, dagjesmensen en noem maar op, zij allen lijken massaal te kiezen voor een wielklem. Nu ook de plaatselijke Hermandad voor deze optie gekozen lijkt te hebben, zal het waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd zijn alvorens geheel autorijdend Curaçao is voorzien van een klem. U zult het, vanzelfsprekend, kunnen vernemen in een volgende editie van "Een Zonnig Avontuur!"

Wordt vervolgd.....   

Een varkenskopvis!

De laatste werkdag van een uitermate drukke en hectische werkweek is voor de teamleden en voor Uw Hoofdredacteur aangebroken. Het is vandaag immers vrijdag 22 februari 2013 geworden op het warme eiland Curaçao, alwaar het de afgelopen 24 uur steeds harder is gaan waaien. Dat het zo hard waait heeft met name consequenties voor de heer Pinoccio, duiker in hart en nieren. Het is namelijk zo dat, met de huidige windsnelheden, onder water slechts zandkorrels zijn waar te nemen die met een enorme snelheid over de zeebodem worden verplaatst. Met andere woorden: het zeewater is te troebel om ook maar iets te kunnen zien. "Ut liekt wa o'j in Grasbroek an't duuk'n bunt", zo luidde dan ook het commentaar van de heer Pinoccio. Gelukkig is het zich boven water een fiks stuk beter en kunt U daardoor, met een gerust hart, Uw blik richten op deze editie van "Een Zonnig Avontuur." Zoals steevast het geval is, wordt U dan ook vandaag weer bijgepraat over wetenswaardigheden uit "De West."

Nog immer verblijven de beide logees, Oom Albert en Tante Reinie, in Huize Hoofdredacteur. Hun verblijf duurt inmiddels al meer dan een maand waardoor zo ongeveer de helft van hun vakantie er al op zit. De tijd vliegt immers op dit zo fraaie eiland! Nu is het dus zo dat er nog wel ruim een maand aan vakantie resteert, toch klopt dat echter niet helemaal. In het kader van haar opleiding tot docente is Moeder de vrouw inmiddels aanbeland in de laatste fase van haar studie. En, in die laatste fase is het een vereiste dat Moeder de vrouw vier weken lang, vijf dagen per week, zelfstandig een schoolklas gaat managen. En, U voelt het al aankomen, vanaf aanstaande maandag is het dan ook zover. Echter, ook de Olijke Twee dienen school te volgen en wel op een geheel andere plek dan die waarop Moeder de vrouw geacht wordt les te gaan geven.

De oplossing voor deze problematiek, die dus vooral op logistiek vlak ligt, is gevonden in persoon van de beide logees. De komende vier weken zullen beiden, Oom Albert en Tante Reinie, dan ook druk doende zijn met het koersen over dit fraaie eiland. Tochten die hen zullen brengen naar de school van beide olijkerds, maar ook naar de balletschool van de oudste olijkerd en naar de marinebasis waarop de jongste olijkerd karatetrappen uitdeelt. Van vakantie zal dan ook waarschijnlijk niet veel terecht komen, reden waarom Oom Albert zich momenteel nog druk bezig houdt met het leegvissen van de Caribische Zee. Gewapend met stukjes kipfilet, aardappelen, maïs en brood is hij welhaast dagelijks op zoek naar bijzondere bewoners van de, achter Huize Hoofdredacteur gelegen, wateren. Daarnaast steekt Oom Albert, bijna dagelijks, zijn licht op bij de locale vissers in het dorpje Boca Sami. En, zo kon het dan ook zijn dat hij een nieuwe manier van vissen ontdekte, waarbij de lijn losjes wordt bevestigd aan een, langzaam leeglopende, ballon. Hierdoor wordt de lijn verder dan gebruikelijk de zee ingebracht, alwaar zich vanzelfsprekend de mooiste creaturen bevinden.

Gisteren was het dan eindelijk zover dat Oom Albert meende dat hij voldoende kennis had opgedaan om geheel zelfstandig de lijn, met daaraan bevestigd een haak met heerlijk aas, een behoorlijk eind de zee op te laten vliegen middels een ballon. Nadat de lijn pakweg 100 meter uit de kustlijn boven water hing, rukte Oompje eens flink aan de lijn waardoor de haak los kwam van de ballon. Het duurde slechts even en toen was het al zover. Oom Albert had een fikse vis aan de haak geslagen. Het dier maakte, terwijl het een flink gevecht leverde, zeer vreemde geluiden die, vanuit de verte, klonken als "Knorrrr, knorrrr." De oorzaak daarvoor was overigens snel gevonden toen het schepsel aan de oever boven water werd getild. Zeg nu zelf: er vertoeven toch wel heel vreemde dieren in de diepe wateren van de Caribische Zee?

Wordt vervolgd.....     

Tropenkolder.....

Op het uitermate zonnig eiland Curaçao is alweer de donderdag aangebroken. Om exacter te zijn: het is vandaag donderdag de 21e februari 2013. Al vanaf vroeg in de ochtend verwarmt de stralende zon de Curaçaose bodem, waarbij er tegelijkertijd een verkoelend windje waait. Het is er dus, ook vandaag, qua temperatuur uitstekend uit te houden. De werkweek voor de teamleden en voor Uw Hoofdredacteur vordert al gestaag; nog maar enkele dagen en het weekeinde is aangebroken. Een weekeinde dat voor het gezin Hoofdredacteur in het teken zal staan van een groot feest, het is immers zo dat dochterlief Julia komende zondag haar zevende verjaardag zal vieren. Al dagenlang, of beter gezegd nachtenlang, doet het meiske dan ook nauwelijks een oog dicht van de zenuwen. Het is dan ook maar goed dat de tijd vliegt en het zondag zal zijn vooraleer het dametje het in de gaten zal hebben. Zover is het echter nog niet. Allereerst dient U immers, middels deze editie van "Een Zonnig Avontuur", te worden bijgepraat over de actuele gebeurtenissen op dit zo fraaie eiland.

Welhaast dagelijks kunt U een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur" op het World Wide Web aantreffen. Met zeer veel plezier schrijft Uw Hoofdredacteur, al een aantal jaren lang, over de gebeurtenissen rond een team Nederlanders in den vreemde, zo'n 8000 kilometer van huis. Eenmaal per half jaar, wanneer het aantal geschreven pagina's een dik pak papier begint te vormen, dan bundelt Uw Hoofdredacteur de dagelijkse verhalen tot een boek. Een boek waarin vervolgens gemiddeld ongeveer 300 foto's bij de verhalen worden afgedrukt. Het gehele proces van tekst uitzoeken, goed redigeren en er vervolgens de juiste afbeeldingen bij te zoeken is een ontzettende hoeveelheid werk. Het duurt dan ook veelal een maand of twee voordat het zover is dat een boek daadwerkelijk kan worden afgedrukt. Waarom nu deze lange introductie? Welnu, het is een heuglijk feit dat het Uw Hoofdredacteur gisterenavond gelukte om zijn vijfde boek in de reeks "Een Zonnig Avontuur" van de persen te laten rollen. Dit boek, hetwelk als titel meekreeg "Tropenkolder", borduurt voort op de vier voorgaande uitgaven en geeft weer hoe de familie Angelus, Jumping Paul, de familie Pinoccio, de (veel) rustiger Fries en vele anderen, bij tijd en wijle aanlopen tegen de mogelijkheden en onmogelijkheden van het wonen in "De West." Mocht U in het boek zijn geïnteresseerd, het is nader te beschouwen door te klikken op deze link.

Gisteren was het niet bepaald de dag van de heer Pinoccio. Of wellicht is het beter om te stellen dat Pinoccio al wekenlang bezig was met een ingrijpend traject, hetgeen hem zo af en toe behoorlijk frustreerde. Wat was er namelijk aan de hand? Welnu, al ongeveer anderhalf jaar geleden werd er, vanuit de haven van Rotterdam, een container met inventaris voor de organisatie waar de teamleden werken, naar Curaçao verscheept. Nu is het niet zo dat, bij het arriveren van de container, onmiddellijk goedkeuring wordt verstrekt om zo'n container van boord te halen. Nee, allereerst dient er dan, bij de douane, een bepaald bedrag ter zekerheidsstelling te worden gefourneerd. Tot zover ging dat overigens allemaal prima en volgens voorschriften. Het terugkrijgen van deze, laten we zeggen borg, vormde een groot probleem. Geheel vrijwillig belastte de heer Pinoccio zich met deze enorme uitdaging. Nadat het hem ongeveer een jaar lang bloed, zweet en tranen kostte, gelukte het Pinoccio om de afgelopen weken steeds dichter bij een afronding te komen. Vele tientallen loketten werden in de tussenliggende periode door hem bezocht en even zovele verwijzingen mocht hij in ontvangst nemen. Gisteren echter, na nog slechts driemaal voor een loket te zijn weggestuurd om steeds aanvullende documenten te gaan produceren, kon de vlag uit. Trots als een pauw meldde de heer Pinoccio zich bij Uw Hoofdredacteur met in zijn hand een cheque ter grootte van het eerder als borg betaalde bedrag. Er was nog slechts een probleem: de cheque diende te worden geïnd bij de plaatselijke bank. Daarvoor bleek de heer Pinoccio echter alsnog weer een machtiging te overleggen. U begrijpt, toen aan het einde van de dag, bezweet tot op het laatste draadje van zijn hemdje, de heer Pinoccio zijn portemonnee trok en daaruit daadwerkelijk de hoeveelheid bankbiljetten tevoorschijn toverde, ging een gejuich op van jewelste. Na het lopen van een ereronde vielen de heer Pinoccio dan ook de welgemeende felicitaties ten deel. Het blijkt uiteindelijk dus toch waar te zijn: "de aanhouder wint!"

Wordt vervolgd.....   

Van feeën, Pokemon en trofeeën.....

Op het nog donkere eiland Curaçao is het vandaag woensdag 20 februari 2013 geworden. Het lijkt een beetje herfstachtig op dit zo fraaie eiland vandaag. Immers, het is bewolkt en donker en de wind waait met grote kracht de golven tot grote hoogten op. Het lijkt dus wel najaar zoals we dat kennen uit Nederland. Wat er dan echter volstrekt niet bij past, dat is de temperatuur. Herfst bij 26 graden Celsius is immers redelijk ongekend. Toch zijn de golven in de zee achter Huize Hoofdredacteur erg hoog en wordt bezitters van kleine vaartuigen alsmede zwemmers aangeraden voorzichtig te zijn. Van water en hoge golven zal Uw Hoofdredacteur vandaag waarschijnlijk niet veel last hebben nu wederom de plicht roept en een werkdag op het punt van beginnen staat. Een werkdag die, zoals dat al wekenlang het geval is, wederom hectisch van aard zal zijn en allerlei verrassingen in zich zal herbergen. Geen dag is dus hetzelfde op Curaçao, maar wanneer U de periodieke edities van "Een Zonnig Avontuur" een beetje volgt, dan wist U dat eigenlijk al wel veel langer.

In Huize Hoofdredacteur staat alles de laatste weken in het teken van post. Nu zult U zich wellicht afvragen hoe dat kan, normaliter rept Uw Hoofdredacteur daar immers niet zo vaak over. Welnu, de kwestie is als volgt. De oudste olijkerd, Julia geheten, heeft een nieuwe hobby sinds zij op school heeft leren schrijven. Zij schrijft sedertdien namelijk uitvoerige brieven aan (wat zij noemt) de feeën der aarde. De brieven bevatten, over het algemeen, allerlei verzoeken en zijn er vooral op gericht antwoord te ontvangen. Welhaast dagelijks liep het meiske naar de brievenbus om te bezien of de postbode al een antwoord van de feeën der aarde had bezorgd. Dat ging Uw Hoofdredacteur wel wat aan het hart en dientengevolge besloot hij de feeën der aarde een handje te gaan helpen. Op zelf gefabriceerd briefpapier, voorzien van een feeënlogo, dichtte hij een antwoord namens de feeën en stopte dat in de brievenbus. Het huis was te klein toen het dametje de brief bespeurde. Niets aan de hand en erg leuk dus. Althans, tot de jongste olijkerd, Levi geheten, besloot dat ook hij weleens post zou willen ontvangen. Er diende derhalve een brief te worden geschreven aan Pokemon in de hoop dat Pokemon welwillend zou reageren op het verzoek te antwoorden. U begrijpt, ditmaal kroop Uw Hoofdredacteur in de huid van Pokemon en verzorgde de retourpost. Thans loopt het echter wat uit de hand nu de beide olijkerds hebben besloten dat er sprake dient te zijn van een versterkte communicatielijn. Beiden stoppen trouw brieven aan feeën en Pokemon in de brievenbus, die Uw Hoofdredacteur er vervolgens, in het holst van de nacht, weer uit dient te halen en van antwoord dient te voorzien. U begrijpt, de feeën en Pokemon moeten nog even een strategie bedenken om de postbezorging, analoog aan de normale situatie op Curaçao, op een wat lager pitje te zetten.

Dan maakt uw Hoofdredacteur graag even melding van een zeer heuglijk feit. Levi, de jongste olijkerd, beoefent in zijn vrije tijd de edele karatesport. U bent daarover vast al eens eerder geïnformeerd. Welnu, naast het feit dat het ventje enige tijd geleden examen mocht afleggen voor de 10e dan (die overigens officieel niet bestaat) en daarvoor een oranje slip aan zijn witte band mag dragen, was er recentelijk sprake van nog een grote verrassing voor het mannetje. Trots als een pauw kwam hij, na afloop van de karateles, naar Uw Hoofdredacteur toe en meldde: "Kijk eens Pap, mijn allereerste karatebeker. Deze heb ik gewonnen. Ik neem hem morgen mee naar school om te laten zien!" In zijn hand droeg hij, uitermate voorzichtig, een kleine trofee die hem was uitgereikt ter herinnering aan het recent afgelegde examen. U begrijpt het vast en zeker al wel, de volgende dag werd de trofee trots geshowd op school, hetgeen diverse "Wauw's" opleverde. Trots heeft het ventje vervolgens zijn trofee op zijn nachtkastje neergezet, juist onder zijn, aan de muur hangend, karatediploma. Het leven wordt immers zoveel mooier met feeën, Pokemon en trofeeën?      

Wordt vervolgd.....  

De prins in het hemelbed.....

Het is vandaag dinsdag 19 februari 2013 op het zonnige eiland Curaçao. Weliswaar waait er een fikse bries, maar doordat de zon met kracht schijnt, is dat maar goed ook. Zonder wind valt het namelijk niet mee om de hoge temperaturen te verdragen. Het is dus dinsdag vandaag, de eerste werkdag ligt alweer achter ons. Werkdagen die trouwens veel vragen van de verschillende teamleden. Immers, de criminaliteit op dit zo mooie eiland verhardt zich steeds meer, iets waarmee de teamleden welhaast dagelijks te maken krijgen. Ook het afgelopen weekeinde was het weer raak. Bij de oorlog die rivaliserende bendes met elkaar voeren en de daaropvolgende schietpartijen vielen drie slachtoffers, waarvan twee met dodelijke afloop. Om te voorkomen dat die oorlog zich voortzet binnen de muren van de organisatie waar wordt gewerkt, moet dan ook dagelijks keihard worden gewerkt. Niet dat dit erg is trouwens, al zou het voor wat betreft het geweld op dit eiland wel behoorlijk minder mogen. Gelukkig gebeuren er echter ook nog steeds dagelijks leuke dingen. En, zoals te doen gebruikelijk, ook vandaag, legt Uw Hoofdredacteur die dingen voor U vast in een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur."

Het was al enige tijd rustig rond de (veel) rustiger Fries. Dat komt met name omdat deze (veel) rustiger Fries, al is het een grote vent, rustig en bedaard van aard is. Zet hem in een tuintje waarin wat leuke vogeltjes rondvliegen en fluiten, en je hebt geen kind aan hem. Hij is dan ook ten zeerste gesteld op rust en zoekt die stilte, na het verrichten van zijn dagelijks werk, dan ook trouw op. Hij leeft, zo zou je kunnen zeggen, zo af en toe wat in een soort van sprookjeswereld. Echter, Uw Hoofdredacteur had nimmer signalen ontvangen die erop zouden kunnen wijzen dat het leven in een sprookjeswereld ook ernstige vormen zou kunnen aannemen. Toch is dat echter thans wel degelijk geschied. Wat is namelijk het geval? Welnu, de afgelopen zaterdag werd de heer Pinoccio ingeschakeld door de (veel) rustiger Fries. "Pinoccio, kun je me ook even helpen zaterdag?" zo vroeg de (veel) rustiger Fries een aantal dagen eerder. "Ik moet namelijk enorm zware balken ophalen en ik heb gehoord dat je behoorlijk sterk bent!" De heer Pinoccio, nooit te beroerd om wie dan ook maar te helpen, meldde zich dan ook de bewuste zaterdag voor een, naar later zou blijken, behoorlijk pittige klus. Vele kilo's balken dienden er te worden getransporteerd naar de slaapkamer van de (veel) rustiger Fries. Het geheel aan balken werd vervolgens, door de (veel) rustiger Fries, aaneen gesmeed tot een omvangrijk eindproduct: een heus hemelbed. U begrijpt het vast en zeker al wel: de (veel) rustiger Friese Prins zoekt nu dagelijks, onmiddellijk na de klok van vijven, zijn hemelbedje op om van de rust te genieten. Het is net doornroosje!

De Olijke Twee hebben wat nieuws uitgevonden en daarvan onmiddellijk hun hobby gemaakt. Nu het immers de laatste periode op dit zo fraaie eiland Curaçao fiks waait, vond Uw Hoofdredacteur het tijd worden dat beiden ervaring zouden opdoen in de vliegersport. Zo gezegd werd dan ook zo gedaan. In de locale speelgoedwinkel werd een passende vlieger voor beiden uitgezocht. Dat viel overigens nog niet zo hard mee. Zoonlief Levi, de jongste olijkerd, had namelijk zijn zinnen gezet op een soort van kite-vlieger. Het gevaarte had een spanwijdte die hem gemakkelijk op een rechtstreekse vlucht naar Venezuela had kunnen doen belanden, hetgeen Uw Hoofdredacteur wel, maar Moeder de vrouw geen passende optie vond. De twee vliegertjes die uiteindelijk werden aangeschaft, waren dan ook beduidend kleiner. Inmiddels zijn door de Olijke Twee, veelal in gezelschap van Oom Albert en Uw Hoofdredacteur, al vele uren op het plaatselijke voetbalveldje doorgebracht om de vliegers de lucht in te krijgen. Het moet gezegd, het gaat eigenlijk prima. Reden voor de oudste olijkerd, Julia geheten, om op te merken dat het voor haar tijd zou worden zich aan te melden voor een vliegerclub. Dit zou, volgens de olijkerd, nog best passen naast activiteiten als balletles, muziekles en zangles. Gelukkig belandde een der vliegers daarna in een zeer prikkelbare boom en was Oom Albert, gewapend met ladder en allerlei andere attributen, lang druk om het vliegertje te redden. Met al dat gedoe besloot dochterlief toch maar af te zien van nog een lidmaatschap. Want gedoe? Daar houdt het dametje niet van!

Wordt vervolgd.....   

Relaxen, relaxen.....

Vandaag is het maandag 18 februari 2013 geworden op het mooie eiland Curaçao. Terwijl buiten de schemering wordt verjaagd door een opklimmende zon, geniet Uw Hoofdredacteur van achter zijn bureau van een kop koffie. Het is nog vroeg op het eiland, waar wederom een nieuwe werkweek is aangebroken. Ook Moeder de vrouw en de Olijke Twee zagen hun welverdiende vakantie verdampen als sneeuw in de zon nu ook voor hen de normale gang van zaken, die in dit geval handelt om schoolperikelen, weer actueel wordt. Het zal voor het gehele gezin dan ook wel weer even wennen worden aan een maandag zoals er al vele voorgingen. Het weekeinde zit er weer op. Een weekeinde wat, althans in Huize Hoofdredacteur, op uitermate ontspannende wijze werd doorgebracht. Wat er dan allemaal exact gebeurde? U leest er, zoals te doen gebruikelijk, alles over in deze editie van "Een Zonnig Avontuur."

Nadat de afgelopen zaterdag vooral in het teken stond van wekelijkse verplichtingen als muziekles, voetbal kijken etc., werd het zondag tijd voor een onspannende dag. In overleg met de verschillende gezinsleden en de beide logees, Oom Albert en Tante Reinie, werd besloten te gaan afreizen richting het strand van de Caracasbaai. Immers, daar ligt op niet al te grote diepte nog altijd het tugboatje, dat zo'n 30 jaar geleden, niet al te ver van de kust, zonk. Nog altijd is dit een van de allermooiste snorkellocaties op dit zo fraaie eiland. Op een diepte van ongeveer zes meter, verscholen in kristalhelder water, huizen er in dit gezonken sleepbootje gigantisch veel, vaak felgekleurde vissen in allerlei soorten en maten. Complete scholen vis vergezellen de snorkelaars veelal op hun trip naar het wrak. Welnu, dit bootje vormde derhalve gisteren voor de Olijke Twee weer eens een groot avontuur.

Aangekomen bij de Caracasbaai, zo aan het begin van de middag, bleek het er een drukte van belang te zijn. Allereerst had dat waarschijnlijk te maken met het kampioenschap zeilen voor jeugdigen, dat in de Caracasbaai werd georganiseerd. Daarnaast echter, bleek het een geschikte dag te zijn om te duiken; vele tientallen duikers werden door het gezelschap Hoofdredacteur waargenomen. Het werd hoog tijd de tocht naar het tugboatje maar eens te gaan inzetten. Iets waar Moeder de vrouw trouwens toch wel enigszins tegenop zag. Wat was namelijk het geval? Welnu, steevast wanneer Moeder de vrouw haar zwemvinnen dient te gebruiken, heeft zij na afloop van een duik of snorkeltocht een enorm pijnlijke voet. Grote blauwe plekken op die voet maken duidelijk dat de zwemvin niet erg comfortabel zit. Ook veel kramp in de betreffende voet zorgt regelmatig voor behoorlijk wat ongemak. Hoe anders zou het vervolgens gisteren gaan. Immers, het was Tante Reinie die constateerde dat er in de zwemvin nog een "spanner" verborgen zat. Een onderdeel waarvan Moeder de vrouw al tijdenlang volstrekt niet in de gaten had gehad dat het er zat. U begrijpt, het duiken gaat vanaf gisteren een stuk comfortabeler!

Het tochtje naar de tugboat werd er een om niet snel te vergeten. Uw Hoofdredacteur zwom samen met zoonlief Levi, hand in hand, naar het bootje toe. Vervolgens waanden beiden zich in een enorm aquarium. Wat een vissen en wat een prachtige kleuren! Koffervisjes, grote papegaaivissen, trompetvissen en noem maar op, het waren er enorm veel. Zeer enthousiast slaakte de kleine olijkerd de meest bewonderende kreten door zijn snorkeltje. Wat was het leuk. Mocht U ooit in de gelegenheid zijn snorkeltochten te maken in de wateren rond Curaçao, vergeet dan zeker het tugboatje niet. Het is een ervaring om nooit meer te vergeten.

Na afloop van de snorkeltocht werd, op zeer speciaal verzoek van de beide olijkerds, nog een bezoek gebracht aan het in de nabijheid gesitueerde Fort Beekenburg, hetwelk in 1703 werd gebouwd ter verdediging van het Spaanse Water. Dit Fort, dat vele aanvallen van de Spanjaarden, de Fransen en van piraten heeft kunnen weerstaan, biedt een mooi uitzicht over de verre omgeving van de Caracasbaai. De Olijke Twee wanen er zich, tussen de verschillende opgestelde kanonnen, als piraatjes in wording. Dat de dag vervolgens, na weer te zijn afgedaald uit Fort Beekenburg, werd afgesloten met een lekkere maaltijd en een heerlijk Italiaans ijsje, maakte de pret des te groter. Een uitermate relaxt weekeinde liep ten einde en het werd derhalve maandag vooraleer Uw Hoofdredacteur dat in de gaten had. Een nieuwe werkweek wacht. Een week waarin vast en zeker weer het nodige te gebeuren staat. U wordt er beslist over geïnformeerd!   

Wordt vervolgd.....   

Aap + Noot = Evert

Op het fraaie eiland Curaçao is het weekeinde bijna weer aangebroken nu het er vrijdag 15 februari 2013 is geworden. Zoals steevast op een doordeweekse dag zit Uw Hoofdredacteur al vroeg aan de koffie, nu het immers bijna tijd is om de hectische werkplek op te gaan zoeken. Wat dat betreft, met een baan als die van de teamleden en die van Uw Hoofdredacteur vliegen de dagen en weken sneller dan snel om. Het ochtendgloren maakt duidelijk dat het vandaag weer een uiterst aangename dag zal worden op dit zonnige eiland. Vanzelfsprekend hoopt Uw Hoofdredacteur dat dit het weekeind eveneens het geval zal zijn, maar zover is het nog niet. Eerst nog een dagje werken dus! Vooraleer Uw Hoofdredacteur zich in zijn autootje zal begeven naar zijn werk, is er echter eerst nog wel even tijd U bij te praten over de actualiteit op Curaçao.

Gisteren ontving Uw Hoofdredacteur een wel zeer blijde boodschap van de heer Pinoccio. Wat wil namelijk het geval? Welnu, U moet weten dat de heer Pinoccio een bijzonder groot liefhebber is van muziek. Het liefst zou hij de gehele dag achter de fanfare aan lopen, ware het niet dat een echte fanfare op dit eiland nog niet zo eenvoudig is te vinden. Goede raad was dan ook duur. Ten einde raad besloot de heer Pinoccio om dan maar zelf een eenmansfanfare te gaan oprichten en liet de bandnaam "Aap + Noot = Evert" vastleggen bij de locale Kamer van Koophandel. Kort daarna, op of omstreeks 15 december van het vorig jaar, liep de heer Pinoccio aan tegen een geschikt startinstrument. Het werd een zogenaamde Bari. Leek het in eerste instantie een bouwpakket te zijn, niets was minder waar. Het gevaarte, gelijkend op een soort van trommel, zou de afgelopen weken immers stap voor stap worden opgebouwd. Welnu, morgen is de Bari dan eindelijk gereed en zal de heer Pinoccio zijn trommeltje mogen afhalen. Mocht U dus komend weekeinde onverhoopt op Curaçao moeten zijn en U hoort een enorm lawaai, U weet waar het van komt. Laat U vervolgens gerust strikken om achter de trommelaar aan te lopen in de aanloop naar een volwaardige Curaçaose fanfare!

Eveneens gisteren besloot Moeder de vrouw om samen met de Olijke Twee, die nog altijd vakantie genieten, af te reizen voor een trip naar het zo mooie Christoffelpark. Zij werden vergezeld door de beide logees, Oom Albert en Tante Reinie. Moeder de vrouw, die nog altijd beschikt over een welhaast feilloos navigatievermogen, had ditmaal slechts twee uren nodig om de ingang van het park, gelegen op zo'n 15 kilometer afstand van Huize Hoofdredacteur, te vinden. Het werd, zoals altijd in dit mooie stuk natuur, een zeer geslaagde dag. Er werden vele dieren, waaronder enorme roofvogels waargenomen en er werd in bomen geklommen. Oom Albert, toch niet meer de jongste, deed geenszins onder voor beide olijkerd en klom naar hartenlust mee. Weer naar beneden komen bleek wat ingewikkelder, maar uiteindelijk gelukte het de klimgeiten om weer veilig voet aan de grond te zetten. Wederom was dus sprake van een zeer gezellige vakantiedag op dit eiland.

Normaliter verschijnt de heer Pinoccio zo tegen een uur of zeven in de ochtend op de dagelijkse werkplek. Gisteren was dat echter toch enigszins anders toen hij al om half zes in de ochtend op weg bleek naar zijn bureau. Wat veroorzaakte nu eigenlijk deze vroege reis van de heer Pinoccio? Welnu, U moet weten dat Pinoccio zijn telefoon ook als wekker gebruikt. Onmiddellijk toen gisteren de wektoon op het mobiele apparaat weerklonk, stapte de heer Pinoccio in de goede volgorde onder de douche en in zijn auto, en reed vervolgens weg. Na enige tijd viel het hem echter op dat de hemel nog wel heel erg donker was en wierp hij een blik op de klok. Half zes bleek het te zijn, terwijl normaliter zijn dag eerst meer dan een uur later begon. Maar de wekker was toch wel degelijk afgegaan? Wat was nu het geval? De heer Pinoccio had informatie opgevraagd bij zijn Volkswagen dealer in de omgeving van Vroomshoop. En juist deze dealer had besloten, op het Nederlandse tijdstip van 10 uur in de ochtend, de telefoon van de heer Pinoccio over te laten gaan. Dit dan overigens wel op het Curaçaose tijdstip van 05.00 uur! Terwijl de heer Pinoccio derhalve dacht zijn wekker uit te drukken, drukte hij feitelijk zijn dealer weg. Overigens had hij, met hartelijke dank aan Volkswagen, op deze wijze wel meer aan zijn dag.

Wordt vervolgd.....      

Be my Valentine.....

Vandaag is donderdag de 14e februari 2013 aangebroken op het over het algemeen zo zonnige eiland Curaçao. Ook hier, in de West, is het vandaag Valentijnsdag! Zoals U zich vast en zeker nog wel weet te herinneren was het immers Paus Gelasius de eerste die in het jaar 496 de dag van 14 februari uitriep tot de dag van de Heilige Valentijn. En nu, vele jaren later, is Valentijnsdag verworden tot de dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met bloemen, cadeautjes of kaarten. Zo dus ook in Huize Hoofdredacteur, waar Uw Hoofdredacteur dan ook al vroeg doende was met het verrassen van Moeder de vrouw. Of het cadeautje in de smaak zal vallen? Uw Hoofdredacteur wacht het rustig af en neemt de gelegenheid waar om U vanaf dit zo fraaie eiland, waar de temperatuur inmiddels weer uitermate aangenaam van aard is, te voorzien van een recente editie van "Een Zonnig Avontuur."

Gisteravond was er sprake van zeer schokkend nieuws op het eiland Curaçao. U moet weten dat de periode vanaf 10-10-10 bekend staat als de periode dat de regering Schotte op dit eiland aan de macht was. Het was een bijzonder turbulente periode, waarin fel strijd werd gevoerd tussen voor- en tegenstanders van dat kabinet. Uiteindelijk zegden de Staten (het Parlement op Curaçao) het vertrouwen in de regering op waarna chaos volgde. De Minister-president sloot zich op in zijn presidentiële paleis, maar trad uiteindelijk toch af. Gedurende zijn regeerperiode bemoeide deze ex premier zich veelvuldig met het beleid bij diverse NV's. Met name het elektriciteitsbedrijf, het waterbedrijf en de ISLA raffinaderij mochten zich verheugen in meer dan fikse overheidsbemoeienis. Welnu, gisterenavond werd bekend gemaakt dat het Openbaar Ministerie bij het Gemeenschappelijk Hof van Justitie een verzoek heeft ingediend om een civiele enquête te gaan starten naar het beleid bij deze NV's. Op verzoek van het Openbaar Ministerie zal de heer Schotte, de ex premier, expliciet in het onderzoek worden betrokken. Velen op dit eiland slaakten gisterenavond dan ook een zucht van verlichting nu eindelijk onderzoek zal worden gedaan naar de gang van zaken in de afgelopen twee jaar. En zo krijgt de periode Schotte dan toch nog een staartje. Vanzelfsprekend zal Uw Hoofdredacteur U op de hoogte houden van het vervolg met betrekking tot deze ontwikkelingen.

Zoals Uw Hoofdredacteur in een eerdere editie al eens opschreef, is de heer Pinoccio drukker dan druk sinds zijn eega Ina en zoon Frans definitief terugkeerden naar het verre Nederland. De heer Pinoccio is namelijk gestart met een opleiding tot duikinstructeur en vertoeft dientengevolge ieder vrij uurtje in het zilte zeewater van de Caribische Zee. Zo langzamerhand, zo liet de heer Pinoccio onlangs echter weten, komt het water hem de neus uit. Elke avond en ieder weekeinde dient hij immers met zijn neus in de studieboeken te zitten. Studieboeken die steevast zijn geschreven in de Engelse taal. Daarnaast dienen er vele oefeningen tot in den treure in het zeewater te worden geoefend en herhaald. Afgelopen weekeinde diende de heer Pinoccio zelfs 800 meter zwemmend af te leggen door de woeste golven van de zee. En dat alles binnen 17 minuten. Uiteindelijk slaagde de heer Pinoccio daar met verve in, maar diende hij vervolgens wel dagenlang te recupereren. U ziet, het leven van een kikvorsman is zo eenvoudig nog niet. Door al dat trainen is de heer Pinoccio inmiddels behoorlijk wat kilo's kwijt en ziet hij eruit als Johnny Weissmuller in diens beste dagen. Zijn eega Ina dient er dan ook wel enigszins op voorbereid te zijn dat over enige weken een vliegtuig op Schiphol zal arriveren waaruit een groot sportman stapt!

Vandaag verwachten de teamleden en Uw Hoofdredacteur hoog bezoek op de werkplek nu hen is gevraagd om vanmiddag een rondleiding te verzorgen voor de Minister van Justitie van Aruba en de Procureur Generaal van dat land. Naast het feit dat dit een grote eer is betekent dit ook dat de stropdas weer uit de kast dient te worden gehaald waardoor de gevoelstemperatuur weer kan (en zal) stijgen tot ongekende hoogten. Hoe het uiteindelijk allemaal zal gaan verlopen? U kunt het allemaal lezen in een volgende editie van "Een Zonnig Avontuur."

Wordt vervolgd.....