Het zit er bijna op.....

Op het fraaie eiland Curaçao is het vandaag een memorabele dag. Het is 31 december 2011, de laatste dag van het jaar. Al vroeg in de ochtend was Uw Hoofdredacteur paraat om de winkel te gaan bezoeken, er moesten immers oliebollen worden ingekocht. Het was daarom dat al om 8 uur in de ochtend de jongste olijkerd, Levi geheten, en Uw Hoofdredacteur de eerste supermarkt betraden. De winkel bleek al voller dan vol met potentiële klanten te zijn. Uw Hoofdredacteur, die het stellige voornemen had om de oliebollen zelf te gaan bereiden, laadde zijn karretje vol met grote flessen olie en met krenten. Wat echter niet lukte, was het bemachtigen van een uitermate belangrijke ingrediënt, het zo noodzakelijke meel om het beslag te maken. Op naar de volgende winkel dan maar. Helaas, helaas, helaas! In alle winkels bleek dit product te zijn uitverkocht. Gelukkig was het zo dat de heren bakkers van Albert Heijn al oliebollen in gereedheid hadden gebracht. Zo lukte het dan toch nog, bij het scheiden der markt, deze lekkernijen te scoren.

Het is half elf in de ochtend. Uw Hoofdredacteur beluistert, via het World Wide Web, de Top 2000 van 2011. Tijd om even ontspannen een nieuwe editie van “een zonnig avontuur” voor U samen te stellen. Er gebeurde immers weer van alles de afgelopen dagen op dit zo fraaie eiland. Zo werd er, door dochterlief Julia en Uw Hoofdredacteur, een bezoek gebracht aan Mambo Beach, alwaar de heer Jan Smit een geslaagd optreden verzorgde. Daarnaast werd Uw Hoofdredacteur in de gelegenheid gesteld om een heuse pagara af te steken. U zult er alles over kunnen lezen in deze editie!

Afgelopen donderdagavond was het dan eindelijk zover. Jan Smit verzorgde een optreden op Curaçao en het was Uw Hoofdredacteur gelukt om een tweetal kaartjes te scoren. Ook vorig jaar was deze Volendamse zanger al van de partij en had Uw Hoofdredacteur aan dochterlief beloofd dat, wanneer zij de leeftijd van vijf jaar zou hebben bereikt, dit jaar mee zou mogen. Al wekenlang zag het meiske er enorm naar uit om de vele liedjes mee te kunnen zingen. Al vroeg in de avond meldden zich Uw Hoofdredacteur en Julia  op het festivalterrein. Nog een tweetal uren dienden te worden overbrugd, maar zo was er in elk geval een prima plaatsje te scoren: vooraan bij het podium. Dochterlief installeerde zich, onder bewaking, bovenop een immense luidsprekerbox, Uw Hoofdredacteur installeerde zich ervoor (waardoor hem later op de avond de vouwen bijkant uit de broek werden geblazen). Plots was het zover: de podiumverlichting werd aangestoken en de heer Smit betrad het podium.

Vanaf de eerste minuut zond dochterlief de liedjes vol overgave mee en bleef maar zwaaien met haar handjes. Zij vond het meer dan geweldig. Vooraleer Uw Hoofdredacteur het in de gaten had, was het optreden haar einde genaderd. Toen Jan Smit berichtte dat hij nog één nummer ten gehore zou brengen, betrad dochterlief spontaan het podium om vervolgens haar danskunsten aan de heer Smit te vertonen (door hierop te klikken, kunt U het met eigen ogen zien). Het was al middernacht toen de reis naar huis werd ingezet. Dochterlief verklaarde: “Ik ben zo blij dat Mama niet mee is gegaan. Nu kan ik haar tenminste zelf vertellen hoe leuk ik het heb gehad. Het was de mooiste avond uit mijn leven Pap.” Mooi of niet?

Gisteren was het tijd om de collega personeelsleden op het werk het jaar uit te zwaaien. Met een hapje en een drankje werden de nodige speeches gehouden waarna per voet naar de hoofdingang werd gewandeld. Aldaar aangekomen werd een grote doos tevoorschijn getoverd waarin zich een zogenaamde 500.000 klapper bleek te bevinden, hier op Curaçao een pagara genoemd. Na nog wat mooie woorden werd aan Uw Hoofdredacteur de eer gegund het gevaarte te ontsteken waarna minutenlang een bulderend geknal ten gehore werd gebracht. Het zit er op, bijna althans, 2011 zal ophouden te bestaan. Een jaar waarin Uw Hoofdredacteur afscheid diende te nemen van een aantal collega’s die definitief naar Nederland terugkeerden. De Fries van 95% en zijn gezin, de Twent (van Moi) en zijn gezin en Long Tall Herrie met aanhang, zij allen vieren de jaarwisseling dit jaar aan de andere zijde van de oceaan. Hoe het ook zij, zij zijn weliswaar vertrokken, maar de herinnering blijft. Uw Hoofdredacteur, Moeder de vrouw en de Olijke Twee wensen hen, maar ook zeker alle andere lezers van “een zonnig avontuur”, een heel fijne jaarwisseling en een meer dan gelukkig 2012!

Wordt vervolgd…..    

Alles komt goed.....

Op het fraaie eiland Curaçao is het vandaag donderdag 29 december 2011 geworden. In Huize Hoofdredacteur is het nog vroeg in de ochtend, het is pas zeven uur. Als mantelzorger heeft Uw Hoofdredacteur ook de zorg voor zijn twee kinderen, die over het algemeen erg vroeg in de ochtend aangeven dat zij voornemens zijn hun bed te gaan verlaten. Het regent op dit moment op dit zo fraaie eiland, maar waarschijnlijk zal het weer later vandaag gelukkig opklaren. Dat is overigens ook wel te hopen omdat Uw Hoofdredacteur vanavond op stap gaat. Hij gaat namelijk op stap met zijn vijfjarige dochter (Pardon, ik ben bijna zes Pap), en wel naar het concert van Jan Smit op Mambo Beach.

Al wekenlang verheugt het meisje zich op de dag van vandaag, Uw Hoofdredacteur hoopt dan ook van harte dat het concert een groot succes zal worden. Maar, dat is pas vanavond. Voordat het zover is, lijkt het goed U even te informeren over de laatste ontwikkelingen op dit eiland. Een eiland waar, net zoals dat bij U het geval is, het jaar met rassé schreden haar einde nadert. U leest er alles over in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Uw Hoofdredacteur schreef het U al eerder, december is de maand van allerlei optredens op Curaçao. En, nu het inmiddels al de derde jaarwisseling wordt die het gezin Hoofdredacteur mee gaat maken op dit eiland, is het ritueel der optredens bij hen goed bekend. En, zo kon het dan ook zijn dat er werd afgereisd naar het optreden van de heer Najib Amhali, cabaretier van beroep. Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur hadden kaarten kunnen scoren, evenals dat gold voor de heer en mevrouw Pinoccio.

Aangezien het gezin Pinoccio nog niet zo lang op dit eiland bivakkeert, besloot de heer Pinoccio maatregelen te nemen om zeker te weten dat hij zijn huis terug zou kunnen vinden. Besloten werd ook om, nadat de oppas voor de Olijke Twee was geregeld, in gezamenlijkheid de voorstelling te gaan bekijken. Op het World Wide Web viel te lezen dat de voorstelling om 22.00 uur een aanvang zou nemen, waardoor kon worden besloten eerst heerlijk met zijn vieren te gaan dineren. Een reservering, bij “Saint Tropez” ditmaal, was snel gemaakt, om 19.30 uur zou de tafel in gereedheid zijn gebracht. Toen Uw Hoofdredacteur op de dag van het optreden echter nog eens een blik op de toegangskaarten wierp, bleek daarop een aanvangstijd van 21.00 uur te zijn vermeld. Moeder de vrouw belde voor de zekerheid maar even met Mambo Beach, alwaar Najib op het podium zou gaan staan. Inderdaad, de aanvangstijd was wel degelijk vastgesteld op 21.00 uur en het zou goed zijn om op tijd te komen, de voorstelling was immers uitverkocht. Er restte Uw Hoofdredacteur dan ook niets anders dan snel een paar boterhammen te smeren, voor een diner zou er onvoldoende tijd overblijven.

Keurig op tijd werden de, op het strand uitgestalde, stoelen, pal voor het podium, betrokken. Dit was vooral voor de revaliderende Moeder de vrouw een prima uitkomst, lang staan gaat haar immers nog niet zo goed af. Het zitten duurde slechts een paar minuten en eindigde toen een man met het postuur en de uitstraling van Mohammed Ali ons mededeelde dat de stoelen pas na 21.00 uur bezet zouden mogen worden. Wat was namelijk het geval? Welnu, een grote horde bezoekers had een arrangement gereserveerd waarbij het diner werd gebruikt op het Mambo strand en er gereserveerde plaatsen voor het optreden bij waren inbegrepen. Om een lang verhaal kort te maken, al om 22.00 uur had de laatste bezoeker zijn arrangement opgegeten en kon de voorstelling beginnen. Het moet gezegd, de heer Amhali maakte er een geweldige show van onder de pakkende titel “alles komt goed.” Er werd met volle teugen genoten en gelachen. Mocht U ooit in de gelegenheid zijn deze kunstenaar in levenden lijve te gaan aanschouwen, Uw Hoofdredacteur kan het U ten zeerste aanraden.

Tussen alle bedrijven door (wassen, strijken, koken, boodschappen doen, broodjes maken, kids douchen etc.) bouwde Uw Hoofdredacteur, op speciaal verzoek van de jongste olijkerd, een soort van boomhut. Hij wilde klimmen, zo vertelde namelijk al maandenlang het kleine mannetje. Het was daarom dat Uw Hoofdredacteur zich, in aanwezigheid van de Olijke Twee, vervoegde bij de plaatselijke bouwmarkt. In overleg met een medewerker van dit bedrijf verliet Uw Hoofdredacteur, een half uurtje later, het pand met op het dak van de auto een fikse lading hout. Er kon dus gebouwd worden! Met het resultaat is het tweetal tevreden, zo lieten zij weten. Onmiddellijk beklom de jongste olijkerd, Levi geheten, de stellage met het voornemen er via een touw weer vanaf te gaan dalen. Bovenaan gearriveerd bedacht hij echter dat het een goede truc zou zijn om met losse handen te gaan afdalen. Een fikse smak was het gevolg en ontlokte Moeder de vrouw de opmerking dat het goed zou zijn geweest wanneer bij de bouw van het kraaiennest rekening zou zijn gehouden met kindvriendelijkheid en ARBO normen.

Vanavond is het dus zover. Uw Hoofdredacteur vertrekt met dochterlief wederom naar het strand van Mambo, ditmaal om de heer Jan Smit te gaan aanschouwen. Hoe het zal worden? U zult het vast en zeker kunnen vernemen in een volgende editie van “een zonnig avontuur.”

Wordt vervolgd…..   

Een wolf in schaapskleren.....

Het is vandaag maandag 26 december 2011, Tweede kerstdag op het zeer zonnige eiland Curaçao. Het is warm op het eiland en de familie Hoofdredacteur vertoeft dientengevolge dan ook heerlijk in de buitenlucht. Het was druk op dit zo fraaie eiland de afgelopen dagen, hetgeen vanzelfsprekend alles te maken had met het feit dat er, ook in de zon, feestdagen worden gevierd. Ook de komende week, met allerlei artiesten die optredens komen verzorgen op Curaçao, zal het druk zijn. Echter, voordat het zover is, is het goed om even terug te kijken op de voorbijgegane dagen. Uw Hoofdredacteur legde voor U weer het een en ander vast in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Zaterdagavond, de avond voor de beide kerstdagen, werd de familie Hoofdredacteur uitgenodigd door de familie Pinoccio om bij hen het kerstdiner te komen gebruiken. De eega van Pinoccio, Ina geheten, had kosten nog moeite gespaard en de gehele dag in de keuken doorgebracht om de meest heerlijke gerechten uit te kunnen serveren. Allerhartelijkst werd, zo tegen vijven in de middag, het gezin Hoofdredacteur ontvangen. Voor Uw Hoofdredacteur serveerde de heer Pinoccio heerlijk koude Polar biertjes, welke voor deze speciale gelegenheid in blikjes waren gebotteld en voorzien van een alleraardigste verpakking.

U begrijpt, deze versnapering ging er wel in. Voor de kinderen was er een soort van kerstpoppenkastfiguur aangeschaft, waarmee de stemming er direct inzat. Later zou blijken dat het gezin Pinoccio er zelfs al een optreden mee had verzorgd. Het moet gezegd, het ene gerecht was nog smakelijker dan het andere en eenieder liet het zich dan ook uitstekend smaken. Met het verstrijken der uren steeg de stemming dan ook evenredig.

Het hoogtepunt van de avond werd vervolgens gevormd door een muzikaal optreden van de heer Pinoccio die, gewapend met een fraai klinkende gitaar, een meer dan uitstekende vertolking van “Roodkapje” ten gehore kon brengen. Bij de strofe aangekomen die handelde over “de grote boze wolf”, was de angst in der ogen der kinderen meer dan duidelijk af te lezen. Werkelijk uitmuntend dus hoe waarheidsgetrouw Pinoccio dit sprookje ten gehore bracht. Er zit werkelijk een groot artiest in hem verscholen. Al met al werd het dus een uitermate memorabele avond die werd afgesloten met het aansteken van kaarsen en het vertolken van het fraaie lied “Oh Dennenboom.”

En zo brak vervolgens, na een verkwikkende nachtrust, de eerste kerstdag aan. Het olijke tweetal meldde zich al vroeg met de vraag of het wellicht ook denkbaar zou zijn dat de kerstman Huize Hoofdredacteur zou hebben aangedaan. En inderdaad, onder de kerstboom bleken zich een tweetal pakjes te bevinden die bestemd waren voor de Olijke Twee.

Een enorm gejuich steeg van de benedenverdieping op, waarna het tweetal zich met de presentjes meldde. Dochterlief, Julia geheten, opende als eerste haar pakje. “Wat staat er eigenlijk op deze doos Pap? Wat heb ik gekregen van de kerstman?” Uw Hoofdredacteur antwoordde het meisje dat zij zelf maar even moest lezen wat erop de doos stond. “Daar begin ik niet aan hoor. Als ik ergens geen zin in heb, dan is het in lezen. Bah”, zo berichtte de olijkerd. Ironisch genoeg stond er op de doos te lezen: “Ik leer Lezen”, hetgeen leidde tot een bulderend gelach van Moeder de vrouw. Uiteindelijk bleek het tweetal echter uitermate content met de verkregen cadeautjes en richtten zij hun vizier alvast op de gourmetmaaltijd, welke in de namiddag gepland stond. “Het zal dan ook zo ongeveer acht uur in de ochtend zijn geweest, toen het tweetal vroeg: “Mogen we nu uit die nieuwe pannetjes eten? We zijn er helemaal opgewonden van dat we zelf eten mogen bereiden. Waarom duurt het zo lang voordat we ermee beginnen? Wij hebben honger, wij hebben honger….”. Het werd dan ook een enorme klus om het tweetal de gehele dag, tot aan de klok van vieren, bezig te houden en af te leiden van de naderende maaltijd. Eindelijk was het dan zover, en met een enorm gejuich werden de gourmetpannetjes begroet.

De jongste olijkerd, Levi geheten, deelde het gezelschap mede: “Dit is de allermooiste dag die ik ooit heb meegemaakt. Wat is het toch leuk dat je zelf je vlees mag bakken en pannenkoekjes mag maken. Heerlijk, heerlijk.” U begrijpt, het werd een enorm succes en uiteindelijk verdween het tweetal, moe edoch uitermate voldaan, naar hun bedjes. Tijd voor Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur om een spannende film te gaan bekijken. En zo verstreek kerstdag één, nu kerstdag twee nog. Die is inmiddels gevorderd tot half twee in de middag en het olijke tweetal tracht Uw Hoofdredacteur uit alle macht te bewegen om een activiteit te gaan organiseren. Met “chillen” namen ze geen genoegen, zo lieten zij zojuist weten. Wat het zal worden? Daarover wordt U in een volgende editie vanzelfsprekend nader geïnformeerd.

Wordt vervolgd…..

Wat gaan we nou doen....?

Het is zaterdag 24 december 2011 op het nog rustige eiland Curaçao. Het is acht uur in de ochtend en de dag is voor Uw Hoofdredacteur al circa twee uren oud. Het olijke tweetal heeft, sedert een aantal dagen, vakantie en dat zal Uw Hoofdredacteur weten ook! Zo ook dus vanochtend, toen het tweetal zich alweer in alle vroegte meldde met de vraag: “Hoe ga je ons vandaag weer eens vermaken Pap? Je weet toch nog wel dat het je taak is om je bloedjes van kinderen te verblijden met een onbezorgde jeugd? Nou, we zijn ten zeerste benieuwd Pap, zeg het maar.” Lang hoefde Uw Hoofdredacteur daarover niet na te denken, immers een kopje koffie heeft absolute prioriteit ’s ochtends. Om de daarvoor broodnodige ruimte te creëren, berichtte Uw Hoofdredacteur de Olijke Twee dat er een grootse verrassing was voorbereid: “Zien jullie die vlonder daar op enige afstand van Papa? Ik heb daar een picknicktafel voor jullie voorbereid. Eet maar smakelijk, er zijn eitjes, worstjes en een broodje. Tot over 5 minuten.” Aangenaam getroffen door dit gevoelige gebaar verblijft het tweetal thans op veilige afstand van Uw Hoofdredacteur, althans voor een kort moment. Wat er verder de afgelopen dagen op dit zo fraaie eiland gebeurde? In deze editie van “een zonnig avontuur” kunt U er, zoals te doen gebruikelijk, wederom alles over lezen.

Zoals al gememoreerd, de Olijke Twee genieten van hun vakantie. In Huize Hoofdredacteur is het daarom beslist gedaan met de rust. En, omdat Moeder de vrouw in een tamelijk ingrijpend revalidatieproces zit en dientengevolge absoluut rust moet houden, drukt er een zware taak op de schouders van Uw Hoofdredacteur. Immers, een rustige omgeving valt slechts te realiseren wanneer het olijke tweetal volstrekt wordt geïsoleerd van hun omgeving. En, omdat Uw Hoofdredacteur in zijn directe omgeving momenteel niet de beschikking heeft over isoleercellen, diende plan B in uitvoering te worden gebracht. Nu zult U zich wellicht afvragen wat plan B impliceert? Welnu, plan B betekent simpelweg dat er een soort van activiteitenprogramma georganiseerd dient te worden voor de Olijke Twee. In de praktijk betekent dit dat zij dagelijks worden vervoerd naar een omgeving waar zij zich kunnen uitleven. En zo kon het dus zijn dat er op donderdagavond richting Punda werd gereden om een blik te werpen op de aldaar aangebrachte kerstverlichting. Voordien werd echter eerst plaats genomen aan de plaatselijke handelskade om een lekkere maaltijd te gaan genieten aan de waterkant. Inderdaad, het leek zo’n goed plan. Echter, het terras grenst aan een zeer drukke weg enerzijds en diep water anderzijds.

En laat het nu net zo zijn dat het olijke tweetal besloot verstoppertje te gaan spelen op het tussen die beide gevaarlijke zijden gelegen terreintje. Het werd dus een opgave voor Uw Hoofdredacteur om ervoor te zorgen dat het tweetal niet onder een auto of onder de waterspiegel terecht zou komen. En, ik kan U verzekeren, dat was nog niet een eenvoudige opgave. De inmiddels uitgeserveerde maaltijd werd dus in een fiks tempo naar binnen gewerkt om vervolgens het terras snel te kunnen verlaten en de verlichting te gaan bekijken. Het moet gezegd, de verlichting viel ten zeerste in de smaak van beide monstertjes. Toen er ook nog een heuse Kerstman werd ontmoet, was de vreugde compleet. Moe maar voldaan zochten beide olijkerds later in de avond hun bedje op om zich vervolgens al weer vroeg op de volgende morgen te melden. “Pap, het was leuk hoor gisteren. Wat gaan we vandaag eigenlijk doen? Het kan toch niet zo zijn dat je een boek gaat zitten lezen wanneer je ook verantwoordelijk bent voor ons welzijn. We zijn ten zeerste benieuwd hoe je dat gedacht heb in te vullen vandaag Pap. Zeg het maar!”

En zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur een complete trip verzorgde richting Parke Tropical, de plaatselijke dierentuin. De toegang tot dit leuke parkje bleek tot verrassing van Uw Hoofdredacteur gratis te zijn. Waarschijnlijk is dat niet bij heel veel mensen bekend, Uw Hoofdredacteur en het olijke tweetal waren namelijk de enige bezoekers van het dierentuintje. Het was warm in de dierentuin, de meeste dieren hadden daarom besloten om lekker in het zonnetje te gaan liggen slapen. Er was behoorlijk veel te zien: slapende slangen, een slapende krokodil, een slapende leeuw, verscheidene slapende papegaaien, een slapende panter, slapende flamingo’s en veel slapende apen. Het olijke tweetal had daar niet echt een boodschap aan, zij stelden andere prioriteiten.

Al bij binnenkomst van het parkje hadden zij een soort uitkijktoren gespot die zij onmiddellijk bestempelden als kraaiennest. Uren van beklimmingen volgden waarbij Uw Hoofdredacteur, gezien de wankele toestand van het geheel, bij herhaling zijn hart vasthield. Edoch, het ging, op een enkele valpartij na, eigenlijk prima. Wederom was het daarom gelukt het tweetal te verpozen. Nu is het dus zaterdag en is de vakantie pas een paar dagen oud. Uw Hoofdredacteur is daarom druk doende na te denken over vervolgactiviteiten. Maar allereerst zijn er de beide kerstdagen. Uw Hoofdredacteur heeft het gezin Hoofdredacteur beloofd dat zij gaan gourmetten. Al dagenlang bewondert het tweetal de bijbehorende kleine pannetjes en kunnen zij niet wachten tot het zover is dat zij hun eigen gerechten kunnen gaan bereiden. Uw Hoofdredacteur kan daar overigens ook nauwelijks op wachten. Maar voor het zover is wenst het gezin Hoofdredacteur U heel fijne Kerstdagen vanuit een dus zeer druk(kend) Curaçao!

Wordt vervolgd…..   



Een engel is het.....

Op het normaal gesproken zo zonnige eiland Curaçao is het inmiddels woensdagavond 21 december 2011. Het is een uur of acht in de avond en de regen valt met bakken uit de hemel, hetgeen eigenlijk de gehele dag zo was. Het is koud, slechts ongeveer 24 graden Celsius. De Olijke Twee hadden vandaag hun laatste schooldag alvorens zij konden gaan genieten van een tweeweekse vakantieperiode. Dientengevolge konden zij wat later dan gebruikelijk naar hun bedjes en heeft Uw Hoofdredacteur even de tijd om U te voorzien van een recente editie van “een zonnig avontuur.”

Het moet worden gezegd, Uw Hoofdredacteur raakt steeds meer bedreven in het vak van mantelzorger. Geroutineerder dan voorheen bereidt hij ontbijtjes, lunches en diners, doet relaxt de was en haalt vrolijk weer nieuwe boodschappen op. Daarentegen koestert hij wel degelijk kleine meevallers: nu de Olijke Twee vakantie genieten betekent het dat er twee weken lang geen broodtrommeltjes gevuld hoeven te worden, fruit hoeft er niet te worden bijgevoegd en de bekertjes drinken worden nu dagelijks thuis verzorgd. U ziet, het gaat de goede kant op. De kerstdagen naderen en om dat te vieren was er op de school van het olijke tweetal gisterenavond een heus kerstspel te bewonderen.

Al wekenlang ging het in Huize Hoofdredacteur over niet veel anders. Wat was namelijk het geval? Welnu, de wijze directeur van de school had besloten één der hoofdrollen in het kerstspel te gunnen aan de oudste olijkerd, Julia geheten. Het meiske zat er voller dan vol van: “Map, Pap, ik doe mee aan het toneelstuk over de Kerst. Ik speel een engeltje, samen met een aantal andere meisjes. Ik mag op het podium. Gelukkig heb ik geen tekst, maar ik doe wel mee. Ik vind dat heel leuk hoor!” Wekenlang moest het meiske dagelijks, in de ochtendpauze, oefenen in de koffiekamer van de school. Uw Hoofdredacteur was erg benieuwd naar datgene wat dan eigenlijk geoefend moest worden en vroeg de kleine engel daar dan ook naar. “Nou Pap, we moeten goed oefenen hoe we het podium op en af moeten komen en met name de buiging, voor wanneer het applaus komt, is erg belangrijk. We staan dan namelijk op een rijtje en moeten tegelijkertijd ons hoofd naar beneden doen. Je begrijpt, dat is niet te doen zonder heel veel te oefenen.”

Het kerstspel werd dus gisterenavond, zo tegen de klok van zes uur opgevoerd. Nadien zouden de leerlingen in hun eigen klasjes een kerstdiner uitgeserveerd krijgen. De dag van gisteren was dan ook voor de oudste olijkerd een zeer spannende dag: “Vandaag gaat het gebeuren Pap. Ik moet straks nog één keer oefenen en dan krijg ik mijn witte jurk, die speciaal voor mij is gemaakt, aan en mag ik ook de vleugels van een engel dragen. Oh, oh, wat is het toch spannend. Toen de avond haar intrede deed werd dochterlief achtergelaten in de kleedkamer en zocht zoonlief, de jongste olijkerd, zijn zeer geliefde klasgenote Pientje maar weer eens op. De plaatsen op de tribune werden ingenomen en het kerstspel kon beginnen.

Het moet gezegd, het optreden van dochterlief was meesterlijk te noemen. Met veel gevoel voor timing betrad zij het podium voor een optreden van ongeveer 15 seconden. Het was prima te zien dat er zeer veel was geoefend, de buiging van de engeltjes was er één om in te lijsten. Vol trots verliet de kleine meid het podium om vervolgens een zucht van verlichting te slaken dat de klus erop zat. Prachtig, prachtig. Snel werden de beide olijkerd afgeleverd in hun klasjes waar de kersttafel al in gereedheid was gebracht. Geweldig om te zien hoe alle kinderen er in hun meest fraaie kledij voor waren opgedirkt.

Pakweg een anderhalf uur later meldden zich de Olijke Twee. Zij waren uitermate content met het diner dat was opgediend. Zoonlief berichtte dat met name de poffertjes en de stokbroodjes van hoog niveau waren geweest. En passant vroeg hij: “Zullen we dan nu naar huis gaan? Het is een beetje een feestavond dus dacht ik dat we dan vast nog wel wat te drinken krijgen en wellicht kan er dan ook een bakje van die overheerlijke chips bij?”

Vanochtend kon het tweetal wat later dan gebruikelijk worden afgeleverd voor hun laatste schooldag. Uw Hoofdredacteur vroeg aan de juffrouw of de kinderen op de “normale” tijd afgehaald dienden te worden. De juf zuchtte eens diep en sprak: “U mag gerust wat eerder komen Hoofdredacteur. Pffff…”.

Wordt vervolgd…..

De evenementencommissie.....

Het is maandagochtend 19 december 2011 op het zonnige eiland Curaçao. Uw Hoofdredacteur is het opnieuw gelukt om het olijke tweetal af te leveren bij hun onderwijzeres, de eerste was is al gedraaid en hangt al aan de lijn, het huis is geveegd, de afwas is klaar en een heerlijk kopje koffie staat gereed. En dat allemaal terwijl het nog niet eens negen uur in de ochtend is! Tijd dus om U even bij te praten over de actuele ontwikkelingen op dit zo fraaie eiland. En, zoals te doen gebruikelijk zijn die ontwikkelingen voor U vastgelegd in deze editie van “een zonnig avontuur.”

De vorige editie dateert alweer van enige dagen geleden. Niet dat Uw Hoofdredacteur geen zin had om U een stukje te schrijven, edoch het vak van mantelzorger vraagt bijzonder veel tijd. Zo kon het zijn dat de Olijke Twee op vrijdagmiddag waren genodigd voor een verjaarspartijtje van vriend Farid. Het partijtje, zo vermeldde de uitnodiging, zou worden georganiseerd bij het filiaal van McDonald’s te Salina. Het feestje zou duren van 14.00 tot 16.30 uur. U begrijpt het wel, al om een uur of een stond het olijke tweetal te trappelen van ongeduld: “Gaan we al Pap? Straks zijn we te laat! Het duurt altijd zo lang..”. En zo arriveerde Uw Hoofdredacteur dan ook al ruimschoots op tijd bij de verjaarslocatie. Er bleek nog geen der genodigden aanwezig te zijn, hetgeen in de minuten erna overigens drastisch veranderde. Als eerste meldde zich een mevrouw geheten Ankie. Om 14.00 uur keek zij nog eens op haar horloge en vroeg aan Uw Hoofdredacteur hoe laat het feestje zou beginnen. Uw Hoofdredacteur berichtte haar dat wat hem betrof het feest zou kunnen beginnen, het was immers tijd? Mevrouw Ankie zuchtte eens diep en zei: “Nou, dit is mijn zoon Jaïr. Ik moet helaas weg, ik heb een afspraak. Ik neem aan dat U wel even zorgt dat hij op het feestje komt? Dit is de bijbehorende enveloppe met inhoud voor de jarige. Prettige middag nog.” Meerdere ouders met bijbehorende kinderen waren inmiddels gearriveerd. Slechts de jarige met zijn ouders ontbrak. Maar even bellen dus naar de vader van de jarige, John geheten. “Hallo John, met de Hoofdredacteur. Kom je ook nog naar het feestje van je zoon?” John meldde dat hij al onderweg was: “Half drie is immers half drie!” Uw Hoofdredacteur antwoordde dat het hem bekend was dat half drie ook half drie is, maar dat de logica van het verzenden van uitnodigingen met een geheel ander tijdstip hem volkomen ontging. “Oh, meen je dat? Wat stom! Nou ja, het is de schuld van mijn vrouw, ik vervoer slechts de rest van het gezin.” Uw Hoofdredacteur accepteerde de excuses onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat het feestje dan ook een half uur langer zou duren dan gepland. En zo kwam het toch nog goed.

Ook de rest van het weekeinde was het druk. Het was namelijk zo dat de Olijke Twee, bij herhaling, aangaven dat zij zich verveelden. “Je moet wel wat leuks met ons doen Pap. We zijn nog veel te jong om ons alleen te vermaken. We hebben er best begrip voor dat je Heracles wilt zien voetballen, maar je kinderen horen met stip op één te staan. Zeg het maar Pap, wat gaan we dus doen?” En zo kon het op zaterdag zijn dat Uw Hoofdredacteur in de rust van de wedstrijd tussen Heracles en Vitesse de uitzending moest laten voor wat het was. In plaats van de tweede helft te bekijken werd koers gezet naar Punda. Dochterlief nam een pop met wandelwagentje mee en slenterde daar, uitermate trots, mee door het centrum van Willemstad. Er moest zo af en toe een ijsje worden gegeten, een frikadelletje worden geprikt en wat worden gedronken. Al met al werd het een gezellige middag, zo liet het tweetal weten. “We hebben nog slechts één vraag Pap. Wat gaan we eigenlijk morgen doen?”

En zo werd het dan zondag. Een dag die, zoals meestal in het weekeinde, startte om zes uur in de ochtend. Het olijke tweetal werd voorzien van brood en drinken en liet weten dat dus slechts de spelen ontbraken. “Zeg nou even Pap, wat heb je vandaag voor leuks voor ons verzonnen Pap?” Het werd een tripje naar de bioscoop uiteindelijk om aldaar de film “Alvin and the Chipmunks” te gaan bekijken. Maar, voor de rolprent bekeken kon worden, diende Uw Hoofdredacteur plaats te nemen in een rij voor de counter. “Het is namelijk zo dat de film eerst goed bekeken kan worden als je er cola en een grote zak popcorn bij hebt”, liet dochterlief weten. Beiden vonden de film uiteindelijk zeer geslaagd en spannend. Tijd om in een relaxte sfeer naar Huize Hoofdredacteur te rijden.

Aangekomen in Huize Hoofdredacteur liet het tweetal weten dat er van de evenementencommissie nog wel het een en ander werd verwacht. “De middag is toch nog niet om Pap? Wat ga je met ons doen?” Toen Uw Hoofdredacteur de monsters liet weten dat hij nu zelf wel even wat rust wilde hebben, nam het tweetal initiatief tot een grondige verbouwing van de tuin der Hoofdredacteur. Ach ja, voor je kinderen moet je immers alles over hebben? Dat er vervolgens, vanochtend in alle vroegte, door Uw Hoofdredacteur fiks geharkt diende te worden om het geheel weer wat toonbaar te maken, ontging de twee volledig. Gelukkig zitten ze dus nu op school, al is dat nog maar voor drie dagen. Daarna heeft het olijke tweetal vakantie. “Kun je er vast over nadenken wat je dan voor ons gaat organiseren Pap!”

Wordt vervolgd…..

December, artiestenmaand.....

Op het nog immer mooie eiland Curaçao is het vandaag vrijdag 16 december 2011 geworden. Het weer is ietwat wisselvallig vandaag, dan weer schijnt de zon en dan weer regent het een poosje. Dat heeft overigens fraaie plaatjes tot gevolg, met regenbogen die de lucht veelal prachtig kleuren. Het is dus vrijdag vandaag, negen uur in de ochtend. Uw Hoofdredacteur is het vanochtend in alle vroegte wederom weer eens gelukt het olijke tweetal te slijten aan de schooljuffrouw. En vanmiddag zal het in Huize Hoofdredacteur, relatief gezien, ook rustig zijn omdat de olijkerds zijn uitgenodigd voor een verjaarspartijtje bij de locale McDonald’s.

U ziet, het valt vandaag alleszins mee met de drukte voor Uw Hoofdredacteur. Er is dus tijd om U even te voorzien van de laatste ontwikkelingen op dit eiland, zoals te doen gebruikelijk opgetekend in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Nu de maand december alweer een behoorlijk eind is gevorderd, breken er gezellige tijden aan op dit eiland. Zoals welhaast elk jaar is december de maand waarin, op het strand van Mambo Beach, vele bekende artiesten een optreden komen verzorgen. Wat te denken bijvoorbeeld van Najib Amhali, Jan Smit, Nick & Simon en Gerard Joling?

En zo zal het dan ook kunnen zijn dat Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur volgende week dinsdag het optreden van Najib Amhali zullen gaan bijwonen. Althans, als Moeder de vrouw weer zo mobiel is dat ze over het mulle zand van Mambo kan bewegen. Maar goed, Uw Hoofdredacteur schreef het al eerder: het gaat elke dag een stukje beter. Althans met Moeder de vrouw. Dan is er nog het concert waar dochterlief, Julia geheten, enorm naar uitkijkt. Op 29 december aanstaande is het zover, dan treedt Jan Smit op. Uw Hoofdredacteur heeft het meiske beloofd daar met haar heen te gaan, het wordt vast zeer gezellig. Hoe het ook zal zijn, Uw Hoofdredacteur zal U te zijner tijd verslag van deze evenementen doen.

Op het werk is het inmiddels uitermate rustig. De (veel) rustiger Fries is inmiddels geland op Nederlandse bodem om aldaar een aantal weken vakantie te gaan doorbrengen. Hij heeft geluk, Uw Hoofdredacteur zag vanochtend op het World Wide Web dat in Nederland de eerste sneeuw is gevallen. Gelukkig is het op Curaçao een stuk aangenamer met zo’n 30 graden Celsius. Zoals U weet is Uw Hoofdredacteur nog ietwat druk met de werkzaamheden op het gebied van de mantelzorg. Slechts Jumping Paul, de heer Angelus en de heer Pinoccio zijn deze weken druk met de reguliere werkzaamheden derhalve.

Het gezin Pinoccio overigens, geniet met volle teugen van hun verblijf op dit zo mooie eiland. Zoon Frans heeft er inmiddels zijn zwemdiploma C gehaald en kreeg, ter beloning, van Vader Pinoccio een tweetal lieftallige huisdieren overhandigd. Uw Hoofdredacteur spreekt de hoop uit dat het nachtverblijf groot genoeg is om beide lieverdjes te huisvesten, ze zijn toch al gauw anderhalve meter lang.

Nu Uw Hoofdredacteur de komende weken de handen hopelijk weer wat vrij krijgt, wacht hem een zeer bijzondere klus. Het is namelijk zo dat zich in de tuin van Huize Hoofdredacteur een aantal hoge bomen bevinden. En, om die bomen is het te doen. Wat is namelijk regelmatig het geval? Welnu, zoonlief, Levi geheten, kan klimmen als een aap en wordt daarom vrij regelmatig teruggevonden in één der boomtoppen. Dat is, in de ogen van Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur, behoorlijk gevaarlijk.

Zeker omdat het mannetje de laatste weken tracht te klimmen zonder gebruik van zijn handen. Om de veiligheidssituatie ietwat te verbeteren heeft Uw Hoofdredacteur de Olijke Twee toegezegd een boomhut te gaan realiseren. Al dagenlang denkt Uw Hoofdredacteur dientengevolge na over een goed ontwerp voor een zodanige hut. Het viel, dat moet gezegd, nog niet erg mee om een goede bouwtekening te ontwikkelen. Er werd daarom besloten om allereerst maar eens een prototype te bouwen. Het bouwwerk mocht wel wat op een vliegtuig lijken, zo liet zoonlief weten. Of Uw Hoofdredacteur daarin is geslaagd, dat kunt U het best zelf beoordelen. Feedback, liefst positief natuurlijk, is zoals altijd van harte welkom.

Wordt vervolgd…..  

Ode aan de mantelzorg.....

Het is op het fraaie eiland Curaçao vandaag woensdag 14 december 2011 geworden. De ochtend startte vroeg, zoals gebruikelijk, voor Uw Hoofdredacteur. Het was dientengevolge nog donker toen hij de echtelijke sponde verliet om de Olijke Twee zover te krijgen dat ze naar hun school zouden willen afreizen. Het was triest weer buiten, zo vroeg. Het regende, maar inmiddels (het is nu rond tienen in de ochtend) schijnt volop de zon. Er wacht Uw Hoofdredacteur weer een drukke dag vandaag, U zult er alles over kunnen lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Het is vandaag alweer een week geleden dat Moeder de vrouw werd geopereerd in het plaatselijke Adventist Ziekenhuis. Een week die werkelijk omgevlogen is. Gelukkig voelt Moeder de vrouw, die inmiddels volop geniet van haar all inclusive verblijf in Hotel Hoofdredacteur, zich behoorlijk wat beter dan pakweg een week geleden. Voor Uw Hoofdredacteur geldt dat echter niet zozeer. Moeder de vrouw schreef weliswaar op haar facebook pagina: “Heerlijk chillen met goede mantelzorg en een Ibuprofen”, maar die Ibuprofen hielp Uw Hoofdredacteur geen zier! Het is de gehele dag rennen en vliegen. De dag begint dus al geruime tijd erg vroeg in de ochtend voor Uw Hoofdredacteur wanneer hij moet trachten de twee kleine engeltjes te overreden om hun brood op te eten, hun drinken op te drinken, de juiste kleding aan te trekken, de correcte schoenen op te zoeken en noem maar op. Dat is tegenwoordig al een enorme strijd. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur slaakt dan over het algemeen ook een zucht van verlichting wanneer het weer eens is gelukt de beide kids aan de zorg van hun juffrouw toe te vertrouwen. Nadien is Moeder de vrouw aan de beurt en trekt Uw Hoofdredacteur zijn prachtig witte jasje (voorzien van een klein edoch modieus rood kruis) aan om meters aan verband aan te leggen. Vervolgens is het tijd om een ontbijtje (graag een beschuitje met een zachtgekookt eitje, een beschuitje met kaas en een glas versgeperste jus d’orange Hoofdredacteur) te gaan verzorgen, schone kleertjes voor Moeder de vrouw te pakken en haar vervolgens te voorzien van een overheerlijk kopje koffie. Tussendoor is er dan steevast wel even gelegenheid om het wasje in de machine te stoppen, te overdenken wat er aan het einde van de dag onder de noemer diner uitgeserveerd dient te worden of de afwas op te ruimen. Nadat dit alles achter de rug is, heeft Uw Hoofdredacteur meestal dan ongeveer nog 20 minuten de tijd wat op adem te komen en boodschappen te doen (heerlijk al die karretjes tegen je benen aan in een overvolle winkel), alvorens de Olijke Twee van school gehaald dienen te worden.

Het moet gezegd, het tweetal is gemiddeld zeer verheugd wanneer Uw Hoofdredacteur zich bij de school meldt: “Hoi Pap. Wat gaan we voor leuks doen vanmiddag? Jij bent er toch zeker ook ter bevordering van onze levensvreugde? Wat zucht je Pap? Zullen we lekker patat gaan eten of naar de kermis gaan?” Nadat Uw Hoofdredacteur diverse protesten heeft overleefd en het hem is gelukt een boterham in de hongerige mondjes te proppen (we hebben eigenlijk liever wat lekkers Pap. Mag ik een ringlolly? Waarom moet ik toch in Godsnaam altijd brood eten met chocopasta? Wat zit er op brood Pap? Hoezo, eens een keer wat anders dan chocopasta. Je weet toch dat ik niets anders lust dan chocopasta?), is het steevast opnieuw rennen en vliegen geblazen. Moeder de vrouw zorgt voor de agenda: “Levi moet vanmiddag naar zwemles. Julia moet vanmiddag om drie uur aan het einde van de Caracasbaaiweg zijn om bij de schoonheidsspecialiste een gerstekorrel te laten verwijderen. Oh ja, ik was het bijna vergeten maar morgen moeten de Olijke Twee om 2 uur bij de tandarts zijn. Enne, vrijdagmiddag moeten ze naar het verjaarspartijtje van Farid. Niet vergeten hoor! Verder zijn mijn medicijnen bijna op, je hoeft alleen maar even langs de huisarts en naar de apotheek.”

En zo verstrijkt dan ook, sneller dan de snelheid van het geluid, de middag. Bij thuiskomst wacht dan de schone taak om het gezelschap te voorzien van een copieuze maaltijd, op te dienen, eten in de mondjes te proppen, toetjes te verzorgen, af te ruimen, broodjes te smeren voor de volgende schooldag, de Olijke Twee gedoucht te krijgen waarbij de tandjes worden gepoetst, voor te lezen uit Pinkeltje en dan een kopje koffie voor Moeder de vrouw te verzorgen. Uw Hoofdredacteur krijgt op dat moment, weliswaar na het uitserveren van de koffie, dan steevast wat last van een dipje. Hij heeft dan de neiging om even zijn hoofd op de tafel te willen leggen, maar gelukkig is er dan altijd Moeder de vrouw om hem daarvoor te behoeden. “Tjonge, jonge, wat ben je toch een stresskip! Je doet net alsof je hartstikke druk bent. Nu is het volgens mij tijd om eens even aandacht te schenken aan de patiënt waar je als mantelzorger verantwoordelijk voor bent. Zeg eens even, je gaat toch niet lezen? Ik ben ziek en hunker naar aandacht….”. En zo verstrijkt, met een snelheid gelijk één starfighter, de avond. Zo tegen tien uur in de avond is het dan tijd om nieuwe verbanden te gaan aanleggen, te douchen en het bed te gaan bestijgen. Wanneer dat moment is aangebroken, dan heeft Uw Hoofdredacteur ogen als op steeltjes. Weliswaar hoort hij dan nog regelmatig een stem uit de verte: “je gaat toch niet nu al slapen? Ach praat toch nog even tegen me. Hoofdredacteur, Hoofdredacteur, joehoe…”, maar dat geluid klinkt volgens Uw Hoofdredacteur niet in werkelijkheid, althans zo beleeft hij het vaak al niet meer. U ziet, het gaat elke dag al een stuk beter…..

Wordt vervolgd…..   

Verbanden leggen.....

Op het heerlijk warme eiland Curaçao is het vandaag maandag 12 december 2011 geworden. Er staat dus weer een nieuwe week voor de deur zodat je overal waar je komt hoort: “Bon Siman”. Zo wenst men elkaar namelijk steevast op de maandag een goede en voorspoedige week toe. Het weekeinde is dus weer afgesloten, een weekeinde dat voor Uw Hoofdredacteur in de rol van mantelzorger, behoorlijk druk was. Maar, er gebeurde als vanouds natuurlijk nog veel meer op dit zo fraaie eiland. En, zoals regelmatig te doen gebruikelijk, kunt U er ook deze maandag weer alles over lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Uw Hoofdredacteur was het weekeinde behoorlijk druk, hij schreef het al. Moeder de vrouw moet namelijk revalideren en een aantal malen per dag voor een groot gedeelte worden ingepakt in verschillende verbanden. Uw Hoofdredacteur zit dus in de zorg en dient daarnaast zorg te dragen voor maaltijden van hoogwaardige kwaliteit, aandacht en vermaak voor de Olijke Twee. Het viel dus allemaal niet mee, zeker niet toen Moeder de vrouw opmerkte dat zij toch stellig had gedacht een “all inclusive” verblijf te hebben geboekt. Uw Hoofdredacteur heeft deze opmerking maar voor kennisgeving aangenomen, meer dan je best kun je toch eigenlijk niet doen? Waarschijnlijk heeft een en ander te maken met wat aanloopproblemen en zal het, na enige dagen van gewenning, vast beter gaan met Uw Hoofdredacteur in de rol van Food & Beverage Manager. Hoe het ook zal zijn, U wordt vanzelfsprekend uitvoerig op de hoogte gehouden in één der volgende edities.

Zat het gezin Hoofdredacteur dit weekeinde dus behoorlijk aan huis gekluisterd, voor anderen gold dat volstrekt niet. En zo kon het zijn dat Uw Hoofdredacteur, uit zeer betrouwbare bron, het volgende relaas ten gehore kwam. Wat was er dan eigenlijk aan de hand? Welnu, U bent op de hoogte van het bestaan van de familie Pinoccio bestaande uit heer Evert, eega Ina en zoon Frans. Nu was het zo dat eega Ina al geruime tijd last had van een zeer pijnlijke teen alwaar zich een likdoorn bleek te bevinden. Het werd, vanwege de overlast, hoog tijd hier iets aan te laten doen en eega Ina maakte daarom een afspraak met een gerenommeerd likdoorninstituut. De behandeling zou zo ongeveer een uurtje in beslag nemen en de heer E. Pinoccio maakte zich dan ook behoorlijk zorgen toen zijn eega vele uren wegbleef. Toen eega Ina vele uren later arriveerde, bleek er aan de likdoorn nog tamelijk weinig te zijn gedaan. Het bleek dat eega Ina met alle egards was ontvangen. De voetjes werden geschrobd, gepoetst, gevijld en de nageltjes werden meer dan keurig gelakt. Na een uur of twee bedacht eega Ina dat deze werkwijze toch wel enigszins afweek van reguliere likdoornbehandelingen. Zij vroeg dan ook, uitermate vriendelijk, aan de likdoornbehandelaarster of deze werkwijze gebruikelijk was. “Si Senora. Yo hablo Espanol solo. Yo no comprendo nada Señora.” De dame bleek, buiten haar moedertaal Spaans, dus geen enkel ander woord over de grens te spreken. Met handen en voet (van de andere was de lak nog niet droog), maakte eega Ina duidelijk dat zij behoorlijk last heeft van een likdoorn. De dame begreep het uiteindelijk klaarblijkelijk toch wel enigszins. In ieder geval heeft zij eega Ina doorverwezen naar een ander instituut dan de schoonheidssalon waar zij zelf werkt. Wordt eveneens vervolgd dus….

Pinoccio zelf was dit weekeinde erg druk met zijn favoriete bezigheid, hetwelk bestaat uit duiken. Nu was het gisteren zo, op de zondag derhalve, dat aan Pinoccio gevraagd werd een groepje beginnelingen te begeleiden bij één van hun eerste ervaringen onder water. Vriendelijk als hij is, stemde Pinoccio daarin graag toe om vervolgens, aan het begin van de middag, met de verschillende groepsleden te worden geconfronteerd. Die kennismaking verraste hem nogal. Wat bleek namelijk? Welnu, het gezelschap was divers van samenstelling edoch kende het wel enige overeenkomsten. Zo was er het lid van het gezelschap dat bleek te beschikken over een gezichtsvermogen van wel 10% van datgene wat gebruikelijk is. Het volgende lid van het gezelschap miste zijn vingers en lid drie was het onmogelijk zijn oren te klaren, hetgeen een conditio sine qua non is om goed te kunnen duiken. Lid 1, die van de 10%, herkende vervolgens al vrij snel in een barracuda van een meter een zoute haring, lid twee, die van de vingers, lukte het maar niet om onder water aan te geven dat het goed met hem ging. Normaliter wordt er dan namelijk van twee vingers een “O” gemaakt om dat te verduidelijken. Lid drie lukte het om tot een diepte van twee meter af te dalen, daarna nam de druk op zijn oren tot onverantwoorde proporties toe. U begrijpt, de heer Pinoccio had de middag van zijn leven.

Als laatste dan nog even aandacht voor de belevenissen van de familie Angelus. U herinnert het zich wellicht nog uit een ver verleden,  het Woodstock Music and Art Festival dat in 1969 drie dagen lang voor vrede en muziek zorgde in de buurt van New York. Vele zeer bekende muzikanten als Melanie, Joe Cocker en Carlos Santana traden daar op voor 400.000 bezoekers, die voornamelijk gehuld waren in weinig kledij. Dat festival werd gisteren op het strand van Kokomo Beach, door zo’n 16 verschillende bands, nog eens dunnetjes overgedaan. En, vanzelfsprekend was de familie Angelus van de partij. Het was groots, geweldig en grandioos geweest, zo liet de familie weten. Hopelijk wordt dit evenement volgend jaar nog eens herhaald wanneer Uw Hoofdredacteur zijn uniform (witte jas met rood kruis) heeft af kunnen werpen. Voorlopig rest eerst nog een poos de mantelzorg…..

Wordt vervolgd…..

Zoetigheid in één plastieken zak.....

Het is vandaag zaterdag 10 december 2011 geworden op het uitermate zonnige en warme eiland Curaçao. Al twee dagen lang staat de zon hoog aan de hemel en zijn de temperaturen heerlijk aangenaam van aard. Prima vertoeven dus, ware het niet dat Uw Hoofdredacteur drukker dan druk is nu Moeder de vrouw de afgelopen dagen lag te relaxen in het plaatselijke ziekenhuis. Uw Hoofdredacteur schreef het U al eerder, Moeder de vrouw had besloten zich tijdelijk af te zonderen in een zaaltje voor drie personen. Althans, tot gisterenavond. Toen kreeg Uw Hoofdredacteur namelijk vanuit het hospitaal de mededeling dat beide medebewoonsters van de cel waarop Moeder de vrouw verbleef, naar huis waren gezonden. Klaarblijkelijk zat hun straf erop. Toch was Moeder de vrouw, volgens de zuster die haar voor de nacht had ingesloten, niet alleen. De zuster liet namelijk weten: “Dan laat ik U nu alleen, met God. Fijne nachtrust.” Moeder de vrouw liet dan ook weten dat zij de slaap slecht kon vatten na deze mededeling: “Ik lig steeds rond te kijken, maar zie niets.” Uw Hoofdredacteur stelde haar gerust met de mededeling dat de nacht snel om zou zijn, althans in Huize Hoofdredacteur waar de Olijke Twee ’s ochtends tegen een uur of vijf ontwaken.

Hoe heeft Uw Hoofdredacteur de dag van gisteren dan doorgebracht? Welnu, allereerst werd er met enige regelmaat richting ziekenhuis gereden om op bezoek te gaan. Tussendoor dienden er boodschappen in huis te worden gehaald, diende het olijke tweetal te worden voorzien van voedsel en bijbehorend drinken, diende de was te worden gedaan en noem maar op. En passant verscheen, in de loop van de middag, Long Tall Herrie op het erf van Uw Hoofdredacteur om afscheid te nemen. Na een verblijf van meer dan een jaar op dit fraaie eiland was het gisteren de dag waarop Long Tall Herrie definitief terugvloog naar Nederland. Nadat Long Tall Herrie was uitgezwaaid, werd het tijd de huiskamer te restylen. Het was immers zo dat Uw Hoofdredacteur het bericht had ontvangen dat Moeder de vrouw vandaag, zaterdag, voorwaardelijk in vrijheid zou worden gesteld.

En, met een fikse wond is het wel zo prettig een plekje te hebben waarop er even gerust kan worden. Uw Hoofdredacteur zeulde dan ook, met behoorlijke hulp van het olijke tweetal, een bed de woonkamer binnen in de zeer fraaie kleur roze. Het geheel werd naast de kerstboom gestald om een gezellige sfeer te creëren. Daarna was het wederom tijd om naar het ziekenhuis te racen, ditmaal in gezelschap van de Olijke Twee. Zij hadden het na een half uurtje al wel gezien: “Wanneer gaan we hier weer weg Pap, ik vind er hier niets aan en we hebben niets te doen.”

Uw Hoofdredacteur besloot bij thuiskomst, na nog een wasje aan de lijn te hebben gehangen, dat het goed zou zijn de zinnen wat te gaan verzetten. “Gaan jullie mee naar de kermis jongens”, zo vroeg hij de Olijke Twee. Luid indianengehuil viel hem ten deel, hetgeen werd geïnterpreteerd als een blijk van instemming. Snel werd naar de kermis gereden om daar te constateren dat het terrein nog niet geopend was, er diende nog een half uurtje te worden gewacht. Dan eerst maar even wat eten, op naar Denny’s. Voor de één een kinderpizza, voor de ander frites met nuggets en voor Uw Hoofdredacteur een visje.

Heerlijk! Het werd tijd het kermisterrein wederom met een bezoek te gaan vereren. En, gelukkig! Ditmaal was de kermis toegankelijk en werd er naar hartenlust in de draaimolen gezeten, in de achtbaan gereden en op de trampoline gesprongen. “Willen jullie nog iets lekkers jongens”, vroeg Uw Hoofdredacteur aan het olijke tweetal toen alle muntjes voor de attracties opgeraakt waren. “Zeker Pap, we willen graag zo’n roze suikerding op een stokje, een suikerspin. Mag dat?” Natuurlijk mocht dat en ter bestelling begaf Uw Hoofdredacteur zich naar het kraampje der suikerspinnen. Hij bestelde twee van de zoete lekkernijen. De dame achter het apparaat pakte een stokje en draaide er een zeer fraaie suikerspin omheen. Daarna trok zij het stokje eruit en stopte de zoetigheid in een plastic zak die werd dichtgebonden. Het ritueel werd herhaald en zie: twee suikerspinnen in een zakje werden aan de Olijke Twee overhandigd. Het gejammer was onmiddellijk niet van de lucht: “Bwaahaahaa, wij willen een echte suikerspin, ééntje aan een stokje. Bwaahaahaaa.” Uw Hoofdredacteur berichtte de suikerspindraaister dat beide kinderen graag een stokje wilden in plaats van zoetigheid in een plastic zakje. In haar beste Spaans maakte de dame duidelijk dat zij geen enkel stokje meer had, slechts één stokje om te draaien had zij nog. Gelukkig nam het tweetal daar genoegen mee op straffe van inlevering van de plastieken zak.

Vandaag was dus het grote moment daar, Moeder de vrouw zou afgehaald mogen worden vanuit het plaatselijke hospitaal. Gelukkig kwam de jongste olijkerd, Levi geheten, Uw Hoofdredacteur daar al om vijf uur vanochtend aan herinneren, je zou het eens mogen vergeten. Bij het ziekenhuis aangekomen zat Moeder de vrouw al te wachten. Zij stond op uit de stoel waarop zij had plaatsgenomen om vervolgens, krom als een oud vrouwtje, achter Uw Hoofdredacteur aan te sjokken richting auto. Steeds verwachtte Uw Hoofdredacteur te horen: “Paulus, Paulus, waar gaan we toch heen.” Dat bleef echter uit waarna Moeder de vrouw, een beetje krom weliswaar, veilig thuis werd afgeleverd. Uw Hoofdredacteur is benieuwd wanneer hij weer een enigszins recht vrouwtje naast zich zal hebben lopen. U zult daarover, in een volgende editie van “een zonnig avontuur”, zeker worden geïnformeerd.

Wordt vervolgd…..

Vader, waar is Moeder gebleven???

Het is donderdag 8 december 2011 op Curaçao alwaar het maar weer eens regent vandaag. Weliswaar is de temperatuur prima, maar regenachtig is het dus ook wel degelijk. Niet dat dit Uw Hoofdredacteur stoort overigens, daarvoor is hij namelijk veel te druk. U weet het zich wellicht nog wel te herinneren, Moeder de vrouw heeft enige dagen geleden besloten zichzelf spontaan op te laten nemen in het Adventist Hospitaal op dit zo fraaie eiland. En dat betekent, dat Uw Hoofdredacteur zijn handen vol heeft aan twee engeltjes van kinderen die het spoor volledig bijster zijn. Hoe dat komt? Welnu, in deze editie van “een zonnig avontuur” kunt U er wederom alles over lezen.

Twee dagen geleden was het dus eindelijk zover. Moeder de vrouw had er wekenlang naar uitgekeken en afgelopen dinsdag werd zij dan ook, onder grote spanning dat wel, opgenomen ik het pittoreske hospitaaltje vlakbij de Troepiaal Inn. Allervriendelijkst werd zij ontvangen en werd ondergebracht in een fraai geoutilleerde kamer.  Tot zover alles prima dus. De Olijke Twee en Uw Hoofdredacteur meldden zich tegen vieren voor het bezoekuur van die dag. Het tweetal vond het prachtig. Binnen enkele seconden werd Moeder de vrouw gesommeerd haar bedstee te verlaten waarop het geheel in beslag werd genomen door dochterlief en haar broertje. Zij hadden werkelijk de allergrootste pret. Althans, tot op het moment van afscheid nemen. Beiden begrepen niet erg goed waarom Moeder de vrouw ingesloten diende te blijven in cel 3. “Ik zal je zo missen Mam. Waarom ga je niet gewoon mee naar huis”, vroegen twee betraande gezichtjes. Uw Hoofdredacteur wist beiden uiteindelijk te lijmen door hen een bezoek aan de locale McDonald’s in het vooruitzicht te stellen. Na een overheerlijke “Happy Meal” besloten de twee kleine detectives Uw Hoofdredacteur aan een kruisverhoor te onderwerpen. “Het is toch niet normaal Pap, om je vrouw achter te laten in het ziekenhuis? Je haalt haar toch wel een keer weer op Pap, je hebt wel vaker van die vreemde grapjes. Het is toch niet leuk dat Moeders vrijwillig hun kinderen in de steek laten? Bwaahaahaa…..”. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur had het zweet al binnen een kwartiertje dik voor de kop staan. Gelukkig viel het olijke tweetal door alle opwinding al vroeg in de avond bijna in slaap. Hen naar bed te begeleiden was dan ook geen al te groot probleem.

Hoe anders was het gisteren! Moeder de vrouw werd in de ochtend geopereerd en was tegen de middag weer op haar cel, zij het een andere dan waar zij tot dat moment had kunnen verblijven. De nieuwe cel is een zogenaamde driepersoonscel, met dus ruimte voor twee medebewoonsters. Moeder de vrouw had en heeft veel pijn en was bovendien voorzien van nogal wat slangetjes en een infuus. U begrijpt, dat viel het olijke tweetal tijdens het bezoekuur zeer rauw op de maag. Enorm beduusd waren zij door de situatie die zij aantroffen. Bedremmeld stonden zij naast het bed van hun Moeder en gaven haar voorzichtig een handje. En passant verwijderde zoonlief op een haar na één van de ingebrachte slangetjes, het was maar goed dat Moeder de vrouw toch al verging van de pijn. Na zo’n drie kwartier hielden de kinderen het voor gezien, zij waren compleet van slag. Onderweg naar Huize Hoofdredacteur werd de achterbank van de auto doordrenkt met tranen. “Wat zielig toch Pap. Gisteren konden we nog zo leuk met Mama spelen, vandaag kon ze echter helemaal niets. En dan praatte ze ook nog zo raar. Wordt dat wel weer beter Pap. Als dat namelijk niet zo is dan kunnen we haar nooit meer goed verstaan, Bweehheeee……”.

Het ach en wee hield beduidend langer aan dan dag één. Zelfs op het moment dat het tijd werd om naar bed te gaan waren de olijkerds nog verdrietig. “Nu kunnen we Mama helemaal geen knuffel geven. Hoe moet dat nu toch? Stel dat we er niet van kunnen slapen en moeten huilen? Dan raakt mijn neus verstopt en kan ik geen adem meer halen. En, als ik geen adem meer kan halen dan loop ik het risico te stikken. Bwaahhaahhaa….”. Er restte Uw Hoofdredacteur niets anders dan toevlucht te nemen tot een grote truc. “Zal ik een fotootje van Mama uit de printer halen? Dan kunnen jullie in ieder geval naar haar kijken. Is dat een goed idee of niet? De Olijke Twee begonnen na te denken en na korte tijd merkte zoonlief, Levi geheten, het volgende op: “Het is dan weliswaar een nepmoeder, maar in elk geval kan ik haar dan wel even zogenaamd omhelzen. Dus doe maar Pap, inderdaad een goed idee.” Dochterlief had nog wel een aantal praktische vragen (is het wel verantwoord om papier in bed te hebben, wat als ik er vannacht bovenop ga liggen etc.), maar kon zich in de kern wel in het voornemen vinden. En zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur, laat op de avond, toen hij nog even bij het tweetal op hun kamertjes ging kijken, het duo aantrof in diepe rust met de foto in de handjes. Het werkte dus prima.

Vanmiddag is het dus weer zover en is Uw Hoofdredacteur uitermate benieuwd naar het scenario wat vandaag weer wordt geschreven. Om de juiste stemming er even in te brengen werd besloten om, vooruitlopend aan het bezoek aan Moeder de vrouw, de kerstboom te gaan installeren. Zoonlief had daar niet veel zin in, hij ging liever bij Frans spelen, zo wist hij te vertellen. Dochterlief vond het gelukkig wel geweldig om de kerstboom te voorzien van ballen en lampjes. Nu alleen straks het bezoekuur nog, pffffff…..

Wordt vervolgd…..