Op het normaal gesproken zo zonnige eiland Curaçao is het inmiddels woensdagavond 21 december 2011. Het is een uur of acht in de avond en de regen valt met bakken uit de hemel, hetgeen eigenlijk de gehele dag zo was. Het is koud, slechts ongeveer 24 graden Celsius. De Olijke Twee hadden vandaag hun laatste schooldag alvorens zij konden gaan genieten van een tweeweekse vakantieperiode. Dientengevolge konden zij wat later dan gebruikelijk naar hun bedjes en heeft Uw Hoofdredacteur even de tijd om U te voorzien van een recente editie van “een zonnig avontuur.”
Het moet worden gezegd, Uw Hoofdredacteur raakt steeds meer bedreven in het vak van mantelzorger. Geroutineerder dan voorheen bereidt hij ontbijtjes, lunches en diners, doet relaxt de was en haalt vrolijk weer nieuwe boodschappen op. Daarentegen koestert hij wel degelijk kleine meevallers: nu de Olijke Twee vakantie genieten betekent het dat er twee weken lang geen broodtrommeltjes gevuld hoeven te worden, fruit hoeft er niet te worden bijgevoegd en de bekertjes drinken worden nu dagelijks thuis verzorgd. U ziet, het gaat de goede kant op. De kerstdagen naderen en om dat te vieren was er op de school van het olijke tweetal gisterenavond een heus kerstspel te bewonderen.
Al wekenlang ging het in Huize Hoofdredacteur over niet veel anders. Wat was namelijk het geval? Welnu, de wijze directeur van de school had besloten één der hoofdrollen in het kerstspel te gunnen aan de oudste olijkerd, Julia geheten. Het meiske zat er voller dan vol van: “Map, Pap, ik doe mee aan het toneelstuk over de Kerst. Ik speel een engeltje, samen met een aantal andere meisjes. Ik mag op het podium. Gelukkig heb ik geen tekst, maar ik doe wel mee. Ik vind dat heel leuk hoor!” Wekenlang moest het meiske dagelijks, in de ochtendpauze, oefenen in de koffiekamer van de school. Uw Hoofdredacteur was erg benieuwd naar datgene wat dan eigenlijk geoefend moest worden en vroeg de kleine engel daar dan ook naar. “Nou Pap, we moeten goed oefenen hoe we het podium op en af moeten komen en met name de buiging, voor wanneer het applaus komt, is erg belangrijk. We staan dan namelijk op een rijtje en moeten tegelijkertijd ons hoofd naar beneden doen. Je begrijpt, dat is niet te doen zonder heel veel te oefenen.”
Het kerstspel werd dus gisterenavond, zo tegen de klok van zes uur opgevoerd. Nadien zouden de leerlingen in hun eigen klasjes een kerstdiner uitgeserveerd krijgen. De dag van gisteren was dan ook voor de oudste olijkerd een zeer spannende dag: “Vandaag gaat het gebeuren Pap. Ik moet straks nog één keer oefenen en dan krijg ik mijn witte jurk, die speciaal voor mij is gemaakt, aan en mag ik ook de vleugels van een engel dragen. Oh, oh, wat is het toch spannend. Toen de avond haar intrede deed werd dochterlief achtergelaten in de kleedkamer en zocht zoonlief, de jongste olijkerd, zijn zeer geliefde klasgenote Pientje maar weer eens op. De plaatsen op de tribune werden ingenomen en het kerstspel kon beginnen.
Het moet gezegd, het optreden van dochterlief was meesterlijk te noemen. Met veel gevoel voor timing betrad zij het podium voor een optreden van ongeveer 15 seconden. Het was prima te zien dat er zeer veel was geoefend, de buiging van de engeltjes was er één om in te lijsten. Vol trots verliet de kleine meid het podium om vervolgens een zucht van verlichting te slaken dat de klus erop zat. Prachtig, prachtig. Snel werden de beide olijkerd afgeleverd in hun klasjes waar de kersttafel al in gereedheid was gebracht. Geweldig om te zien hoe alle kinderen er in hun meest fraaie kledij voor waren opgedirkt.
Pakweg een anderhalf uur later meldden zich de Olijke Twee. Zij waren uitermate content met het diner dat was opgediend. Zoonlief berichtte dat met name de poffertjes en de stokbroodjes van hoog niveau waren geweest. En passant vroeg hij: “Zullen we dan nu naar huis gaan? Het is een beetje een feestavond dus dacht ik dat we dan vast nog wel wat te drinken krijgen en wellicht kan er dan ook een bakje van die overheerlijke chips bij?”
Vanochtend kon het tweetal wat later dan gebruikelijk worden afgeleverd voor hun laatste schooldag. Uw Hoofdredacteur vroeg aan de juffrouw of de kinderen op de “normale” tijd afgehaald dienden te worden. De juf zuchtte eens diep en sprak: “U mag gerust wat eerder komen Hoofdredacteur. Pffff…”.
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten