Het is op het fraaie eiland Curaçao vandaag woensdag 14 december 2011 geworden. De ochtend startte vroeg, zoals gebruikelijk, voor Uw Hoofdredacteur. Het was dientengevolge nog donker toen hij de echtelijke sponde verliet om de Olijke Twee zover te krijgen dat ze naar hun school zouden willen afreizen. Het was triest weer buiten, zo vroeg. Het regende, maar inmiddels (het is nu rond tienen in de ochtend) schijnt volop de zon. Er wacht Uw Hoofdredacteur weer een drukke dag vandaag, U zult er alles over kunnen lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”
Het is vandaag alweer een week geleden dat Moeder de vrouw werd geopereerd in het plaatselijke Adventist Ziekenhuis. Een week die werkelijk omgevlogen is. Gelukkig voelt Moeder de vrouw, die inmiddels volop geniet van haar all inclusive verblijf in Hotel Hoofdredacteur, zich behoorlijk wat beter dan pakweg een week geleden. Voor Uw Hoofdredacteur geldt dat echter niet zozeer. Moeder de vrouw schreef weliswaar op haar facebook pagina: “Heerlijk chillen met goede mantelzorg en een Ibuprofen”, maar die Ibuprofen hielp Uw Hoofdredacteur geen zier! Het is de gehele dag rennen en vliegen. De dag begint dus al geruime tijd erg vroeg in de ochtend voor Uw Hoofdredacteur wanneer hij moet trachten de twee kleine engeltjes te overreden om hun brood op te eten, hun drinken op te drinken, de juiste kleding aan te trekken, de correcte schoenen op te zoeken en noem maar op. Dat is tegenwoordig al een enorme strijd. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur slaakt dan over het algemeen ook een zucht van verlichting wanneer het weer eens is gelukt de beide kids aan de zorg van hun juffrouw toe te vertrouwen. Nadien is Moeder de vrouw aan de beurt en trekt Uw Hoofdredacteur zijn prachtig witte jasje (voorzien van een klein edoch modieus rood kruis) aan om meters aan verband aan te leggen. Vervolgens is het tijd om een ontbijtje (graag een beschuitje met een zachtgekookt eitje, een beschuitje met kaas en een glas versgeperste jus d’orange Hoofdredacteur) te gaan verzorgen, schone kleertjes voor Moeder de vrouw te pakken en haar vervolgens te voorzien van een overheerlijk kopje koffie. Tussendoor is er dan steevast wel even gelegenheid om het wasje in de machine te stoppen, te overdenken wat er aan het einde van de dag onder de noemer diner uitgeserveerd dient te worden of de afwas op te ruimen. Nadat dit alles achter de rug is, heeft Uw Hoofdredacteur meestal dan ongeveer nog 20 minuten de tijd wat op adem te komen en boodschappen te doen (heerlijk al die karretjes tegen je benen aan in een overvolle winkel), alvorens de Olijke Twee van school gehaald dienen te worden.
Het moet gezegd, het tweetal is gemiddeld zeer verheugd wanneer Uw Hoofdredacteur zich bij de school meldt: “Hoi Pap. Wat gaan we voor leuks doen vanmiddag? Jij bent er toch zeker ook ter bevordering van onze levensvreugde? Wat zucht je Pap? Zullen we lekker patat gaan eten of naar de kermis gaan?” Nadat Uw Hoofdredacteur diverse protesten heeft overleefd en het hem is gelukt een boterham in de hongerige mondjes te proppen (we hebben eigenlijk liever wat lekkers Pap. Mag ik een ringlolly? Waarom moet ik toch in Godsnaam altijd brood eten met chocopasta? Wat zit er op brood Pap? Hoezo, eens een keer wat anders dan chocopasta. Je weet toch dat ik niets anders lust dan chocopasta?), is het steevast opnieuw rennen en vliegen geblazen. Moeder de vrouw zorgt voor de agenda: “Levi moet vanmiddag naar zwemles. Julia moet vanmiddag om drie uur aan het einde van de Caracasbaaiweg zijn om bij de schoonheidsspecialiste een gerstekorrel te laten verwijderen. Oh ja, ik was het bijna vergeten maar morgen moeten de Olijke Twee om 2 uur bij de tandarts zijn. Enne, vrijdagmiddag moeten ze naar het verjaarspartijtje van Farid. Niet vergeten hoor! Verder zijn mijn medicijnen bijna op, je hoeft alleen maar even langs de huisarts en naar de apotheek.”
En zo verstrijkt dan ook, sneller dan de snelheid van het geluid, de middag. Bij thuiskomst wacht dan de schone taak om het gezelschap te voorzien van een copieuze maaltijd, op te dienen, eten in de mondjes te proppen, toetjes te verzorgen, af te ruimen, broodjes te smeren voor de volgende schooldag, de Olijke Twee gedoucht te krijgen waarbij de tandjes worden gepoetst, voor te lezen uit Pinkeltje en dan een kopje koffie voor Moeder de vrouw te verzorgen. Uw Hoofdredacteur krijgt op dat moment, weliswaar na het uitserveren van de koffie, dan steevast wat last van een dipje. Hij heeft dan de neiging om even zijn hoofd op de tafel te willen leggen, maar gelukkig is er dan altijd Moeder de vrouw om hem daarvoor te behoeden. “Tjonge, jonge, wat ben je toch een stresskip! Je doet net alsof je hartstikke druk bent. Nu is het volgens mij tijd om eens even aandacht te schenken aan de patiënt waar je als mantelzorger verantwoordelijk voor bent. Zeg eens even, je gaat toch niet lezen? Ik ben ziek en hunker naar aandacht….”. En zo verstrijkt, met een snelheid gelijk één starfighter, de avond. Zo tegen tien uur in de avond is het dan tijd om nieuwe verbanden te gaan aanleggen, te douchen en het bed te gaan bestijgen. Wanneer dat moment is aangebroken, dan heeft Uw Hoofdredacteur ogen als op steeltjes. Weliswaar hoort hij dan nog regelmatig een stem uit de verte: “je gaat toch niet nu al slapen? Ach praat toch nog even tegen me. Hoofdredacteur, Hoofdredacteur, joehoe…”, maar dat geluid klinkt volgens Uw Hoofdredacteur niet in werkelijkheid, althans zo beleeft hij het vaak al niet meer. U ziet, het gaat elke dag al een stuk beter…..
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten