Zoetigheid in één plastieken zak.....

Het is vandaag zaterdag 10 december 2011 geworden op het uitermate zonnige en warme eiland Curaçao. Al twee dagen lang staat de zon hoog aan de hemel en zijn de temperaturen heerlijk aangenaam van aard. Prima vertoeven dus, ware het niet dat Uw Hoofdredacteur drukker dan druk is nu Moeder de vrouw de afgelopen dagen lag te relaxen in het plaatselijke ziekenhuis. Uw Hoofdredacteur schreef het U al eerder, Moeder de vrouw had besloten zich tijdelijk af te zonderen in een zaaltje voor drie personen. Althans, tot gisterenavond. Toen kreeg Uw Hoofdredacteur namelijk vanuit het hospitaal de mededeling dat beide medebewoonsters van de cel waarop Moeder de vrouw verbleef, naar huis waren gezonden. Klaarblijkelijk zat hun straf erop. Toch was Moeder de vrouw, volgens de zuster die haar voor de nacht had ingesloten, niet alleen. De zuster liet namelijk weten: “Dan laat ik U nu alleen, met God. Fijne nachtrust.” Moeder de vrouw liet dan ook weten dat zij de slaap slecht kon vatten na deze mededeling: “Ik lig steeds rond te kijken, maar zie niets.” Uw Hoofdredacteur stelde haar gerust met de mededeling dat de nacht snel om zou zijn, althans in Huize Hoofdredacteur waar de Olijke Twee ’s ochtends tegen een uur of vijf ontwaken.

Hoe heeft Uw Hoofdredacteur de dag van gisteren dan doorgebracht? Welnu, allereerst werd er met enige regelmaat richting ziekenhuis gereden om op bezoek te gaan. Tussendoor dienden er boodschappen in huis te worden gehaald, diende het olijke tweetal te worden voorzien van voedsel en bijbehorend drinken, diende de was te worden gedaan en noem maar op. En passant verscheen, in de loop van de middag, Long Tall Herrie op het erf van Uw Hoofdredacteur om afscheid te nemen. Na een verblijf van meer dan een jaar op dit fraaie eiland was het gisteren de dag waarop Long Tall Herrie definitief terugvloog naar Nederland. Nadat Long Tall Herrie was uitgezwaaid, werd het tijd de huiskamer te restylen. Het was immers zo dat Uw Hoofdredacteur het bericht had ontvangen dat Moeder de vrouw vandaag, zaterdag, voorwaardelijk in vrijheid zou worden gesteld.

En, met een fikse wond is het wel zo prettig een plekje te hebben waarop er even gerust kan worden. Uw Hoofdredacteur zeulde dan ook, met behoorlijke hulp van het olijke tweetal, een bed de woonkamer binnen in de zeer fraaie kleur roze. Het geheel werd naast de kerstboom gestald om een gezellige sfeer te creëren. Daarna was het wederom tijd om naar het ziekenhuis te racen, ditmaal in gezelschap van de Olijke Twee. Zij hadden het na een half uurtje al wel gezien: “Wanneer gaan we hier weer weg Pap, ik vind er hier niets aan en we hebben niets te doen.”

Uw Hoofdredacteur besloot bij thuiskomst, na nog een wasje aan de lijn te hebben gehangen, dat het goed zou zijn de zinnen wat te gaan verzetten. “Gaan jullie mee naar de kermis jongens”, zo vroeg hij de Olijke Twee. Luid indianengehuil viel hem ten deel, hetgeen werd geïnterpreteerd als een blijk van instemming. Snel werd naar de kermis gereden om daar te constateren dat het terrein nog niet geopend was, er diende nog een half uurtje te worden gewacht. Dan eerst maar even wat eten, op naar Denny’s. Voor de één een kinderpizza, voor de ander frites met nuggets en voor Uw Hoofdredacteur een visje.

Heerlijk! Het werd tijd het kermisterrein wederom met een bezoek te gaan vereren. En, gelukkig! Ditmaal was de kermis toegankelijk en werd er naar hartenlust in de draaimolen gezeten, in de achtbaan gereden en op de trampoline gesprongen. “Willen jullie nog iets lekkers jongens”, vroeg Uw Hoofdredacteur aan het olijke tweetal toen alle muntjes voor de attracties opgeraakt waren. “Zeker Pap, we willen graag zo’n roze suikerding op een stokje, een suikerspin. Mag dat?” Natuurlijk mocht dat en ter bestelling begaf Uw Hoofdredacteur zich naar het kraampje der suikerspinnen. Hij bestelde twee van de zoete lekkernijen. De dame achter het apparaat pakte een stokje en draaide er een zeer fraaie suikerspin omheen. Daarna trok zij het stokje eruit en stopte de zoetigheid in een plastic zak die werd dichtgebonden. Het ritueel werd herhaald en zie: twee suikerspinnen in een zakje werden aan de Olijke Twee overhandigd. Het gejammer was onmiddellijk niet van de lucht: “Bwaahaahaa, wij willen een echte suikerspin, ééntje aan een stokje. Bwaahaahaaa.” Uw Hoofdredacteur berichtte de suikerspindraaister dat beide kinderen graag een stokje wilden in plaats van zoetigheid in een plastic zakje. In haar beste Spaans maakte de dame duidelijk dat zij geen enkel stokje meer had, slechts één stokje om te draaien had zij nog. Gelukkig nam het tweetal daar genoegen mee op straffe van inlevering van de plastieken zak.

Vandaag was dus het grote moment daar, Moeder de vrouw zou afgehaald mogen worden vanuit het plaatselijke hospitaal. Gelukkig kwam de jongste olijkerd, Levi geheten, Uw Hoofdredacteur daar al om vijf uur vanochtend aan herinneren, je zou het eens mogen vergeten. Bij het ziekenhuis aangekomen zat Moeder de vrouw al te wachten. Zij stond op uit de stoel waarop zij had plaatsgenomen om vervolgens, krom als een oud vrouwtje, achter Uw Hoofdredacteur aan te sjokken richting auto. Steeds verwachtte Uw Hoofdredacteur te horen: “Paulus, Paulus, waar gaan we toch heen.” Dat bleef echter uit waarna Moeder de vrouw, een beetje krom weliswaar, veilig thuis werd afgeleverd. Uw Hoofdredacteur is benieuwd wanneer hij weer een enigszins recht vrouwtje naast zich zal hebben lopen. U zult daarover, in een volgende editie van “een zonnig avontuur”, zeker worden geïnformeerd.

Wordt vervolgd…..