Dansende kakkerlakken.....

Het is bijna half negen in de avond op Curaçao. Het is vandaag donderdag 19 april 2012. Het is, na een zeer warme dag op dit eiland, nog steeds een bijzonder zwoele avond. Uw Hoofdredacteur had een zeer drukke dag vandaag, maar heeft nu gelukkig even rustig de tijd om U te voorzien van een nieuwe editie van "een zonnig avontuur." Dat is ook hard nodig, er gebeurde immers weer van alles op Curaçao. Zo kwam eindelijk weer eens de (veel) rustiger Fries in beeld nu hij plots had besloten in de ongediertebestrijding te gaan werken. Daarnaast was de werkdag voor Jumping Paul kort en diende Julia, de oudste olijkerd, een zeer pijnlijke behandeling te ondergaan. U begrijpt, het is de hoogste tijd om u even bij te praten.

Laat ons beginnen met de laatste wetenswaardigheden vanuit de tuinaarde. Wellicht vraagt U zich af waar dit op uit dient te draaien, edoch dat is een eenvoudige kwestie. Het was namelijk zo, en geïnteresseerde lezers weten dat vast nog, dat de jongste olijkerd, Levi geheten, een moestuintje cadeau had gekregen van vriend Rob. Trouw geeft het mannetje dagelijks zijn zaadjes en zijn plantjes water. Met oprechte verbazing concludeerde hij de afgelopen dagen dat de zaadjes groeien als kool. Hetgeen trouwens ook letterlijk klopt. En nog trotser was het mannetje toen hij gisteren, op verzoek van Moeder de vrouw, bieslook uit eigen tuin mocht halen om de witlof op te leuken. "Daar moet een foto van worden gemaakt want dat heb ik Rob beloofd", zo wist de olijkerd. Heerlijk liet hij zich vervolgens de witlof, die hij normaal gesproken onder geen beding wenst te eten, smaken. Waar een moestuintje al niet goed voor is!

De (veel) rustiger Fries woont op een mooie plek aan de oostkant van dit zo fraaie eiland. Een feeëriek  huisje op een fiks stukje grond, omringd door een groot aantal mooie bomen. Althans, tot voor kort. De bomen bleken namelijk zo enorm veel blad te verliezen, dat er niet tegen viel te harken. Radicaal heeft de (veel) rustiger Fries de bomen dan ook laten opruimen. Tot grote tevredenheid hoefde er nadien niet meer geharkt en geveegd te worden. Helemaal prima dus, zo zou U kunnen denken. Echter, het vele tuinafval was door de (veel) rustiger Fries tijdelijk opgeslagen in zijn tuin in afwachting van transport naar elders. Daartussen lagen overigens ook nog een paar oude golfplaten. Enkele dagen geleden besloot de (veel) rustiger Fries om de boel maar eens op te ruimen.

Fanatiek begon hij in de berg tuinafval te trekken om vervolgens te worden geconfronteerd met honderden enorme kakkerlakken. De (veel) rustiger Fries wist niet hoe snel hij een aantal spuitbussen diende te halen om de lieverdjes te verdelgen. Helaas, een silo was nog niet genoeg geweest. Er werd daarom snel besloten deskundige hulp in te roepen die arriveerde in een aantal, fiks gespierde, eilandbewoners. Deze mannen, ervaren in het afvoeren van allerhande materialen, zaten in een mum van tijd onder de kakkerlakken en voerden daardoor prachtige dansen op. Het geheel was geweldig om te zien, althans van enige afstand. In ieder geval is nu de klus geklaard en kan de (veel) rustiger Fries, bladloos en kakkerlakloos, rustig in zijn tuintje zitten.

Dochterlief Julia, onze oudste olijkerd, diende een aantal maanden geleden een bezoek te brengen aan een huidarts in verband met een fikse wrat die op haar hak verscheen. Het was onmogelijk nog schoentjes te dragen zonder pijn, dus het ding zou verwijderd moeten worden. Dat bleek een bijzonder pijnvolle ingreep waardoor het meiske behoorlijk van slag was. Helaas, helaas, de wrat keerde alras terug. Reden waarom Moeder de vrouw vandaag opnieuw met het dametje naar de arts diende te komen. En wederom, en thans nog ingrijpender en dus pijnlijker, werd het onding verwijderd. Het meiske was totaal overstuur. Haar broer, de jongste olijkerd, overigens ook. Hij stond toe te kijken met zijn handjes voor zijn ogen en met zijn duimen in zijn oortjes. "Als ik ooit een wrat krijg, dan laat ik 'm mooi zitten", zo berichtte het ventje. Al met al was het dus niet zo'n leuke dag voor de oudste olijkerd. Het feit dat nadien een ijsje mocht worden gekocht in het Riffort, en dat daar een heus draaiorgel opdook, maakte echter bijzonder veel goed.

Vanochtend was hij er plots even weer. Met ogen als de Caribische zee (niet zo diep maar wel zo waterig), vertoonde zich Jumping Paul op zijn werkplek. "Wat moet, dat moet", zo zuchtte Jumping Paul, om vervolgens op gemotiveerde wijze zijn werkzaamheden op te pakken. Dat ging onverdroten voort tot aan het einde van de ochtend, toen het leek alsof de stop uit de Caribische zee was getrokken. Zo waterig keek Jumping Paul op dat moment uit zijn ogen. Om een lang verhaal niet nog langer te maken, hij vertrok wederom naar zijn bedstee. Gemakshalve gaat Uw Hoofdredacteur er maar vanuit dat Jumping Paul er ditmaal wel tot komende maandag in zal blijven liggen. Van harte wordt hem beterschap gewenst!

Wordt vervolgd.....