Gelukkig Nieuwjaar!

In Medellin, Colombia, is het inmiddels, net als op vele andere plekken op de wereld, 31 december 2013 geworden. Het is oudejaarsdag dus, een dag om het oude jaar uit te luiden en een nieuw jaar te begroeten. Wat een jaar was het weer! Een jaar waarin van alles gebeurde. Er werd afscheid genomen van de heer Pinoccio en de (veel) rustiger Fries en er werd verjaard. Life goes on immers! Zittend achter een tafeltje ver van huis, mijmert Uw Hoofdredacteur dan ook stilletjes over de vergankelijkheid van de tijd. Al bijna vijf jaren lang ver van velen, maar toch ook dicht bij nieuw verworven vrienden, is het leven bij tijd en wijle je vijand maar vaak je vriend. Vandaag is de dag dat het woord vijand waarschijnlijk meer van toepassing zal zijn. Immers, het gezin Hoofdredacteur gaat op excursie naar een hoog in de bergen gelegen dorp. Met een bus, dat dan weer wel.

Wanneer de bus zal besluiten dat de tocht er voor haar op zit, begint de gruwel voor Uw Hoofdredacteur. Slechts een zevenhonderdtal treden hoeven er te worden beklommen alvorens Uw Hoofdredacteur op het dak van de hemel staat om het oude jaar uit te zwaaien. Het gehele gezin Hoofdredacteur verheugt zich op de trip. Nou ja, bijna het gehele gezin, Uw Hoofdredacteur in persoon is namelijk maar wat blij dat er een trip is geboekt onder medische begeleiding. Zeg nu zelf: dat zijn toch geen normale activiteiten?

Hoe het ook moge zijn, Uw Hoofdredacteur sluit een "schrijfjaar" af. Dank aan de vele lezers in Rusland, Amerika, Maleisië, Curaçao, Nederland, Caribisch Nederland, de Oekraïne, Costa Rica, Frankrijk, Spanje, Duitsland, België, China, Panama, Servië en noem maar op. U, als lezer, maakt schrijven pas echt leuk! Ik wens U allen dan ook een voorspoedige jaarwisseling een hopelijk meer dan mooi 2014 toe! Dat wens ik overigens ook mijzelf, met 700 traptreden voor de boeg!

Wordt vervolgd.....      

Praten tegen een onbemand loket?

Vandaag, maandag 30 december 2013, liggen de bergen rond Medellin in de wolken en is het, qua temperatuur, behoorlijk fris in dit gedeelte van Colombia. Het gezin Hoofdredacteur is er, na een redelijk slapeloze nacht, alweer helemaal klaar voor. Een slapeloze nacht, omdat zoonlief Levi, de jongste olijkerd, besloot dat praten toch gewoon door kan gaan zelfs al slaap je vast. Hele verhalen passeerden vannacht dan ook de revue, al weet het ventje daar thans zelf niets meer van. Vandaag is het maandag hetgeen zoveel betekent als wordt een poging ondernomen om, met behulp van de metro, Parque Norte, te bereiken. Immers, in dat park schijnt een soort van pretpark verstopt te zijn, altijd een mooie bestemming om de beide olijkerds een beetje in het gareel te kunnen houden.

Gisteren, op de zondag, besloot de familie Hoofdredacteur om in alle vroegte op pad te gaan om te trachten de dierentuin van Medellin met een bezoek te gaan vereren. Het was slechts een halte met de metro, zo had Uw Hoofdredacteur uitgezocht. Welnu, dat bleek te kloppen. Wat niet bleek te kloppen was de route die Uw Hoofdredacteur vervolgens had uitgestippeld en welke per voet zou moeten worden afgelegd. Wandelend over een verlaten en zeer uitgestrekt industrieterrein, waarop verschillende kampementjes waren ingericht door lieden die omstreeks 100 jaar geleden voor het laatst een straal water hadden gezien, voelde Moeder de vrouw zich wat ongemakkelijk. "Denk je dat het hier wel veilig is? Ik vind het maar een vreemd buurtje. Weet je zeker dat we goed lopen?" U begrijpt, Uw Hoofdredacteur wist het ook niet en besloot maar eens om de weg te gaan vragen aan een bij een slagboom opgestelde bewaker. "Gaat U hier maar rechts om de hoek en dan loopt U zo bij de dierentuin binnen", zo vertelde de vriendelijke Colombiaan.

En inderdaad, na nog slechts een kleine kilometer te hebben afgelegd belandde het gezin Hoofdredacteur voor een tweetal kleine loketjes. In zijn allerbeste Spaans begon uw Hoofdredacteur een verhandeling af te steken tegen een der loketjes. Na een minuut of tien was er echter nog geen enkele sprake van respons. Gelukkig stak er plots een handje uit het andere loket, waarop bleek dat Uw Hoofdredacteur al minutenlang tegen een niet bemand loket had staan praten. U begrijpt, de stemming zat er alweer goed in! De uren nadien werden doorgebracht met het bekijken van allerlei vreemde beesten, van slapende beren tot slapende leeuwen, ze waren er allemaal. De Olijke Twee toonden zich met het bezoek aan de dierentuin dan ook zeer in hun sas.

Na afloop van het bezoek werd besloten dat een bezoek aan een heus kasteel, slechts een paar metrohaltes verder gelegen, een goede optie zou zijn. Echter eerst diende de afstand naar diezelfde metro weer te voet te worden afgelegd, hetgeen slechts gelukte door de beide olijkerds zo ongeveer vooruit te sleuren. Toen de reis naar de halte waar het kasteel in de buurt zou moeten liggen, was afgelegd besloot Uw Hoofdredacteur dat het wellicht toch handig zou zijn om eerst even de weg te vragen. Onmiddellijk werd het gezin Hoofdredacteur vervolgens in een gereedstaande bus gesleurd om vervolgens, met een gemiddelde snelheid van 151 kilometer per uur naar het kasteel te worden gebracht. Het moet gezegd, het kasteel waarin een museum bleek te zijn gehuisvest, mocht er beslist zijn. Met name de verzameling poppenhuizen mocht zich verheugen in de grote aandacht van dochterlief Julia, de oudste olijkerd.

Per taxi werd aansluitend de terugreis naar het hotel afgelegd om er een, overigens korte, duik in het op het dak gelegen zwembad te kunnen nemen. Vervolgens werd bij de receptie geïnformeerd naar een goed restaurant. "Helaas, die zijn allemaal dicht omdat het zondag is", zo berichtte de dame achter de balie. "Ik kan U slechts verwijzen naar een winkelcentrum waar nog wel iets open zal zijn. Ik bel even een taxi voor U!" Na een minuut of tien verscheen er inderdaad een taxichauffeur die berichtte dat hij wel degelijk mogelijkheden zag om het gezin Hoofdredacteur van eten te voorzien. En, tot grote verbazing van Uw Hoofdredacteur, na slechts een kleine kilometer te hebben afgelegd, belandde het gezin Hoofdredacteur midden in een vrolijk feestgedruis. Vele, vele restaurantjes bleken wel degelijk geopend te zijn en muzikale klanken waren er te over. Zelfs werd er, toen na de maaltijd nog even wat werd gedronken op een terrasje, nog een muzikaal blijk van waardering afgegeven door een viertal Colombiaanse muzikanten. U ziet, ook op zondagen is het in Medellin prima vertoeven. Als je de weg tenminste weet!

Wordt vervolgd.....

We cannot eat!

Vandaag is het zondag 29 december 2013 geworden in de immens drukke stad Medellin. Dat het zondag is viel voor het gezin Hoofdredacteur meer dan uitstekend te merken toen, in alle vroegte, het gebulder van de vele kerkklokken zorgde voor een geweldige wekservice. Het is zondag vandaag, de dag dat een bezoek gepland staat aan de dierentuin van Medellin en aan een groot kasteel waar vroeger, althans in de beleving van de jongste olijkerd, vele ridders leefden. U ziet, de familie Hoofdredacteur vermaakt zich prima, al werd gisterenavond al tegen de klok van achten de echtelijke sponde opgezocht omdat alle spieren van Uw Hoofdredacteur besloten hadden dat het, voor wat betreft de elasticiteit, einde oefening was. Immers, gisteren stond een bezoek gepland aan Park Arvi; een bezoek dat Uw Hoofdredacteur nog lang heugen zal.

De reis begon met het kopen van een kaartje voor de metro. Nu had Uw Hoofdredacteur becijferd dat, na het raadplegen van vele kaarten en het lezen van diverse reisverslagen, er 9 haltes zouden moeten worden gepasseerd alvorens zou kunnen worden uitgestapt aan de voet van de kabelbaan. De betreffende kabelbaan, vele kilometers lang, zou vervolgens naar het park voeren. Welnu, na 9 haltes werd inderdaad uitgestapt en werd een enorm centrum betreden van waaruit overigens, zelfs na herhaaldelijk een blik in de lucht te hebben geworpen, geen enkele kabelbaan te bespeuren viel. Navraag bij een der vele militairen die op straat rondlopen, maakte duidelijk dat Uw Hoofdredacteur ettelijke haltes te vroeg de uitgang van de metro had genomen. Het werd dan ook tijd wederom in de rij te gaan staan om nieuwe kaartjes te gaan kopen.

Verschillende haltes verder besloot het gezin Hoofdredacteur dat er voldoende contouren van de kabelbaan waar te nemen waren en werd uitgestapt. Snel werden er toegangsbewijzen voor de lange tocht naar het park gekocht en werd de gondel betreden. Wat een tocht, wat een tocht! Adembenemende uitzichten van zeer grote hoogtes zorgden ervoor dat het in de gondel muisstil werd. Bewogen werd er overigens ook nauwelijks nu de angst om neer te storten met elke meter aan hoogtewinst beduidend toenam. Drie etappes kende de tocht alvorens het park uiteindelijk werd bereikt. Een pracht natuurpark, dat moet gezegd. Gelegen op de top van een ijzingwekkend hoge berg bestond er de mogelijkheid om diverse wandeletappes af te leggen, hetgeen door Moeder de vrouw dan ook met enorme voortvarendheid werd georganiseerd. Heuvel op en heuvel af, en dat vele kilometers lang. Na enige uren bereikte het gezelschap Hoofdredacteur het stadium dat de beide olijkerds zich nog slechts lieten voortslepen; de energie was klaarblijkelijk meer dan op. Besloten werd om de afdaling, wederom per kabelbaan te gaan inzetten.

Opnieuw werd de metro opgezocht waarna werd besloten om te gaan verkassen naar het winkelcentrum waar die ochtend, in eerdere instantie, te vroeg was uitgestapt. Het was immers hoog tijd om de inwendige mens te gaan versterken. Ditmaal werd uitgestapt bij de juiste halte en werd de entree van het winkelcentrum opgezocht. Helaas, mis! Er bleek geen enkele sprake te zijn van een winkelcentrum maar van een enorm busstation. Er konden tickets worden gekocht voor een busreis naar vele grote steden in Colombia. Gelukkig was er wel een eettentje te vinden dat gespecialiseerd bleek in het bereiden van pollo, kip dus. Uw Hoofdredacteur nam echter een visje dat luisterde naar de naam Tilapia. Terwijl de rest van het gezin Hoofdredacteur het eten al snel geserveerd kreeg en het, min of meer, smakelijk tot zich had genomen, stond Uw Hoofdredacteur in de wachtstand. De serveerster kwam melden dat Uw Hoofdredacteur alvast een kopje Bruine Bonensoep (van het huis) kreeg omdat de vis nog even op zich zou laten wachten. Uiteindelijk kwam het diertje er wel. En, zegt U nu zelf: de compositie zag er toch geweldig uit?

Nadien werd het tijd om richting hotel te strompelen. Uw Hoofdredacteur was immers volledig van slag vanwege enorme spierpijnen. Nog even werd getracht een vierde stoel te regelen bij de receptie van het hotel. Uw Hoofdredacteur hanteerde daarvoor zijn meest beste Engelse argumenten: "We are four persons and have three chairs. That's crazy because we cannot eat!" De argumenten overtuigden de receptionist van geen kant, maar Moeder de vrouw klaarblijkelijk wel. Die lag immers weer eens, gierend van de lach, in de lobby te rollen. Uw Hoofdredacteur was het dus meer dan zat! Het werd tijd om het klokje rond te gaan slapen! Hetgeen geschiedde.....

Wordt vervolgd.....   

And yes! We have a winner!!

Het is vandaag zaterdag 28 december 2013 geworden. Het is fris, althans in Medellin, Colombia, alwaar het gezin Hoofdredacteur momenteel verblijft. Met in de middag temperaturen tegen de dertig graden Celsius, is het in de vroege ochtend met een graad of tien nog bijzonder fris. Iets wat het gezin Hoofdredacteur eigenlijk niet meer is gewend, maar wat eigenlijk toch wel lekker aanvoelt. Maar goed, de familie Hoofdredacteur heeft dus gisteren, na een enigszins turbulente vliegreis, die tussen de vele hoge bergen werd afgelegd, Medellin bereikt. Een enorme stad, met miljoenen inwoners, zo is inmiddels gebleken. Het is zaterdagochtend, hetgeen betekent dat de Olijke Twee, na een eerdere slapeloze nacht vanwege de zenuwen voor de reis, vannacht weer wat hebben kunnen bijslapen. Want moe dat waren ze beslist, zeker na de eindeloze wandelingen door het centrum van de stad gisteren.

Het was overigens een bijzonder memorabele reis die naar Colombia voerde gisteren. Er werd gevlogen met Insel Air, de maatschappij die vele bestemmingen binnen het Caribisch gebied kent. Nu is het ook zo dat deze maatschappij, op vluchten naar Miami, Bonaire, Sint Maarten, Aruba en Medellin, onderweg steevast een fraaie prijs onder haar passagiers verloot. Normaliter is het dan zo dat elke passagier een lotnummer krijgt. Vervolgens wordt er een nummer uit een hoge hoed getrokken en de winnaar ontvangt vervolgens een gratis retourticket voor de reis die eerder door hem of haar was geboekt. Gisteren ging het evenwel iets anders nu de bemanning de loterijbriefjes was vergeten. Er werd dus aan een tweetal passagiers om een nummer gevraagd tussen de 0 en de 9. Op die manier werd het cijfer 68 gevormd waarna op de passagierslijst werd bekeken wie er nummer 68 zou hebben. En zo kon het dan ook zomaar zijn dat Moeder de vrouw door de bemanning werd opgeroepen zich te melden. Zij bleek de gelukkige winnares van 20.000 zogenaamde Starmiles, waarmee zij gratis naar een der bestemmingen van Insel Air kan gaan vliegen. U ziet, de vakantie kon eigenlijk al niet meer stuk!

Aangekomen op het vliegveld van Medellin zou overigens blijken dat het betreden van Colombia volstrekt onmogelijk is zonder het invullen van vele documenten en het beantwoorden van vele vragen. In een soort Engels dat voor Uw Hoofdredacteur volstrekt onverstaanbaar was, werd hem bijvoorbeeld gevraagd hoeveel geld hij in zijn portemonnee had. Alvorens Uw Hoofdredacteur het Engels, met Spaans accent, had leren doorgronden, rolde Moeder de vrouw al over de grond van het lachen waarbij zij, wat uw Hoofdredacteur betreft, gerust had mogen worden opgepakt. Uiteindelijk gelukte het evenwel toch, na een klein uurtje, voet te mogen zetten op Colombiaanse bodem. "Wat gaan we nu doen Pap, we gaan toch zeker onmiddellijk iets leuks doen?" zo opperden de beide olijkerds. Het werd echter allereerst tijd om het hotel te gaan opzoeken, wat op een uurtje rijden vanaf de luchthaven gelegen lag. Omdat het nog te vroeg was om in te checken, zo vertelde de receptioniste,  werd vervolgens besloten om, met behulp van de metro, richting stadscentrum te koersen.

In het centrum van de stad aangekomen, bleek overleven te zijn verheven tot een ware kunst. Het gezin Hoofdredacteur, gewend aan het verkeer op Curaçao dat toch eigenlijk wel bijzonder galant is, diende namelijk om de haverklap te rennen voor hun leven. Het leek immers wel alsof er door automobilisten, scooter- en motorrijders een prijs op het hoofd van voetgangers was gezet, zo bewust waren de pogingen hen te verjagen uit de stad. De drukte was enorm! Werkelijk duizenden mensen laveerden tussen het drukke verkeer door waarbij, door velen van hen, getracht werd tegelijkertijd allerlei waren te slijten aan voorbijgangers. Het gezin Hoofdredacteur hield het na een uurtje dan ook maar voor gezien, het werd eerst maar eens tijd om rustig te gaan inchecken in het hotel.

De receptioniste van het hotel berichtte dat er een fraaie familiekamer voor het gezin Hoofdredacteur gereserveerd zou zijn, hetgeen inderdaad bleek te kloppen. Het meubilair overigens was afgestemd op een gezin van drie personen, hetgeen maakte dat Uw Hoofdredacteur 's avonds nog druk was om te trachten een vierde eetkamerstoel te regelen. Iets dat tot op heden overigens niet is gelukt: de stoelen zijn op. Een der leden van het gezin Hoofdredacteur wordt dan ook dagelijks uitgeloot om ontbijt op bed te krijgen. Zo wordt van de nood maar een deugd gemaakt. Vandaag zal de tocht waarschijnlijk voeren naar de immens hoge metrocable, de kabelbaan van Medellin. Hoe het gezin Hoofdredacteur deze dag zal doorbrengen? U zult het vast en zeker kunnen lezen in een volgende editie van "Een Zonnig Avontuur."

Wordt vervolgd.....

Van de Kerst BBQ in Boca Sami.....

Inmiddels is het, op het zeer zonnige eiland Curacao, donderdag 26 december 2013 geworden. De zon staat hoog aan de hemel en met een temperatuur dicht in de buurt van de dertig graden Celsius is het prima vertoeven op dit zo fraaie eiland. Al zal het voorlopig de laatste dag zijn dat het gezin Hoofdredacteur er vertoeft. Immers, morgenochtend in alle vroegte vertrekt de familie Hoofdredacteur voor een weekje naar Colombia. Per vliegtuig zal er worden gereisd naar het nog niet eerder bezochte Medellin. Was dat een jaar of tien geleden een stad die je maar beter zou kunnen vermijden, inmiddels is het een aanrader op toeristisch gebied geworden. U begrijpt, de leden van het gezin Hoofdredacteur kunnen haast niet wachten tot het morgen is, al dienen er eerst nog koffers vol kleding ingepakt te worden.

De Eerste Kerstdag zit er weer op. Het was een alleszins memorabele dag nu immers een heus Kerstdiner op stapel stond. Plaats van handeling? De achtertuin van Buurman Jeroen en Michelle du Vin, gelegen aan de blauwe Caribische Zee. Nadat alle bezoekers eerst in hun eigen huis voorbereidingen hadden getroffen voor het bereiden van de etenswaar die een ieder zou mee brengen, werd het aan het einde van de middag tijd om te vertrekken naar het pittoreske vissersplaatsje Boca Sami. Zoonlief Levi was, als altijd tijdens bijzondere gebeurtenissen, gekleed in wat hij zelf noemt zijn goochelpak. Dochterlief Julia zag er daarentegen uit als een prinsesje in haar gouden jurk met bijpassende gouden schoentjes. Al snel was het gezelschap compleet en kon het gezellig samenzijn een aanvang nemen.

Het moet gezegd, het werd een uitermate gezellige avond. Al snel voorzag Michelle du Vin het gezelschap van een uitstekend glas wijn en kon, terwijl de  zon in de zee zakte, de bakplaat voor de aanwezige kinderen worden opgesteld. Allereerst zouden namelijk de koters van eten worden voorzien nu zij zo ongeveer elke vijf minuten duidelijk maakten dat het toch geen stijl was om kinderen zo lang zonder eten te laten zitten. Nadat de jongeren hun buik uiteindelijk hadden volgegeten werd het tijd voor de volwassenen om aan te schuiven aan de dis. Buurman Jeroen had inmiddels al vele stukken vlees en vis op de BBQ bereid waarbij slechts een enkel stuk verloren ging omdat de hond liet weten ook een lekker hapje niet te willen versmaden. Van de garnalenspiezen tot aan de zalmmoten en ossehazen: alles liet zich heerlijk smaken.

Na afloop van het diner werd het tijd om de disco te gaan openen, hetgeen door Michelle du Vin met soepele heupbewegingen werd geregeld. Urenlang liet de jeugd zich verleiden tot geweldige danspassen op luide discobeats. Het was dan ook al laat op de avond toen de eerste der kinderen liet weten dat het nu tijd was geworden om moe te worden. Het werd dientengevolge tijd om te gaan verkassen en de terugreis naar Huize Hoofdredacteur te gaan inzetten. Aan een prachtige en bijzonder gezellige avond was een einde gekomen. Vandaag stond dan ook in het teken van wat uitbuiken en het wassen van de beide trouwe viervoetertjes. Immers, nu het gezin Hoofdredacteur de bergen van Colombia gaat opzoeken, zullen de blaffertjes vakantie gaan vieren bij Oppascentrum Willemijn. In het gezelschap van zo ongeveer tien andere honden, zullen de blaffertjes waarschijnlijk trouw gaan zitten wachten op de terugkeer van het gezin Hoofdredacteur. Iets wat slechts een kleine week zal gaan duren!

Wordt vervolgd.....

Bon Pasku!

Op het winterachtige eiland Curacao, alwaar de temperaturen momenteel winterse waarden aan het aannemen zijn, is het vandaag  25 december 2013 geworden. Met andere woorden: op dit zo fraaie eiland is het de Eerste Kerstdag. Inmiddels is het voor het gezin Hoofdredacteur alweer de 5e Kerst op rij in de Tropen, waardoor zij wel enigszins zijn gewend geraakt aan de extreme koude in deze tijd van het jaar. Het wordt vast en zeker een bijzondere dag vandaag nu het gezin Hoofdredacteur vanmiddag is genood voor een heuse Kerst BBQ bij de familie du Vin. In het pittoreske visserplaatsje Boca Sami, met een realtime uitzicht over de strakblauwe zee, zal een groot gezelschap gezamenlijk het diner gaan gebruiken. Eenieder wordt geacht het een en ander aan gerechten mee te brengen, reden waarom Uw Hoofdredacteur hedenochtend al bijzonder vroeg in de keuken stond. Immers, willen de zalmmoten tijdig gereed zijn, dan dienen zij wel bijtijds uit de vriezer te worden gehaald. U ziet, er ligt dus een mooie dag in het verschiet vandaag!

Gisterenmiddag, zo tegen een uur of drie, kwam er uiteindelijk een einde aan de door de Olijke Twee georganiseerde pyjamaparty. Met kleine oogjes van het tekort aan slaap, raapten de kleine gasten hun kledij bij elkaar waarna een rondrit over het eiland volgde. Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur hadden namelijk besloten de vermoeide kleine mensjes thuis te gaan afleveren opdat zij zeker wisten dat allen Huize Hoofdredacteur daadwerkelijk hadden verlaten. Het was immers best een inspannende bezigheid geweest om het gezelschap te vermaken met het organiseren van discofeestjes en noem maar op. Het werd, met het toenemen van afgelegde kilometers, allengs rustiger achterin de auto. Naar alle waarschijnlijkheid hebben de logeetjes, thuis aangekomen, dan ook onmiddellijk hun bed opgezocht om wat te kunnen bijslapen.

Hoe anders zou dat zijn voor de Olijke Twee. Het was namelijk zo dat, na elke logee in de handen van hun moeder te hebben gedrukt, er in Huize Hoofdredacteur overleg diende plaats te vinden. "Wat zullen we doen met het eten?" zo vroeg Moeder de vrouw. De animo om te gaan koken was immers bij geen enkel lid van het gezin Hoofdredacteur erg groot. "Laten we ergens een klein hapje gaan eten," zo opperde Uw Hoofdredacteur die sowieso het gevoel had dat hij de afgelopen dagen slechts bezig was geweest met het verorberen van allerlei, aan de logees gepresenteerde, maaltijden. Zijn voorstel ontving bijval en dientengevolge werd vertrokken naar een mooi restaurantje met uitzicht op de zogenaamde megapier. Vanuit een met zeewater gevuld zwembad kon er een blik worden geworpen op een groot cruiseschip. De beide olijkerds, die even tevoren nog waren geinstrueerd over wenselijke gedragingen in het restaurant, scoorden onmiddellijk een handdoek bij de serveerster. Daarna doken zij, gekleed en wel, het zilte zeewater in.

Na de, overigens heerlijke, maaltijd werd het hoog tijd om de Olijke Twee te rusten te gaan leggen. Droge kleren hadden zij overigens niet bij zich, reden waarom beiden als twee verzopen katten naast Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur liepen. "Brrrr, wat is het koud!" zo berichtte zoonlief Levi. Gelukkig had dochterlief Julia onmiddellijk een oplossing voorhanden nu zij, bij de ingang van het Riffort, de spuitende fonteinen waarnam. Zonder zich een ogenblik te bedenken, schopten beiden hun schoenen aan de kant en lieten zich wederom door en doornat regenen door de waterstralen uit de fonteinen. U begrijpt, na enige tijd werd het tijd beiden in te laden in de auto om hen naar huis te gaan vervoeren. Een passende plaats werd gevonden in de kofferbak, hetgeen beiden overigens geen enkel probleem vonden. U ziet, de pyjamaparty werd derhalve prima afgesloten. Vandaag wacht de Kerst. Uw Hoofdredacteur wenst U en de Uwen dan ook heerlijke Kerstdagen toe. Zoals men hier zegt: "Bon Pasku!"

Wordt vervolgd.....    

Gedaan met de rust!

Op het zeer zonnige eiland Curacao is het vandaag dinsdag 24 december 2013 geworden. Nu morgen de eerste Kerstdag op het programma staat is het vandaag op straat bijzonder druk. Uw Hoofdredacteur kan dat weten omdat hij er hedenochtend al op uit moest om nog wat zaken te gaan regelen. Het is een drukte van belang op straat, waarbij er in de buurt van de verschillende supermarkten op dit zo fraaie eiland geen doorkomen aan is. U ziet, Curacao maakt zich op voor een aantal feestdagen! Feestdagen die eigenlijk in Huize Hoofdredacteur al van start zijn gegaan nu de Olijke Twee verschillende vriendjes en vriendinnetjes uitnodigden voor een zogenaamde pyjamaparty. En, zo kon het dan ook zijn dat er, vanaf gisterenmiddag een uur of twaalf, een drukte van belang ontstond in Huize Hoofdredacteur. In totaal verbleven er de afgelopen 24 uur namelijk vijf kinderen binnen het gezin Hoofdredacteur, hetgeen naast veel gezelligheid tot ook wel wat drukte opleverde. Althans voor Uw enigszins op leeftijd rakende Hoofdredacteur.

De entree van de gasten op gisterenmiddag werd opgeluisterd door een lunch. Immers, dochterlief Julia liet al snel weten het bijzonder op prijs te stellen wanneer er enigszins bijzondere gerechten zouden kunnen worden uitgeserveerd. "Laten we er maar iets zeer bijzonders van maken Mam. Broodjes uit de oven met daarop allerlei lekkere dingen, dat zou prima zijn!" U begrijpt, aan die wens werd snel gehoor gegeven waarop al snel de aanvallen op lekkers werden ingezet. Daarna werd het tijd om een film te gaan bekijken, om te gaan spelen ("de meiden pakken de jongens") en een beetje te snoepen. De middag vorderde derhalve snel. Aan het einde van de middag werd vervolgens, via de radio, bekendgemaakt dat er, op het terrein van Mambo Beach, sprake zou zijn van een immense Kerstmarkt waarbij de Kerstman in eigen persoon aanwezig zou zijn. Moeder de vrouw gooide dan ook het voorstel in de groep om met alle gasten een bezoek te gaan brengen aan de Kerstmarkt, hetgeen met instemming werd begroet.

Het gezelschap werd gesplitst in een meisjesauto en een jongensauto waarna de reis naar Mambo Beach werd afgelegd. Aldaar aangekomen wist het gezelschap kinderen niet hoe snel zij de Kerstman zouden moeten gaan opzoeken. Helaas, het motto van de Kerstmarkt luidde klaarblijkelijk: "Al wat je ziet, de Kerstman niet!" De Kerstmarkt bleek overigens te bestaan uit een vijftal kraampjes waarop vooral kleding te koop werd aangeboden.  U begrijpt, dat was niet echt een Kerstmarkt zoals de kinderen zich hadden voorgesteld. Het werd dan ook al snel tijd om door te lopen naar het strand van Cabana, alwaar enige tijd geleden een heuse speeltuin werd aangelegd. Na een uurtje te hebben doorgebracht op klimtoestellen en schommels, werd het tijd de inwendige mens te gaan versterken. Pannekoeken, die moesten er komen! En, zo kon het dan ook zijn dat Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur ieder een koekepan kregen toegewezen, waarna er fors kon worden gesmikkeld.

Na de maaltijd werd het tijd om een kinderdisco te gaan organiseren. Met Uw Hoofdredacteur achter de muzikale knoppen, werd er door de kinderen gedanst tot in de kleine uurtjes. Eerst tegen de klok van elven toonde het gezelschap zich vervolgens bereid hun kussens te gaan opzoeken. Uw Hoofdredacteur, inmiddels met de tong op de schoenen, viel niet al te veel later in slaap terwijl hij de pyjamagasten nog luidkeels hoorde oreren. De rust duurde tot een uur of half zeven vanochtend, toen de eerste gasten alweer lieten weten dat het tijd werd voor een uitgebreid ontbijt. "Ik bestel scrambled eggs", zo liet een der wijsneuzen weten. U ziet, Hotel Hoofdredacteur was al weer vroeg geopend. Inmiddels zit de ochtend er alweer op en heeft het gezelschap recentelijk besloten dat het goed zou zijn om af te gaan koelen in het zwembad. Nog een paar uurtjes, dan zit de pyjamaparty er weer op. Rust in Huize Hoofdredacteur, wat een heerlijk vooruitzicht!

Wordt vervolgd.....

Een effectieve strategie om te winkelen!

Het is regentijd op het zo fraaie eiland Curaçao. En, dat valt wel te merken ook! Er valt wat water naar beneden namelijk, al valt het meeste hemelwater gelukkig gedurende de nachtelijke uren. Echter, ook vanochtend, toen Uw Hoofdredacteur de opdracht had gekregen om de inkoop van de Kerstboodschappen te gaan regelen, gelukte het om drijfnat de auto te betreden. Uw Hoofdredacteur diende, samen met dochterlief Julia, een bezoek te gaan brengen aan de plaatselijke Albert Heijn. Wat een genot en wat een groot feest! Het leek wel alsof alle boodschappen om niet zouden zijn te verkrijgen. Een parkeerplaats kon eerst na lang wachten worden verkregen, om over de beschikbaarheid van een winkelwagentje maar te zwijgen. Uw Hoofdredacteur besloot over te gaan tot een aangepaste, naar wat later bleek een buitengewoon effectieve, strategie. Gewoon de blik op oneindig, dochterlief geparkeerd aan de zijkant van het winkelkarretje en racen maar. Terwijl dochterlief oplas was er op de opdrachtbrief van de hogere legerleiding stond genoteerd, wierp Uw Hoofdredacteur vele driepunters van grote afstand in het karretje. Dat er zo af en toe een toevallige passant van de benen werd gereden, mocht de pret geenszins drukken. Zo kon het dan ook zijn dat het Uw Hoofdredacteur gelukte, binnen een kwartiertje, de grutterszaak alweer te verlaten met diverse volgeladen tassen. Wat een ramp!

Nadat de boodschappen waren afgeleverd bij Kolonel Moeder de vrouw, werd het tijd voor de volgende opgave van deze drukke dag. Wat is namelijk het geval? Welnu, zoals U zich vast en zeker nog weet te herinneren, is voor de Olijke Twee de Kerstvakantie aangebroken. En, zoals het dan gaat in het leven wanneer over vrije tijd wordt beschikt, is de terugkerende vraag: "Wat gaan we nu toch doen vandaag Pap? We vervelen ons namelijk zo!" Ditmaal ging het echter geheel anders dan gebruikelijk. Immers, de Olijke Twee achtten de tijd meer dan rijp voor een zogenaamde pyjama party. Daartoe hadden beiden, de afgelopen week, al verschillende uitnodigingen opgesteld en verspreid. En, zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur hedenochtend, na dus allereerst het gevecht met het winkelend publiek te hebben gewonnen, een reisje over dit eiland maakte om diverse vrienden en vriendinnetjes op te gaan pikken. Het gezin Hoofdredacteur telt vandaag en vannacht dan ook ongeveer zeven personen. Nauwelijks was het gezelschap door Uw Hoofdredacteur uitgeladen op de plaats van bestemming of de eerste relevante vraag werd al gesteld: "Mam? Wanneer wordt de lunch voor mijn vriendinnetjes en mij geserveerd?" zo vroeg dochterlief Julia. U ziet, van verveling zal er vandaag waarschijnlijk geen enkele sprake zijn in Huize Hoofdredacteur.

Ook gisteren, op de zondag, was de verveling snel getackeld. Moeder de vrouw kwam namelijk op het lumineuze idee om Uw Hoofdredacteur, na diens slapeloze nacht, te verblijden met een bezoek aan de plaatselijke bioscoop. "Er draait een heel leuke film, hij heet Frozen. Dat is een prachtige film voor de kinderen volgens mij. Zullen we erheen gaan?" De Olijke Twee werden erbij geroepen om het voorstel aan hen voor te leggen. Zoonlief Levi had in eerste instantie nog enige bedenkingen: "Wat is het dan voor film en hoe heet de film?" Toen Moeder de vrouw berichtte dat de titel van de film "Frozen" was, weerklonk een luide kreet van blijdschap. "Julia? Julia, kom eens hier!" zo berichtte zoonlief in de richting van zijn zuster. "Moet je horen Juul! Weet je waar we heengaan? We gaan naar de bioscoop, naar de film van Frozen Cappuccino! Gaaf of niet?" Het werd een enorm succes, wat zich al enkele minuten na binnenkomst in de bioscoop liet blijken door een enorme zak popcorn die Uw Hoofdredacteur, middenin de zaal, van zijn dienblad liet glijden. Van de film zelf heeft uw Hoofdredacteur overigens niet veel kunnen zien. De uitgereikte 3D bril was immers bij uitstek geschikt om de gesloten ogen van Uw Hoofdredacteur prima te verbergen?

Wordt vervolgd.....

Ouderlijk gezag?

Het gebeurt niet vaak, maar soms dus wel. Soms zit je nu eenmaal in een dip. Dat kan immers soms gebeuren? En zo kan het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur, om drie uur in de nacht van zaterdag op zondag de 22e december 2013, in een fikse dip zit. Helaas. Wat is er dan aan de hand? zo zult U zich wellicht afvragen. Is Uw Hoofdredacteur uit huis gezet? Heeft hij verkeerde dingen uitgevreten? Nee hoor, niets van dat al! Uw Hoofdredacteur is simpelweg door zoonlief Levi uit zijn echtelijke sponde verdreven. Het is namelijk als volgt. De Olijke Twee genieten vakantie. En wat gebeurt er in de vakantie? Juist! De verveling slaat toe. Althans bij beide olijkerds. En, zo kon het dan ook zijn dat dochterlief Julia vanmiddag haar vriendin Sophie te spelen, en vervolgens te logeren vroeg. Nu is dat op zich geen enkel probleem, ware het niet dat door de logeerpartij de jongste olijkerd, Levi geheten, een alternatieve slaapplaats diende te gaan zoeken. Immers, normaliter slaapt hij bij zijn zusje op de kamer omdat er dan minder spoken zijn!

Een plekje had het mannetje snel gevonden: "Ik slaap gewoon lekker bij Mama en  bij jou Pap. Van mij zul je geen last hebben, het bed is immers groot genoeg?" Nu zag Uw Hoofdredacteur de bui al hangen, het ventje zit en ligt immers geen minuut stil. Maar goed, het is vakantie en je gunt je bloedjes van kinderen toch wel enig vertier? Toestemming werd dus al snel gegeven en, het moet gezegd, het werd een heel gezellige middag en avond. Tot op het moment van slapen gaan. Het kleine ventje had het bed van Uw Hoofdredacteur al behoorlijk voorverwarmd toen Uw Hoofdredacteur poogde de bedstee te beklimmen. Helaas. Het plaatsje waarop Uw Hoofdredacteur normaliter zijn hoofd te rusten kon leggen, bleek bezet. Na enig geduw gelukte het Uw Hoofdredacteur om een paar vierkante centimeter te claimen. Het bezit bleek overigens van zeer korte duur! Van alle kanten werd er geduwd en gepoogd om Uw Hoofdredacteur zover te krijgen dat hij zijn kostbare bezit zou opgeven. Welnu, het is nu drie uur in de ochtend hetgeen zoveel wil zeggen als is de onverlaat in zijn poging geslaagd. Uw Hoofdredacteur heeft de logeerkamer betrokken, maar is inmiddels het stadium van vermoeidheid wel voorbij! Tijd om U dus maar even te voorzien van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur."

Het was sowieso de dag van de jongste olijkerd. Al vroeg in de ochtend zocht hij Uw Hoofdredacteur op met het volgende vraagstuk: "Hoi Pap. Mag ik even wat vragen? Tot welke leeftijd moeten kinderen eigenlijk doen wat hun ouders zeggen?" Uw Hoofdredacteur berichtte het ventje dat hij, tot op 18 jarige leeftijd, naar zijn ouders zou moeten luisteren. "Eens even kijken. Ik ben nu zes. Dan moet ik dus nog twaalf jaar doen wat jullie zeggen? Dat is wel heel lang! Kunnen we het afmaken op dertien jaar Pap? Daar zou ik wel mee kunnen leven," zo wist het ventje. Terwijl Uw Hoofdredacteur, stikkend van het lachen, het ventje vertelde dat hij het aanbod serieus in overweging zou nemen, was inmiddels de plaats van bestemming, de wekelijkse knutselles, bereikt. Snel werd het mannetje uit de auto gezet om meerdere, en lastige, vragen te omzeilen. Na een uur of twee stond het ventje weer gereed. Met zijn knutselprodukt aan zijn lijf. "Kijk eens Pap! Ik heb een Kerst T-shirt gemaakt. Ik heb zelf beslist hoe het zou moeten worden. Ik denk dan ook dat ik nu al wel kan beslissen wat goed voor me is. We hoeven dus niet te wachten tot ik dertien ben. Voortaan zoek ik het zelf wel uit! Maar, als we zo thuis zijn Pap, wil je dan even wat te drinken voor me in doen. De ranja staat altijd zo hoog in de koelkast. Dan kan ik er zelf niet bij. Is dat goed Pap?"

 

Wordt vervolgd.....

Leven zonder identifier? Onmogelijk!

Het is inmiddels vrijdag 20 december 2013 geworden op het zo fraaie eiland Curaçao. Nadat U, op de dag van gisteren, een recente editie van "Een Zonnig Avontuur" moest missen, is het Uw Hoofdredacteur vandaag eindelijk weer gelukt om een editie af te leveren. Wat was namelijk het geval? Welnu, de computer van Uw Hoofdredacteur had besloten zich te gaan vestigen op de eeuwige jachtvelden. Met andere woorden: het ding gaf de geest. Nu had Uw Hoofdredacteur al enige tijd geleden kunnen vaststellen dat de laptop zich in een terminale fase bevond. Dientengevolge had hij, al weken geleden, een nieuwe computer aangeschaft. Slechts enige programma's dienden op het nieuwe apparaat te worden geïnstalleerd alvorens het naar behoren zou gaan werken. Nou, dat heeft uw Hoofdredacteur geweten! Om zijn mail te kunnen installeren diende een wachtwoord te worden ingevuld. Een wachtwoord dat hem, zo ongeveer in het jaar 2000, zou zijn verstrekt. U begrijpt het al: vergeten! Een nieuw wachtwoord kon wel worden aangevraagd, zo berichtte de provider. Het enige dat men daarvoor nodig had, was een relatienummer van Uw Hoofdredacteur. En dat relatienummer vervolgens, viel af te lezen van de maandelijkse rekeningafschriften. Daarvoor diende Uw Hoofdredacteur dan ook in te loggen op de internetpagina van zijn bank. Dat werkt dan middels een zogenaamde identifier. Althans, zo was het altijd!

Uw Hoofdredacteur bevestigde zijn identifier aan zijn nieuwe computer en probeerde toegang te krijgen tot de betreffende programma's. Helaas, helaas. Al snel kon worden geconstateerd dat het niet mogelijk zou zijn de rekeningafschriften te benaderen. De identifier bleek geheel van slag door de verhuizing naar een nieuwe computer en besloot aan een overgang niet verder mee te werken. Met andere woorden: het ding ging stuk. Nu is het leven, in de tegenwoordige tijd, uitermate lastig zonder identifier, althans wanneer U bezoeken van deurwaarders wilt voorkomen. Immers, er dienen, ook op Curaçao, regelmatig rekeningen te worden betaald. Snel besloot Uw Hoofdredacteur dan ook om zijn bank te benaderen met de vraag hoe dit probleem zou kunnen worden opgelost. "U ontvangt binnen 2 werkdagen bericht", zo berichtte DE bank! Kijk, daar heb je nu nog eens wat aan. Uw Hoofdredacteur besloot vervolgens over te gaan tot een andere strategie: hij plaatste een oproep op Facebook en op het Curaçaose Marketplace. En zie, binnen korte tijd werden hem al drie identifiers te leen aangeboden. Nu maar eens kijken of Uw Hoofdredacteur de boel kan laten werken.

Moeder de vrouw kent vandaag haar laatste schooldag voordat haar vakantie daadwerkelijk een aanvang kan gaan nemen. Dat wordt overigens ook hoog tijd nu zij, welhaast elke avond, tegen een uur of acht haar luiken voelt dichtvallen. De Olijke Twee daarentegen genieten al vanaf gisteren van hun welverdiende vakantie. "Pap? Hebben we nu eindelijk vakantie? Wat gaan we dan nu doen Pap? We hoeven toch niet de hele dag thuis te blijven? Vakantie is er toch om elke dag leuke dingen te gaan doen Pap? En dat is, als onze wettelijke vertegenwoordiger, toch ook jouw taak? Je kunt je toch niet aan die verantwoordelijkheden onttrekken Pap? Nou zeg nu eens, wat gaan we dan vandaag doen? We vervelen ons anders zo!" U begrijpt, Uw Hoofdredacteur is ontzettend blij dat hij het tweetal gedurende enige weken mag vermaken. In hem huist immers al jarenlang een groot entertainer?

In een eerdere editie van "Een Zonnig Avontuur" hebt U al kunnen lezen dat de rechtszaak tegen de vermeende moordenaars van wijlen de heer Wiels, politicus van de Pueblo Soberano, een aanvang heeft genomen. Zo langzamerhand werd duidelijk wat er zich, op de 5e mei van dit jaar, moet hebben afgespeeld. Het lijkt zo te zijn dat voor de moord op de heer Wiels een bedrag van een half miljoen gulden werd betaald. Een viertal betrokkenen stond voor de rechter om er vervolgens te horen dat de inhoudelijke behandeling van de zaak eerst in de maand mei van het jaar 2014 zal kunnen plaatsvinden. Dit omdat er nog nader onderzoek dient te worden gedaan naar diegenen die daadwerkelijk de opdracht tot de liquidatie hebben gegeven. De vier verdachten, zo concludeerde de rechter, dienen dan ook de komende tijd in hechtenis te blijven. U ziet, de zaak duurt voorlopig dus voort!

Wordt vervolgd.....    

10 stukken stokbrood, 20 knakworstjes, 15 slagroomsoezen en 40 gevulde eieren!

Op het zo fraaie eiland Curaçao is vandaag een bijzonder spannende dag aangebroken. Immers vandaag, op 18 december 2013, gaat het proces van start tegen de verdachten van de moord op wijlen de heer Wiels, aanvoerder van de politieke partij Pueblo Soberano. Kort nadat de heer Wiels aankondigde de corruptiepraktijken van politici en zakenlieden aan de kaak te gaan stellen, werd hij op het strand van Marie Pompoen geliquideerd. Het Openbaar Ministerie kwam uiteindelijk een zestal verdachten op het spoor. Daarvan zijn er thans nog vier over nu een der verdachten zelf ook werd geliquideerd en een andere verdachte zelfmoord pleegde in een politiecel. Onder zeer zware bewaking werden de verdachten, geketend en wel, door met bivakmutsen vermomde politiemensen de rechtszaal binnengeleid vanochtend. De publieke belangstelling is zeer groot, hetgeen U zich wellicht kunt voorstellen. Uw Hoofdredacteur is ten zeerste benieuwd of er vandaag meer duidelijkheid zal worden verschaft over hetgeen zich daadwerkelijk heeft voorgedaan in de aanloop naar de 5e mei van dit jaar, toen wijlen de heer Wiels het leven liet. Vanzelfsprekend wordt U daarover, in een volgende editie van "Een Zonnig Avontuur" nader geïnformeerd.  

Vandaag is het voor de Olijke Twee de laatste schooldag van dit jaar. Vanmiddag, tegen de klok van half een, begint voor hen een welverdiende vakantie. Zij vallen direct met hun neus in de boter nu beiden vanmiddag zijn genood op een verjaarspartijtje op het strand van Pirate Bay (het voormalige Hooks Hut)! U begrijpt, beiden stonden vanochtend dan ook zeer blij gemutst op. Immers, het was hen, na het Kerstdiner van gisterenavond, toegestaan een uurtje later dan gebruikelijk, op school te verschijnen. Met in hun hand allerlei lekkere dingen ("we gaan op school ontbijten Pap") en speelgoed vertrokken de olijkerds naar hun klasjes. De eerstvolgende schooldag is vervolgens pas op 6 januari van het nieuwe jaar aanstaande. Wat een lekker vooruitzicht! Dat vooruitzicht geldt trouwens nog niet voor Moeder de vrouw nu haar klas nog twee dagen langer lessen mag genieten. Moeder de vrouw moet dan ook nog even doorzetten , hetgeen haar overigens zwaar valt. Gelukkig dat gisterenavond dan ook even de zinnen konden worden verzet op het Kerstfeest van de Schroederschool.

Tegen de klok van 6 uur werd gisteren het gezin Hoofdredacteur verwacht op het schoolplein van de Schroederschool, de school waar de beide olijkerds dagelijks worden afgezet om er lessen te volgen. Al uren van te voren waren de Olijke Twee drukker dan ooit; zenuwachtig van het vooruitzicht te mogen genieten van een heus Kerstdiner. "Mogen we nu eindelijk onze mooie kleren aan Mama?" zo weerklonk om de haverklap. Uiteindelijk werd het tijd om onder de douche te springen en de stemmige kerstkledij uit de kast te halen. "Ik mag gelukkig mijn trouwpak aan", zo wist  de jongste olijkerd, Levi geheten, te vertellen. Dochterlief Julia daarentegen had zich een heuse galajurk aangeschaft, met voor aan haar voeten een paar pracht gouden muiltjes. U begrijpt, het tweetal zag er uit om door een ringetje te halen! Uiteindelijk werd, door schoolleider Roel, het teken gegeven dat het diner van start zou kunnen gaan. Dit overigens eerst nadat het schoolkoor, waarvan de Olijke Twee deel uitmaken, stemmige kerstliederen ten gehore had gebracht.

De etenswaar, bereid door de verschillende leerlingen en hun ouders, zag er bijzonder smakelijk uit. Van knakworsten tot gevulde eieren; van slagroomsoes tot Kerstmannentaart: werkelijk alles was voorhanden. Uw Hoofdredacteur werd geacht plaats te nemen aan de tafel van zoonlief Levi terwijl Moeder de vrouw zich met dochterlief Julia aan een andere tafel neerzette. "Ik zal steeds eten voor je halen Pap! Dan neem ik wat ik zelf lekker vind en doe dat dan tweemaal: dan heb jij steeds hetzelfde als ik!" zo berichtte zoonlief. En inderdaad, Uw Hoofdredacteur kreeg exact hetzelfde voorgeschoteld als dat wat de olijkerd zelf at. Dit betekende dat, gaandeweg de avond, 10 stukken stokbrood, 20 knakworstjes, 15 slagroomsoezen en 40 gevulde eieren aan Uw Hoofdredacteur werden gepresenteerd. Dat zijn namelijk de lekkernijen die door zoonlief hooglijk werden gewaardeerd, al deed het hem minder deugd dat de eerste hap in een slagroomsoes maakte dat de, daarin aanwezige, slagroom op zijn stropdas landde.

Het werd dus uiteindelijk een avond om niet snel te vergeten, al was het maar vanwege de buikpijn waarmee Uw Hoofdredacteur het resterend gedeelte van de avond mocht rondlopen. "Wat was het gezellig of niet Pap?" zo vroegen de beide olijkerds herhaaldelijk aan Uw Hoofdredacteur. En inderdaad, gezellig was het zeker! Een prima schooljaar op een fantastische school kon daardoor op een uitmuntende wijze worden afgesloten. Nu eerst maar eens genieten van de vakantie. Volgend jaar zien we dan wel weer verder!

Wordt vervolgd.....

Komt U maar even een viool passen!

Op het vandaag weer uitermate zonnige eiland Curaçao is het dinsdag 17 december 2013 geworden. Het is, voor het gezin Hoofdredacteur, een bijzonder drukke dag vandaag. Immers, vanavond wacht hen een heus Kerstdiner op de school van de Olijke Twee. De uiterst stemmige kerstkleding ligt er al klaar voor en de overheerlijke ingrediënten voor de dis zijn aangeschaft. "Het is alleen heel erg jammer dat we vandaag eerst nog gewoon naar school moeten", zo berichtte dochterlief Julia. U ziet, zo langzamerhand neemt de bedrijvigheid op dit eiland af. De bouwvakkers hebben inmiddels namelijk al vakantie gekregen en de doe-het-zelf zaken bedrijven uitermate goede business. U moet immers weten dat het, op dit zo fraaie eiland, voor velen een goed gebruik is geworden om, aan het einde van het jaar, de woning van binnen geheel te verven. De feestdagen zijn dus in aantocht, hetgeen zo langzamerhand dan ook steeds meer valt te merken.

Zoals gezegd, vanavond is er het kerstdiner. Tegelijkertijd is er sprake van een heuse Kerstmarkt. Nu moet U weten dat zoonlief Levi, de jongste olijkerd, met rasse schreden door zijn blokfluitlessen loopt waardoor het moment dat hij mag kiezen voor een ander muziekinstrument steeds dichterbij komt. Het mannetje is er zelf al lang uit: hij wil graag op vioolles. Dat verbaast Uw Hoofdredacteur trouwens niets. Immers, de vader van Uw Hoofdredacteur was, in zijn werkzame leven, hovenier van professie. Dagelijks zat hij dan ook in de violen. Iets daarvan heeft zoonlief Levi dus klaarblijkelijk in zijn genen meegekregen. Welnu, vanavond staat er op de Kerstmarkt een stand waar het mogelijk zal zijn dat het mannetje een viool krijgt aangemeten. "Uw zoon kan een viool komen passen", zo deelde namelijk de muziekdocent mee. Uw Hoofdredacteur is overigens erg benieuwd hoe dat passen er dan aan toe zal gaan, maar dat zal vanavond vanzelf duidelijk worden. U wordt er, vast en zeker, over geïnformeerd in een volgende editie van "Een Zonnig Avontuur."  

Nu het einde van het jaar nadert, wordt langzamerhand alle leden van het gezin Hoofdredacteur duidelijk hoe druk het de afgelopen maanden is geweest. School, werk en privézaken maakten dat er van alles geregeld diende te worden om het huishouden en de werkzaamheden draaiende te houden. Beetje bij beetje werd dan ook duidelijk dat de vermoeidheid aan het toeslaan is en dat het hoog tijd wordt om de zinnen eens even te gaan verzetten. Welnu, die mogelijkheid is gevonden. Wat is namelijk het geval? Het gezin Hoofdredacteur heeft besloten dat het goed zou zijn om er "even een weekje tussenuit" te gaan. En zo kan het dan ook zijn dat het gezin Hoofdredacteur, onmiddellijk na de beide Kerstdagen, in het vliegtuig stapt om te gaan vertrekken naar Medellin in Colombia. Een bestemming welke, tot voor een jaar of tien geleden, vroeg om een kogelvrij vest. Hoezeer is dat echter veranderd nu Medellin zich heeft ontwikkeld tot een prachtige toeristische trekpleister met mooie bezienswaardigheden. De vlucht is dus geboekt en een hotel is gereserveerd. Eerst na de jaarwisseling zal het gezin Hoofdredacteur terug gaan keren op dit zo mooie eiland. Een uitje om beslist naar uit te kijken, zo is althans de gedeelde mening binnen het gezin Hoofdredacteur!

Wordt vervolgd.....   

Gevlucht voor de vliegen.....

Vandaag is het, op het nog altijd tamelijk regenachtige eiland Curaçao, maandag 16 december 2013 geworden. Het is bijna Kerst. Nog slechts een drietal schooldagen resteren voor de Olijke Twee alvorens zij kunnen gaan genieten van een tweeweekse vakantie. Ook Moeder de vrouw is bezig met de laatste schoolweek van dit jaar waarna zij eindelijk een paar weken kan gaan uitrusten. Het is namelijk druk geweest voor het gezin Hoofdredacteur de laatste maanden. Gelukkig breken er, op de verschillende scholen, een aantal leuke dagen aan. Immers, morgenavond wordt het voltallige gezin Hoofdredacteur verwacht bij de Kerstviering van de Schroederschool. Een speciale uitgave van de Schroederkrant maakte al melding van het programma voor deze avond. Het is de bedoeling dat elke leerling een gerecht mee zal brengen opdat de tafel meer dan goed gevuld zal zijn. Daarnaast is er, tegelijkertijd, een Kerstmarkt waarover heen en weer kan worden gelopen en waar verschillende kraampjes te bewonderen zullen zijn.

Nu is het de bedoeling, althans zo berichtte de krant, dat er passende kerstkledij zal worden gedragen. Dochterlief Julia schafte zich daarom een fraaie kerstjurk aan met bijpassende (gouden) schoenen op hakken. Niets mis mee dus. Zoonlief Levi daarentegen heeft zich voorgenomen om zijn zogenaamde goochelpak te gaan aantrekken. Slechts een nieuw overhemdje en een bijpassende stropdas dienden te worden aangekocht, zo wist het mannetje te vertellen. Nu is er gelukkig op dit fraaie eiland een winkel waar zeer bijzondere kleding te koop wordt aangeboden. Snel werd dan ook de autorit naar de betreffende winkel afgelegd waarna zoonlief zich kon vergapen aan de meest extravagante kleding. Het mannetje was er snel uit: "Ik neem een rood overhemd. Dat vind ik wel passen. Ik neem er dan een bijpassende das bij mee in het rood en zwart. Moet je eens kijken wat mooi Pap!" U begrijpt, het olijke tweetal is er al helemaal klaar voor. Nu Uw Hoofdredacteur nog!

Gisteren, op de zondag, regende het een groot gedeelte van de dag op Curaçao. Echter, toen het middag werd, liet zich gelukkig het zonnetje weer zien en steeg de temperatuur snel. "Wat gaan we doen vandaag Mam? We blijven toch zeker niet de gehele dag thuis? Daar is namelijk niets aan!" zo berichtte dochterlief Julia. Het werd dus tijd om maar weer eens een aangename bezigheid te gaan verzinnen. Nu had Uw Hoofdredacteur in het lokale dagblad gelezen dat er sprake was van een zogenaamde koopzondag in winkelcentrum Zuikertuintje. Daarbij was er muzikale omlijsting in de zin van kerstliederen op de piano. Welnu, dat leek het gezin Hoofdredacteur wel wat. Helaas, het viel ditmaal bitter tegen. Het winkelcentrum werd, bij aankomst van het gezin Hoofdredacteur, zo ongeveer slechts bevolkt door datzelfde gezin. Niet echt gezellig derhalve. Snel werd vervolgens dan ook maar besloten om door te rijden naar het immer gezellige strand van Kokomo Beach. Onder het genot van een drankje werd een grote schaal met lekkere hapjes zo ongeveer binnen twee minuten verslonden. Dat was overigens een absolute must nu de schaal onmiddellijk werd belaagd door vele honderden vliegen. U begrijpt, het was gisteren klaarblijkelijk niet echt een dag om op stap te gaan. Gelukkig zal de maaltijd morgenavond waarschijnlijk een stuk rustiger kunnen worden genoten.

Wordt vervolgd.....