Vandaag, maandag 30
december 2013, liggen de bergen rond Medellin in de wolken en is het, qua
temperatuur, behoorlijk fris in dit gedeelte van Colombia. Het gezin
Hoofdredacteur is er, na een redelijk slapeloze nacht, alweer helemaal klaar
voor. Een slapeloze nacht, omdat zoonlief Levi, de jongste olijkerd, besloot
dat praten toch gewoon door kan gaan zelfs al slaap je vast. Hele verhalen
passeerden vannacht dan ook de revue, al weet het ventje daar thans zelf niets
meer van. Vandaag is het maandag hetgeen zoveel betekent als wordt een poging
ondernomen om, met behulp van de metro, Parque Norte, te bereiken. Immers, in
dat park schijnt een soort van pretpark verstopt te zijn, altijd een mooie
bestemming om de beide olijkerds een beetje in het gareel te kunnen houden.
Gisteren, op de
zondag, besloot de familie Hoofdredacteur om in alle vroegte op pad te gaan om
te trachten de dierentuin van Medellin met een bezoek te gaan vereren. Het was
slechts een halte met de metro, zo had Uw Hoofdredacteur uitgezocht. Welnu, dat
bleek te kloppen. Wat niet bleek te kloppen was de route die Uw Hoofdredacteur
vervolgens had uitgestippeld en welke per voet zou moeten worden afgelegd.
Wandelend over een verlaten en zeer uitgestrekt industrieterrein, waarop
verschillende kampementjes waren ingericht door lieden die omstreeks 100 jaar
geleden voor het laatst een straal water hadden gezien, voelde Moeder de vrouw
zich wat ongemakkelijk. "Denk je dat het hier wel veilig is? Ik vind het
maar een vreemd buurtje. Weet je zeker dat we goed lopen?" U begrijpt, Uw
Hoofdredacteur wist het ook niet en besloot maar eens om de weg te gaan vragen
aan een bij een slagboom opgestelde bewaker. "Gaat U hier maar rechts om
de hoek en dan loopt U zo bij de dierentuin binnen", zo vertelde de
vriendelijke Colombiaan.
En inderdaad, na
nog slechts een kleine kilometer te hebben afgelegd belandde het gezin
Hoofdredacteur voor een tweetal kleine loketjes. In zijn allerbeste Spaans
begon uw Hoofdredacteur een verhandeling af te steken tegen een der loketjes.
Na een minuut of tien was er echter nog geen enkele sprake van respons.
Gelukkig stak er plots een handje uit het andere loket, waarop bleek dat Uw
Hoofdredacteur al minutenlang tegen een niet bemand loket had staan praten. U
begrijpt, de stemming zat er alweer goed in! De uren nadien werden doorgebracht
met het bekijken van allerlei vreemde beesten, van slapende beren tot slapende
leeuwen, ze waren er allemaal. De Olijke Twee toonden zich met het bezoek aan
de dierentuin dan ook zeer in hun sas.
Na afloop van het
bezoek werd besloten dat een bezoek aan een heus kasteel, slechts een paar metrohaltes
verder gelegen, een goede optie zou zijn. Echter eerst diende de afstand naar
diezelfde metro weer te voet te worden afgelegd, hetgeen slechts gelukte door
de beide olijkerds zo ongeveer vooruit te sleuren. Toen de reis naar de halte
waar het kasteel in de buurt zou moeten liggen, was afgelegd besloot Uw
Hoofdredacteur dat het wellicht toch handig zou zijn om eerst even de weg te
vragen. Onmiddellijk werd het gezin Hoofdredacteur vervolgens in een
gereedstaande bus gesleurd om vervolgens, met een gemiddelde snelheid van 151
kilometer per uur naar het kasteel te worden gebracht. Het moet gezegd, het
kasteel waarin een museum bleek te zijn gehuisvest, mocht er beslist zijn. Met
name de verzameling poppenhuizen mocht zich verheugen in de grote aandacht van
dochterlief Julia, de oudste olijkerd.
Per taxi werd aansluitend
de terugreis naar het hotel afgelegd om er een, overigens korte, duik in het op
het dak gelegen zwembad te kunnen nemen. Vervolgens werd bij de receptie geïnformeerd
naar een goed restaurant. "Helaas, die zijn allemaal dicht omdat het
zondag is", zo berichtte de dame achter de balie. "Ik kan U slechts
verwijzen naar een winkelcentrum waar nog wel iets open zal zijn. Ik bel even een
taxi voor U!" Na een minuut of tien verscheen er inderdaad een
taxichauffeur die berichtte dat hij wel degelijk mogelijkheden zag om het gezin
Hoofdredacteur van eten te voorzien. En, tot grote verbazing van Uw Hoofdredacteur,
na slechts een kleine kilometer te hebben afgelegd, belandde het gezin
Hoofdredacteur midden in een vrolijk feestgedruis. Vele, vele restaurantjes
bleken wel degelijk geopend te zijn en muzikale klanken waren er te over. Zelfs
werd er, toen na de maaltijd nog even wat werd gedronken op een terrasje, nog
een muzikaal blijk van waardering afgegeven door een viertal Colombiaanse
muzikanten. U ziet, ook op zondagen is het in Medellin prima vertoeven. Als je
de weg tenminste weet!
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten