Zuinigheid met vlijt.......

Op het vandaag weer heerlijk warme eiland Curaçao is het maandag 31 oktober 2011 geworden. Bij tijd en wijle vielen er overigens behoorlijke buien vandaag. Het is de laatste dag van de maand oktober en dan breekt de novembermaand al weer aan op dit zo fraaie eiland. De tijd vliegt dus. Vooraleer U het weet is het alweer Kerst en Oud & Nieuw. Op zich prachtige feestdagen om je in de Cariben te bevinden. Want, zeg nu zelf, met de kerstdagen aan het strand zitten is iets wat in Nederland niet zo snel denkbaar is. Althans, niet in een zwembroek en daarbij het risico te lopen een longontsteking op te doen door de kou.  Maar, voordat het zover is, staan er nog een paar andere opmerkelijke gebeurtenissen voor de deur, te beginnen met de dag van morgen. Morgen arriveert namelijk op dit eiland Hare Koninklijke Hoogheid Beatrix en zij zal worden vergezeld door haar zoon, Prins Willem Alexander, en diens eega, Prinses Maxima. En het was daarom dat er vandaag al verschillende Nederlandse vlaggen te bespeuren vielen, veelal opgehangen aan bomen en een enkele lantaarnpaal. U ziet, er gebeurt hier van alles. Het is dan ook goed U weer even bij te praten in deze nieuwe editie van “een zonnig avontuur.”

Het weekeinde zit er dus weer op. Het was weer maandag vandaag en dat betekende dat er weer, zoals te doen gebruikelijk, gewerkt diende te worden. Het gehele team was vandaag weer compleet. Slechts Long Tall Herrie ontbrak nog, hij vloog vandaag eerst terug vanuit Nederland naar Curaçao. Ook de Twent (van Moi) was, na een afwezigheid van meer dan een week vanwege een uitermate pijnlijke arm, vandaag weer aanwezig. Hij heeft het overigens nog niet erg goed, zijn arm speelt nog behoorlijk op. “Ik möt moar ’s effen kieken hoe ut geet. Den arm döt mien nog völle pien jong! Moar good, in huus zitt’n is ok neet wat”, zo berichtte de Twent (van Moi). Allen hadden een prima weekeinde gehad, zo lieten zij Uw Hoofdredacteur weten.

Slechts onze stageboy, de heer Daniël K., was het wat minder vergaan, zo liet hij althans weten. Weliswaar was het weekeinde goed voor hem begonnen toen hij in een lokale taxi had plaatsgenomen. De plaatselijke taxichauffeur bleek namelijk een zeer begenadigde fotograaf te zijn. Bij elke, in zijn ogen, aantrekkelijke dame die werd gepasseerd, pakte hij zijn fototoestel welke was voorzien van een enorme telelens. Onder luid jurycommentaar, waarbij de schoonheid der passanten werd uitgedrukt in punten, schoot hij tegelijkertijd vele plaatjes. Daniël K. kon zijn gedrag wel op waarde schatten en vermaakte zich kostelijk.

Tenminste, tot er enige tijd later een betaalautomaat diende te worden opgezocht. Er diende namelijk geld te worden gepind omdat Daniël K. redelijk platzak was. Keurig stopte hij zijn pinpas in de daarvoor bestemde gleuf waarna het (lange) wachten begon. Wat was het geval? Welnu, het pasje was, en bleef, keurig ingeslikt in de automaat zitten. Na verloop van tijd begon Daniël K. zich toch enigszins ongemakkelijk te voelen. Een man die een tijdje achter hem had staan wachten op zijn beurt, probeerde het vervolgens ook maar eens. Deze man stopte zijn pasje in de automaat, waarna er keurig een stapeltje bankbiljetten verscheen en het pasje werd geretourneerd. Daniël K., die vermoedde dat er een ouderlijk complot op touw was gezet teneinde zijn uitgaven binnen de perken te houden, vervoegde zich, in een later stadium, bij de betreffende bank. Keurig werd hem te verstaan gegeven dat komende dinsdag (morgen dus) de automaat wordt leeggehaald. Mocht het zo zijn dat zijn bankpasje daarin wordt aangetroffen, dan krijgt hij hem keurig overhandigd. De laatste dagen heeft Daniël K. dan ook spaarzaam geleefd. Of hem dat goed bevallen is, is overigens een geheel andere kwestie.

Wordt vervolgd…..

  

De boom in.....

Het is zondagavond 30 oktober 2011 op het vandaag snikhete eiland Curaçao. Het is bijna half zeven in de avond en Uw Hoofdredacteur heeft geen droge draad meer aan zijn lijf. De beste plaats om te zitten is dan ook buiten, binnen is het alsof er sprake is van één grote sauna. Het is dus zondagavond, wat betekent dat het weekeinde haar einde weer nadert. Twee vrije dagen die werkelijk voorbij gevlogen zijn. Maar, hoewel de tijd op dit eiland vliegt, het was wel weer een heerlijk weekeinde waarin weer het een en ander gebeurde. Zoals gewoonlijk kunt U er alles over lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Het was een in alle opzichten rustig weekeinde in Huize Hoofdredacteur. Een weekeinde dat op zaterdag, zoals wekelijks het geval is, begon met de zwemles van de jongste olijkerd. En, geïnteresseerde lezers zullen zich dat inmiddels zeker herinneren, dat is de dag dat Uw Hoofdredacteur meestal wat langer dan gebruikelijk in zijn mandje kan blijven liggen. Zo ook dus deze zaterdag, die voor Uw Hoofdredacteur eerst een aanvang nam met een eerste kopje koffie zo tegen half tien in de ochtend.

Moeder de vrouw ging met de zwemkampioen in spé op pad en Uw Hoofdredacteur bleef achter met dochterlief, de oudste olijkerd. Het meiske verhaalde Uw Hoofdredacteur op de meest fraaie verhalen, die in de kern welhaast allemaal draaien over de toekomst die zij voor zichzelf aan het uitstippelen is. Actrice, zangeres, het maakt niet uit, als de loopbaan maar leidt tot onmetelijke roem. Edoch, vooraleer de toekomst definitief kon worden bepaald, maakte dochterlief Uw Hoofdredacteur deelgenoot van haar grootste wens. “Pap, weet je wat mijn allergrootste wens is? Ik zou namelijk dolgraag even een paar rondjes op mijn fiets op straat willen rijden. Ik kan nu immers fietsen zonder zijwieltjes. Dat is dus echt mijn grootste wens. Zou je dan ook even met me de straat op willen gaan Pap?” En, aldus geschiedde. Vele rondjes werden gefietst en vol trots liet het meiske zien hoe goed haar dat af ging. Kort daarna keerde Moeder de vrouw met de kleine zwemmer in Huize Hoofdredacteur terug. Dochterlief greep onmiddellijk haar kans: “Weet je wat mijn grootste wens is Mam? Ik zou namelijk dolgraag even een paar rondjes op mijn fiets op straat willen rijden. Ik kan nu immers fietsen zonder zijwieltjes. Dat is dus echt mijn grootste wens. Zou je dan ook even met me de straat op willen gaan Mam?” Moeder de vrouw, die zich eigenlijk had voorgenomen om even een uurtje te gaan sporten, bedacht zich geen moment. “Ik trek even mijn sportkleding aan opdat ik hard met je kan meelopen wanneer jij fietst. Wacht maar even.” En zo geschiedde. Zo ongeveer anderhalf uur later keerden beiden terug. Uitgeput en ten zeerste bezweet. Dochterlief liet fijntjes weten “dat het voor vandaag wel even genoeg was.” Waarvan akte! Des avonds werd koers gezet naar het Riffort om aldaar een heerlijke maaltijd te gaan nuttigen bij de Mexicaan. Zoals altijd, het smaakte weer overheerlijk en de Olijke Twee vermaakten zich opperbest met de muziek die ten gehore werd gebracht. Al met al, een heerlijke zaterdag.

De dag van vandaag, zondag dus, begon voor Uw Hoofdredacteur zoals altijd in alle vroegte. Om zes uur in de ochtend meldde zich de eerste olijkerd, op de voet gevolgd door nummer twee. Na het gebruikelijke ritueel van boterhammen smeren en de beiden te hebben voorzien van drinken, viel Uw Hoofdredacteur even in een zwart gat. Wat was namelijk het geval? Welnu, normaliter kon Uw Hoofdredacteur vanaf half zeven op de vroege zondagochtend, via het World Wide Web, live de voetbalwedstrijden uit de Nederlandse competitie volgen. Echter, het bleek Uw Hoofdredacteur alras dat Nederland in de afgelopen nacht was overgegaan tot het invoeren van de zogenaamde wintertijd. De voetbalwedstrijden konden dan ook pas eerst vanaf half acht worden aanschouwd. Maar goed, een kniesoor die erop let. Want het vervolg mocht er zeker zijn, met veel mooie doelpunten. Inmiddels had zich ook Moeder de vrouw gemeld.

Zij diende namelijk met dochterlief te gaan afreizen naar het plaatselijke fietsverkeerspark om daar de verjaardag van een klasgenootje van dochterlief te gaan vieren. De fiets mocht mee, dat dan weer wel. Zoonlief bleef achter bij Uw Hoofdredacteur, zo liet hij weten. “Pap, ik wil namelijk graag even een shirt van je aan en een bijpassende stropdas dragen. Dan voel ik me echt een kleine Papa, weet je. Mag dat dan Pap?” Uw Hoofdredacteur vond het prima, waarna het ventje passend gekleed weer tevoorschijn kwam. Na enige tijd deelde hij mede dat het “nu tijd werd om bomen te gaan beklimmen.” Nu heeft Huize Hoofdredacteur de beschikking over een tweetal grote bomen, waar het mannetje in no time bleek in te zijn geklommen. Hij durfde er niet meer uit, zo liet hij even later weten. Vanzelfsprekend gaf dat Uw Hoofdredacteur de gelegenheid om in alle rust de wedstrijden te bekijken, haha….

Wordt vervolgd…..

All you need is love.....

Donderdag 27 oktober 2011 op het heerlijk zonnige eiland Curaçao. De bewolking is geheel en al weggetrokken en de lucht is strak blauw. Daarnaast is de temperatuur heerlijk en zeer aangenaam. Een mooi contrast met de voorbijgegane dagen, Uw Hoofdredacteur schreef daar in een vorige editie van “een zonnig avontuur” al het een en ander over. Vandaag zag het er dus een stuk beter uit op dit toch al zo fraaie eiland. Het was weer een normale werkdag vandaag, maar zoals U bent gewend, kent de term “normaal” hier een geheel andere inhoud dan elders op de wereld. Tijd om U weer eens even bij te praten derhalve.

Vanochtend klonk luid de telefoon die bij Jumping Paul op diens bureau staat gesitueerd. Nu moet U weten dat het bureau van Jumping Paul op de kamer van Uw Hoofdredacteur is geplaatst. Met andere woorden, Jumping Paul en Uw Hoofdredacteur delen gezamenlijk een kamer. Het valt dan ook onmiddellijk op wanneer de telefoon rinkelt en zeker wanneer het een interessant gesprek is en Jumping Paul het gesprek op de speaker plaatst opdat Uw Hoofdredacteur kan meeluisteren. Zo ook vanochtend, waarbij zich het volgende gesprek ontspon. “Goedemorgen, met Jumping Paul spreekt U. Bon dia, ku senora dushi van de matrassenfabriek. Spreek ik met de heer Hoofdredacteur? Nee mevrouw, U spreekt met Jumping Paul. Ah, is de heer Hoofdredacteur niet aanwezig? Jawel hoor mevrouw, zal ik U even doorverbinden? Ai no swa, ik wil graag spreken met de heer Jumping Paul. Daar spreekt U mee mevrouw, wat kan ik voor U doen? Ah, bon dia heer Hoofdredacteur. Is de heer Jumping Paul ook aanwezig? Daar spreekt U mee mevrouw, wat kan ik voor U doen? Bon dia heer Hoofdredacteur, nou dan doe ik het maar met U. Jammer dat ik de heer Jumping Paul niet persoonlijk kan spreken, wilt U hem doorgeven dat de matrassen morgen geleverd worden? Masha danki en nog een fijne dag.” In opperste verwarring staarde Jumping Paul Uw Hoofdredacteur aan. Deze was echter, gezien tamelijk ernstige lachstuipen, het eerste uur volstrekt niet aanspreekbaar. Waarschijnlijk ligt het aan het ontbreken van een mooie Papiamentse tongval bij Jumping Paul. Wellicht kunt U hem ook eens bellen en laten weten of hij voor U wel enigszins verstaanbaar praat?

Het wonen en werken in een geheel ander land, ver van huis, kent allerlei voor- en nadelen. In een vrij korte periode, die nu dik twee jaar telt, gebeurt er van alles. Vooral omdat er op Curaçao vele verschillende mensen vanuit diverse landen en werelddelen te vinden zijn, die hier dan relatief kort verblijven. Met name op de school van de Olijke Twee valt dat bijzonder op. Klasgenootjes die komen en gaan. De één blijft een paar jaar, de ander slechts een paar maanden. Voor kleine kinderen is dat iets van grote betekenis. Zo had dochterlief, Julia geheten, tot voor kort een jongetje bij haar in de klas waarop zij nogal verkikkerd was. Echter, Owen, want zo heet het mannetje, keerde na enige maanden terug naar Nederland. Het afscheid nemen viel beiden niet echt mee. Ze wisselden cadeautjes uit, beloofden elkaar plechtig eeuwige trouw, keken eens verlegen naar elkaar en dat was het dan.

In de maanden nadien gingen de gesprekken aan tafel vaak over Owen. “Ik mis mijn vriendje wel hoor. Zou ik hem nog wel eens weer terugzien? Ik vond hem namelijk heel leuk”, zo mijmerde dochterlief regelmatig. Moeder de vrouw leek het dan ook een uitstekende gedachte om dochterlief maar eens een kaartje te laten sturen naar Owen. Een kaartje waarin hem werd gevraagd hoe het met hem gaat in Nederland en waarin hem de groetjes werden gedaan. Het leek Julia eveneens een prima idee. En, aldus geschiedde. Nadien werd het enigszins rustig rond de persoon Owen en dochterlief begon al wat vervangende aandacht te krijgen voor andere klasgenootjes. Tot gisteren. Toen bleek namelijk dat de plaatselijke postbode een dikke brief in de brievenbus had gestopt welke was bestemd voor dochterlief Julia. Het meiske maakte, blij verrast, de brief open en trof er, naast een lief kaartje,  een zeer fraaie tekening in aan welke afkomstig bleek van Owen. Voorzien van een prachtig hartje, met daarnaast beider namen. Verder bevatte de enveloppe een mooi kettinkje. U begrijpt het al, dochterlief is weer compleet om. De gesprekken gaan weer, als vanouds, over Owen en ontluikende liefdes. Wat kan het leven toch mooi zijn wanneer je al 5 jaar oud bent!

Wordt vervolgd……

  

De geitenfluisteraar....

Het is vandaag woensdag 26 oktober 2011 op het bewolkte eiland Curaçao. Van de zon is de afgelopen dagen niet veel te zien geweest. Sterker nog, Uw Hoofdredacteur meldde dat al in een eerdere editie, er was sprake van een Tropical Wave. Op de maandag werd alle overheidspersoneel daarom al ruim voor het einde van de reguliere werkdag naar huis gestuurd om eventuele loszittende zaken vast te kunnen sjorren. Er werd immers zeer veel regen, harde wind en onweer voorspeld. De regering formeerde alvast een crisisteam opdat de Tropical Wave verantwoord op Curaçao zou kunnen landen. Uw Hoofdredacteur zat ’s avonds dan ook, vol verwachting, kijkend naar de fraai gekleurde hemel, buiten aan zijn tafel. Maar wat er ook kwam, geen Tropical Wave. Diep teleurgesteld, maar toch ook wel gerustgesteld omdat de regering waakte, ging Uw Hoofdredacteur uiteindelijk dan ook maar genieten van een welverdiende nachtrust. Dit in de veronderstelling dat het noodweer gedurende de nacht alsnog zou gaan losbarsten. Niets bleek echter minder waar, de volgende ochtend bleek er geen druppel regen te zijn gevallen. De Tropical Wave was dan ook aan Curaçao voorbij gegaan zonder ook maar enige schade te hebben veroorzaakt. Gezien de ervaringen van vorig jaar, met storm Tomas, was Uw Hoofdredacteur daar wel gelukkig mee. Maar U ziet, voorspellingen komen dus, in lang niet alle gevallen, uit!

Uw Hoofdredacteur meldde U enige dagen geleden al dat er, in gezamenlijkheid met Moeder de vrouw, wordt getracht de Olijke Twee de fraaie beginselen van het fietsen zonder zijwieltjes bij te brengen. Inmiddels, na enige dagen oefenen, is er nog slechts één deelnemer in training. Het is namelijk zo dat dochterlief, de oudste olijkerd, al na een dag oefenen zelfstandig kan fietsen. Zij is intens gelukkig met het feit dat haar dit is gelukt, overigens na intensieve begeleiding van Moeder de vrouw. Nu zoonlief nog, al neemt dat waarschijnlijk wat meer tijd in beslag. Uw Hoofdredacteur zou persoonlijk ook intens gelukkig zijn wanneer het ventje eindelijk kan fietsen. Door het verplicht meelopen (en hard) naast het fietsje van het ventje, voelt Uw Hoofdredacteur in grote mate spieren waarvan hij het bestaan tot voor kort geenszins vermoedde. Al dagenlang heeft Uw Hoofdredacteur derhalve in extreme mate last van spierpijn. Hopelijk zal deze ellende spoedig tot het verleden gaan behoren en kan de jongste olijkerd zijn vader van helse pijnen verlossen. Zoals te doen gebruikelijk, wordt U vanzelfsprekend nader geïnformeerd over de voortgang in een volgende editie van “een zonnig avontuur.”

Pinoccio was de afgelopen dagen bijzonder in zijn element. Wat was namelijk het geval? Welnu, in de nabijheid van de plek waar de teamleden dagelijks hun ingewikkelde werkzaamheden verrichten, is een soort van geitenboerderij gehuisvest. Om inzichtelijk te krijgen wat zich daar nu eigenlijk afspeelt en hoe de zaken er zijn georganiseerd, kreeg Pinoccio de vraag om op onderzoek uit te gaan. Dagen voor de start van het onderzoek, verdiepte hij zich dan ook al in het leven en welzijn van de Curaçaose geit.

Overigens was dat ook uit noodzaak, nu op Curaçao nauwelijks verschillen zijn te zien tussen schapen en geiten. Daarnaast noemt men een geit redelijk structureel een schaap en vice versa. Maar goed, Pinoccio ging daarom uitermate goed voorbereid het onderzoek in. En, het moet gezegd, de opdracht was hem op het lijf geschreven. Vol enthousiasme verhaalde hij over kalkoenen, vechthanen, geiten en schapen. Vele diersoorten waren door hem, tijdens de onderzoekingen, aangetroffen. De deskundige wijze waarop hij wist te vertellen over die verschillende diersoorten, leverde hem bij de Curaçaose collega’s groot respect op. “Daar loopt een wolf in schaapskleren”, zo wordt er thans over Pinoccio gesproken. Inmiddels weet Pinoccio alles van de prijs per kilo van een geit (of schaap) en wordt overwogen om hem ook als vleesinkoper aan te stellen. U ziet, het heeft prettige consequenties wanneer je afkomstig bent van het platteland. Immers, je maakt sneller carrière, en op een geheel ander vlak, dan van te voren zou kunnen worden bedacht. Bweeehhhhhh…..

Wordt vervolgd…..

Van een Tropical Wave en van rugby.....

Op het windstille en zeer bewolkte eiland Curaçao is het vandaag maandag 24 oktober 2011 geworden. Vandaag werd er door de METEO zelfs een weerswaarschuwing afgegeven die zegt dat het tot laat in de avond hard kan regenen en onweren. Er wordt namelijk een Tropical Wave verwacht. Daarbij kan er sprake zijn van een zeer ruwe zee met golfhoogten tot 2,5 meter. En, het moet gezegd, nu daarbij de temperatuur een graad of drie lager is dan normaal, voelt het ook fris aan. Dit terwijl het dan nog altijd ongeveer 29 graden Celsius is. Zo ziet U maar hoezeer je kunt wennen aan zon en hoge temperaturen. Het is dus maandag vandaag. Het weekeinde zat er weer op en in Huize Hoofdredacteur werd de wekelijkse routine weer opgepakt. De Olijke Twee naar school, Moeder de vrouw aan de was en aan de boodschappen en Uw Hoofdredacteur weer aan het werk. Toch gebeurt er veelal van alles op dit eiland, en dat maakt dat eigenlijk geen dag hetzelfde is op dit zo fraaie eiland. Zoals gebruikelijk kunt U er weer alles over lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Het team op het werk is behoorlijk uitgedund. Long Tall Herrie verblijft nog steeds bij zijn vrouw en kinderen in het verre (en kille) Nederland. Hij liet weten last te hebben van de temperatuurwisseling en heeft daardoor griep opgelopen. Ook de Twent (van Moi) is al een aantal dagen ziek. Hij heeft enorme last van een zeer pijnlijke linkerarm die heem vooral slapeloze nachten oplevert. Uw Hoofdredacteur hoopt dan ook maar dat beiden weer snel zullen zijn genezen, vooral omdat beiden binnenkort, vergezeld door de heer Angelus, een zogenaamd “bikers weekeinde” op het mooie Aruba willen gaan bezoeken.

Gelukkig heeft de rest van het team het weekeinde goed overleefd. De heren Pinoccio en Angelus hadden het concert van Guus Meeuwis bezocht en waren daar bijzonder over te spreken. Jumping Paul had vooral de kwaliteit van diverse horecagelegenheden beoordeeld en ook hij was daarover bijzonder te spreken. De (veel) rustiger Fries had een rustig weekeinde gehad en wat documentaires over Curaçao op de televisie bekeken. Met name de documentaire “Curaçao”, gemaakt door Sarah Vos en Sander Snoep, hield hem behoorlijk bezig. “Je krijgt een zeer beschaamd gevoel als je de documentaire (te zien op Uitzending Gemist, Holland doc), die scherpe tegenstellingen tussen Curaçaoënaars en Nederlanders bevat, bekijkt.” Nu heeft uw Hoofdredacteur deze, alom zeer omstreden, documentaire nog niet persoonlijk kunnen zien. Mocht het zo zijn dat het deze week zal lukken de uitzending te bekijken, dan zal ik U mijn bevindingen vanzelfsprekend schetsen.

Het was dus weliswaar zo dat de teamleden het weekeinde ongeschonden konden doorkomen, er was er echter één waar dat niet voor zou gelden. Het is namelijk zo, en geïnteresseerde lezers zullen zich dat weten te herinneren, dat er gedurende een half jaar een stagiair een geadopteerd onderdeel is gaan uitmaken van het team. Deze Daniël K., want zo heet hij, heeft de afgelopen weken veel energie gestoken in een succesvolle integratie op dit eiland. Daarin ging hij ver, zeer ver. Zover zelfs, dat hij deel is gaan uitmaken van een rugbyteam. En, wat was nu afgelopen weekeinde het geval? Welnu, het halfjaarlijkse Beach Rugby toernooi vond zaterdag plaats het strand van Veneto Holiday Beach. Onervaren en ervaren rugbyteams namen het tegen elkaar op. In het ochtendprogramma namen de onervaren rugbyspelers, waaronder Daniël K., het tegen elkaar op. Ruim 100 onervaren mannen en 20 dames speelden wedstrijden in aparte poules.

De hoofdprijs, die bestond uit een ruime voorraad Polar, ging naar The Royal Marines. Zij werden verkozen tot het sterkste ‘social team’. Naast The Royal Marines, speelden ook Duo Penotti, de landmacht, wijkteams, studententeams en scholenteams mee. En, vanochtend was dus meer dan uitstekend te zien dat Daniël K. iets ongebruikelijks had uitgevoerd in het weekeinde. Hij zag er namelijk enorm gehavend uit. Zijn armen en benen zaten onder de blauwe plekken en wonden, hetgeen hem al snel (via Jumping Paul) de vraag opleverde: “Hé Daniël. Hoe heette je date?” Weer anderen vroegen Daniël of het bezoek aan een gay bar hem was bevallen. Maar het bleken dus slechts (fikse) verwondingen door het rugby te zijn, waarmee Daniël rondliep. Zelf deed hij er wat luchtig over, de bikkel!

Wordt vervolgd…..

Doortrappers.....

Op het fraaie eiland Curaçao is het vandaag zondag 23 oktober 2011 geworden. Een schraal zonnetje staat aan de lucht en de temperatuur is bijzonder aangenaam. Het is namelijk al een aantal dagen minder warm en bij tijd en wijle behoorlijk regenachtig. Ook de zee was bijzonder ruw de afgelopen dagen. Zo ruw zelfs, dat de pontjesbrug in Punda naar de oever werd gehaald en de veerbootjes uit de vaart werden genomen. Zo kon het gebeuren dat, wanneer er van Otrabanda naar Punda moest worden gereisd, het vervoer per busdienst moest plaatsvinden. Het regenseizoen is waarschijnlijk echt begonnen op het eiland. Het is dus zondag vandaag, en de afgelopen dagen gebeurde er wel weer het een en ander op Curaçao. Zoals te doen gebruikelijk, kunt U er ook ditmaal alles over lezen in een nieuwe editie van “een zonnig avontuur.”

Afgelopen vrijdag was het weer eens zover. Zoals de laatste twee jaar al een goed gebruik was geworden, kwam Guus Meeuwis ook dit jaar optreden op het strand van Mambo Beach. Verschillende collega’s zouden het concert, dat over het algemeen zeer druk bezocht wordt, gaan bijwonen. Zo trokken de familie Angelus en de familie Pinoccio naar het podium waarop Guus zijn fraaie liederen ten gehore zou brengen. De heer Angelus hield het de volgende dag bij een korte edoch veelzeggende tekst: “feeling brak, brak, brak…. Hoofd: kedeng, kedeng!” U begrijpt het waarschijnlijk al wel, de avond is vast bijzonder geslaagd geweest.

Gisteren klonk, zo tegen een uur of twaalf in de middag, de alarmtoon van Skype op de computer in Huize Hoofdredacteur. Er was een oproep van de 95% Fries, zo meldde het systeem. En inderdaad, toen Uw Hoofdredacteur de oproep beantwoordde, verscheen het hoofd van de 95% Fries (met in zijn hand een heerlijk flesje Amstel) op het computerscherm. Hij wilde eens even bijpraten, nadat hij al eerder een Skypegesprek met de (veel) rustiger Fries had gevoerd, zo liet hij weten. Het ging hem goed in Nederland, al dacht hij nog wel iedere dag op zijn minst een kort moment aan het leven op Curaçao. U ziet, wat een impact het kan hebben om een aantal jaren in het buitenland te werken. Ook de 95% Friese eega ging het bijzonder goed, zij zag er in ieder geval behoorlijk weldoorvoed uit. Al met al, bijzonder leuk om weer eens even bij te praten en goed te horen dat de draad van het leven in Nederland weer prima kon worden opgepakt.

Aan het begin van de avond meldde zich bij Huize Hoofdredacteur de oppas, Tante Sheila geheten. Tante Sheila was jarenlang de juffrouw op de peuterspeelzaal voor de Olijke Twee. In haar vrije tijd kan men haar echter ook als oppas inhuren en dat leek Moeder de vrouw voor de zaterdagavond wel een goed idee. Bevrijd van de beide olijkerds togen Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur naar het Riffort te Otrabanda om aldaar eens even een lekkere maaltijd te gaan nuttigen bij de plaatselijke Mexicaan. Daarna werd het hoog tijd om een voorstelling in de plaatselijke bioscoop te gaan bijwonen. Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur hadden hun zinnen gezet op het bekijken van de recent uitgebrachte rolprent “All Stars, the Old Stars.” Nou, Uw Hoofdredacteur kan U het aanschouwen van deze film beslist aanraden. Er werd enorm gelachen om de film, die de ene na de andere absurde situatie bevat. Met name de voetbalwedstrijd tegen de, op een naturistencamping verblijvende Duitsers, deed Uw Hoofdredacteur schuddebuiken van het lachen. Mocht U dus in de gelegenheid zijn, mis deze film zeker niet!

Vanochtend was het weer eens als vanouds. Al om vijf uur in de ochtend stond dochterlief naast het bed van Uw Hoofdredacteur, die dientengevolge al behoorlijk bijtijds aan de koffie zat. Gelukkig was een bijkomstigheid dat, via het World Wide Web, vanaf half zeven in de ochtend de voetbalwedstrijd tussen het hoofdstedelijke Ajax en het Rotterdamse Feyenoord kon worden gevolgd. Dat maakte het vroege opstaan in elk geval draaglijker. Nadien, toen ook Moeder de vrouw de echtelijke sponde had verlaten, kwam Moeder de vrouw met wederom een uitstekend idee. “Het lijkt me goed wanneer we de beide olijkerds vanochtend eens even leren te fietsen zonder zijwieltjes. Als we een tijdje hard met ze meelopen, dan hebben ze het waarschijnlijk in no time onder de knie,” zo liet zij Uw Hoofdredacteur weten. Uw Hoofdredacteur, die een goed idee meestal wel op waarde weet te schatten, pompte de banden van de beide fietsjes op, verwijderde de zijwieltjes en sloeg een kruis. Daarna werd het tijd om de beide olijkerds kennis te laten maken met de wet der zwaartekracht. Het moet gezegd, het begin was veelbelovend. Met name de jongste olijkerd, Levi geheten, lijkt het met enig oefenen wel tamelijk snel onder de knie te krijgen. Dochterlief, dat is een geheel ander verhaal. Al op het moment dat zij het fietszadel beklimt, brengt zij geluiden voort die een gemiddelde sirene van een brandweerauto niet zouden misstaan. En, na een behoorlijke valpartij nam het volume alleen nog maar toe. Met andere woorden, dochterlief had het na een minuut of tien al wel bekeken. Zij wilde nog maar één ding, naar huis terug. Zoonlief hield het langer vol, althans tot op het moment dat Uw Hoofdredacteur, wiens shirt steeds meer op een vaatdoek ging lijken, volstrekt geen zuurstof meer tot zijn beschikking kreeg. Moeder de vrouw bracht het na afloop leuk: “Kinderen, het lijkt mij beter dat Papa jullie voortaan vasthoudt, hij heeft meer kracht dan Mama. Als Papa vanmiddag nog even met jullie oefent, en de rest van de week ook dagelijks een halfuur met jullie gaat trainen, dan kunnen jullie aan het einde van de week fietsen.” Mocht U dus, aan het eind van de komende week, een kreupel en enorm bezweet persoon tegenkomen, dan is het waarschijnlijk Uw Hoofdredacteur.

Wordt vervolgd…..

Soms zit het mee, soms......

Op het vandaag bijzonder regenachtige Curaçao is het donderdag 20 oktober 2011 geworden. In alle vroegte (het is dan meestal zo tegen kwart voor zes in de ochtend wanneer Uw Hoofdredacteur noodgedwongen zijn warme bedje dient te verlaten) regende het pijpenstelen. Met bakken tegelijk kwam het water uit de lucht, hetgeen tijdens het ritje naar het werk al leidde tot wateroverlast op verschillende straten. Het is dus echt waar: het regenseizoen is weer begonnen. Het waren de afgelopen dagen barre tijden in Huize Hoofdredacteur, met name voor Moeder de vrouw. En, zoals te doen gebruikelijk, kunt U ook ditmaal alle details lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”

Wat gebeurde er de afgelopen dagen zoal op Curaçao, zo zult U zich wellicht afvragen. Welnu, in eerste instantie leek het er aan het begin van deze week op dat het een rustige week zou gaan worden voor het gezin Hoofdredacteur. Niets bleek echter minder waar te zijn. Nadat Uw Hoofdredacteur in de vorige editie al melding maakte van een bezoek aan de huisarts voor de jongste olijkerd in verband met nieuw aan te schaffen (voetbal)voeten, werd het aan het einde van de avond zeer onrustig in Huize Hoofdredacteur. Zo tegen tien uur in de avond klonk van de slaapkamer van de betreffende jongste olijkerd een enorm paniekerig gehuil. Uw Hoofdredacteur sprintte de trap op om aldaar een immens benauwd mannetje aan te treffen. Nauwelijks kreeg het ventje lucht; hij bleek een aanval te hebben van (pseudo)kroep. Uw Hoofdredacteur zal U de details besparen, maar het leek er zeer op als moest het kereltje adem halen door een rietje. Hij was dus bijzonder angstig. De enige remedie die Uw Hoofdredacteur kon bedenken was om te gaan stomen in de badkamer. Dus: kleren uit (ook voor Uw Hoofdredacteur), kranen op heet, ramen en deuren dicht en…. stomen maar. Na verloop van tijd werd het ventje (en Uw Hoofdredacteur) rustiger. Nadat vervolgens het mannetje in de gelegenheid was gesteld om buiten nog iets te drinken, leek zijn situatie weer wat hanteerbaarder. Wel besloten Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur dat het goed zou zijn het ventje in de gaten te houden, reden om hem in bed tussen de beide echtelieden neer te leggen. Het leek even goed te gaan, maar uiteindelijk werd de olijkerd weer enorm benauwd. Samen met Uw Hoofdredacteur heeft het mannetje dan ook een groot gedeelte van de nacht in de buitenlucht doorgebracht. Inmiddels gaat het hem, na een hernieuwd bezoek aan de huisarts, gelukkig alweer een stuk beter.

U weet wellicht dat Huize Hoofdredacteur bewaakt wordt door een tweetal kleine keffertjes, Jetje en Youri geheten. Nu is het zo, dat wanneer Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur moeten werken of anderszins afwezig zijn, de keffertjes buiten blijven achter de deur van een afgesloten toegangspoort. Dat leek nimmer een probleem, tot een aantal dagen geleden. Beide keffertjes hadden namelijk besloten een uitbraakpoging te gaan ondernemen. Zij waren zo vaak met bruusk geweld tegen de houten deurdelen aangesprongen, dat er spontaan een plank was geknapt. Daardoor ontstond een opening waardoor de beide blaffers de openbare weg konden betreden en dat overigens ook daadwerkelijk deden. De buurvrouw trof beiden op heterdaad aan en hield hen staande. Althans, dat lukte slechts bij één blaffer, en wel bij Jetje. De ander, een soort zwarte teckel, liet zich niet bedotten. Hij gromde zodanig dat de buurvrouw wel uitkeek hem dichter te benaderen. Uiteindelijk werd Moeder de vrouw dan ook maar gebeld op haar werkplek. Zij spoedde zich naar huis, ving de keffers en vertrok naar de plaatselijke bouwmarkt om een nieuwe plank te scoren. Dat viel echter geenszins mee en bleek op zich ook een avontuur dat uren duurde. Eerst vroeg in de avond bleek de schade te zijn hersteld waardoor de beide blaffers weer veilig “achter de deur” kunnen verblijven.

Zoals gezegd, Moeder de vrouw heeft tot op vandaag haar weekje niet. Na het bezoek met de jongste olijkerd aan de huisarts, diende zij medicijnen te gaan kopen bij de plaatselijke apotheker. Toen het op betalen aankwam, ontstond er een probleem. Het bankpasje van Moeder de vrouw was namelijk niet langer aanwezig in haar tas. Er werd diep nagedacht: waar zou het pasje kunnen zijn. De laatste maal dat het pasje was gebruikt was een dag eerder, ten tijde van het bezoek aan de grutter die zo vaak “op de kleintjes past.” Snel pakte Moeder de vrouw de kleine olijkerd op, zette hem voorin de auto en riep:” Kom op Levi. We moeten met gezwinde spoed naar Albert Heijn. We gaan kijken of men daar mijn bankpas heeft gevonden.” Er werd fiks gas gegeven en snel vooruitgang geboekt. Althans, tot ongeveer een kilometer verderop. Aldaar stond, en niet eens achter een boom, een plaatselijke politieagent opgesteld die een fraai stopteken gaf aan Moeder de vrouw. “Bon dia signora. Wat doet dat kleine mannetje voorin de auto? Dat is niet toegestaan. U krijgt mogelijk een bekeuring”, zo meldde de agent. Moeder de vrouw lichtte de situatie toe en nam ondertussen ook nog even haar telefoon op. “Al geeft U mij dus een bekeuring, betalen kan ik niet. Mijn bankpasje is immers zoek”, zo meldde Moeder de vrouw aan de agente. “Ach ja, dat is waar ook.

U vertelde het al. Niets te halen dus? Rijdt U dan maar snel door mevrouw. Maar, het mannetje moet achterin zitten”, zo antwoordde de agent. Als een speer reed Moeder de vrouw door naar Albert Heijn. Gelukkig, haar pasje bleek te zijn gevonden. In ieder geval eindelijk een greintje geluk, al overheerste bij Moeder de vrouw het gevoel dat het de laatste dagen dus beslist niet mee had gezeten.

Wordt vervolgd…..  

Ik ga naar Barcelona.....

Het lijkt erop dat op het normaliter zo zonnige eiland Curaçao, het regenseizoen is begonnen. Vandaag is het dinsdag 18 oktober 2011 en was het tamelijk bewolkt, nadat het ook de afgelopen nacht al behoorlijk had geplensd. De plensbuien riepen bij Uw Hoofdredacteur herinneringen op aan de avond van 1 november van het vorig jaar, de avond dat het gezin Hoofdredacteur uit hun voormalige woning dreef. Echter, zover is het gelukkig niet gekomen vannacht, al viel er behoorlijk wat water uit de lucht. We zullen zien hoe het weer zich de komende weken zal gaan ontwikkelen. Nu eerst de realiteit. Het is alweer enige dagen dat U werd bijgepraat over de actuele ontwikkelingen op dit eiland. Het is dan ook hoog tijd U in een nieuwe editie van “een zonnig avontuur” te informeren over de gebeurtenissen rond een team Nederlanders op Curaçao.

Op zondagmiddag diende Uw Hoofdredacteur de heer De Hand en diens vriend Henk te begeleiden naar het locale vliegveld Hato. Hun 10 daagse vakantie zat er alweer op. Het afgelopen weekeinde werden er nog wel enige gezellige dingen met elkaar gedaan. Zo werd de eerste editie van het Curaçaose “Oktoberfest” bezocht. Een op München geënt bierfeest, waar gezeten aan lange tafels van voldoende gerstenat kon worden genoten. Het was er druk, zeer druk. Het was er ook lawaaiig, zeer lawaaiig. Na enige tijd besloot het gezelschap dan ook maar dat het voor de trommelvliezen verstandig zou zijn om naar elders te verkassen.

Zo belandde het gezelschap allereerst in de jazzclub die “Miles” is geheten en waar prima muziek vanaf vinyl te beluisteren valt. Volgens de heer De Hand was de naam van de club afkomstig van de heer Miles Davis of van Air Miles. Hoe het precies zit, werd die avond in ieder geval niet achterhaald. Ter afsluiting werd nog een bezoek gebracht aan “Mundo Bizarro”, hetgeen Uw Hoofdredacteur persoonlijk een van de leukste etablissementen op dit eiland vindt. De heren werden hier, door een alleraardigste serveerster, voorzien van een Mojito. Dit verfrissende drankje viel zeer in de smaak, vooral bij vriend Henk. En zo verstreek het weekeinde en kwam de tijd van vertrek in zicht. Althans, tot een telefoontje van de heer De Hand duidelijk maakte dat het vliegtuig behoorlijk wat vertraging had opgelopen. Het vertrek zou dientengevolge eerst een uur of zes later dan gepland, gaan plaatsvinden. Uiteindelijk, zij het dus veel later, lukte het om de beide heren op het vliegveld af te zetten. Met feestelijk gezang werden zij onthaald. Althans, daar leek het in eerste instantie op. In tweede instantie bleek het zo te zijn dat de kersverse Wereldkampioen honkbal, Nederland, haar teamleden (waarvan een behoorlijk deel afkomstig is van Curaçao) even liet fêteren door de Minister-president, alvorens door te vliegen naar Nederland. Inmiddels hebben de heer De Hand en vriend Henk laten weten weer veilig thuis te zijn aangekomen.

Gisteren en vandaag diende er, door Uw Hoofdredacteur, weer zoals gewoonlijk te worden gewerkt. Ook Moeder de vrouw en de Olijke Twee moesten weer aan de slag. Toch altijd wel weer even wennen, zo na het weekeinde. Maar, al snel is het wekelijkse ritme weer opgepakt en weet je niet beter. Voor de jongste olijkerd, Levi geheten, was het echter vandaag wel een enigszins bijzondere dag. Enige weken geleden, ten tijde van het kopen van nieuwe schoenen, werd Moeder de vrouw er door de verkoopster namelijk op gewezen dat de olijkerd wel wat vreemde voeten had. “Hij heeft brede en doorgezakte voeten Mevrouw. U moet met hem naar een voetendokter hoor”, zo berichtte de verkoopster. Om niet direct paniek te zaaien werd er eerst maar eens

een afspraak met de huisarts (Harry Jansen geheten) gemaakt en werd het olijke ventje voorbereid. Dat bezoek aan de huisarts diende vandaag plaats te vinden en werd vanochtend, in alle vroegte, door het mannetje aan Uw Hoofdredacteur toegelicht. “Ik ga even naar de dokter vandaag Pap. Ik heb namelijk doorgezakte voeten”, zo wist het mannetje te melden. Uw Hoofdredacteur was vanavond dan ook zeer benieuwd hoe het bezoek aan de arts was verlopen. Moeder de vrouw vertelde: “Levi deelde de dokter mee dat hij doorgezakte voeten heeft en graag een paar andere voeten wil. Liefst voetbalvoeten omdat hij binnenkort in Barcelona wil gaan spelen. Waarop de oudste olijkerd, Julia geheten, er nog een schepje bovenop deed door te melden dat hij, alvorens te vertrekken naar Barcelona, dan eerst nog even zijn zwemdiploma zou moeten halen.” Overigens vond de huisarts het met de doorgezakte voeten nogal meevallen, maar werd het mannetje veiligheidshalve doorverwezen naar een podoloog, een voetendokter dus. Heeft de verkoopster toch gelijk gekregen!

Wordt vervolgd…..

Hangmat of hangnat?

Het is zondag 16 oktober 2011 geworden op het ietwat regenachtige eiland Curaçao. Het is nog erg vroeg, zes uur in de ochtend. De Olijke Twee hadden zich klaarblijkelijk voorgenomen om te gaan genieten van een lange dag, hetgeen dan evenzeer voor Uw Hoofdredacteur dient te gaan gelden. Starend naar de vallende regen denkt Uw Hoofdredacteur nog even met weemoed terug aan het heerlijk warme bedje dat hij zojuist noodgedwongen moest verlaten. Helaas! Maar goed, het geeft wel even tijd om in alle rust te werken aan een nieuwe editie van “een zonnig avontuur.” Er gebeurde namelijk de afgelopen dagen weer van alles op dit zo fraaie eiland. En, het is dan ook goed U daarover even bij te praten.

Uw Hoofdredacteur begint met de belevenissen van vrijdag. Dat was inderdaad een bijzondere dag, zeker voor teamlid Pinoccio. Wat was er dan aan de hand, zo hoor ik U al vragen. Welnu, Pinoccio vierde zijn verjaardag. En niet zo maar een verjaardag, want Pinoccio bereikte dit jaar zijn 50^e geboortedag. Met andere woorden: hij zag Abraham. Nu was het op dit eiland niet te regelen dat hij een mooie Abrahampop in zijn voortuin kreeg, dus had hij besloten zelf maar als Abraham op te treden. Pinoccio zag er prachtig uit. De presentjes die hij namens het team kreeg aangeboden, sloten naadloos aan bij de outfit die hij deze heuglijke dag voor zichzelf had uitgekozen. Het werd een gezellige bijeenkomst waarin de verjaardag van Pinoccio dus passend werd gevierd.

Na de verjaardag moest Uw Hoofdredacteur opnieuw op pad. Met de heer De Hand en vriend Henk, die overigens vandaag terug zullen keren naar Nederland, was een dinerafspraak gemaakt. Er was ditmaal gekozen voor de prachtige entourage van het geweldige restaurant Fishalicious. De uitbaters, Michelle en haar Auke, hebben er een geweldig restaurant van gemaakt, waar het meer dan uitstekend vertoeven is. Overigens, zij breiden hun imperium snel uit. Het naast het restaurant gelegen pand is door hen inmiddels verbouwd tot een plaats waar U, wanneer U dat zou willen, met een gezelschap kunt eten en drinken in beslotenheid. Trots werd het een en ander door Auke aan het gezelschap getoond. Het moet gezegd, het ziet er geweldig uit. Beiden hebben er iets moois van gemaakt en Uw Hoofdredacteur weet zeker dat er veel geïnteresseerden op af zullen komen. Mocht U ooit in de gelegenheid zijn dit fraaie eiland te bezoeken, vergeet dan zeker niet een bezoekje te brengen aan Fishalicious. U zult dan beslist niet worden teleurgesteld.

Enige tijd geleden verhaalde Uw Hoofdredacteur over het voornemen van Moeder de vrouw om een hangmat aan te gaan schaffen. Dat lukte op die dag niet, omdat de winkels eerder waren gesloten dan dat Moeder de vrouw had geschat. Deze week kwam er plots hulp opdagen in de persoon van de heer Angelus. “Zoek je een hangmat Hoofdredacteur? Ik heb er nog eentje thuis liggen die ik indertijd van de 95% Fries heb gekregen. Ik breng hem wel voor je mee, wij doen er namelijk niets mee”, zo berichtte de heer Angelus. En inderdaad, vrijdag stond er plotsklaps op het kantoor van Uw Hoofdredacteur een plastic tas met daarin de hangmat. Beide olijkerd, in Huize Hoofdredacteur, konden welhaast niet wachten tot de hangmat was geïnstalleerd. Gisteren was het dan eindelijk zover. Moeder de vrouw had bij de plaatselijke hobbywinkel enige rollen touw gescoord, waarna Uw Hoofdredacteur op professionele wijze de hangmat kon ophangen. Onmiddellijk werd de mat in gebruik genomen door het olijke tweetal. Ook vanochtend, iets na zessen, werd de hangmat direct bevolkt door het illustere tweetal. In de regen weliswaar, dat dan weer wel. Het maakte volgens de jongste olijkerd, Levi geheten, eigenlijk niets uit dat het regende. “Zullen we de hangmat gewoon maar omdopen tot hangnat Pap”, zo vroeg het kereltje. Uw Hoofdredacteur gaf hem groot gelijk, het leek Uw Hoofdredacteur immers ook heerlijk om op zondagochtend om zes uur in een hangmat (of hangnat) te mogen liggen. Helaas, relaxen zat er niet in voor Uw Hoofdredacteur ditmaal. De olijkerds gingen hem voor, zoals altijd op zondagochtend trouwens. Pfffff…..

Wordt vervolgd…..

De opvolger van Victor & Rolf....

Het is donderdagavond 13 oktober 2011 op het nog altijd behoorlijk warme eiland Curaçao. De temperatuur bedraagt op dit moment, en het is nu kwart over negen in de avond, nog meer dan dertig graden. Prima weertje dus om nog even een nieuwe editie van “een zonnig avontuur” te gaan produceren. Want, zoals eigenlijk de afgelopen jaren steeds het geval is geweest, er gebeurt op dit stukje aarde nu eenmaal van alles. En, zoals te doen gebruikelijk, brengt Uw Hoofdredacteur U graag even van de hoofdlijnen op de hoogte. Het was dus warm vandaag, laat ik daarmee beginnen. Vooral op het werk, waar al maandenlang de airco maar niet van haar defecten kan worden afgeholpen, steeg de temperatuur tot grote hoogte. Uw Hoofdredacteur merkt dat meestal het eerst aan Jumping Paul, die immers samen met Uw Hoofdredacteur een kantoor deelt. Puffend en steunend verklaart hij regelmatig dat “het toch niet normaal is dat het zo heet is.” Dat hij degene is die de recent bevestigde ventilator steevast uitzet (omdat het geluid hem stoort in zijn rust), daaraan gaat hij steevast voorbij. Maar goed, in dit geval moest Uw Hoofdredacteur hem gelijk geven. Aan het einde van een werkdag ben je helemaal op, alleen al van de warmte.

Gelukkig heeft Uw Hoofdredacteur, bij thuiskomst, de beschikking over een zogenaamd opzetzwembad. Het is dan ook heerlijk onmiddellijk de nette kleren van je lijf te rukken, een zwembroek te bemachtigen en sissend in het water te belanden. Binnen een paar seconden vervoegt het olijke tweetal zich dan ook in het water, met name om te blijven smeken om te worden opgetild, weggegooid of op je rug te mogen klimmen. Met andere woorden: na de eerste, heel fijne, verkoelende duik, is het zaak zo snel mogelijk het zwembad weer te gaan verlaten om niet te worden gesloopt door twee drukke kleuters.

De Twent (van Moi) had recent belangrijk nieuws te vertellen. Tijdens een korte pauze in de plaatselijke kantine, waar vandaag lenga (koeientong) op het menu stond, nam hij Uw Hoofdredacteur even apart. “Moi. Wie hebt ook’n ander hoes. Wie goat verhuuz’n. Wie hebt’n mooi plekkie vönden. Wie goat er al rap in. Mooi wa?” Het bleek dat de Twent (van Moi), die tevens vader is van twee nog jonge kinderen (Mike en Amy geheten), zijn kinderen wat meer met andere kinderen wil laten omgaan. Op zijn huidige woonplek is die mogelijkheid er immers nauwelijks. Vanavond trof Uw Hoofdredacteur enige foto’s aan op het World Wide Web. Het moet gezegd, de nieuwe woning ziet er aantrekkelijk uit. Het is dan ook goed voor te stellen dat het gezin Twent (van Moi) er uitermate tevreden mee is. Uw Hoofdredacteur hoopt dan ook van ganser harte dat de overstap hen zal bevallen.

De jongste olijkerd, Levi geheten, was vanavond in een uitermate creatieve bui. Nu is het sowieso een zeer inventief mannetje, wat daarnaast gek is op allerlei kleding. Als het aan hem ligt, verkleedt hij zich om de tien minuten, tot afgrijzen van Moeder de vrouw die de wasmand steeds voller ziet geraken. Het is het mannetje dan ook verboden om, om de haverklap, steeds schone kleren te pakken. Echter, Uw Hoofdredacteur meldde het al, het kereltje is inventief. Vanavond had hij dan ook een plastic tas, met behulp van een klein schaartje, weten om te bouwen tot een creatie waar Victor & Rolf waarschijnlijk jaloers op zouden zijn geweest. Uw Hoofdredacteur weet het zeker, zijn grootste vriend gaat nog een mooie toekomst tegemoet.

Wordt vervolgd…..

Het spijt me, het spijt me.....

Op het hete eiland Curaçao is het vandaag woensdag 12 oktober 2011. De zon stond vandaag weer de gehele dag stralend aan de hemel en de temperatuur was hoog, zeer hoog. Uw Hoofdredacteur was dan ook uitermate gelukkig dat hij vandaag kon genieten van een verlofdag die, grotendeels, liggend in het zwembad kon worden doorgebracht. Hoezo, een vrije dag, zo zult U wellicht denken, hoeft er dan niet te worden gewerkt? Welnu, gezien het feit dat Uw Hoofdredacteur gisterenavond had afgesproken op stap te gaan met de heer De Hand en vriend Henk, leek een verlofdag een uitstekende optie. Het was

uiteindelijk tenslotte al vroeg in de ochtend toen Uw Hoofdredacteur, na de trip met de heer De Hand en vriend Henk, weer huiswaarts keerde. Beiden, De Hand en vriend Henk, vermaken zich uitstekend op dit zo fraaie eiland. Er is slechts sprake van een aantal kleine ongemakjes, vooral bij vriend Henk. Die heeft het namelijk warm, erg warm op dit eiland. En het feit dat er zich nogal wat muggen bevinden op Curaçao (en op Henk zijn benen), maakt het geheel er niet beter op. Gelukkig heeft hij de beschikking over een uitstekend klankbord in persoon van de heer De Hand. Deze staat Henk dan ook met raad en daad terzijde, gedienstig als hij nu eenmaal is!

Het team is, voor een aantal weken, weer een beetje ingekrompen. Long Tall Herrie is vanmiddag per KLM Boeing vertrokken naar zijn gezin in Nederland terwijl Pinoccio zijn twee dochters op bezoek heeft. Het is dus tamelijk rustig zonder deze beide lieden. Wie ook druk is, is de heer Angelus. Deze heeft zich de laatste maanden bijna volledig toegelegd op het leven onder de zeespiegel. Hij is gaan duiken. Met

grote regelmaat daalt hij van zijn eigen trapje af, zo de zee in. Dolfijnen, schildpadden en vele zeebewoners werden al door hem gespot. Frequent heeft hij dan ook de beschikking over dagverse vis. Als geoefend vanger van lionfish en als volleerd fileerder lukt het hem steeds vaker om een mals visje op de BBQ te krijgen. Zo ook vanmiddag. Trots als een pauw liet hij weten een tonijn(tje) te hebben gevangen, een vis die in Nederland veelal in blikjes voorkomt. Deze kwam echter niet uit blik, maar rechtstreeks uit zee. Mocht U dus houden van een lekker visje, wend U zich dan tot de heer Angelus.

De oudste van de Olijke Twee, Julia geheten, zit in een nieuwe levensfase. Een fase waar Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur echter tamelijk maf van worden. Wat is namelijk het geval? Welnu, dochterlief bevindt zich in een zogenaamde excuusfase. Van vroeg in de ochtend tot op het moment dat zij ’s avonds in haar bedje wordt gestopt, kennen gesprekken maar één onderwerp. SPIJT!! “Pap, weet je nog dat ik maanden geleden niet erg goed naar je luisterde? Welnu, dat spijt me ontzettend. Dus Pap, alsnog: het spijt me erg”, zo bericht

het grietje bijkant de gehele dag. “Mam, ik heb gisteren weliswaar mijn tanden goed gepoetst, maar eigenlijk had het nog wel wat beter gekund. Dat spijt me heel erg Mam, mijn excuus.” En zo gaat het dus de gehele dag, over vooral minder relevante kwesties, door. Om gek van te woorden. Oh, excuus. Dat is niet echt een mooie uitdrukking voor deze editie van “een zonnig avontuur”. Dat spijt me dan ook ontzettend, duizend maal excuus.

De jongste van de beide olijkerds, Levi geheten, denkt er overigens het zijne van dat zijn zus zich in een excuusfase bevindt. Vertrouwelijk deelde hij Uw Hoofdredacteur mee dat deze “maar niet zo op Julia moest letten. Julia praat namelijk de laatste tijd een beetje raar. Ze vindt dat zelf ook heel erg en ze heeft er eigenlijk spijt van. Let er maar niet op Pap, het gaat vast weer over.” Uw Hoofdredacteur hoopt dat ook van ganser harte en wacht dus maar even de verdere ontwikkelingen af.

Wordt vervolgd…..     

I think I'm gonna marry you.....

Op het fraaie eiland Curaçao is het vandaag een bijzondere dag. Het is 10 oktober 2011 en het is een jaar na de magische datum 10-10-10. Een magische datum voor velen op dit mooie eiland omdat het vandaag, zondag, exact een jaar geleden is dat Curaçao een autonome status binnen het Koninkrijk der Nederlanden verkreeg. Een jaar waarin zeer veel is gebeurd en waarin het land Curaçao kennis maakte met de moeilijkheden die voorkomen wanneer je op eigen benen wilt staan. Hoe het ook is, vandaag is het dus een nationale feestdag op het eiland die door velen tot in de kleine uurtjes zal worden gevierd. Dat geldt overigens niet voor Uw Hoofdredacteur. Immers, morgen is het weer een reguliere werkdag en de schoolvakantie is dan ook ten einde. Het normale leven kan dus weer zijn gang nemen. Het zal weer even wennen zijn, al is het natuurlijk prima wanneer je kunt terugkijken op een uitermate lekker weekeinde. En, dat was dit weekeinde zeker het geval. In deze editie van “een zonnig avontuur” kunt U daarover vanzelfsprekend weer alles over lezen.

Gisteren, de zaterdag, was het een zeer relaxte dag in Huize Hoofdredacteur. De ochtend werd er wat geluierd en werd er door de Olijke Twee vrolijk gespeeld. Na afloop leek het overigens alsof er in Huize Hoofdredacteur een bom was ontploft, maar dat mocht de pret niet drukken. Zo tegen de middag werd het tijd voor een plan de campagne. Na ampel beraad werd besloten de middag door te gaan brengen op het fraaie strand van Kokomo Beach. Het gezin Hoofdredacteur viel met hun neus in de boter. Er waren namelijk twee live optredens van verschillende bands op dit strand. Heerlijk gelegen

op een ligbedje, af en toe wat snorkelend om je in een aquarium te wanen en daarnaast met een drankje te luisteren naar geweldige muziek. De middag vloog dan ook werkelijk voorbij. Daarna werd het tijd om een maaltijd te gaan gebruiken en, onder druk van de oudste olijkerd, werd die maaltijd ook genuttigd bij Kokomo Beach. De Olijke Twee at overigens nauwelijks wat, vol als zij al zaten na de vele genuttigde lekkernijen gedurende de middag. Gelukkig meldde zich een schoolvriendinnetje van de jongste olijkerd, Pien geheten, die wel wat

weg bleek te hebben van een vuilnisvat. Vele zakken patat, aangevuld met frikadellen, wist het meiske smakelijk weg te werken. En zo kwam alles dus toch nog goed. In het donker werd de weg naar Huize Hoofdredacteur teruggevonden en werd het al snel tijd de beide olijkerds voor de nacht in te stoppen.

Vanochtend, op zondagmorgen, meldden beide druktemakers zich alweer op de gebruikelijke tijd, zo tegen zessen. Moeder de vrouw toonde zich gelukkig, althans voor Uw Hoofdredacteur, uitermate barmhartig en liet Uw Hoofdredacteur eenzaam op diens kussen achter. Heerlijk om nog een paar uurtjes te kunnen blijven liggen.

Nadat Uw Hoofdredacteur, enige uren nadien, was opgestaan vertrok Moeder de vrouw naar de sportschool en begon Uw Hoofdredacteur na te denken over het programma voor de rest van de dag. Dat

nadenken duurde overigens maar even, want al snel meldde zich de Haïtiaanse tuinman, Nato geheten. Nato berichtte dat hij geen enkele boodschap had aan nationale feestdagen omdat hij niet afkomstig is uit Curaçao. Hij kwam dan ook “gewoon” even de tuin doen waarbij hij tevens het voornemen uitsprak een paar fikse takken van de bomen in de tuin te gaan afzagen. Nu is het zo, mocht U niet weten hoe U een tuinman op Curaçao kunt herkennen, dat elke tuinman op dit zo fraaie eiland is gewapend met een enorme bladblazer. Zo’n bladblazer die welhaast niet door één man te tillen is en die tevens een geluid voortbrengt als ware het een heuse straaljager. En, een tuinman zou geen echte tuinman zijn wanneer de blazer niet op zijn minst gedurende een uur of drie wordt gebruikt. Horen en zien verging Uw

Hoofdredacteur dan ook al snel. Tussendoor had Nato bedacht om even de enorme takken van de boom af te gaan zagen, en daarbij bleek hulp van Uw Hoofdredacteur onontbeerlijk te zijn. Geknoopt aan enorme touwen werden de takken eerst gezekerd (opdat zij tijdens het vallen niet het dak zouden beschadigen), waarna Nato als een echte dolle Haïtiaan begon te zagen. Wanneer de tak vervaarlijk begon te kraken, werd Uw Hoofdredacteur naar het uiteinde van de tak gedirigeerd om eraan te trekken opdat de tak niet op het dak zou belanden. En inderdaad, er landde geen tak op het dak, zij landden slechts op Uw Hoofdredacteur. Tegen vier uur hield Nato het overigens voor gezien. Hij vertrok namelijk morgen naar Haïti om te trouwen, zo deelde hij mede. Trots toverde hij een fotootje uit zijn beurs en vertelde dat hij zijn bruid uit Haïti ging halen. Hij kende haar overigens slechts van de foto, maar het leek hem verder een prima echtgenote. Hij heeft dus nog een echte feestdag voor de boeg, terwijl die van Uw Hoofdredacteur al zagend en bladblazend verstreek. Pffff…

Wordt vervolgd…..