Op het fraaie eiland Curaçao is het vandaag een bijzondere dag. Het is 10 oktober 2011 en het is een jaar na de magische datum 10-10-10. Een magische datum voor velen op dit mooie eiland omdat het vandaag, zondag, exact een jaar geleden is dat Curaçao een autonome status binnen het Koninkrijk der Nederlanden verkreeg. Een jaar waarin zeer veel is gebeurd en waarin het land Curaçao kennis maakte met de moeilijkheden die voorkomen wanneer je op eigen benen wilt staan. Hoe het ook is, vandaag is het dus een nationale feestdag op het eiland die door velen tot in de kleine uurtjes zal worden gevierd. Dat geldt overigens niet voor Uw Hoofdredacteur. Immers, morgen is het weer een reguliere werkdag en de schoolvakantie is dan ook ten einde. Het normale leven kan dus weer zijn gang nemen. Het zal weer even wennen zijn, al is het natuurlijk prima wanneer je kunt terugkijken op een uitermate lekker weekeinde. En, dat was dit weekeinde zeker het geval. In deze editie van “een zonnig avontuur” kunt U daarover vanzelfsprekend weer alles over lezen.
Gisteren, de zaterdag, was het een zeer relaxte dag in Huize Hoofdredacteur. De ochtend werd er wat geluierd en werd er door de Olijke Twee vrolijk gespeeld. Na afloop leek het overigens alsof er in Huize Hoofdredacteur een bom was ontploft, maar dat mocht de pret niet drukken. Zo tegen de middag werd het tijd voor een plan de campagne. Na ampel beraad werd besloten de middag door te gaan brengen op het fraaie strand van Kokomo Beach. Het gezin Hoofdredacteur viel met hun neus in de boter. Er waren namelijk twee live optredens van verschillende bands op dit strand. Heerlijk gelegen
op een ligbedje, af en toe wat snorkelend om je in een aquarium te wanen en daarnaast met een drankje te luisteren naar geweldige muziek. De middag vloog dan ook werkelijk voorbij. Daarna werd het tijd om een maaltijd te gaan gebruiken en, onder druk van de oudste olijkerd, werd die maaltijd ook genuttigd bij Kokomo Beach. De Olijke Twee at overigens nauwelijks wat, vol als zij al zaten na de vele genuttigde lekkernijen gedurende de middag. Gelukkig meldde zich een schoolvriendinnetje van de jongste olijkerd, Pien geheten, die wel wat
weg bleek te hebben van een vuilnisvat. Vele zakken patat, aangevuld met frikadellen, wist het meiske smakelijk weg te werken. En zo kwam alles dus toch nog goed. In het donker werd de weg naar Huize Hoofdredacteur teruggevonden en werd het al snel tijd de beide olijkerds voor de nacht in te stoppen.
Vanochtend, op zondagmorgen, meldden beide druktemakers zich alweer op de gebruikelijke tijd, zo tegen zessen. Moeder de vrouw toonde zich gelukkig, althans voor Uw Hoofdredacteur, uitermate barmhartig en liet Uw Hoofdredacteur eenzaam op diens kussen achter. Heerlijk om nog een paar uurtjes te kunnen blijven liggen.
Nadat Uw Hoofdredacteur, enige uren nadien, was opgestaan vertrok Moeder de vrouw naar de sportschool en begon Uw Hoofdredacteur na te denken over het programma voor de rest van de dag. Dat
nadenken duurde overigens maar even, want al snel meldde zich de Haïtiaanse tuinman, Nato geheten. Nato berichtte dat hij geen enkele boodschap had aan nationale feestdagen omdat hij niet afkomstig is uit Curaçao. Hij kwam dan ook “gewoon” even de tuin doen waarbij hij tevens het voornemen uitsprak een paar fikse takken van de bomen in de tuin te gaan afzagen. Nu is het zo, mocht U niet weten hoe U een tuinman op Curaçao kunt herkennen, dat elke tuinman op dit zo fraaie eiland is gewapend met een enorme bladblazer. Zo’n bladblazer die welhaast niet door één man te tillen is en die tevens een geluid voortbrengt als ware het een heuse straaljager. En, een tuinman zou geen echte tuinman zijn wanneer de blazer niet op zijn minst gedurende een uur of drie wordt gebruikt. Horen en zien verging Uw
Hoofdredacteur dan ook al snel. Tussendoor had Nato bedacht om even de enorme takken van de boom af te gaan zagen, en daarbij bleek hulp van Uw Hoofdredacteur onontbeerlijk te zijn. Geknoopt aan enorme touwen werden de takken eerst gezekerd (opdat zij tijdens het vallen niet het dak zouden beschadigen), waarna Nato als een echte dolle Haïtiaan begon te zagen. Wanneer de tak vervaarlijk begon te kraken, werd Uw Hoofdredacteur naar het uiteinde van de tak gedirigeerd om eraan te trekken opdat de tak niet op het dak zou belanden. En inderdaad, er landde geen tak op het dak, zij landden slechts op Uw Hoofdredacteur. Tegen vier uur hield Nato het overigens voor gezien. Hij vertrok namelijk morgen naar Haïti om te trouwen, zo deelde hij mede. Trots toverde hij een fotootje uit zijn beurs en vertelde dat hij zijn bruid uit Haïti ging halen. Hij kende haar overigens slechts van de foto, maar het leek hem verder een prima echtgenote. Hij heeft dus nog een echte feestdag voor de boeg, terwijl die van Uw Hoofdredacteur al zagend en bladblazend verstreek. Pffff…
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten