Donderdag 27 oktober 2011 op het heerlijk zonnige eiland Curaçao. De bewolking is geheel en al weggetrokken en de lucht is strak blauw. Daarnaast is de temperatuur heerlijk en zeer aangenaam. Een mooi contrast met de voorbijgegane dagen, Uw Hoofdredacteur schreef daar in een vorige editie van “een zonnig avontuur” al het een en ander over. Vandaag zag het er dus een stuk beter uit op dit toch al zo fraaie eiland. Het was weer een normale werkdag vandaag, maar zoals U bent gewend, kent de term “normaal” hier een geheel andere inhoud dan elders op de wereld. Tijd om U weer eens even bij te praten derhalve.
Vanochtend klonk luid de telefoon die bij Jumping Paul op diens bureau staat gesitueerd. Nu moet U weten dat het bureau van Jumping Paul op de kamer van Uw Hoofdredacteur is geplaatst. Met andere woorden, Jumping Paul en Uw Hoofdredacteur delen gezamenlijk een kamer. Het valt dan ook onmiddellijk op wanneer de telefoon rinkelt en zeker wanneer het een interessant gesprek is en Jumping Paul het gesprek op de speaker plaatst opdat Uw Hoofdredacteur kan meeluisteren. Zo ook vanochtend, waarbij zich het volgende gesprek ontspon. “Goedemorgen, met Jumping Paul spreekt U. Bon dia, ku senora dushi van de matrassenfabriek. Spreek ik met de heer Hoofdredacteur? Nee mevrouw, U spreekt met Jumping Paul. Ah, is de heer Hoofdredacteur niet aanwezig? Jawel hoor mevrouw, zal ik U even doorverbinden? Ai no swa, ik wil graag spreken met de heer Jumping Paul. Daar spreekt U mee mevrouw, wat kan ik voor U doen? Ah, bon dia heer Hoofdredacteur. Is de heer Jumping Paul ook aanwezig? Daar spreekt U mee mevrouw, wat kan ik voor U doen? Bon dia heer Hoofdredacteur, nou dan doe ik het maar met U. Jammer dat ik de heer Jumping Paul niet persoonlijk kan spreken, wilt U hem doorgeven dat de matrassen morgen geleverd worden? Masha danki en nog een fijne dag.” In opperste verwarring staarde Jumping Paul Uw Hoofdredacteur aan. Deze was echter, gezien tamelijk ernstige lachstuipen, het eerste uur volstrekt niet aanspreekbaar. Waarschijnlijk ligt het aan het ontbreken van een mooie Papiamentse tongval bij Jumping Paul. Wellicht kunt U hem ook eens bellen en laten weten of hij voor U wel enigszins verstaanbaar praat?
Het wonen en werken in een geheel ander land, ver van huis, kent allerlei voor- en nadelen. In een vrij korte periode, die nu dik twee jaar telt, gebeurt er van alles. Vooral omdat er op Curaçao vele verschillende mensen vanuit diverse landen en werelddelen te vinden zijn, die hier dan relatief kort verblijven. Met name op de school van de Olijke Twee valt dat bijzonder op. Klasgenootjes die komen en gaan. De één blijft een paar jaar, de ander slechts een paar maanden. Voor kleine kinderen is dat iets van grote betekenis. Zo had dochterlief, Julia geheten, tot voor kort een jongetje bij haar in de klas waarop zij nogal verkikkerd was. Echter, Owen, want zo heet het mannetje, keerde na enige maanden terug naar Nederland. Het afscheid nemen viel beiden niet echt mee. Ze wisselden cadeautjes uit, beloofden elkaar plechtig eeuwige trouw, keken eens verlegen naar elkaar en dat was het dan.
In de maanden nadien gingen de gesprekken aan tafel vaak over Owen. “Ik mis mijn vriendje wel hoor. Zou ik hem nog wel eens weer terugzien? Ik vond hem namelijk heel leuk”, zo mijmerde dochterlief regelmatig. Moeder de vrouw leek het dan ook een uitstekende gedachte om dochterlief maar eens een kaartje te laten sturen naar Owen. Een kaartje waarin hem werd gevraagd hoe het met hem gaat in Nederland en waarin hem de groetjes werden gedaan. Het leek Julia eveneens een prima idee. En, aldus geschiedde. Nadien werd het enigszins rustig rond de persoon Owen en dochterlief begon al wat vervangende aandacht te krijgen voor andere klasgenootjes. Tot gisteren. Toen bleek namelijk dat de plaatselijke postbode een dikke brief in de brievenbus had gestopt welke was bestemd voor dochterlief Julia. Het meiske maakte, blij verrast, de brief open en trof er, naast een lief kaartje, een zeer fraaie tekening in aan welke afkomstig bleek van Owen. Voorzien van een prachtig hartje, met daarnaast beider namen. Verder bevatte de enveloppe een mooi kettinkje. U begrijpt het al, dochterlief is weer compleet om. De gesprekken gaan weer, als vanouds, over Owen en ontluikende liefdes. Wat kan het leven toch mooi zijn wanneer je al 5 jaar oud bent!
Wordt vervolgd……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten