Het is woensdagavond 5 oktober 2011 op het vandaag ietwat regenachtige eiland Curaçao. Het is rond achten in de avond en Uw Hoofdredacteur heeft zich buiten neergezet om, heerlijk in de wind, te gaan schrijven aan een nieuwe editie van “een zonnig avontuur.” Er gebeurde en er gebeurt namelijk weer van alles op dit nog steeds zo fraaie eiland. En, zoals U inmiddels wellicht al enige jaren bent gewend, U kunt er weer alles over lezen in deze editie.
Een editie die begint met een wat vervelend thema: criminaliteit. Wat is namelijk het geval? Welnu, sedert enige weken werd de wijk waar het huis van de familie Hoofdredacteur is gesitueerd, geteisterd door een groot aantal inbraken. De plaatselijke buurtvereniging, altijd zeer actief, hield nauwgezet de acties van het dievengilde bij. Er werd zelfs opgeroepen tot het formeren van een burgerwacht. Deze oproep bleek echter na enige dagen niet echt een succesverhaal te zijn. Er had zich wel één potentieel burgerwachtlid gemeld, maar het was niet diens bedoeling om nachten achtereen wacht te lopen, zo liet de moedige man weten.
Nadat er bij Pinoccio ook de nodige zaken waren gestolen, waaronder een collectors item uit Hurghada (zeldzame handdoek welke nog van een farao was geweest), besloot Uw Hoofdredacteur tot een ingrijpende maatregel. Voortaan liet hij zijn beide hondjes (een zwarte en een witte) buiten slapen. Dit in de veronderstelling dat de beide honden zo waaks zouden zijn dat zij, bij naderend onraad, Uw Hoofdredacteur wel zouden wekken. En, deze redenering bleek volkomen sluitend te zijn. Nachtenlang werden Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur dientengevolge verscheidene malen gewekt door indrukwekkend geblaf. Helaas leidde dat geblaf in eerste instantie slechts tot slapeloze nachten en geenszins tot de aanhouding van een crimineel. Althans, tot de memorabele gebeurtenis van een paar nachten geleden. Tegen drie uur in de nacht was het weer zover: “Woeff, Woeff, Woeff!” Toen Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur een moment later uit het raam keken, zagen zij de zwaailichten van een tweetal politiewagens. Blijkens informatie op de site van de buurtvereniging de volgende dag, had de plaatselijke Hermandad, zo ongeveer voor de deur van Uw Hoofdredacteur, een dief gepakt. Trots meldde men dat er ook een fotootje van de man geplaatst zou worden. Mocht U deze man dus in Uw buurt signaleren binnenkort, zorg dan dat Uw handdoeken in veiligheid zijn gesteld
Morgen is het een zeer heuglijke dag. Dan is er namelijk het moment dat een van de teamleden van het eerste uur, de heer de Hand, aankomt op het vliegveld van Hato. De heer de Hand, die eigenlijk nimmer op dit eiland heeft gewerkt, komt een tiendaagse vakantie doorbrengen op dit fraaie stukje grond en doet dat samen met vriend Henk. De heer de Hand was het teamlid dat, tijdens een vistochtje, besloot zijn enkel en zijn kuit te breken. Inmiddels lijkt hij van die blessure, na een aantal operaties, redelijk te zijn genezen. Thans heeft hij dan ook besloten om eens te gaan kijken naar de werkplek die eigenlijk de zijne had moeten zijn, maar het nimmer werd. In overleg met verschillende teamleden is er een leuk bezoekprogrammaatje opgesteld. Varen en vissen laten we echter ditmaal maar achterwege. Hoe het de heer de Hand zal vergaan? Binnenkort kunt U er, vanzelfsprekend, van alles over lezen in een volgende editie.
Zoals U wellicht weet, genieten Moeder de vrouw en de Olijke Twee deze week van een welverdiende vakantie. Dagelijks nemen zij deel aan allerlei geweldige activiteiten. Zo reisden beide olijkerds eerder deze week af naar het Seaquarium en naar de plaatselijke ranch, alwaar werd paard gereden. Vandaag werd er, ter afwisseling, een leuke baai bezocht die Porto Marie is geheten. Er werd lekker gezond en gezwommen, hetgeen vooral voor de jongste olijkerd wel een zelfoverwinning te noemen is. Nog niet al te lang geleden namelijk, was 
het ventje met geen tien paarden het water in te krijgen omdat “de vissen mijn benen opeten.” Slechts gehuld in zwembroek en getooid met snorkel, kon hij vervolgens wel uren op het strand staan, uitkijkend over de zee. Hoe anders is het inmiddels echter. Vandaag namelijk had het mannetje de dag van zijn leven: hij snorkelde! Hij zat er vanavond voller dan vol van en verhaalde over de vele fantastische vissen die hij had gezien, waaronder een koffervis (“die zo dik is omdat hij veel kleren bij zich heeft Pap”). U ziet, de tijd verstrijkt sneller dan snel en kinderen zijn groot voordat je het weet. Nu Uw Hoofdredacteur nog…..
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten