Spijt?

Op het zo fraaie eiland Curaçao vordert de week alweer gestaag nu het inmiddels donderdag 31 oktober 2013 is geworden. Morgen is het op de kop af drie jaar geleden dat het gezin Hoofdredacteur uit haar huis spoelde toen Curaçao een staartje van de tropische storm Tomas over zich heen kreeg. Daaraan moest Uw Hoofdredacteur gisteren en vanochtend even denken toen plots de regen met geweld uit de hemel plensde. Wat een water, wat een water. Gelukkig werden de sluizen weer tijdig dichtgezet en bleef Uw Hoofdredacteur het leed van een ingestorte muur ditmaal bespaard. Zo langzamerhand, het is nog vroeg op dit eiland, klaart het inmiddels weer wat op en breekt voorzichtig een zonnestraaltje door de wolken. De omstandigheden zijn overigens niet vreemd; het regenseizoen is immers aanstaande. Uw Hoofdredacteur kon gisteren genieten van zijn eerste echte vakantiedag. Het werd een dag die in het teken stond van klussen. Er diende wat buitenverlichting te worden aangebracht waarmee de dag prima kon worden gevuld. Daarnaast werd uitvoerig gesproken met deskundigen op het gebied van zwembadverzorging nu het bad van het gezin Hoofdredacteur steeds meer uiterlijke kenmerken van een voetbalveld gaat vertonen.

De dame van de poolservice was oprecht verbaasd over de kleur van het zwembad. "Het is heel erg groen. Dat is vreemd! Normaal gesproken is het water toch blauw meneer?" Uw Hoofdredacteur had dan ook al snel in de gaten dat de pooldame niet echt voor een oplossing op korte termijn zou kunnen zorgen. "Weet U wat meneer? Ik bel even mijn baas. Wellicht dat die een oplossing weet", zo berichtte de dame. De baas van de poolservice bleek helderziend. Hij kon namelijk, van kilometers afstand, prima zien wat er aan het water schort. Er moesten de nodige chemicaliën worden toegevoegd, zo wist de baas. Vervolgens dient het zwembad een dag of drie met rust te worden gelaten waarna, komende zaterdag, het water van een nieuwe frisse kleur zal worden voorzien. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur heeft er op voorhand nog niet al te veel vertrouwen in dat het euvel op zaterdag zal zijn verholpen. Maar goed, tot die tijd kleurt het zwembad wel prima bij de rest van de tuin!

Gisterenavond had Uw Hoofdredacteur het ruim alleen, al kwam collega Bullie nog wel even langs in gezelschap van een Zwolse collega. Moeder de vrouw ging namelijk, in aanwezigheid van twee collega's, een avondje naar de film. "Gezellig, ik heb er echt zin in", zo wist Moeder de vrouw, voor haar vertrek, te melden. Terwijl Uw Hoofdredacteur de beide olijkerds onder de wol stopte, ging Moeder de vrouw dan ook blijgemutst op pad. Aan het einde van de avond keerde Moeder de vrouw, geheel in gedachten verzonken, huiswaarts. Dat zij in gedachten verzonken was bemerkte Uw Hoofdredacteur toen het schuifhek van afstand werd geopend waardoor de beide trouwe viervoetertjes van het gezin Hoofdredacteur alle ruimte kregen om de tuin te verlaten. Dit terwijl Moeder de vrouw normaliter eerst even toetert opdat de blaffertjes kunnen worden ingesloten. "Heb je een leuke avond gehad?" zo vroeg Uw Hoofdredacteur nadat de jacht op de viervoeters succesvol was afgesloten. Sniffend en met betraande ogen liet Moeder de vrouw weten dat het geen leuke avond was geweest. "Het was zo een ontzettend zielige film. Het ging over middelbare scholieren waarvan er een zodanig werd gepest dat het leidde tot een vreselijke afloop. Bah! Ik moest de hele tijd met een zakdoek in de hand zitten!" Het bleek te gaan om de film "Spijt!" Snel schonk Uw Hoofdredacteur dan ook maar een glaasje wijn voor Moeder de vrouw in, die vervolgens langzamerhand gelukkig weer wat bij zinnen kwam. Nou ja, mocht U dus zin hebben in een rotavond? Ga dan gerust een avondje naar de bioscoop, ga naar de rolprent "Spijt" en neem een paar zakdoeken meer! U krijgt er vast en zeker geen spijt van.

Wordt vervolgd.....     

Op gesprek bij juf Paula!

Het is inmiddels iets na de klok van zevenen op de ochtend van woensdag 30 oktober 2013. Het ziet er vandaag naar uit dat Uw Hoofdredacteur, voor het eerst in een week, kan gaan genieten van een vakantiedag die eens niet in het teken zal staan van werk. U begrijpt, iets om zich zeer op te verheugen en dientengevolge leverde Uw Hoofdredacteur de Olijke Twee al behoorlijk bijtijds op hun school af. Uw Hoofdredacteur had zich immers voorgenomen om al vroeg in de ochtend een duikbrilletje op zijn hoofd te gaan zetten om vervolgens heerlijk in zijn zwembad te duiken. Helaas, dat wordt 'm echter niet vandaag nu het zwembad gehuld is in prachtig groene kleuren door een of andere soort alg. Gelukkig arriveert, later op de ochtend, de zogenaamde poolservice met een enorm groot kleurpotlood. Hopelijk zal het water de komende dagen dan ook weer een prachtig blauwe kleur gaan vertonen. Om te voorkomen dat Uw Hoofdredacteur zich vandaag dan ook zou gaan vervelen, heeft Moeder de vrouw gelukkig weer een briefje met klusjes achtergelaten. Zo komt Uw Hoofdredacteur de dag op het fraaie eiland Curaçao vast en zeker wel weer door!

Gisteren, nadat de ochtend was verstreken met drukke werkzaamheden, diende Uw Hoofdredacteur de Olijke Twee van hun school op te halen. Zoals te doen gebruikelijk stond uw Hoofdredacteur keurig bij het hek naar het schoolplein te wachten toen de deuren van de klas opengingen. Als eerste meldde zich de jongste olijkerd, Levi geheten. "Hoi Pap. Je moet je even melden bij mijn juffrouw!" Uw Hoofdredacteur was enigszins verbaasd en vroeg het mannetje waarom er een melding bij de juffrouw zou moeten plaatsvinden. Het ventje keek naar de grond en bromde zachtjes: "Ik heb geen enkel idee. Ik weet het echt niet." Dat gaf Uw Hoofdredacteur al een soort onbestemd gevoel. Tijd dus om het gesprek met juf Paula aan te gaan. "Er is een probleem", zo wist juf Paula. "Levi is vanochtend uit de muziekles gestuurd. Hij mocht niet meer meedoen omdat hij zich niet aan de regels hield. Hij had namelijk besloten om maar eens zelf te gaan plaatsnemen achter de piano van de muziekleraar. En dat terwijl hij geen noot kan lezen! Ook volgende week mag hij niet naar muziekles." Uw Hoofdredacteur was met stomheid geslagen en berichtte de juf dat het gesprek met zoonlief zou worden aangegaan.

Bij terugkeer op het schoolplein bleek het ventje onzichtbaar te zijn geworden. Het was eerst met behulp van dochterlief Julia dat Uw Hoofdredacteur de deugniet kon traceren; het mannetje had zich verstopt achter een enorme vuilnisbak. "Kom mee", zo vertelde Uw Hoofdredacteur. "Er wordt vandaag niet gespeeld, je hebt straf!" Dochterlief was erg nieuwsgierig: "Waarom moest je bij juf Paula komen Pap? Heeft Levi iets gedaan wat niet mocht?" Uw Hoofdredacteur berichtte dat hij bij de juffrouw diende te komen om uit te leggen waarom hij zijn kinderen geen manieren had bijgebracht." Het werd stiller dan stil in de auto, waarin het gezelschap inmiddels had plaatsgenomen. "Het spijt me erg Pap. Ik probeerde slechts indruk te maken op mijn vriendinnetje Lotje. De muziekleraar had me al een keer gezegd dat er sprake was van een laatste waarschuwing, maar toen ging ik toch door. Ik zal het nooit meer doen!" zo verhaalde de boosdoener. U begrijpt, er werd een hartig woordje met het ventje gesproken en later op de middag, toen dezelfde muziekleraar zich meldde om dochterlief te bekwamen in het bespelen van haar piano, diende het kereltje zijn excuus te maken. Welhaast in tranen schudde hij de muziekleraar de hand en meldde dat het hem bijzonder speet. "Ik zal het nooit meer doen!" Voor de muziekleraar was daarmee de zaak afgedaan: "Dan mag je volgende week ook weer meedoen Levi." De opluchting bij het ventje bleek groot. Uw Hoofdredacteur heeft overigens een donkerbruin vermoeden dat hij dit schooljaar nog regelmatig bij juf Paula zal worden geroepen.....

Wordt vervolgd.....  

"Je hoort 'm wel, maar ziet 'm niet!"

Voor Uw Hoofdredacteur is dinsdag de 29e oktober 2013 alweer enige uren oud. Het zo fraaie eiland Curaçao is inmiddels ontwaakt en volop in bedrijf. De beide olijkerds zitten al op school, waarbij de jongste olijkerd, Levi geheten, zich een breuk sjouwde aan twee enorme gewichten. "Pap, ik neem die grote gewichten mee naar school hoor! We zijn een themahoek aan het inrichten en het thema is sport. Je mocht sportspullen meenemen van de juf. En, gewichten hebben toch ook wel met sport te maken? Ik neem ze dus gewoon mee." Het was dan ook een feest om te zien hoezeer het mannetje, tijdens het oversteken van het immense schoolplein, gebukt ging onder zijn voornemen. Het mocht de pret echter niet drukken en het gelukte de kleine Rambo uiteindelijk om veilig zijn klas te bereiken. Moeder de vrouw heeft haar dagelijkse werkzaamheden inmiddels ook al aangevangen. Slechts Uw Hoofdredacteur resteert nog enige tijd alvorens hij wederom een vakantiedag kan inruilen voor dringende werkzaamheden. Zo ziet U maar, het leven in "De West" kent zo langzamerhand weer structuur.

Het zal U vast niet zijn ontgaan, de discussie die is losgebarsten rondom het fenomeen "Zwarte Piet." Deze discussie, waarbij er voor- en tegenstanders zijn daar waar het gaat om de instandhouding van de zwarte knechten van de Goedheiligman, is vanzelfsprekend niet aan Curaçao voorbij gegaan. Met, soms felle, argumenten trachten sommigen een einde te maken aan wat zij noemen een voortzetting der slavernij, terwijl anderen belichten dat het hier gaat om een traditioneel kinderfeest. Een discussie die vooral de laatste jaren, zo tegen de maand november, steeds weer nieuw leven wordt ingeblazen. Nu zou Uw Hoofdredacteur verwachten dat het aantal tegenstanders van "Zwarte Piet" op Curaçao vele malen groter zou zijn dan voorstanders. Welnu, niets blijkt minder waar te zijn. Gisteren bleek namelijk dat er wel degelijk mensen op dit mooie eiland zijn die het instituut Piet graag in stand zouden houden. Hoe is anders te verklaren dat er gisteren, door drie als "Zwarte Piet" verklede mannen, een overval werd gepleegd op een Chinese Minimarket? Zeg nu zelf, als Piet zijn outfit niet langer zou mogen gebruiken, dan zou het toch veel lastiger zijn om zoiets onherkenbaar te doen?

Dan is het zo dat Uw Hoofdredacteur de komende maanden veel verkeershinder gaat ondervinden. Wat is namelijk het geval? Welnu, de immens hoge Julianabrug, die de westzijde van dit eiland verbindt met de oostkant ervan, is hoognodig aan een grote onderhoudsbeurt toe. De volledige asfaltlaag van de brug dient te worden vervangen, hetgeen in fases zal gaan geschieden. Allereerst is de kant die van Punda naar Otrabanda voert aan de beurt. En, zo kon het dan ook zijn dat er, vanaf de dag van gisteren, nog slechts een rijstrook op de brug beschikbaar is voor auto's. Nu moet U weten, het verkeersaanbod is op deze brug enorm. Met name in de vroege ochtend, tussen de middag en aan het begin van de avond, wordt deze brug veel gebruikt. De aangekondigde werkzaamheden hebben dan ook, zo bleek al gisteren, lange files en wachttijden ten gevolge. Slechts een maand of zes zal dat ongemak gaan duren waarna vervolgens, met een pauze van enige maanden vanwege het carnaval, de andere zijde van de brug zal worden afgesloten. De vele automobilisten die met het ongemak te maken hebben, maken overigens van de nood een deugd, zo zag Uw Hoofdredacteur gisteren met eigen ogen. Zeer langzaam rijdend lazen verschillende automobilisten de krant, verzonden zij een SMS, zaten zij wat te vrijen met de bijrijdster of sliepen zij wat achter het stuur. Ook hier geldt klaarblijkelijk het motto: "Don't worry, be happy!"

Wordt vervolgd.....

Staat Uw mast al rechtop?

Er is, op het zo fraaie eiland Curaçao, vandaag een nieuwe week aangebroken nu het maandag 28 oktober 2013 is geworden. Terwijl Uw Hoofdredacteur achter zijn typemachine heeft plaatsgenomen, vertoeft Moeder de vrouw inmiddels al op haar werkplek en genieten de beide olijkerds al van een lange schooldag. Feitelijk heeft Uw Hoofdredacteur vakantie, echter de praktijk blijkt een stuk weerbarstiger. Zo kon het dan ook zijn dat sprake was van een korte nacht, nu immers Uw Hoofdredacteur eerst in de nachtelijke uren een rapportage kon opleveren die beslist gereed moest komen. Ook vanochtend heeft Uw Hoofdredacteur weer verplichtingen nu er een vergadering op de agenda is gekomen. Van vakantie is dan ook niet echt sprake, zo lijkt het althans. En dat allemaal terwijl er in Huize Hoofdredacteur toch ook nog wel het een en ander dient te geschieden. Naast allerlei klusjes als het vervangen van lampen enzovoort heeft namelijk het water in het zwembad van Uw Hoofdredacteur spontaan besloten de kleur aan te nemen van het ernaast gelegen gras. Zo krijgt het woord vakantie dan ook plots een geheel andere betekenis!

Vandaag verwacht Uw Hoofdredacteur weer eens bezoek. Een bezoek dat overigens afgelopen vrijdag al telefonisch bij Uw Hoofdredacteur werd aangemeld. In de vroege ochtend rinkelde op die dag de telefoon en meldde zich vervolgens keurig een dame: "Bon dia Hoofdredacteur. U spreekt met TDS. Staat Uw mast al rechtop?" Uw Hoofdredacteur was, zo zult U kunnen  begrijpen, wel een ietwat overdonderd door deze rechtstreekse vraag, maar slaagde er desalniettemin in om uiterst kalm te blijven. "Hoe bedoelt U mevrouw?" De dame: "Welnu meneer, ik ben, zoals gezegd, van de afdeling verhuizingen van TDS. Dat is Uw televisiebedrijf. Wij komen regelen dat U, vanaf volgende week maandag, weer kunt genieten van programma's als Sesamstraat. Echter, daarvoor is het van groot belang te weten of Uw mast al rechtop staat. Kunt U dat even verifiëren?" Uw Hoofdredacteur vroeg een moment respijt en wandelde eens om Huize Hoofdredacteur heen; speurend naar een mast. Welnu, de mast werd gevonden en daarbij bleek het gevaarte inderdaad rechtop te staan. Keurig gaf hij zijn bevindingen dan ook door aan de dame. "Dat is mooi meegenomen Hoofdredacteur. Dan komen wij maandagmiddag om Uw mast klaar te maken. We komen tussen een en vier uur. Tot maandag!" U begrijpt, vol verwachting zal Uw Hoofdredacteur vanmiddag zitten te wachten.

De Olijke Twee konden vanochtend bijna niet wachten om te mogen vertrekken naar hun school. Vandaag wordt namelijk de aftrap gegeven voor de jaarlijkse "Kinderboekenweek." En juist om die aftrap was het de beide olijkerds te doen. Al wekenlang waren beiden aan het oefenen op een dansje op de muziek van "Klaar voor de start." Het is immers de bedoeling dat de leerlingen, waaronder dus de Olijke Twee, hedenochtend een podium betreden om er een spetterend optreden te gaan verzorgen. Er diende dan ook naar school te worden gekomen in sportkleding, zo luidde de instructie. De jongste olijkerd, Levi geheten, leverde dit vanochtend behoorlijk wat problemen op. Wat was namelijk het geval? Welnu, nu zijn hoofd redelijk lijkt te zijn genezen van een fikse val, besloot het ventje dat het weer eens tijd werd voor een volgend avontuur. De middag van gisteren werd dan ook besteed aan het beklimmen van de scherpe rotsen rond het zwembad. Dat deze onderneming prima was geslaagd bleek hedenochtend. De beide grote tenen van het mannetje bleken namelijk, aan de onderzijde, geheel te zijn ontdaan van huid. U kunt zich voorstellen, het ventje stond niet echt te juichen toen hij zijn sportschoenen diende aan te trekken. Gelukkig zag hij de praktische voordelen van dit ongemak onmiddellijk in: "Pap? Vrijdag hebben we toch een feest rond Halloween? Ik verkleed me dan als een zombie. Lopen als een zombie kan ik immers al?"

Wordt vervolgd.....

De meest optimale condities voor het wasgoed!

Het is kwart voor zeven op zondagochtend 27 oktober 2013. Langzamerhand ontwaakt het zo prachtige eiland Curaçao. Uw Hoofdredacteur daarentegen ontwaakte al een poosje geleden toen zich, zoals te doen gebruikelijk op de vroege zondagmorgen, de jongste olijkerd meldde aan de ouderlijke sponde. "Pap. Papa? Kom je? Ik wil zo graag een kleurplaat van een zombie. Het is namelijk bijna Halloween!" zo wist het mannetje. Uw Hoofdredacteur dacht in eerste instantie overigens dat er een zombie aan zijn bed stond, maar dat bleek dus niet het geval. Het gaat, na zijn bloederige val van de afgelopen week, gelukkig weer prima met deze olijkerd, Levi geheten. Komende dinsdag zal de dokter opnieuw worden bezocht, ditmaal om de hechtingen uit zijn hoofd te verwijderen. Zijn vriendje Hidde was daar overigens al enige tijd druk mee bezig, in diens hoofd althans: "Levi's vader? Dinsdag moet Levi naar de dokter of niet? Halen ze dan zijn hersenen er weer uit?" U ziet, een spraakverwarring is maar zo de wereld in geholpen.

Na dagen van wachten was het gisteren dan eindelijk zover. Er meldde zich uiteindelijk een heuse aircomonteur in persoon van de heer H. De heer H. was al enigszins op leeftijd maar bleek nog tamelijk veel verstand te hebben van airco's en van elektra. Al na korte tijd gelukte het de man om de stroomtoevoer in Huize Hoofdredacteur volledig te repareren, waarna vervolgens ook de airco weer aan de praat werd gekregen. Al na enige uren zaten de klussen voor de heer H. erop. "Mocht U weer eens een storing hebben, belt U mij dan weer gerust. Vaak kan ik niet op dezelfde dag dat U mij belt, maar binnen een week of twee nadien is er altijd wel een gaatje te vinden. En, als het echt dringend is, dan kan ik meestal wel binnen een week!" Uw Hoofdredacteur zwaaide met een blij gemoed de heer H. uit. Nadien zou zich dan de volgende vakman moeten melden om het toilet, dat eerder deze week door de vakman was losgeschroefd, weer op zijn plaats te zetten.

Ditmaal hoefde Uw Hoofdredacteur slechts een keer of vier te telefoneren en te wachten tot een uur of drie in de middag alvorens een aftands wit autootje de oprit op kwam rijden. Uit de auto kwam allereerst een groot stuk karton, hetwelk door de vakman vakkundig onder de auto werd geplaatst. "Bon tardi, bon tardi. Ik kom zo! Eerst even de auto verzorgen. Die lekt namelijk olie", zo wist deze expert. Toen deze klus was geklaard begon het echte werk. Gedurende enige uren kluste de expert er wat af. Aan het einde van de middag bleek dan ook inderdaad dat bijna het gehele lijstje met mankementen was afgewerkt. Tijd voor Uw Hoofdredacteur om vervolgens zelf zijn, door Moeder de vrouw opgemaakte lijstje, te gaan afwerken. Met stip op een stond: het aanbrengen van waslijnen. Nu was dat nog niet zo eenvoudig. Immers, Huize Hoofdredacteur wordt omringd door een geweldige tropische tuin, waarbij ruimte voor waslijnen slechts tussen de palmbomen viel te vinden. Goede raad was dan ook duur. Maar goed, Uw Hoofdredacteur was er al snel uit. Wasgoed dient immers te drogen? Welnu, wat ligt er dan meer voor de hand dan daarvoor de meest optimale condities te creëren? Voortaan hangt de was van Moeder de vrouw dan ook behoorlijk droog. Het enige risico op een buitje is gelegen in de sproeiers van de beregeningsinstallatie in de tuin. Om dat op te lossen kan Moeder de vrouw het wasgoed dagelijks tussen vier en vijf van de waslijnen halen!  En de auto van Uw Hoofdredacteur kan trouwens ook prima in de open lucht staan!

Wordt vervolgd.....

In een zetel bij het toegangshek!

Inmiddels is het vandaag op het zeer warme eiland Curaçao zaterdag 26 oktober 2013 geworden. De ochtend is al om en de middag staat, bij een temperatuur die, in de schaduw, dik boven de dertig graden Celsius ligt, op het punt te beginnen. De ochtend was voor Uw Hoofdredacteur al voorbij voordat hij het in de gaten had. En, dat zult U wellicht begrijpen, dat had alles te maken met klussen die afgemaakt dan wel opgestart dienden te worden. Het betrof in dit geval allemaal klussen die afgelopen donderdag zouden worden verricht maar, Uw Hoofdredacteur schreef U dat al eerder, de werklieden waren op die dag niet echt in beweging te krijgen. Hoe anders zou dat gisteren liggen. Immers, de betreffende werklieden hadden Uw Hoofdredacteur verzekerd dat zij op de dag van gisteren alle nog te verrichten werkzaamheden in een dag zouden opknappen. En, zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur, als een hondje zo trouw, al vanaf de vroege morgen in gereedheid zat om het toegangshek voor de werklieden te openen. Zat Uw Hoofdredacteur dus al om half acht bij het hek, om half twee zat hij er nog. Tijd om maar weer eens te gaan bellen. "Hallo U spreekt met de coördinator van de werkzaamheden. Oh hallo Hoofdredacteur, U weer? Wat zegt U, er is nog niemand? Dat is zeer vreemd. Maar ja, U weet hoe het op dit eiland gaat niet? Soms komt er gewoon niemand! Wat zegt U, ben ik er verantwoordelijk voor dat alles wordt gerepareerd. Oh ja, dat is ook zo. Daaraan had ik nog helemaal niet gedacht. Ik ga even actie ondernemen en bel U zo terug!"

Uw Hoofdredacteur wachtte  nog maar eens een uurtje bij het hek alvorens de telefoon begon te rinkelen. "Bon tardi, U spreekt weer met de coördinator. Ik heb een nare mededeling. De man die de airco zou komen repareren heeft een spoedklus. Hij kan dus niet komen vanmiddag. Wat zegt U? Oh, bij U was ook sprake van een spoedklus? Maar dat hebt U mij niet gezegd toen U vorige week zaterdag belde! Hoe het ook moge zijn, de man komt nu morgenochtend. En, om ervan verzekerd te zijn dat hij komt, kom ik zelf mee. De twee mannen die U gisteren toezegden om het toilet weer vast te komen zetten, die komen nog wel vanmiddag. Die zijn namelijk in dienst van mijzelf, dus weet ik ook zeker dat ze komen. Welnu, ik wens U nog een prettige middag en tot morgen."

Uw Hoofdredacteur, het was inmiddels half drie in de middag, nam zijn zetel bij het hek maar weer eens in. Wachten op de tweetal werknemers van de coördinator, die immers binnen afzienbare termijn zouden arriveren. Uiteindelijk was het zo tegen een uur of half negen in de avond toen Uw Hoofdredacteur in de verte een bekende stem hoorde. Het was die van Moeder de vrouw. "Hoofdredacteur, hoe zit het? Kom je nog eens binnen vandaag of denk je nu echt dat er nog een van die werklieden zal arriveren vandaag? Hoe is het, heb je een leuke dag gehad?"  En, zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur hedenochtend, wederom in alle vroegte, zijn zetel aan de poort weer kon innemen. Daadwerkelijk kon hij tegen negenen de heer coördinator verwelkomen. U zult kunnen begrijpen, het werd een zeer warm welkom. De toegezegde aircoman kwam echter eerst een uur later en dan ook nog pas na herhaaldelijk bellen. Inmiddels werkt de airco gelukkig dan wel weer en is de stroomstoring verholpen. Volgens meneer coördinator wordt het toilet in de loop van de middag weer vastgezet. Mocht U contact zoeken met uw Hoofdredacteur: deze is dus te vinden naast het toegangshek!

Wordt vervolgd.....

Het werkliedengilde.....

Het is vandaag vrijdag 25 oktober 2013 geworden op het nog altijd fraaie eiland Curaçao. Alhoewel de dag eerst net van start is gegaan, loopt de temperatuur op Curaçao alweer behoorlijk op. Het ziet er dan ook naar uit als volgt vandaag weer een hete dag op het eiland. Uw Hoofdredacteur heeft inmiddels de Olijke Twee al afgeleverd bij school en heeft  nu de gelegenheid te genieten van een lekker kopje koffie alvorens er gewerkt dient te worden. Weliswaar heeft Uw Hoofdredacteur vakantie, maar dat blijkt iets waarmee de rest van de wereld klaarblijkelijk niet veel te maken heeft. En, zo kan het dan ook zijn dat de komende drie dagen de agenda weer redelijk gevuld is met werkafspraken. Het is nu eenmaal niet anders. Echter, vooraleer het zover zal zijn dat Uw Hoofdredacteur zich in passende kledij dient te hijsen, is er eerst nog tijd om U te voorzien van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur."

Gisteren was een dag die was ingeruimd voor het verrichten van allerlei, noodzakelijke klussen aan de nieuwe woning van het gezin Hoofdredacteur. Diverse werklieden zouden zich daarom, waarschijnlijk al vroeg in de ochtend, vervoegen aan de deur van Huize Hoofdredacteur, gewapend met hamers en schroevendraaiers. Uw Hoofdredacteur zat er daarom al, vanaf een uur of acht in de ochtend, klaar voor hen te ontvangen. Wie er echter ook verscheen, werklieden waren het niet. Tijd om maar eens even te gaan bellen met de coördinator van het geheel. "Bon dia, U spreekt met de Hoofdredacteur. Als ik mij goed herinner dan zou U toch vandaag een afvaardiging van het werkliedengilde in mijn richting sturen? Wat zegt U? Oh, ze zijn onderweg? Komen ze dan wellicht uit Jamaica? Oh, ze moeten eerst materialen kopen? Waar kopen ze die dan, op Bonaire wellicht? Nee hoor, dat is een grapje. Oh, daar houdt U niet van? Ja prima hoor, ik wacht nog gerust even af!"  Uw Hoofdredacteur was, dat zult U kunnen begrijpen, na dit gesprek volledig gerustgesteld en wachtte dientengevolge maar rustig af.

Ja hoor! Het was half een in de middag toen er plotsklaps een "Tuut, tuut" werd geclaxonneerd vanaf de straat. Vanuit een truckje, wat overigens rechtstreeks afkomstig leek te zijn uit het oudheidkundig museum, zwaaiden vrolijk twee mannetjes. "We zijn er al!" zo meldde de chauffeur. In alle rust stapten de twee mannen uit het barrel en keken eens kalm rond. "Ik dacht dat jullie vanochtend vroeg zouden komen?" zo vroeg Uw Hoofdredacteur. "Nee hoor. We moesten eerst nog allerlei materialen kopen namelijk," zo wist het mannetje. Besloten werd om te beginnen aan de eerste klus: een kleine reparatie aan de koelkast. Er werd een schroevendraaier gepakt waarna enige schroeven werden verwijderd. Onmiddellijk daarna weerklonk een meewarig geluid vanachter de koelkast. Het mannetje: "We moeten eerst even materialen halen. We zijn zo weer terug! Ayo meneer." U begrijpt het al, slechts een tweetal uren later keerde het tweetal weerom, voorzien van een aantal kunststof bakken die geheel waren gevuld met een warme maaltijd. "Zo, nu gaan we eerst even eten. Na een fiks aantal uren werken is dat wel verdiend," zo merkte de chauffeur op.

Om een lang verhaal niet nog langer te maken: pakweg een uurtje later werd de oldtimer weer ingepakt en vertelde een der mannen dat van het toilet voorlopig geen gebruik kon worden gemaakt. "De pot zit namelijk los omdat ik er nieuwe schroeven voor moet halen. Als U er nu op gaat zitten maakt U een vrije val. Hahaha. We komen morgen weer, want we zijn natuurlijk nog lang niet klaar. Hoe laat bent U morgen thuis? Oh, tegen twaalf uur? Dan komen we daarna, zo tegen een uur of twee. Want, tussen twaalf en twee lunchen wij natuurlijk. Nou ja, U moet maar zo denken, het begin is er! En, dat is op dushi Korsou al heel wat! Tot morgen meneer, U ziet ons vanzelf verschijnen. Belt U maar niet met onze coördinator, want waarschijnlijk moeten we eerst nog materialen halen. Ayo!!" Uw Hoofdredacteur wuifde het tweetal uit om zich vervolgens onmiddellijk te vervoegen bij zijn koelkast. Wellicht dat een biertje zijn onmacht wat zou kunnen laten verdwijnen.....

Wordt vervolgd.....

WK synchroon zwemmen op Curacao!

Terwijl Uw Hoofdredacteur over een uurtje, het is om zeven uur immers nog vroeg in de ochtend, allerlei werklieden zal mogen begroeten, is het op het zo fraaie eiland Curaçao vandaag donderdag 24 oktober 2013 geworden. De Olijke Twee en Moeder de vrouw zitten al op school en Uw Hoofdredacteur zit achter de koffie. Dat lijkt in elk geval een uitstekende rolverdeling, ware het niet dat Uw Hoofdredacteur geacht wordt vandaag een tweetal lijvige rapporten van commentaar te voorzien. En dat nog wel tijdens zijn vakantie en een gepland bezoek van vele werklui. Het is namelijk zo dat er, in de recent betrokken woning, nog een aantal klussen resteren waarvoor vakmanschap nodig is. Vakmanschap dat Uw Hoofdredacteur, in elk geval op deze gebieden, volstrekt ontbeert. Moeder de vrouw heeft hem dan ook op het hart gedragen zich niet met de klusjes te gaan bemoeien: "Dan kunnen we straks weer overnieuw beginnen!" Iets waar Uw Hoofdredacteur zich trouwens uitstekend in kan vinden.

Gisteren was het de dag na de val van de jongste olijkerd, Levi geheten. Ook gisterenochtend, bij het ontwaken, wist de olijkerd het juiste antwoord te produceren op de vraag hoe hij heette. Toen vervolgens Uw Hoofdredacteur zijn hand opstak om te vragen hoeveel vingers het mannetje zag en die antwoordde "twee keer nul", schrok Uw Hoofdredacteur overigens wel even. "Grapje Papa, grapje!" zo verduidelijkte de grappenmaker. Het lijkt dus goed met het ventje te gaan, gelukkig maar. Na schooltijd nam hij zelfs een speelkameraad mee naar huis om vervolgens te melden dat beiden graag zouden zwemmen. "Heb je een badmuts dan?" zo vroeg Uw Hoofdredacteur. Welnu, een badmuts kon vanzelfsprekend niet worden gevonden, al moeten er ergens een stuk of drie rondslingeren. Noodgedwongen maakte Uw Hoofdredacteur dan ook maar zelf een badmuts, ditmaal van een plastic boodschappentas. Onmiddellijk dook de olijkerd onder water om te kunnen constateren of het geheel waterdicht zou zijn. "Prima Pap, hartstikke bedankt", zo liet het ventje weten. U ziet dus zelf: het gaat hem wel weer goed!

Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren, kent het recent betrokken huis van het gezin Hoofdredacteur een enorm grote tropische tuin. Prachtig door een heuse hovenier aangelegd en wekelijks door een viertal tuinlieden onderhouden, schitteren kleurige planten en vele palmbomen in hun glorie. Al dat groen trekt vervolgens vanzelfsprekend veel mooie dieren aan. Zo vallen er vele kolibries waar te nemen en is het werkelijk overbevolkt met enorme leguanen. Nu is het gezin Hoofdredacteur ook in het bezit van een tweetal fanatieke keffertjes. Beiden staan al, vanaf het moment dat in de vroege ochtend de deur wordt opengezet, in de startblokken om op jacht te gaan. Zo ook dus gisteren! Het werkt dan zo ongeveer als volgt: Youri, de zwarte teckel, gaat op zoek naar een prooi waarna een schelle blaf wordt afgegeven om Jetje, de witte Maltezer, te alarmeren. Deze weet vervolgens niet hoe snel zij haar maat moet gaan bijstaan.

Welnu, gisteren, ergens aan het einde van de ochtend, spotte Uw Hoofdredacteur vijf enorme leguanen. Deze prehistorische beesten hadden klaarblijkelijk besloten dat het een prima dag was om, gelegen op de rotsen van het zwembad, van de zon te gaan genieten. Uw Hoofdredacteur was echter niet de enige die hen spotte, nu Youri, als een heuse infanterist, de leguanen van de achterzijde benaderde. Even later werd hij bijgestaan door zijn maat, waarna de gebeurtenissen elkaar in snel tempo opvolgden. Er klonk een schelle blaf ten teken dat de aanval zou kunnen beginnen. De leguanen echter, interpreteerden de eerdergenoemde blaf als startsein voor de allereerste WK synchroon zwemmen voor leguanen. Plons, plons, plons, plons en plons, weerklonk het. Uw Hoofdredacteur kon met eigen ogen waarnemen hoe fraai de vijf leguanen, al duikend, het zwembad in beslag namen. U begrijpt, de beide viervoetertjes waren volstrekt ontdaan en liepen slechts rondjes om het zwembad, af en toe turend naar de bodem. Uw Hoofdredacteur, juist voorzien van een zwembroek omdat hij zich een frisse duik had voorgenomen, besloot zijn planning bij te stellen. Gewapend met de restanten van een schepnet trachtte hij de leguanen tot een vertrek uit het zwembad te bewegen. Met het zweet dik voor zijn kop slaagde hij daar na een uurtje al in. Pfffff. Maar ja, het zal vast niet de laatste keer zijn nu de monsters in de gaten hebben gekregen dat het iguanaqarium klaarblijkelijk is geopend!

Wordt vervolgd.....

Wat een schrik!

Op het zo fraaie eiland Curaçao is het vandaag woensdag 23 oktober 2013 geworden. Na een zeer kort regenbuitje in de vroege ochtend straalt nu het zonnetje weer op volle kracht. Het lijkt erop als staat Uw Hoofdredacteur vandaag weer eens een warme dag te wachten. Een dag overigens die waarschijnlijk ook zal staan in het teken van wachten; ditmaal wederom op de monteur  van UTS. Gisteren zou hij komen, zo berichtte de man een dag ervoor. Echter, wie je ook ziet: UTS niet! Laat in de middag belde de monteur op: "Bon tardi, bon tardi. Ik ben een beetje laat en nu moet ik naar cursus. Ik denk wel dat ik morgen kom. Ik weet het zeker, denk ik!" U begrijpt, Uw Hoofdredacteur heeft er alle vertrouwen in dat het ditmaal wel weer lang gaat duren vooraleer alles weer naar behoren werkt. Geduld blijft dan ook, op dit mooie eiland, een zeer schone zaak.

Gisterenmiddag was er in Huize Hoofdredacteur sprake van een behoorlijke paniek. En dat terwijl de middag eerder zo leuk begon. Uw Hoofdredacteur haalde namelijk de Olijke Twee op van school en nam, en passant, nog een vriendje en een vriendinnetje te spelen mee. Allereerst werd de frituurpan uit de kast getrokken en werden er de nodige patatten en frikadellen verorberd door het gezelschap. "Nu gaan we zwemmen hoor Pap", zo berichtte het tweetal. Snel werd er zwemkleding verzameld waarop vervolgens de eerste duiken alras werden gemaakt. Tijd voor Uw Hoofdredacteur om de tafel te gaan afruimen. Plots: een ijzingwekkend gegil! Snel stoof Uw Hoofdredacteur   naar buiten om te constateren dat het hoofd en de rug van de jongste olijkerd, Levi geheten, volledig bebloed waren. Het bleek dat het ventje een achterwaartse salto had beoefend en daarbij met zijn achterhoofd tegen de rotsmuur was geknald.

Nadat Uw Hoofdredacteur het hoofd,  van het als een speenvarken gillende mannetje, enigszins had kunnen schoonmaken, werd duidelijk dat het ventje een behoorlijk gat in zijn hoofd had geslagen. Het gegil was overigens inmiddels ook overgenomen door de drie andere kinderen, hetgeen Uw Hoofdredacteur een fraaie canon opleverde. Snel wikkelde Uw Hoofdredacteur een grote handdoek om het hoofd van de jongste olijkerd en scheurde vervolgens naar de dichtstbijzijnde huisartsenpost. Aldaar aangekomen bleek de wachtkamer voller dan vol te zitten met wachtenden. Een blik op het mannetje in de armen van Uw Hoofdredacteur was echter voldoende om onmiddellijk een dokter te alarmeren. Deze constateerde al snel een enorme zwelling en een diepe snee; er diende gehecht te worden. De dokter versierde een grote zak ijs en raadde Uw Hoofdredacteur aan om eerst 10 minuten in de wachtkamer te gaan zitten met de zak ijs op het hoofd van de  ongeluksvogel. "Dan voelt hij straks niets meer van de prikken en het hechten", zo meldde de arts.

Het ventje was niet te troosten toen hij hoorde dat hij hechtingen in zijn hoofd zou krijgen. "Waarom moet dan nu Papa?  Dat doet vast en zeker erg pijn!" Uw Hoofdredacteur vertelde het ventje dat het gat zou moeten worden gedicht om te voorkomen dat hij bleef bloeden. Het mannetje werd al wat rustiger toen hij sprak: "Oh, ik snap het wel Papa. Als er een gat in blijft zitten dan kan ik ook niet meer zwemmen. Dan loopt er immers allemaal water in mijn hoofd en krijg ik een waterhoofd! Dat wil ik niet. Maar toch wil ik liever ook geen hekjes in mijn hoofd." Het werd tijd om de dokter opnieuw te gaan bezoeken. Door de zak ijs voelde het ventje inderdaad niets van spuiten en de naald. Daarover was het mannetje, een kwartiertje later, dan ook duidelijk: "Wat een geweldig idee van je Pap, die zak ijs! Ik hou heel veel van jou!" Thuisgekomen viel het kereltje, oververmoeid door de emoties van de uren ervoor, in een diepe slaap. Gedurende de avond en de nacht moest hij af en toe worden gewekt en werd hem naar zijn naam gevraagd. De antwoorden luidden gelukkig elke keer hetzelfde. Het lijkt dus allemaal goed af te lopen, maar wat een schrik!

Wordt vervolgd.....

Een vrijdagbeen.....

Het is inmiddels dinsdag 22 oktober 2013 geworden op het zo fraaie eiland Curaçao. Het is te merken dat het regenseizoen zo langzamerhand aanstaande is; bij tijd en wijle is het tamelijk bewolkt op Curaçao en zo af en toe valt er al een buitje regen. Gisterenavond schoot het Uw Hoofdredacteur door zijn hoofd dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat het gezin Hoofdredacteur zo ongeveer wegspoelde uit hun huis tijdens de storm Tomas. Hopelijk blijft ons dat de komende weken bespaard. Gelukkig staat het huis waar het gezin Hoofdredacteur thans verblijft een stuk hoger dan dat van enige jaren geleden; het zal dus vast en zeker wel meevallen. Het is vandaag een heuglijke dag nu Uw Hoofdredacteur de eerste vakantiedag van de komende twee weken mocht begroeten. Immers, het is zo dat Moeder de vrouw weer eens een immense lijst van klusjes heeft opgesteld waarbij het uitermate handig is om een paar weken vrij te zijn. Een mooie bijkomstigheid is dat Uw Hoofdredacteur dan tegelijkertijd de mogelijkheid heeft om U dagelijks te voorzien van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur."

Het was gisteren, zo ongeveer tegen de klok van elven, toen Uw Hoofdredacteur telefoon ontving. "Ach Bon Dia! U spreekt met de monteur van UTS. U heeft Internet besteld? Welnu, ik kom het nu brengen. Ik sta bij U voor de poort, maar ik zie slechts twee keffertjes. Waar bent U?" Uw Hoofdredacteur berichtte de man aan het apparaat dat hij aan het werk was, maar wel mogelijkheden zag om onmiddellijk de poort voor hem te komen openen. Dit om te voorkomen dat een volgend bezoek nog weken op zich zou laten wachten. Dientengevolge reed Uw Hoofdredacteur supersnel naar huis en liet de man binnen. De monteur zuchtte en steunde terwijl hij welhaast volledig mank liep. "Is er iets met Uw been?" zo vroeg Uw Hoofdredacteur belangstellend. De man lachte wat schamper toen hij sprak: "Nee hoor. Het is maandag vandaag en mijn been heeft besloten op die dag niet te werken. Op vrijdagen loop ik normaal gesproken al een stuk beter. Eens even kijken. Waar zit Uw telefoonaansluiting? Oh, ik zie het al. Wat mooi, er staat al een trapje bij. Mag ik daar even op gaan zitten? En heeft U wellicht ook wat te drinken voor me?"

Pakweg een uurtje later, toen het been van de monteur weer enigszins te buigen bleek, zat er al een stekkertje in de telefoonaansluiting. Aan het stekkertje werd een kastje gehangen waarop de man sprak: "Ik ga nu even naar een kast in de buurt. Daar herken ik Uw aansluiting en dan zorg ik ervoor dat alles weer prima werkt. Ik ben binnen 10 minuten bij U terug. Tot zo!" Nou, U begrijpt het al. Een kwartier verstreek, een half uur verstreek en een uur verstreek. Uiteindelijk, zo ongeveer een uur of twee na zijn vertrek, meldde zich stiefbeen weer eens. "Ah, Bon Tardi! Ik voelde ineens dat ik wat draaierig in mijn buik werd. Ik ben dus even wat kabritu gaan eten. Met een stukje geit in je maag gaat het werken immers plots een stuk beter? Eens even kijken, wat moet er nog gebeuren. Oh ja, het modem moeten we aansluiten!" Wederom werd er een half uurtje lang ingespannen naar allerlei draden gekeken. Daarna concludeerde de monteur: "Het werkt niet! Uw modem is stuk. Ik heb er geen andere verklaring voor. Goh, wat ben ik moe!"  

Uw Hoofdredacteur, niet voor een gat te vangen, haalde nog twee andere modems uit zijn voorraadkast. "Probeer deze dan eens heer monteur." Al zuchtend sloot de man de ene na de andere modem aan om vervolgens te concluderen dat ook die beide modems een ernstig defect vertoonden. "Ik kom morgen terug met een nieuw modem. U moet even uitvinden waar de telefoonkabel het huis binnenkomt. Als U dat hebt gevonden, kunt U dan vast een brede sleuf uitgraven? Dan leg ik er morgen even een nieuw kabeltje in. Morgen is het dinsdag of niet? U zult zien, dan wil mijn been ook al een stukje beter. Ayo!" Sneller dan een straaljager vertrok de monteur, Uw Hoofdredacteur in opperste verwarring achterlatend. Na het vertrek van stiefbeen besloot Uw Hoofdredacteur om de draadjes nog eens opnieuw in een modem te stoppen. En zie: plots was daar Internet. Het graven van de sleuf laat Uw Hoofdredacteur dan ook graag aan stiefbeen zelf over; waarschijnlijk komt die wat later vandaag!

Wordt vervolgd.....

Drie dolle dagen.....

Het is vandaag maandag 21 oktober 2013 geworden op het nog altijd zeer zonnige eiland Curaçao. Uw Hoofdredacteur is alweer geruime tijd aanwezig op zijn werkplek en daardoor heeft hij eindelijk de gelegenheid om U te voorzien van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur." Immers, in Huize Hoofdredacteur ontbreekt, na een verhuizing, nog altijd een werkende verbinding met het World Wide Web. Dat kan overigens ook nog wel eens even zo blijven, een reden waardoor U de komende week niet altijd even frequent een nieuwe editie tegemoet zult kunnen zien. Het gezin Hoofdredacteur heeft er overigens een paar zeer slopende dagen opzitten inmiddels, maar daarover later meer. Allereerst is het immers hoog tijd U even bij te praten over de actuele ontwikkelingen op dit zo fraaie eiland.

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover: het gezin Hoofdredacteur verhuisde naar hun nieuwe woning in het lommerrijke Julianadorp. Al vroeg in de ochtend meldde zich collega Bullie om Uw Hoofdredacteur behulpzaam te zijn bij het versjouwen van de huisraad. Voordien had Moeder de vrouw al gemeld: "Ach, jullie zijn waarschijnlijk zo klaar. Het is immers niet zoveel wat er overgebracht dient te worden?" Hoezeer zou dat tegenvallen. Het bleek collega Bullie en Uw Hoofdredacteur dat er welhaast een compleet magazijn kon worden volgestopt met allerhande speelgoed van de Olijke Twee. Daarnaast bleken er zoveel andere goederen te moeten worden meegevoerd, dat beide verhuizers een gehele dag druk waren. Nu moet gezegd, het werkte ook niet echt mee dat Uw Hoofdredacteur, tussen de bedrijven door, de lange rit naar het onderkomen van de hondentrimmer diende af te leggen om ervoor te kunnen zorgen dat het witte keffertje van het gezin Hoofdredacteur zou worden ontdaan van een dikke jas. Uiteindelijk echter, zo aan het einde van de vrijdagmiddag, bleken zo goed als alle goederen te zijn overgebracht.

Onmiddellijk op diezelfde vrijdagmiddag keerde Moeder de vrouw, na een lange schooldag,huiswaarts. Zij stond te popelen om alle overgebrachte verhuisdozen van hun inhoud te voldoen. Tot diep in de avond was Moeder de vrouw daarmee bezig, waarbij er overigens geen einde leek te komen aan de enorme rij dozen. Het werd uiteindelijk tijd om naar bed te gaan; het gezin Hoofdredacteur zat er immers volledig door? Toen Uw Hoofdredacteur vervolgens weer wakker werd, was het nog in het holst van de nacht. Op dat moment bleek Moeder de vrouw de echtelijke sponde al urenlang te hebben verlaten, ongeveer vanaf half vier in de nacht. Zij bleek druk doende met het uitpakken van de nog resterende dozen: "Ik kan niet meer slapen. Het huis moet echt eerst aan kant gemaakt worden!" U begrijpt het al, toen Uw Hoofdredacteur enige uren later besloot om op te gaan staan, was welhaast de complete huisraad al ingeruimd.

De beide viervoetertjes van het gezin Hoofdredacteur blijken zeer in hun sas met het nieuwe onderkomen. De omringende tuin, meer dan tweeduizend vierkante meter groot, werd onmiddellijk na aankomst beschouwd als een enorm jachtgebied. Aan alle kanten schoten opgejaagde leguanen en ander wild langs de benen van Uw Hoofdredacteur. Het enige probleem bleek de beregeningsinstallatie van de tuin te vormen. Al lopende onder vele sproeiers en door nat zwart zand, bleken de viervoetertjes al na een minuut of vijf volledig onherkenbaar. De vloer van het huis overigens ook, tot groot verdriet van Moeder de vrouw. Toen vervolgens Moeder de vrouw bedacht dat het een goede zaak zou zijn de wasdroger in te schakelen om de enorme berg was te gaan drogen, bleek het elektriciteitsnet te zijn overbelast. Het gevolg? Allerlei verlengsnoeren in de tuin om te zorgen dat in elk geval gewassen kon worden en de koelkast zou werken en maar wachten op een elektricien. Die overigens nu ook nog steeds niet is gearriveerd, maar dat terzijde.

En passant diende zoonlief Levi op de vroege zondagochtend een tweetal voetbalwedstrijden af te werken op het kunstgrasveld van C.V.V. Willemstad. Vanzelfsprekend werd het mannetje begeleid door Uw Hoofdredacteur waardoor er, zoals gewoonlijk, tijdens de autorit weer eens een boeiend gesprek ontstond. "Pap, ik wil je even wat vragen. Waarom gaan mensen soms scheiden?" zo vroeg de jongste olijkerd. Uw Hoofdredacteur antwoordde het mannetje dat mensen elkaar soms niet meer zo aardig vinden, waardoor besloten wordt om te gaan scheiden. Het mannetje dacht even na alvorens hij zei: "Maar als je gaat scheiden, dan moet je wel heel erg je best doen om een aardige vrouw terug te vinden. Ik sprak namelijk een klasgenoot die vertelde dat zijn ouders zijn gescheiden, maar dat zijn vader vervolgens niet erg goed heeft opgelet. Mijn klasgenoot kreeg namelijk een soort van stiefmoeder terug, die niet erg aardig bleek. Want, toen mijn klasgenootje vroeg of hij een snoepje mocht, toen zei die stiefmoeder NEE. Je moet dus wel goed opletten Pap!" U ziet welke dingen er voor kinderen in het leven echt toe doen!

Inmiddels heeft het gezin Hoofdredacteur er dus al drie nachten opzitten in hun nieuwe huis. Het is er echt geweldig! De zondagmiddag werd, al chillend, doorgebracht in en aan het eigen zwembad terwijl de Olijke Twee er maar geen genoeg van kregen om rondjes te lopen door "hun eigen" bos. De beide blaffertjes van uw Hoofdredacteur tenslotte verslonden de ene na de andere leguaan. U ziet: het leven in "De West" is zo gek nog niet!

Wordt vervolgd.....   

Eindelijk is het zover!

Eindelijk is het dan zover! Vandaag is het op het wederom zeer hete eiland Curaçao vrijdag 18 oktober 2013 geworden. Na vele dagen te hebben gebivakkeerd tussen volgepakte dozen, is het vandaag verhuisdag geworden. Nadat Uw Hoofdredacteur de Olijke Twee op hun schoolplein heeft geparkeerd, zal het tijd worden om de eerste lading huisraad te gaan overhuizen naar de fraaie tropenwoning in Julianadorp. Het is, zoals gewoonlijk, veel meer dan Uw Hoofdredacteur eigenlijk had verwacht. Het is toch niet te geloven hoeveel rommel een mens in de loop der tijd om zich heen kan verzamelen? Uw Hoofdredacteur prijst zich dan ook zeer gelukkig dat hij collega Bullie bereid heeft gevonden om een helpende hand uit te steken. Immers, Moeder de vrouw vertrok vanochtend in alle vroegte naar haar pupillen van de basisschool waarbij zij de verwachting uitsprak dat in de loop van de dag toch alle spullen wel zullen zijn overgebracht. U ziet, er wordt vandaag weer eens een zwaar beroep gedaan op het werkzame vermogen van Uw Hoofdredacteur. Gelukkig is het voor een goed doel. Immers, wanneer Uw Hoofdredacteur in ogenschouw neemt hoe het gezin Hoofdredacteur het komende jaar zal wonen, dan is zo een verhuisdag snel vergeten!

Wat wellicht een probleem gaat worden de komende 10 dagen is het mogelijk ontbreken van een werkende internetverbinding in de te betrekken woning. Hoezeer Uw Hoofdredacteur een snelle aanleg van een verbinding ook bepleitte aan de balie van UTS; de dame achter de balie bleek volstrekt ongevoelig voor de charmes van Uw Hoofdredacteur. Het zou onverhoopt dan ook maar zo kunnen zijn dat het de komende week onmogelijk is om U te voorzien van nieuwe edities van "Een Zonnig Avontuur!" Vanzelfsprekend zal Uw Hoofdredacteur er alles aan doen om U desalniettemin te voorzien van het actuele nieuws vanuit "de West." Met welke frequentie dat mogelijk zal zijn is dus nog wel even de vraag. Hoe het ook moge zijn, wanneer er ook maar een geringe mogelijkheid is om U te informeren, dan zal Uw Hoofdredacteur dat beslist niet nalaten.

Het is tijd, hoog tijd! Uw Hoofdredacteur gaat aan het laden van zijn pick-up beginnen. Hopelijk blijft het vandaag mooi weer en blijven we verstoken van een bui regen. Het zal vast wel lukken vandaag. Vanaf dit fraaie eiland wenst Uw Hoofdredacteur U voor nu alvast een prettig weekeinde en tot gauw!

Wordt vervolgd.....

De Waggelmannetjes......

Terwijl het op het warme eiland Curaçao donderdag 17 oktober 2013 is geworden, zit Uw Hoofdredacteur nog even rustig te mijmeren onder het genot van een kopje koffie. Gezeten op het terras van Huize Hoofdredacteur, turend over het spiegelgladde water van de Caribische zee, bereidt hij zich voor op een zeer drukke dag. Het is namelijk zo dat Uw Hoofdredacteur vandaag in het bezit wordt gesteld van de sleutel van zijn nieuwe woning. De komende dagen zullen dan ook min of meer in het teken staan van de verhuizing naar de nieuwe woonplek. Vele dozen zullen moeten worden opgepakt om vervolgens achterin de pick-up van Uw Hoofdredacteur te worden geparkeerd. Dat wordt overigens ook hoog tijd nu blijkt dat Moeder de vrouw alle elementaire levensbehoeften al geruime tijd geleden in dozen heeft gepakt. "Pap, waar is mijn gymtas? Pap, waar zijn mijn schoenen? Pap, waar is mijn vestje?" zijn zomaar wat vragen die dan ook regelmatig vallen te beluisteren binnen Huize Hoofdredacteur. Ook Uw Hoofdredacteur diende gisteren lang te zoeken naar zijn schoenen. Uiteindelijk, na vele koffers te hebben uitgepakt, werden de stappertjes gelokaliseerd. Hoog tijd om te gaan verhuizen dus!

Gisteren ontstond er op dit zo fraaie eiland nogal wat ophef rond een krantenartikel. Het bewuste artikel maakte melding van het feit dat mannen alles, maar dan ook werkelijk alles, beter kunnen dan vrouwen. Iets wat Uw Hoofdredacteur overigens al vele jaren wist, maar klaarblijkelijk gold dat niet voor een ieder. Het betrof hier een wetenschappelijk onderzoek waarbij, onmiddellijk na publicatie, met name door vele dames kanttekeningen werden gemaakt. "Klopt niets van! Het is vast geschreven door een man! Kerels kunnen maar een ding tegelijk", vormden zomaar een greep uit de reacties via allerlei social media. Ook Moeder de vrouw was duidelijk over de conclusies: "Wat staat er tegenwoordig toch een onzin in de krant!" De heftige reacties waren ook de Olijke Twee niet ontgaan, reden waarom vanochtend het dagelijkse praatje in de auto handelde over het onderzoek. "Ik vind persoonlijk ook wel dat mannen alles beter kunnen dan vrouwen", zo berichtte zoonlief Levi. "Het is immers niet voor niets dat Papa altijd moet afwassen en boodschappen moet doen van Mama!" Dochterlief Julia schoot in de lach: "Denk toch eens na Levi. Waarom denk je dat Papa dat allemaal moet doen? Jij bent in elk geval niet slim hoor. En Papa trouwens ook niet! Ze hebben in het onderzoek vast niet aan jullie gedacht." U begrijpt, de meningen bleven verdeeld. Uw Hoofdredacteur maakte zich er snel van af door het tweetal mede te delen dat zij snel uit moesten stappen bij school: "Papa is namelijk heel druk. Mama heeft een briefje voor hem klaargelegd met allerlei problemen die vandaag moeten worden opgelost. De was moet worden gedaan; dozen moeten worden ingepakt en er moeten medicijnen worden besteld. Papa kan dat immers veel beter dan Mama?"

Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren volgde Moeder de vrouw deze week haar allereerste gitaarles. Vervolgens dient er, volgens de instructies van de gitaarleraar, dagelijks te worden geoefend om allerlei grepen tot automatismen te verheffen. Welnu, gisterenavond was het dan ook tijd voor zo een oefensessie. Gezeten tegenover Uw Hoofdredacteur, pakte Moeder de vrouw haar gitaar. Allereerst diende het apparaat te worden gestemd. Toen die klus eindelijk was geklaard, greep Moeder de vrouw de snaren vast en begon te tokkelen. Het moet gezegd, het klonk best goed. Omdat het niet alleen gaat om gitaarles maar ook om zangles, zette Moeder de vrouw, na een kwartiertje te hebben getokkeld, een fraai lied in. Het geheel was getiteld: "de Waggelmannetjes." Even, slechts heel even maar, waande Uw Hoofdredacteur zich op zomaar een PAAZ afdeling van een ziekenhuis. Immers, na slechts een minuut of vijf was Uw Hoofdredacteur al in staat het lied volledig mee te zingen. Mannen kunnen immers alles beter dan vrouwen!

Wordt vervolgd.....     

De Troubadour.....

Het is nog zeer vroeg op de ochtend van woensdag 16 oktober 2013. Er lijkt maar geen einde te komen aan de hete zomer op dit zo fraaie eiland Curaçao. De temperaturen blijven onveranderd hoog, met uitschieters dik boven de dertig graden Celsius. Het is dus, voor een normale werkdag, weer een uitstekend klimaat. Uw Hoofdredacteur prijst zich dan ook uitermate gelukkig dat het dragen van een stropdas vandaag geen echte must is, al zal het sowieso een dag van afzien worden. De werkweek gaat alweer doormidden vandaag; het lijkt vaak wel alsof de tijd vliegt op Curaçao. De Olijke Twee maken zich op voor hun tweede schooldag na de vakantie en Moeder de vrouw lijkt diezelfde vakantie alweer helemaal vergeten te zijn. Met andere woorden: het gezin Hoofdredacteur zit weer in haar normale ritme. En dat is, met het oog op de verhuizing van komende vrijdag voor de boeg, maar goed ook!

Uw Hoofdredacteur schreef het U al eerder: gisteren was er de dag dat Uw Hoofdredacteur zich had voorgenomen om even snel de verhuizing van het telefoonabonnement te gaan doorgeven bij UTS, de locale provider. Gewapend met een, door Moeder de vrouw opgestelde, machtiging en voorzien van een tweetal paspoorten, vervoegde Uw Hoofdredacteur zich achteraan een lange rij wachtenden. Slechts een uurtje later werd de naam van Uw Hoofdredacteur al omgeroepen en kon Uw Hoofdredacteur zich melden aan het loket. Keurig vertelde Uw Hoofdredacteur dat er sprake zou zijn van een verhuizing waarbij Moeder de vrouw ook ingepakt zou worden om te worden meegevoerd. Nauwkeurig werd de machtiging bekeken waarna de dame achter het loket berichtte dat de verhuizing in behandeling zou worden genomen wanneer onmiddellijk de kosten zouden worden voldaan. Uitermate correct pinde Uw Hoofdredacteur het bedrag van de rekening waarna een eindeloze stroom formulieren werd uitgeprint ter ondertekening. Wederom een klein uurtje later leken alle formaliteiten te zijn vervuld. "Het duurt slechts een week of twee voordat de verhuizing een feit zal zijn", zo wist de dame te vertellen. Uw Hoofdredacteur reageerde door te zeggen dat er aanstaande vrijdag al verhuisd zou gaan worden. "Daar heb ik niets mee te maken. Dan had U maar twee weken eerder moeten verhuizen, dan was het vrijdag klaar geweest", zo antwoordde de dame. Toen Uw Hoofdredacteur haar voorrekende dat twee weken eerder verhuizen niet automatisch tot gevolg zou hebben gehad dat de aansluiting dan op de bewuste vrijdag een feit zou zijn, immers hij had dan ook twee weken eerder het loket bezocht moeten hebben, schudde de dame meewarig haar hoofd. "We bellen U wel een keer meneer. Nog een fijne dag verder." Daarbij gemakshalve voorbijgaand aan het feit dat de telefoon eerst over een week of twee weer zal rinkelen. Als alles meezit waarschijnlijk!

Eveneens gisteren, maar dan in de avonduren, werd het een feit! Moeder de vrouw diende zich, voor haar allereerste zang- en gitaarles, te vervoegen op een adres in het pittoreske Jan Doret. Al uren voor aanvang van de les zonderde Moeder de vrouw zich in eenzaamheid af om in alle rust de routebeschrijving te kunnen bestuderen. "Ik hoop echt dat ik het kan vinden. En dan is het nog donker ook op dat tijdstip. Hoe moet dat nu?" zo vroeg Moeder de vrouw zich af. Uw Hoofdredacteur deed nog de suggestie om, wanneer onverhoopt het juiste pad niet zou kunnen worden gevonden, een serenade op de gitaar te spelen voor een willekeurige voorbijganger om die dan vervolgens naar de weg te vragen. Dat was niet echt een haalbare optie, zo begreep althans Uw Hoofdredacteur uit de reactie van Moeder de vrouw. Keurig op tijd ging Moeder de vrouw dan ook al op pad om vervolgens, zonder enig probleem, de plaats van bestemming te bereiken. Bij thuiskomst wilde zij Uw Hoofdredacteur nog niet echt een lied voorspelen; daarvoor zouden nog enige lessen meer noodzakelijk zijn, zo wist Moeder de vrouw. Uw Hoofdredacteur wacht het allemaal maar rustig af. Op enig toekomstig moment wordt hij vast en zeker wel met een mooi lied onthaald!

Wordt vervolgd.....