Het is iets na
zevenen in de vroege ochtend van dinsdag 1 oktober 2013 op het alweer lekker
warme eiland Curaçao. Het is een ochtend zoals er vele in een werkweek passen. Moeder
de vrouw is al bijna een uur op pad en de Olijke Twee staan inmiddels geparkeerd
op het schoolplein. Uw Hoofdredacteur daarentegen wacht eerst nog een boeiende
klus. Immers, ook hij kent vandaag een drukke en lange werkdag; een werkdag waarbij
zelfs een kostuum dient te worden aangetrokken. Compleet met stropdas. U kunt
er zich wellicht geen voorstelling van maken, maar het dragen van een kostuum
met stropdas terwijl het buiten ongeveer 33 graden Celsius gaat worden, is niet
bepaald een aanlokkelijk idee. Terwijl Uw Hoofdredacteur werkt aan de
totstandkoming van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur", is
hij zich dan ook aan het beraden over de meest gunstige outfit. De meest
luchtige stropdas wordt het dan ook waarschijnlijk. 
Ook gisteren was de
werkdag lang toen Uw Hoofdredacteur eerst tegen half zeven in de avond
huiswaarts kon keren. Moeder de vrouw en de beide olijkerds zaten al aan de
maaltijd. Nu ook Moeder de vrouw en de Olijke Twee een drukke dag hadden gehad,
was het eerste wat Uw Hoofdredacteur deed, informeren naar hun ervaringen. Met
de Olijke Twee werd het overigens een kort gesprek: "Oh, het was wel leuk
Pap. Maar we zitten even naar een goede film te kijken omdat we van Mama voor
de televisie mochten eten. Leuk of niet?" Een volgende poging werd gericht
aan het adres van Moeder de vrouw. Die bleek wel even wat meer stoom te moeten
afblazen. Wat was namelijk het geval? Welnu, tussen de schoollessen en de
activiteiten als Streetdance en turnen, hadden de beide olijkerds zich
tijdelijk vervoegd bij de naschoolse opvang. Moeder de vrouw zou hen, na afloop
van haar werkzaamheden, daar na een uurtje gaan ophalen.
Het werd drie uur
in de middag toen Moeder de vrouw zich meldde bij het toegangshek naar de
opvanglocatie. Nu moet U weten, het hek klemt nogal een beetje en er is dus een
forse duw voor nodig om het te openen. Ongeveer drie meter van het hek af, zat
een leidster van de opvang geïnteresseerd naar Moeder de vrouw te kijken.
Moeder de vrouw pakte het hek en duwde dus fors. Mislukt! Het hek bleef
hermetisch toe. Deze poging herhaalde Moeder de vrouw een keer of vijf alvorens
haar toevlucht te nemen tot een "Mae-geri", een uitermate krachtige
voorwaartse trap uit de karatesport. Al puffend en hijgend moest Moeder de
vrouw, na slechts een tiental van deze "Mae-Geri's" constateren dat
er in het hek geen enkele beweging kwam. Wel kwam er beweging in de, tot op dat
moment als dubbelganger van Boeddha opgestelde, leidster. Althans, haar mond
bewoog. "Het hek zit op slot", zo berichtte de leidster. "Nou,
dan is het wellicht toch handig hem te openen", antwoordde een ietwat
briesende Moeder de vrouw.
Slof, slof,
slof....., daar werd de sleutel gehaald. Even later kon Moeder de vrouw haar
kroost dan ook gelukkig in haar armen sluiten. Tijd om de weg terug te gaan
afleggen. Aangekomen bij het hek, eenzelfde uitvoering. Daarbij dient overigens
te worden opgemerkt dat ditmaal aan het hek zou moeten worden getrokken en de
leidster nu zat opgesteld op het bankje achter Moeder de vrouw. Wederom keek de
leidster zeer geïnteresseerd toe hoe pogingen het hek te openen als vanouds
strandden. Ditmaal greep de leidster echter al na vier pogingen in door te
berichten: "Het hek zit weer op slot!" Moeder de vrouw zuchtte eens
diep, telde tot tien in het Japans: "Ichi, Ni, San, Shi, Go, Roku, Shichi,
Hachi, Ku en Yu", en vroeg vriendelijk of het dan wellicht ook ditmaal niet
handig zou zijn de poort te openen. Slof, slof, slof......, daar ging het weer
heen! Uiteindelijk, een klein uurtje na aankomst, gelukte het Moeder de vrouw
door het hek te glippen. U begrijpt, het was maar goed dat Uw Hoofdredacteur
een luisterend oor had. Daardoor werd het vervolgens toch nog een gezellige
avond!
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten