Wat een schrik!

Op het zo fraaie eiland Curaçao is het vandaag woensdag 23 oktober 2013 geworden. Na een zeer kort regenbuitje in de vroege ochtend straalt nu het zonnetje weer op volle kracht. Het lijkt erop als staat Uw Hoofdredacteur vandaag weer eens een warme dag te wachten. Een dag overigens die waarschijnlijk ook zal staan in het teken van wachten; ditmaal wederom op de monteur  van UTS. Gisteren zou hij komen, zo berichtte de man een dag ervoor. Echter, wie je ook ziet: UTS niet! Laat in de middag belde de monteur op: "Bon tardi, bon tardi. Ik ben een beetje laat en nu moet ik naar cursus. Ik denk wel dat ik morgen kom. Ik weet het zeker, denk ik!" U begrijpt, Uw Hoofdredacteur heeft er alle vertrouwen in dat het ditmaal wel weer lang gaat duren vooraleer alles weer naar behoren werkt. Geduld blijft dan ook, op dit mooie eiland, een zeer schone zaak.

Gisterenmiddag was er in Huize Hoofdredacteur sprake van een behoorlijke paniek. En dat terwijl de middag eerder zo leuk begon. Uw Hoofdredacteur haalde namelijk de Olijke Twee op van school en nam, en passant, nog een vriendje en een vriendinnetje te spelen mee. Allereerst werd de frituurpan uit de kast getrokken en werden er de nodige patatten en frikadellen verorberd door het gezelschap. "Nu gaan we zwemmen hoor Pap", zo berichtte het tweetal. Snel werd er zwemkleding verzameld waarop vervolgens de eerste duiken alras werden gemaakt. Tijd voor Uw Hoofdredacteur om de tafel te gaan afruimen. Plots: een ijzingwekkend gegil! Snel stoof Uw Hoofdredacteur   naar buiten om te constateren dat het hoofd en de rug van de jongste olijkerd, Levi geheten, volledig bebloed waren. Het bleek dat het ventje een achterwaartse salto had beoefend en daarbij met zijn achterhoofd tegen de rotsmuur was geknald.

Nadat Uw Hoofdredacteur het hoofd,  van het als een speenvarken gillende mannetje, enigszins had kunnen schoonmaken, werd duidelijk dat het ventje een behoorlijk gat in zijn hoofd had geslagen. Het gegil was overigens inmiddels ook overgenomen door de drie andere kinderen, hetgeen Uw Hoofdredacteur een fraaie canon opleverde. Snel wikkelde Uw Hoofdredacteur een grote handdoek om het hoofd van de jongste olijkerd en scheurde vervolgens naar de dichtstbijzijnde huisartsenpost. Aldaar aangekomen bleek de wachtkamer voller dan vol te zitten met wachtenden. Een blik op het mannetje in de armen van Uw Hoofdredacteur was echter voldoende om onmiddellijk een dokter te alarmeren. Deze constateerde al snel een enorme zwelling en een diepe snee; er diende gehecht te worden. De dokter versierde een grote zak ijs en raadde Uw Hoofdredacteur aan om eerst 10 minuten in de wachtkamer te gaan zitten met de zak ijs op het hoofd van de  ongeluksvogel. "Dan voelt hij straks niets meer van de prikken en het hechten", zo meldde de arts.

Het ventje was niet te troosten toen hij hoorde dat hij hechtingen in zijn hoofd zou krijgen. "Waarom moet dan nu Papa?  Dat doet vast en zeker erg pijn!" Uw Hoofdredacteur vertelde het ventje dat het gat zou moeten worden gedicht om te voorkomen dat hij bleef bloeden. Het mannetje werd al wat rustiger toen hij sprak: "Oh, ik snap het wel Papa. Als er een gat in blijft zitten dan kan ik ook niet meer zwemmen. Dan loopt er immers allemaal water in mijn hoofd en krijg ik een waterhoofd! Dat wil ik niet. Maar toch wil ik liever ook geen hekjes in mijn hoofd." Het werd tijd om de dokter opnieuw te gaan bezoeken. Door de zak ijs voelde het ventje inderdaad niets van spuiten en de naald. Daarover was het mannetje, een kwartiertje later, dan ook duidelijk: "Wat een geweldig idee van je Pap, die zak ijs! Ik hou heel veel van jou!" Thuisgekomen viel het kereltje, oververmoeid door de emoties van de uren ervoor, in een diepe slaap. Gedurende de avond en de nacht moest hij af en toe worden gewekt en werd hem naar zijn naam gevraagd. De antwoorden luidden gelukkig elke keer hetzelfde. Het lijkt dus allemaal goed af te lopen, maar wat een schrik!

Wordt vervolgd.....