Het is vandaag donderdag 29 september 2011 geworden op het snikhete eiland Curaçao. De temperatuur is zo hoog opgelopen dat het welhaast onmogelijk is om een droge draad aan je lijf te houden. Het viel dan ook niet mee om een hele dag te werken in een kantoor met snel oplopende temperaturen. Gelukkig is het zo dat sinds kort, Jumping Paul een ventilator heeft georganiseerd. Daardoor werd het verblijf op de werkplek nog enigszins draaglijk. U hebt alweer enige dagen de actuele berichtgeving vanaf dit eiland moeten missen. Uw Hoofdredacteur kan als reden daarvoor slechts aanvoeren dat het drukker dan druk was op het werk. Maar vandaag wordt dat weer goedgemaakt met een actuele editie van “een zonnig avontuur.”
Zoals U wellicht nog weet uit eerdere edities, heeft Uw Hoofdredacteur nog de zorg over een woning in Nederland. Een woning met daaromheen zo’n 2000 m2 grond, hetgeen veel werk met zich brengt. Nu is het natuurlijk niet mogelijk om in de weekeinden even naar Nederland te vliegen om de tuin op orde te houden, dus daarvoor moest een andere oplossing worden gevonden. Gelukkig waren Tante Reinie en Oom Albert bereid deze ondankbare taak voor hun rekening te nemen. En, het moet beslist worden gezegd, de tuin ligt er veel fraaier bij dan in het verleden. Wellicht dat Uw Hoofdredacteur, al is hij de zoon van een hovenier, niet bepaald groene vingers heeft.
Maar goed, Tante Reinie en Oom Albert beschikken wel over gevoel voor tuinieren, hetgeen de huidige toestand van de tuin zal verklaren. Kortgeleden berichtten beiden dat zij, via via, de beschikking hadden gekregen over een aantal zogenaamde stoepbandjes. Zij dachten dat deze bandjes uitstekend zouden kunnen dienen als borderafscheiding in de tuin. Vervolgens bemerkte Uw Hoofdredacteur dat de bandjes al in een mum van tijd keurig ter aarde waren besteld. Trots als een pauw stuurden beiden enige foto’s toe aan Moeder de vrouw en aan Uw Hoofdredacteur. U kunt het dan ook met eigen ogen zien, het is toch geweldig. Uw Hoofdredacteur rest slechts grote dank aan dit bijzondere tweetal!
In de buurt waar Uw Hoofdredacteur op dit eiland woont, is het de laatste paar weken behoorlijk mis. Een jaarlijks terugkerend ritueel is het grote aantal inbraken dat in de wijk wordt gepleegd gedurende de laatste maanden van het kalenderjaar. Ook ditmaal is het dus weer feest. De afgelopen dagen werd in zeer veel huizen ingebroken en werd er bij verschillende bewoners wasgoed gestolen van de waslijn. Zo ook bij Pinoccio en diens eega. Hij miste twee handdoeken uit Hurghada (Egypte) van de waslijn en een welhaast leeg pakje shag uit zijn auto. Hij kon zijn
bril niet vinden anders had Pinoccio waarschijnlijk onmiddellijk bemerkt dat de afstandsbediening voor zijn Pioneer autoradio, zijn bril en een zonnebril (op sterkte) ook waren verdwenen. Vandaag diende Pinoccio, twee dagen na de gebeurtenis, dan ook op het politiebureau te komen om aangifte te doen. Dat bleek nogal wat voeten in de aarde te hebben. Keurig legde Pinoccio uit wat er allemaal was verdwenen. De agent zuchtte eens diep: “Pionier? Pijonier? Pijonier? Peijonier? Hoe schrijf je eigenlijk het merk van de autoradio?” Kalm en bedaard als hij nu eenmaal is, nam Pinoccio stap voor stap de aangifte met de agent door. Het moet gezegd, het ging hem meer dan uistekend af. Althans, tot op het moment dat de vermiste bril aan de orde kwam. “Wat is het voor bril”, zo vroeg de agent. Pinoccio legde uit dat het een brilletje betrof met als het ware twee kleine losse glazen. “Ah, ik snap het, het is een soort van duikbrilletje”, zo wist de agent. En passant meldde deze dat wanneer Pinoccio een beetje geduld zou betrachten, de bril zou kunnen worden teruggegeven omdat deze was gevonden. Pinoccio wachtte dus, en wachtte en wachtte. Een klein uur later kwam de agent terug: “U moet vanmiddag nog wel even terug komen. Uw bril bevindt zich namelijk in een politiekluisje. Deze is echter afgesloten met een deugdelijk slot. En, om dat zeer deugdelijke slot open te krijgen, is de aanwezigheid van een passende sleutel strikt noodzakelijk. Echter helaas, de sleutel is even zoek. Ik zie U vanmiddag dan ook graag even terug heer Pinoccio.”
Ook Uw Hoofdredacteur vond het wel tijd enige preventieve maatregelen tegen het toenemende aantal inbraken te nemen. Althans, eigenlijk vond Moeder de vrouw dat: “Als we nu ’s nachts onze hondjes eens buiten laten? Die signaleren immers elke beweging waarbij ze vervolgens altijd gaan blaffen. Als jij er dan even je bed voor uit gaat Hoofdredacteur, dan kun je in voorkomende gevallen vaststellen of er iets aan de hand is. Goed idee toch?” En, zo geschiedde. Keurig gingen beide honden in de voortuin liggen om hun baas vervolgens, tegen één uur vannacht, keurig wakker te blaffen. Uw Hoofdredacteur verliet conform opdracht het bed, zette zijn speurneus op, en ging op onderzoek uit. Niets, maar dan ook niets te zien gelukkig; de slaap kon
worden hervat. Althans tot een uur of twee later. Wederom meldde zich één van de honden met een enorm geblaf. Ook ditmaal echter, loos alarm. Gelukkig was het een uurtje later, het was inmiddels tegen vieren in de vroege ochtend, wederom bingo. Een gehuil als had plots een roedel wolven besloten bezit van de tuin te nemen, klonk op. Maar ook ditmaal, loos alarm. Moeder de vrouw was inmiddels ook enigszins aan het ontwaken en vroeg Uw Hoofdredacteur of het “niet wat zachter kon met dat geblaf.” U begrijpt, toen de Olijke Twee zich om kwart voor zes in de ochtend meldden, was Uw Hoofdredacteur dan ook bijzonder uitgeslapen. Een goede nachtrust is hem eigenlijk inmiddels wel twee handdoeken uit Hurghada waard!
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten