Het is donderdag 8 december 2011 op Curaçao alwaar het maar weer eens regent vandaag. Weliswaar is de temperatuur prima, maar regenachtig is het dus ook wel degelijk. Niet dat dit Uw Hoofdredacteur stoort overigens, daarvoor is hij namelijk veel te druk. U weet het zich wellicht nog wel te herinneren, Moeder de vrouw heeft enige dagen geleden besloten zichzelf spontaan op te laten nemen in het Adventist Hospitaal op dit zo fraaie eiland. En dat betekent, dat Uw Hoofdredacteur zijn handen vol heeft aan twee engeltjes van kinderen die het spoor volledig bijster zijn. Hoe dat komt? Welnu, in deze editie van “een zonnig avontuur” kunt U er wederom alles over lezen.
Twee dagen geleden was het dus eindelijk zover. Moeder de vrouw had er wekenlang naar uitgekeken en afgelopen dinsdag werd zij dan ook, onder grote spanning dat wel, opgenomen ik het pittoreske hospitaaltje vlakbij de Troepiaal Inn. Allervriendelijkst werd zij ontvangen en werd ondergebracht in een fraai geoutilleerde kamer. Tot zover alles prima dus. De Olijke Twee en Uw Hoofdredacteur meldden zich tegen vieren voor het bezoekuur van die dag. Het tweetal vond het prachtig. Binnen enkele seconden werd Moeder de vrouw gesommeerd haar bedstee te verlaten waarop het geheel in beslag werd genomen door dochterlief en haar broertje. Zij hadden werkelijk de allergrootste pret. Althans, tot op het moment van afscheid nemen. Beiden begrepen niet erg goed waarom Moeder de vrouw ingesloten diende te blijven in cel 3. “Ik zal je zo missen Mam. Waarom ga je niet gewoon mee naar huis”, vroegen twee betraande gezichtjes. Uw Hoofdredacteur wist beiden uiteindelijk te lijmen door hen een bezoek aan de locale McDonald’s in het vooruitzicht te stellen. Na een overheerlijke “Happy Meal” besloten de twee kleine detectives Uw Hoofdredacteur aan een kruisverhoor te onderwerpen. “Het is toch niet normaal Pap, om je vrouw achter te laten in het ziekenhuis? Je haalt haar toch wel een keer weer op Pap, je hebt wel vaker van die vreemde grapjes. Het is toch niet leuk dat Moeders vrijwillig hun kinderen in de steek laten? Bwaahaahaa…..”. U begrijpt, Uw Hoofdredacteur had het zweet al binnen een kwartiertje dik voor de kop staan. Gelukkig viel het olijke tweetal door alle opwinding al vroeg in de avond bijna in slaap. Hen naar bed te begeleiden was dan ook geen al te groot probleem.
Hoe anders was het gisteren! Moeder de vrouw werd in de ochtend geopereerd en was tegen de middag weer op haar cel, zij het een andere dan waar zij tot dat moment had kunnen verblijven. De nieuwe cel is een zogenaamde driepersoonscel, met dus ruimte voor twee medebewoonsters. Moeder de vrouw had en heeft veel pijn en was bovendien voorzien van nogal wat slangetjes en een infuus. U begrijpt, dat viel het olijke tweetal tijdens het bezoekuur zeer rauw op de maag. Enorm beduusd waren zij door de situatie die zij aantroffen. Bedremmeld stonden zij naast het bed van hun Moeder en gaven haar voorzichtig een handje. En passant verwijderde zoonlief op een haar na één van de ingebrachte slangetjes, het was maar goed dat Moeder de vrouw toch al verging van de pijn. Na zo’n drie kwartier hielden de kinderen het voor gezien, zij waren compleet van slag. Onderweg naar Huize Hoofdredacteur werd de achterbank van de auto doordrenkt met tranen. “Wat zielig toch Pap. Gisteren konden we nog zo leuk met Mama spelen, vandaag kon ze echter helemaal niets. En dan praatte ze ook nog zo raar. Wordt dat wel weer beter Pap. Als dat namelijk niet zo is dan kunnen we haar nooit meer goed verstaan, Bweehheeee……”.
Het ach en wee hield beduidend langer aan dan dag één. Zelfs op het moment dat het tijd werd om naar bed te gaan waren de olijkerds nog verdrietig. “Nu kunnen we Mama helemaal geen knuffel geven. Hoe moet dat nu toch? Stel dat we er niet van kunnen slapen en moeten huilen? Dan raakt mijn neus verstopt en kan ik geen adem meer halen. En, als ik geen adem meer kan halen dan loop ik het risico te stikken. Bwaahhaahhaa….”. Er restte Uw Hoofdredacteur niets anders dan toevlucht te nemen tot een grote truc. “Zal ik een fotootje van Mama uit de printer halen? Dan kunnen jullie in ieder geval naar haar kijken. Is dat een goed idee of niet? De Olijke Twee begonnen na te denken en na korte tijd merkte zoonlief, Levi geheten, het volgende op: “Het is dan weliswaar een nepmoeder, maar in elk geval kan ik haar dan wel even zogenaamd omhelzen. Dus doe maar Pap, inderdaad een goed idee.” Dochterlief had nog wel een aantal praktische vragen (is het wel verantwoord om papier in bed te hebben, wat als ik er vannacht bovenop ga liggen etc.), maar kon zich in de kern wel in het voornemen vinden. En zo kon het dan ook zijn dat Uw Hoofdredacteur, laat op de avond, toen hij nog even bij het tweetal op hun kamertjes ging kijken, het duo aantrof in diepe rust met de foto in de handjes. Het werkte dus prima.
Vanmiddag is het dus weer zover en is Uw Hoofdredacteur uitermate benieuwd naar het scenario wat vandaag weer wordt geschreven. Om de juiste stemming er even in te brengen werd besloten om, vooruitlopend aan het bezoek aan Moeder de vrouw, de kerstboom te gaan installeren. Zoonlief had daar niet veel zin in, hij ging liever bij Frans spelen, zo wist hij te vertellen. Dochterlief vond het gelukkig wel geweldig om de kerstboom te voorzien van ballen en lampjes. Nu alleen straks het bezoekuur nog, pffffff…..
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten