Op het heerlijk warme eiland Curaçao is het vandaag maandag 12 december 2011 geworden. Er staat dus weer een nieuwe week voor de deur zodat je overal waar je komt hoort: “Bon Siman”. Zo wenst men elkaar namelijk steevast op de maandag een goede en voorspoedige week toe. Het weekeinde is dus weer afgesloten, een weekeinde dat voor Uw Hoofdredacteur in de rol van mantelzorger, behoorlijk druk was. Maar, er gebeurde als vanouds natuurlijk nog veel meer op dit zo fraaie eiland. En, zoals regelmatig te doen gebruikelijk, kunt U er ook deze maandag weer alles over lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”
Uw Hoofdredacteur was het weekeinde behoorlijk druk, hij schreef het al. Moeder de vrouw moet namelijk revalideren en een aantal malen per dag voor een groot gedeelte worden ingepakt in verschillende verbanden. Uw Hoofdredacteur zit dus in de zorg en dient daarnaast zorg te dragen voor maaltijden van hoogwaardige kwaliteit, aandacht en vermaak voor de Olijke Twee. Het viel dus allemaal niet mee, zeker niet toen Moeder de vrouw opmerkte dat zij toch stellig had gedacht een “all inclusive” verblijf te hebben geboekt. Uw Hoofdredacteur heeft deze opmerking maar voor kennisgeving aangenomen, meer dan je best kun je toch eigenlijk niet doen? Waarschijnlijk heeft een en ander te maken met wat aanloopproblemen en zal het, na enige dagen van gewenning, vast beter gaan met Uw Hoofdredacteur in de rol van Food & Beverage Manager. Hoe het ook zal zijn, U wordt vanzelfsprekend uitvoerig op de hoogte gehouden in één der volgende edities.
Zat het gezin Hoofdredacteur dit weekeinde dus behoorlijk aan huis gekluisterd, voor anderen gold dat volstrekt niet. En zo kon het zijn dat Uw Hoofdredacteur, uit zeer betrouwbare bron, het volgende relaas ten gehore kwam. Wat was er dan eigenlijk aan de hand? Welnu, U bent op de hoogte van het bestaan van de familie Pinoccio bestaande uit heer Evert, eega Ina en zoon Frans. Nu was het zo dat eega Ina al geruime tijd last had van een zeer pijnlijke teen alwaar zich een likdoorn bleek te bevinden. Het werd, vanwege de overlast, hoog tijd hier iets aan te laten doen en eega Ina maakte daarom een afspraak met een gerenommeerd likdoorninstituut. De behandeling zou zo ongeveer een uurtje in beslag nemen en de heer E. Pinoccio maakte zich dan ook behoorlijk zorgen toen zijn eega vele uren wegbleef. Toen eega Ina vele uren later arriveerde, bleek er aan de likdoorn nog tamelijk weinig te zijn gedaan. Het bleek dat eega Ina met alle egards was ontvangen. De voetjes werden geschrobd, gepoetst, gevijld en de nageltjes werden meer dan keurig gelakt. Na een uur of twee bedacht eega Ina dat deze werkwijze toch wel enigszins afweek van reguliere likdoornbehandelingen. Zij vroeg dan ook, uitermate vriendelijk, aan de likdoornbehandelaarster of deze werkwijze gebruikelijk was. “Si Senora. Yo hablo Espanol solo. Yo no comprendo nada Señora.” De dame bleek, buiten haar moedertaal Spaans, dus geen enkel ander woord over de grens te spreken. Met handen en voet (van de andere was de lak nog niet droog), maakte eega Ina duidelijk dat zij behoorlijk last heeft van een likdoorn. De dame begreep het uiteindelijk klaarblijkelijk toch wel enigszins. In ieder geval heeft zij eega Ina doorverwezen naar een ander instituut dan de schoonheidssalon waar zij zelf werkt. Wordt eveneens vervolgd dus….
Pinoccio zelf was dit weekeinde erg druk met zijn favoriete bezigheid, hetwelk bestaat uit duiken. Nu was het gisteren zo, op de zondag derhalve, dat aan Pinoccio gevraagd werd een groepje beginnelingen te begeleiden bij één van hun eerste ervaringen onder water. Vriendelijk als hij is, stemde Pinoccio daarin graag toe om vervolgens, aan het begin van de middag, met de verschillende groepsleden te worden geconfronteerd. Die kennismaking verraste hem nogal. Wat bleek namelijk? Welnu, het gezelschap was divers van samenstelling edoch kende het wel enige overeenkomsten. Zo was er het lid van het gezelschap dat bleek te beschikken over een gezichtsvermogen van wel 10% van datgene wat gebruikelijk is. Het volgende lid van het gezelschap miste zijn vingers en lid drie was het onmogelijk zijn oren te klaren, hetgeen een conditio sine qua non is om goed te kunnen duiken. Lid 1, die van de 10%, herkende vervolgens al vrij snel in een barracuda van een meter een zoute haring, lid twee, die van de vingers, lukte het maar niet om onder water aan te geven dat het goed met hem ging. Normaliter wordt er dan namelijk van twee vingers een “O” gemaakt om dat te verduidelijken. Lid drie lukte het om tot een diepte van twee meter af te dalen, daarna nam de druk op zijn oren tot onverantwoorde proporties toe. U begrijpt, de heer Pinoccio had de middag van zijn leven.
Als laatste dan nog even aandacht voor de belevenissen van de familie Angelus. U herinnert het zich wellicht nog uit een ver verleden, het Woodstock Music and Art Festival dat in 1969 drie dagen lang voor vrede en muziek zorgde in de buurt van New York. Vele zeer bekende muzikanten als Melanie, Joe Cocker en Carlos Santana traden daar op voor 400.000 bezoekers, die voornamelijk gehuld waren in weinig kledij. Dat festival werd gisteren op het strand van Kokomo Beach, door zo’n 16 verschillende bands, nog eens dunnetjes overgedaan. En, vanzelfsprekend was de familie Angelus van de partij. Het was groots, geweldig en grandioos geweest, zo liet de familie weten. Hopelijk wordt dit evenement volgend jaar nog eens herhaald wanneer Uw Hoofdredacteur zijn uniform (witte jas met rood kruis) heeft af kunnen werpen. Voorlopig rest eerst nog een poos de mantelzorg…..
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten