Op het vandaag bijzonder regenachtige Curaçao is het donderdag 20 oktober 2011 geworden. In alle vroegte (het is dan meestal zo tegen kwart voor zes in de ochtend wanneer Uw Hoofdredacteur noodgedwongen zijn warme bedje dient te verlaten) regende het pijpenstelen. Met bakken tegelijk kwam het water uit de lucht, hetgeen tijdens het ritje naar het werk al leidde tot wateroverlast op verschillende straten. Het is dus echt waar: het regenseizoen is weer begonnen. Het waren de afgelopen dagen barre tijden in Huize Hoofdredacteur, met name voor Moeder de vrouw. En, zoals te doen gebruikelijk, kunt U ook ditmaal alle details lezen in deze editie van “een zonnig avontuur.”
Wat gebeurde er de afgelopen dagen zoal op Curaçao, zo zult U zich wellicht afvragen. Welnu, in eerste instantie leek het er aan het begin van deze week op dat het een rustige week zou gaan worden voor het gezin Hoofdredacteur. Niets bleek echter minder waar te zijn. Nadat Uw Hoofdredacteur in de vorige editie al melding maakte van een bezoek aan de huisarts voor de jongste olijkerd in verband met nieuw aan te schaffen (voetbal)voeten, werd het aan het einde van de avond zeer onrustig in Huize Hoofdredacteur. Zo tegen tien uur in de avond klonk van de slaapkamer van de betreffende jongste olijkerd een enorm paniekerig gehuil. Uw Hoofdredacteur sprintte de trap op om aldaar een immens benauwd mannetje aan te treffen. Nauwelijks kreeg het ventje lucht; hij bleek een aanval te hebben van (pseudo)kroep. Uw Hoofdredacteur zal U de details besparen, maar het leek er zeer op als moest het kereltje adem halen door een rietje. Hij was dus bijzonder angstig. De enige remedie die Uw Hoofdredacteur kon bedenken was om te gaan stomen in de badkamer. Dus: kleren uit (ook voor Uw Hoofdredacteur), kranen op heet, ramen en deuren dicht en…. stomen maar. Na verloop van tijd werd het ventje (en Uw Hoofdredacteur) rustiger. Nadat vervolgens het mannetje in de gelegenheid was gesteld om buiten nog iets te drinken, leek zijn situatie weer wat hanteerbaarder. Wel besloten Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur dat het goed zou zijn het ventje in de gaten te houden, reden om hem in bed tussen de beide echtelieden neer te leggen. Het leek even goed te gaan, maar uiteindelijk werd de olijkerd weer enorm benauwd. Samen met Uw Hoofdredacteur heeft het mannetje dan ook een groot gedeelte van de nacht in de buitenlucht doorgebracht. Inmiddels gaat het hem, na een hernieuwd bezoek aan de huisarts, gelukkig alweer een stuk beter.
U weet wellicht dat Huize Hoofdredacteur bewaakt wordt door een tweetal kleine keffertjes, Jetje en Youri geheten. Nu is het zo, dat wanneer Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur moeten werken of anderszins afwezig zijn, de keffertjes buiten blijven achter de deur van een afgesloten toegangspoort. Dat leek nimmer een probleem, tot een aantal dagen geleden. Beide keffertjes hadden namelijk besloten een uitbraakpoging te gaan ondernemen. Zij waren zo vaak met bruusk geweld tegen de houten deurdelen aangesprongen, dat er spontaan een plank was geknapt. Daardoor ontstond een opening waardoor de beide blaffers de openbare weg konden betreden en dat overigens ook daadwerkelijk deden. De buurvrouw trof beiden op heterdaad aan en hield hen staande. Althans, dat lukte slechts bij één blaffer, en wel bij Jetje. De ander, een soort zwarte teckel, liet zich niet bedotten. Hij gromde zodanig dat de buurvrouw wel uitkeek hem dichter te benaderen. Uiteindelijk werd Moeder de vrouw dan ook maar gebeld op haar werkplek. Zij spoedde zich naar huis, ving de keffers en vertrok naar de plaatselijke bouwmarkt om een nieuwe plank te scoren. Dat viel echter geenszins mee en bleek op zich ook een avontuur dat uren duurde. Eerst vroeg in de avond bleek de schade te zijn hersteld waardoor de beide blaffers weer veilig “achter de deur” kunnen verblijven.
Zoals gezegd, Moeder de vrouw heeft tot op vandaag haar weekje niet. Na het bezoek met de jongste olijkerd aan de huisarts, diende zij medicijnen te gaan kopen bij de plaatselijke apotheker. Toen het op betalen aankwam, ontstond er een probleem. Het bankpasje van Moeder de vrouw was namelijk niet langer aanwezig in haar tas. Er werd diep nagedacht: waar zou het pasje kunnen zijn. De laatste maal dat het pasje was gebruikt was een dag eerder, ten tijde van het bezoek aan de grutter die zo vaak “op de kleintjes past.” Snel pakte Moeder de vrouw de kleine olijkerd op, zette hem voorin de auto en riep:” Kom op Levi. We moeten met gezwinde spoed naar Albert Heijn. We gaan kijken of men daar mijn bankpas heeft gevonden.” Er werd fiks gas gegeven en snel vooruitgang geboekt. Althans, tot ongeveer een kilometer verderop. Aldaar stond, en niet eens achter een boom, een plaatselijke politieagent opgesteld die een fraai stopteken gaf aan Moeder de vrouw. “Bon dia signora. Wat doet dat kleine mannetje voorin de auto? Dat is niet toegestaan. U krijgt mogelijk een bekeuring”, zo meldde de agent. Moeder de vrouw lichtte de situatie toe en nam ondertussen ook nog even haar telefoon op. “Al geeft U mij dus een bekeuring, betalen kan ik niet. Mijn bankpasje is immers zoek”, zo meldde Moeder de vrouw aan de agente. “Ach ja, dat is waar ook.
U vertelde het al. Niets te halen dus? Rijdt U dan maar snel door mevrouw. Maar, het mannetje moet achterin zitten”, zo antwoordde de agent. Als een speer reed Moeder de vrouw door naar Albert Heijn. Gelukkig, haar pasje bleek te zijn gevonden. In ieder geval eindelijk een greintje geluk, al overheerste bij Moeder de vrouw het gevoel dat het de laatste dagen dus beslist niet mee had gezeten.
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten