Totaal aantal pageviews

maandag 31 december 2012

Te veel om te sterven, te weinig om te leven!

Het is op het zonnige eiland Curaçao de laatste dag van het jaar 2012 geworden. Inmiddels is de dag al een redelijk eind gevorderd en is het tegen half een in de middag. Uw Hoofdredacteur heeft anderhalf uur lang doorgebracht met het bakken van oliebollen in de meest prachtige vormen. Het resultaat mocht er zijn, zo begreep althans Uw Hoofdredacteur van de Olijke Twee en van Moeder de vrouw. Het jaar 2012 zit er dus bijna op en zal vanavond definitief worden uitgeluid met groot vuurwerk in de nabijheid van de pontjesbrug in Punda, alwaar zich traditiegetrouw velen zullen verzamelen. Zo ook de familie Hoofdredacteur nu die, sedert gisteren, weer is verenigd op dit zo fraaie eiland.

Gisteren, net na het middaguur, landde Uw Hoofdredacteur na een verblijf van zo'n 10 dagen in de wereld van Fidel Castro en Che Guevara, via een korte stop in Panama, vanuit Havana op Curaçao. Tien dagen waarin een onvergetelijk bezoek werd gebracht aan Cuba. Een trip  om werkelijk nooit meer te vergeten. Uw Hoofdredacteur kwam ogen en oren tekort om de vele indrukken op te kunnen slaan. Immers, alweer ruim een week geleden vertrok Uw Hoofdredacteur richting Havana om daar de eerste twee nachten van de trip te gaan doorbrengen. Met wat zenuwen in zijn lijf, dat dan weer wel. Dit was voornamelijk te wijten aan het feit dat het maar niet gelukte vervoer in Cuba via het World Wide Web te regelen. Achteraf was dat overigens prima, het maakte het avontuur er des te fraaier op.
 
Havana bleek een geweldige stad. Prachtige gebouwen, vele zeer oude Amerikaanse automobielen en enorme sigaren bleken er te kust en te keur voorradig te zijn. In een sfeer die ronduit weggekomen leek te zijn uit een oude spionageserie werd Uw Hoofdredacteur met zeer grote regelmaat aangeklampt door Cubanen die uit alle macht trachtten een centje bij te verdienen. Dat alles in een sfeer van volkomen geheimzinnigheid. Met grote frequentie weerklonk het achter de rug van Uw Hoofdredacteur: "Psst, psssst, pssst!" Steevast bleek het te gaan om geurige sigaren of flessen rum die, voor een vriendenprijsje, te koop werden aangeboden. In de winkels? Geen assortiment te verkrijgen. Nee, zoals een Cubaan later uitlegde. de echte handel wordt bedreven op straat. Daar waar je, binnen een dag of twee, leert dat onderhandelen een echt en uitermate ingewikkeld beroep kan zijn. Vervoer, voor de rit van ongeveer 300 kilometer richting Trinidad, was snel geregeld. Steevast was het zo dat er altijd wel weer "een vriend van een vriend van een vriend" was, die Uw Hoofdredacteur voor een alleszins redelijke prijs naar de volgende bestemming wilde brengen.

Zo werd Uw Hoofdredacteur na twee dagen Havana, gedurende een uur of vijf, uitermate comfortabel per Chevy uit 1955, naar Trinidad vervoerd waar hij was gehuisvest in een zogenaamde finca. Een finca bleek een soort ranch te zijn alwaar, zo vertelde men Uw Hoofdredacteur bij aankomst, zijn paard al voor hem gereed stond. En inderdaad, voor het kamertje waar Uw Hoofdredacteur twee nachten zou mogen slapen stond, op een grasveldje, een fraai bruin paardje al hinnikend te wachten. Niet vreemd, zo zou later worden opgemerkt. In Trinidad, alwaar de tijd sedert het jaar des Heeren 1851 lijkt te hebben stilgestaan, viel geen auto te bekennen. Men rijdt er te paard, al dan niet voorzien van een klein karretje erachter gespannen.
Bussen? Vergeet het maar, hetgeen eigenlijk overal in Cuba het geval was overigens. Men wordt vervoerd door bij de uitgang van een dorp of stadje te gaan staan en te wachten op een legertruck waar passagiers vervolgens als vee in worden gestopt. Alternatief? Jazeker, U wacht korte tijd op een koetsje om vervolgens een vaak urenlange reis af te leggen onder niet al te comfortabele omstandigheden. Trinidad was dus overweldigend. Veelal straatarme mensen die hun leven dansend doorbrengen onder de klanken van overal opgestelde Cubaanse muzikanten. Het leven is zo ingewikkeld dus nog niet. Tenminste, zolang er niet wordt gesproken over leefomstandigheden. Zoals een Cubaanse jongeman treffend vertelde onder genot van het hem aangeboden biertje: "Dit systeem is krankzinnig! Het levert je net teveel op om te sterven en net te weinig om te leven!"

Vanaf Trinidad trok Uw Hoofdredacteur verder om, via een verblijf van een dag in Santa Clara, uiteindelijk te belanden in Matanzas. Wederom zo'n stadje met verborgen schoonheden die slechts konden worden ontdekt nadat een jonge Cubaan aanbood een dag met Uw Hoofdredacteur op te trekken. Een auto of paard had hij niet, zo liet hij enigszins verontschuldigend weten. Er diende dus gelopen te worden, en hoe! Tot op de dag van vandaag heeft Uw Hoofdredacteur grote blaren op zijn voeten waardoor hij het voornemen, mocht hij het al eens hebben bezeten, de Nijmeegse Vierdaagse ooit mee te gaan lopen, definitief als onzinnig heeft verworpen. De dag met de gids leverde prachtige beelden op, nu een markt werd bezocht die slechts voor Cubanen, met een munteenheid waarin door toeristen niet betaald kan worden, toegankelijk was. Daarna werd een bezoek gebracht aan 29 kilometer druipsteengrot. Al met al: verbijsterend aan de ene kant, ontroerend aan de andere zijde.

Via een vriend van de gids werd Uw Hoofdredacteur uiteindelijk voor de laatste twee dagen verblijf weer afgeleverd in Havana. Wederom werden twee dagen lang de meest kleine steegjes doorgelopen en werden er Mojito's gedronken op fraaie pleinen die de meest prachtige muziek bleken te herbergen. Sneller dan snel kwam er een einde aan een dus onvergetelijke trip naar Cuba. Uw Hoofdredacteur had Moeder de vrouw immers beloofd om oliebollen voor haar te gaan bakken op de laatste dag die het jaar 2012 kent. Maar desalniettemin, Cuba staat voor de rest van zijn leven op het netvlies van Uw Hoofdredacteur gegrift!

Op Curaçao aangekomen werd Uw Hoofdredacteur afgehaald door Moeder de vrouw met in haar kielzog de Olijke Twee. Eerst nadat beide olijkerds urenlang aan een stuk hun verhalen bij Uw Hoofdredacteur deponeerden, ontstond de mogelijkheid om even met Moeder de vrouw van gedachten te wisselen. Ook zij had de nodige avonturen meegemaakt toen plotsklaps, tijdens een van de laatste dagen van haar verblijf op Curaçao, de eega van de heer Pinoccio met een niersteenaanval in het plaatselijke ziekenhuis belandde. Juist deze dagen zou het gezin Pinoccio bij Moeder de vrouw logeren in de opmaat naar hun vertrek naar Nederland. Uren later, het was al nacht, belde de heer Pinoccio met de mededeling dat men het ziekenhuis mocht verlaten. Er was slechts een probleem, zo wist de heer Pinoccio. Er was sprake van een lekke band en een reserveband die niet bij de auto bleek te behoren. Uiteindelijk arriveerde de familie Pinoccio, diep in de nacht, per taxi ten huize van Moeder de vrouw om uiteindelijk, de dag erop, naar Nederland te gaan vertrekken. Aldaar is het koud, zo begreep Uw Hoofdredacteur uit een foto van de heer en mevrouw Pinoccio. Toch mooi te zien dat het leven dat zij op Curaçao gewend waren te leiden, onder een dekentje gewoon werd voortgezet.

Daarnaast had Moeder de vrouw geruime tijd doorgebracht op het plaatselijke politiebureau nu, op enig moment, werd geconstateerd dat beide kentekenplaten van de auto van Uw Hoofdredacteur waren gestolen. De agent die de aangifte opnam begreep er niet veel van: "Wanneer heeft U de platen voor het laatst gezien Moeder de vrouw?" Moeder de vrouw vertelde dat zij geen enkel idee had wanneer zij de kentekenplaten voor het laatst had gezien, maar dat antwoord kon door de agent niet worden verwerkt. "Dat kan niet Moeder de vrouw, ik moet een datum invullen. Denkt U eens goed na dan!" Moeder de vrouw vertelde dat dan waarschijnlijk op of omstreeks 21 december, de dag van vertrek van Uw Hoofdredacteur, sprake was geweest van de ontvreemding. De agent zuchtte eens diep en berichtte: "Het moet echt concreter Moeder de vrouw. U zegt op 21 december, hoe laat dan ongeveer?" Moeder de vrouw deed alsof zij diep nadacht en zei dat het waarschijnlijk in de nachtelijke uren zou zijn gebeurd. De agent besloot dat het zo wel voldoende was en schreef op dat ontvreemding had plaatsgevonden op of omstreeks de nachtelijke uren op of omstreeks de nacht van 21 op 23 december 2012. Waarschijnlijk betreft het hier de langste nacht die ooit op Curaçao is voortgekomen.

Tijd om af te sluiten. Het jaar 2013 komt eraan en de herinneringen van Uw Hoofdredacteur gaan nog snel even terug aan al de collega's die het afgelopen jaar definitief afscheid namen en naar Nederland terugkeerden. Ronald, Christel, Lisa, Paul, Ina en Frans en noem ze maar op. Hen allen, maar ook de vele lezers van de dagelijkse edities van "Een Zonnig Avontuur" wordt een fijne jaarwisseling en een in alle opzichten voorspoedig 2013 gewenst namens de Olijke Twee, Julia en Levi geheten, namens Moeder de vrouw en vanzelfsprekend namens Uw Hoofdredacteur. Moge het nieuwe jaar U in alle opzichten brengen wat U ervan verwacht!

Wordt vervolgd…..    

Geen opmerkingen:

Een reactie posten