Gone with the wind....

Soms gebeuren er in je leven dingen die je niet voor mogelijk zou houden. Zelden komen ze op een moment dat ze welkom zijn, zo ook in je privéleven.  Toch gebeuren ze. En met een kracht en een betekenis die je, tot voor kort, nooit voor mogelijk zou hebben gehouden.  Het overkwam het prachtige Caribische eiland Sint Maarten, het overkwam mij en mijn gezin, bestaande uit Moeder de vrouw, een tweetal olijke kinderen in de bloei van hun leven, en mijzelf. Daarover gaat deze blog. Het gaat over de hurricane Irma, die immense schade toebracht aan een tot voor kort idyllisch eiland en het gaat over een drietal Nederlandse jongens (ook al zijn ze al op leeftijd), die voor de komende drie maanden zullen gaan proberen Sint Maarten te ondersteunen op duizenden kilometers afstand van huis en haard.

Huis en haard verloren velen op Sint Maarten, toen een orkaan het eiland met vernietigende kracht trof. Lantaarnpalen, daken, boten, complete huizen en noem maar op werden vernietigd met een kracht die het menselijk bevattingsvermogen ver te boven gaat. Al snel werd duidelijk dat hulp een noodzaak zou zijn. En daar kwam Uw Hoofdredacteur dus in beeld. Met hem twee oudgedienden, we zullen hen Bullie en Pinoccio noemen. Oudgedienden omdat Uw Hoofdredacteur de beide mannen al kende van een eerder Caribisch avontuur, zei het dat het toen een ander eiland in de Cariben betrof.

Dit gezelschap kwam in beeld toen Uw Hoofdredacteur anderhalve week geleden het verzoek kreeg

te bekijken of hij in staat zou zijn naar Sint Maarten af te reizen. Met je partner die net twee dagen een andere carrière aan het opbouwen is en met een olijk tweetal die vertrouwen op ouderlijke aanwezigheid, niet echt een goed moment. Maar, uiteindelijk werd toch het besluit genomen om te gaan. Niet alleen, maar met een technicus en een pragmaticus als gezelschap: Bullie en Pinoccio. Nu moet U weten, de een is niet te verstaan (Bullie), en de ander houdt nooit op met praten. Voorwaar, alle ingrediënten voor een nieuw avontuur zijn aanwezig. De komende maanden zal Uw Hoofdredacteur dan ook proberen U mee te nemen in dat avontuur.

Een avontuur dat daadwerkelijk van start ging op maandag 25 september. In alle vroegte meldden zich Pinoccio en Uw Hoofdredacteur in het lommerrijke Nijverdal, alwaar collega Bullie het vervoer naar onze nationale luchthaven had geregeld. Bullie’s zoon Jelle, een knul van ongeveer een meter of twee, zou ervoor zorgen dat het vervoermiddel waarmee het transport zou worden verzorgd, ook weer terug zou keren naar de plaats van herkomst. Hij verheugde zich daar overigens erg op omdat het vehikel een behoorlijk vermogen in zich bleek te herbergen. “Pa, betaal jij wel een eventuele bekeuring?” Bullie bromde, hetgeen meestal betekent dat hij er nog even over wil nadenken.

De reis naar de nationale luchthaven verliep voorspoedig, op een file van een uurtje na. Iets wat Bullie toch wel enige bezorgdheid opleverde. Hij bromde lange tijd, zonder overigens dat de rest van het gezelschap duidelijk werd wat hem zo bezig hield.  Via Google translate kwam Uw Hoofdredacteur  uiteindelijk tot de conclusie dat Bullie overwoog de auto te gaan stallen bij het station van Amersfoort, om vervolgens per trein door te gaan reizen naar Schiphol. Dat leek Uw Hoofdredacteur, die immers prinsheerlijk achterin het autootje was geparkeerd, geen goede zaak. Uw Hoofdredacteur bromde vervolgens maar iets terug, hetgeen blijkbaar onmiddellijk werd vertaald als: niet zeuren man, tied zat!

Dat bleek. Ruimschoots op tijd kon het gezelschap de koffer kwijt in een apparaat waar eerst allerlei gegevens op een schermpje moesten worden ingetoetst en een label moest worden bevestigd, waarna de koffer spoorloos verdween. Zo niet die van Bullie. Terwijl Pinoccio al ratelde vanaf vier uur in de ochtend, over van alles wat hij ooit in zijn leven had meegemaakt (en geloof Uw Hoofdredacteur, dat is nogal wat), bleek Bullie’s koffer te zwaar beladen te zijn. Geen wonder overigens, 10 kilogram waterzuiveringstabletten gooien al wat gewicht in de schaal. Precies 1 kilogram overgewicht leidde tot het aftikken van een bedrag van 100 euro. Persoonlijk leek dat Uw Hoofdredacteur in lijn met het tarief voor snelheidsovertredingen in Nederland . Daarmee doet hij immers wekelijks ervaring op.

Na een lange veiligheidscheck gelukte het Uw Hoofdredacteur  om beide mannen tijdig het vliegtuig in te loodsen voor de eerste etappe: een reis van meer dan negen uur naar Curaçao. Aldaar aangekomen zouden de mannen moeten proberen om de duizend tussenliggende kilometers naar Sint Maarten te overbruggen. Nog een mooi klusje nu er geen commerciële lijnvlucht naar Sint Maarten meer te boeken was en er slechts defensievliegtuigen kunnen landen. 

De vlucht naar Curaçao was een bijzondere. Bijzonder omdat Uw Hoofdredacteur naast Pinoccio werd geparkeerd. Nu is Pinoccio een beste vent. Hij heeft slechts een nadeel; er zit geen knop op waarmee je hem kunt uitzetten. U begrijpt, het werd een emotionele trip voor Uw Hoofdredacteur. Nee, dan had Bullie het beter getroffen nu hij zitting kon nemen naast een zeer hulpbehoevende overjarige Antilliaanse dame van gewicht. Gedurende de lange reis gelukte het Bullie de dame te helpen met het innemen van voedsel, het uitlaten van voedsel middels vervoer naar het toilet en door het verzorgen van een levendige conversatie in de vorm van gebrom. Althans van Bullie’s kant.

Om een lang verhaal niet nog langer te maken, het gelukte Uw Hoofdredacteur om met beide kornuiten op Curaçao aan te komen. Het was nog slechts even wachten op het bevestigen van de aankomst  van de huurauto, hetgeen door Bullie werd geregeld. Hij bromde iets in zijn telefoon en nam vervolgens plaats op een stoel in de hal. Een gebaar wat Uw Hoofdredacteur drie uur later besloot te volgen. “Ik moest onder dit reclamebord goan zitt’n, dan komm’n ze der zo an”, zo vertelde Bullie. Na drie uur besloot Pinoccio dat het genoeg was. Hij liep de hal rond en kwam terug met een dame die een bord omhoog hield waarop stond vermeld: Hr. B.U.Llie. Zij bleek er al vier uur te wachten!

Twee dagen lang werd er, op het voor ons zeer bekende eiland Curaçao, verbleven. Dagen die in het teken stonden van het brengen van bezoek aan vrienden van weleer en aan de gevangenis waar jarenlang door Bullie, Pinoccio en Uw Hoofdredacteur werkt gewerkt. Waar we ook kwamen, een warm welkom viel ons ten deel nu vele eilandbewoners blij waren ons weer in levende lijve te zien. Last but not least dienden deze twee dagen gebruikt te worden om vervoer naar Sint Maarten te regelen. Hetgeen overigens, met behulp van defensie, lukte zonder al te veel problemen. Het vinden van een slaapplaats op Sint Maarten bleek echter minder eenvoudig te zijn. Uiteindelijk gelukte het, door gebruik te maken van het netwerk van Uw Hoofdredacteur uit een eerder verleden, drie kamers te boeken in een hotel. Althans, zo werd verzekerd. Maar daarover later meer.

Woendagochtend 27 september was het dan eindelijk zover. Bullie, Pinoccio en Uw Hoofdredacteur kregen het bericht dat zij aan het einde van de ochtend werden verwacht op Hato Militair, de luchthaven waar vandaan defensievliegtuigen het luchtruim kiezen. Aldaar aangekomen scoorden we een kop koffie waarna we de piloot tegen het lijf liepen die kort na de hurricane over de Point Blanche-gevangenis was gevlogen. Daarbij had men vanuit het vliegtuig diverse foto’s genomen waarop duidelijk te zien was dat de schade groot was. Onmiddellijk werd duidelijk hoe ingewikkeld de klus zou gaan worden.

Na een korte briefing van een majoor die Engels sprak met een enorm Duits accent, werden we verzocht mee te lopen naar het vliegtuig dat ons naar Sint Maarten zou moeten gaan brengen. Het bleek een enorme Airbus A-400 te zijn van de Duitse Luftwaffe. “Als mijn vader zou weten dat ik met de Luftwaffe zou vliegen, dan draaide hij zich om in zijn graf”, zo berichtte Pinoccio. Het gigantische vliegtuig bleek voorzien te zijn van vier enorme propellers, een twintigtal passagiers, diverse Duitse militairen en vele pallets voorzien van water en hulpgoederen. Uw Hoofdredacteur en zijn kompanen werden in een soort hangend stoeltje in een lange rij naast elkaar geplaatst en aangegespt in een vierpuntsgordel. De Duits-Engels sprekende majoor verstrekte ons vervolgens oorbeschermers die in de oren dienden te worden gedraaid. Gele, opdat de grootte van de oren van Pinoccio nog eens extra kon worden benadrukt.

De motoren werden gestart en met een enorm lawaai zette het gigantische toestel zich in beweging. Uw Hoofdredacteur had op een bepaald moment geen idee of het toestel nog taxiede of al het hemelruim had gekozen. Immers, de mogelijkheid om ook maar iets van de buitenwereld te zien was er niet nu het vliegtuig geen ramen kende. Het moet gezegd, het was een vlucht om nooit te vergeten. Zeer bijzonder om in een soort van schommel met de bewegingen van het vliegtuig meegevoerd te worden. De twee uren die de vlucht welhaast in beslag nam, verstreken dan ook snel.

Aangekomen op de luchthaven van Sint Maarten werd onmiddellijk duidelijk hoe krachtig de orkaan het ooit zo fraaie eiland had getroffen. Het dak van het luchthavengebouw was grotendeels verdwenen. Waar we ook keken, overal zagen we huizen die ooit een dak hadden gehad, maar dat in de orkaan waren verloren. Ongelooflijk en bizar! In een legertent waren enige douanemedewerkers gezeten die ons paspoort van een fraai stempel voorzagen. Naast de tent stond een politieagent met in zijn handen een groot bord waarop stond vermeld “D.A.E. Director.” Pinoccio begreep onmiddellijk dat hiermee weleens een DJI-directeur kon worden bedoeld. Dat bleek te kloppen en vriendelijk berichtte de agent ons dat hij was gestuurd om ons naar het kantoor van de Minister van Justitie te brengen. Maar, allereerst zou hij even langs het hotel rijden opdat de bagage afgegeven zou kunnen worden. Nu moet U weten, de rit vanaf het vliegveld van Sint Maarten naar andere bestemmingen is doorgaans een lange. Het verkeer is zeer druk en kent slechts een weg. Daar bleek de agent een prachtige oplossing voor gevonden te hebben nu de politieauto voorzien bleek te zijn van sirene en zwaailicht. Met een vaartje van ongeveer 100 km per uur, hetgeen aangegeven in mijlen niet echt langzamer bleek te gaan, en onder oorverdovend lawaai gelukte het de agent om van een tweebaansweg een driebaansweg te maken. Hulde!

Bij het hotel aangekomen, dat er eerder op een folder prima uit leek te zien, wachtte een enorme

schok. Het dak was grotendeels ingestort, de ingang was versperd en het was er aardedonker. Uw Hoofdredacteur, voorzien van het telefoonnummer van Tiny, de eigenaar, deed verwoede pogingen te ontwaken uit zijn shock en belde deze Tiny. Het bleek dat er, naast het hotel, een klein stalen deurtje was dat geopend kon worden. Via een verwoest binnenplaatsje  en via trappen waar de balustrades van waren afgeknapt als luciferhoutjes, kon een hotelkamer worden bereikt. Dat bleek de enige kamer te zijn die nog enigszins intact was. Snel werd het besluit genomen om deze kamer dan maar met zijn drieën te gaan betrekken. Ook dat zou nog een enorme ervaring worden nu Bullie ’s nachts bleek te dromen van rondleidingen in een pindafabriek, maar dat terzijde.

De afgelopen dagen spraken Uw Hoofdredacteur en zijn mannen met vele functionarissen die bemoeienis hebben met het gevang. Duidelijk werd dat sprake is van grote beschadigingen en dat ons een enorme klus wacht. Daarover zal Uw Hoofdredacteur U, voor zover dat kan, de komende periode berichten. Rijdend over het eiland werd duidelijk hoezeer Sint Maarten is geraakt door Irma, de hurricane. Er is zo ongeveer geen huis meer heel, daken zijn ingestort en hotels en winkels zijn verwoest of zwaar beschadigd. De enkele supermarkt die is geopend kent vele lege schappen nu eerst de bevoorrading weer geregeld dient te worden. Voorzichtig is de water- en elektriciteitsvoorziening weer op gang gekomen. Vanaf het donkere hotelbalkon valt te zien dat boten op hun kant liggen, of zo de weg en het strand zijn opgegooid. Een enkele mast die boven het zeewater uitstijgt doet vermoeden dat er verschillende vaartuigen zijn getransformeerd tot onderzeeërs. Wanneer het ’s avonds donker wordt en vanaf 9 uur de avondklok ingaat en Uw Hoofdredacteur zich niet meer op straat mag vertonen, is sprake van een spookstad.

Zo af en toe hebben we de beschikking over internet nu Foo Ho, eigenaar van een Chinees restaurant die Uw Hoofdredacteur dagelijks voorziet van ontbijt, lunch en diner (Nasi, Bami en Saté), ons tot vriend heeft bestempeld. Dagelijks stelt hij ons in de gelegenheid, vanaf 11 uur lokale tijd, gebruik te maken van zijn internetverbinding. Bullie zag onmiddellijk kansen nu ook hij als vriend van Foo Ho werd aangemerkt. Vriendelijk bromde hij dan ook dat hij weleens had gehoord dat er ook veel Chinese eigenaren van wasserettes zijn. En ja hoor, Foo Ho toonde zich al snel bereid om de was te regelen via een familielid. Ook dat probleem weer opgelost.

Zoals reeds opgemerkt, Uw Hoofdredacteur en zijn team wacht de komende periode een boeiende klus. Hoe gaan we ervoor zorgen dat de schade wordt hersteld en het gevang verantwoord in bedrijf kan blijven? Een mooie opgave. Hoe dat zal gaan? U leest het vast en zeker in een volgende editie van een enigszins betrokken, maar toch zonnig avontuur!

Wordt vervolgd.