Op Curaçao, waar
het tamelijk bewolkt is vandaag, is het dinsdag 18 september 2012 geworden. De
nieuwe werkweek is alweer twee dagen oud en het weekeinde lijkt al weer
mijlenver achter ons te liggen. Een weekeinde dat er, zo zult U het vast wel
hebben begrepen, absoluut mocht zijn. Het was immers een geweldig avontuur om
een dag met een deux chevaux over de hobbelige wegen op dit eiland te mogen
rijden. De picknickmand gevuld, een flesje wijn in de koeler, wat wil je nog
meer? Het was dan ook met enige weemoed dat Uw Hoofdredacteur het autootje op
zondagochtend weer meegaf aan diens rechtmatige eigenaar. Maar goed, Uw
Hoofdredacteur schreef het al eens eerder: "soms is het beter iets moois
te verliezen dan dat je het nooit hebt gehad!"
Ook de
verschillende teamleden hadden een uitstekend weekeinde gehad, zo lieten zij
allen weten. Van de heer Pinoccio had Uw Hoofdredacteur die kennis uit eigen
wetenschap; hij maakte immers samen met zijn eega en met Moeder de vrouw een
geweldige duik vanaf het strand van Snake Bay. De (veel) rustiger Fries had
zich ook prima vermaakt berichtte hij. Wel was hij zodanig uitgeput geraakt van
het weekeinde dat hij signalen afgaf die duidelijk maakten dat hij gisterenavond
voornemens was om al tegen 19.00 uur zijn bed te gaan opzoeken. Dan mist U nog
slechts de wetenswaardigheden van een persoon: Jumping Paul. Welnu, deze gaf te
kennen dat hij het afgelopen weekeinde
het gebruikelijke ritueel had afgewerkt: ontwaken, naar St. Tropez lopen
voor een ontbijtje, naar Miles Jazzcafé wandelen voor een soepje tijdens de
lunch en daarna een drankje bij weer een ander etablissement op dit zo fraaie
eiland. Zo ziet U maar, het weekeinde werd door alle teamleden prima
doorgekomen.
Gisteren was het
dus ook weer een maandag als alle andere maandagen. De wekker in Huize
Hoofdredacteur meldde zich al tegen half zes in de vroege ochtend. Het olijke
tweetal diende immers weer op hun school te worden afgeleverd en Uw
Hoofdredacteur diende zijn werkzaamheden weer eens op te pakken. Moeder de
vrouw verrichtte wat hand- en spandiensten voor de eega van de heer Pinoccio en
pakte nadien haar rol van taxidriver weer op. Immers, de oudste olijkerd, Julia
geheten, had een speelafspraakje aan de andere zijde van het eiland en de
jongste olijkerd, Levi geheten, diende weer in zijn karatepak te worden gehesen
om zijn geliefde vechtsport te gaan beoefenen. Aan het einde van de middag
diende Uw Hoofdredacteur het ventje op te pikken hetgeen de gelegenheid gaf
hem, gedurende een minuut of tien, stiekem te observeren tijdens de les. Het
mannetje bleek volop mee te doen met het geknok, waarbij de kleur van de banden
van de tegenpartij er voor hem volstrekt niet toe deden. 
Elke willekeurige
lesgenoot werd door het ventje bij het karatepak gevat waarbij hij pogingen
deed de anderen te vloeren middels vliegende tackles. Het mannetje leert
klaarblijkelijk snel. Aan het einde van de les diende hij met een buiging
afscheid te nemen van zijn leermeester. Nadien meldde hij zich bij Uw
Hoofdredacteur met de mededeling: "Ik vind het hartstikke leuk op karate
Pap. Ik begrijp alleen niet wat de meester tegen me zegt als we afscheid moeten
nemen. Het is toch raar dat de meester zich dan omdraait, hard roept en ik dan
met mijn kop op de grond moet gaan zitten als buiging? Maar verder is het heel
erg leuk hoor. Ik blijf er heel lang op, totdat ik een paar medailles heb
gewonnen en een zwarte band heb. Als me dat te lang duurt, dan koop ik vast even
zo'n band in de sportzaak. Ik heb namelijk begrepen dat je ze ook los kunt
kopen, zonder dat je examen doet. Waarom zit je zo te lachen Pap? Pap…..?"
Wordt vervolgd…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten