Wat zien ik?

Het is vandaag dinsdag 15 mei 2012 op het snikhete eiland Curaçao. Het is warm, zeer warm vandaag. De thermometer wees een temperatuur aan van ongeveer 32 graden Celsius, nou dan weet U het wel. Het werd dus een dagje afzien op de werkplek van Uw Hoofdredacteur en de rest van het team. Immers, de airconditioning is er al welhaast een jaar defect. De laatste dagen, nu het zo warm is, levert dat dan ook veel gemor van medewerkers op. De hoogste tijd dus om het mechaniek maar eens te laten repareren, dan krijgen we weer eens wat frisse lucht. Maar, vooraleer het zover zal zijn, is er vast nog tijd U te voorzien van actuele informatie vanaf dit zo fraaie eiland. En daartoe dient dan ook deze editie van "een zonnig avontuur."

Gisteren viel hij weer eens met zijn neus (die overigens niet gering is en zijn bijnaam verklaart) in de boter. De heer Pinoccio, want om hem draait dit verhaal, heeft weer eens van nabij kunnen meemaken hoe groot soms verrassingen op dit eiland zijn. Wat was namelijk het geval? Welnu, U moet weten dat de heer Pinoccio op zijn werk zeer druk is met het bouwen en afwerken van een zogenaamd toegangscontrolegebouw. Een fraai gebouw, het is inmiddels bijna klaar, waar echter nog een klein probleempje de ingebruikneming ervan mogelijk zou kunnen gaan tegenhouden. In dit toegangscontrolegebouw dient er de mogelijkheid te zijn om, gezeten achter een immense balie, identiteitspapieren te controleren. Alvorens dat echter kan, dient er wel een soort van doorgeefluik aanwezig te zijn. En dat, dat was men nu juist bij de bouw van dit mooie gebouw vergeten. Niets aan de hand, de heer Pinoccio zou wel even regelen dat er een aantal doorgeefluiken worden gefabriceerd en in het harde glas van de balie kunnen worden geïnstalleerd. Hij moest dan ook op pad gisteren, en deed dat in het gezelschap van een locale collega. Voordat de auto zou worden gestart, had de heer Pinoccio even snel gekeken waar het bedrijfje dat moest worden bezocht, zich zou kunnen bevinden. Zover hij het goed dacht te zien, was het bedrijfje gevestigd in de wijk Jongbloed. Een kort tripje derhalve, althans zo liet het zich in eerste instantie aanzien.

De locale collega deelde echter de zienswijze van de heer Pinoccio niet. "Nee, nee. We moeten niet naar Jongbloed! Je moet eerst over de hoge Julianabrug en dan een stuk rechtdoor rijden. Ik weet wel waar het is." Trouw als hij aan gezag is, volgde de heer Pinoccio de aanwijzingen geroutineerd op. Uren werd er vervolgens rondgereden over een eiland wat echt niet zo groot is. Uiteindelijk kwam de heer Pinoccio in opstand en stopte hij het vervoermiddel: "Ga nu eerst eens even goed nadenken waar we moeten zijn. Kijk, dit is het adres. Je weet toch wel waar dat is?" De locale collega zuchtte eens diep en zei: "Je hebt gelijk. Ik ga even nadenken." Hij verstopte zijn ogen vervolgens achter zijn handen en nam een berustende pose, als was hij plots in een hypnotische toestand gebracht, aan. Na een half uurtje opende de collega zijn ogen, schudde zijn hoofd en sprak de profetische woorden: "Ik zie in mijn hoofd het bedrijfje wel, maar kan met geen mogelijkheid de straat vinden waar het bedrijf staat. Sorry." Daarbij de heer Pinoccio in opperste verwarring achterlatend. Om een lang verhaal niet nog langer te maken: uiteindelijk werd het bedrijfje gevonden. In Jongbloed.......

Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren ontving de jongste olijkerd, Levi geheten, op zijn verjaardag een moestuintje (door hem consequent woestuintje genoemd) van vriend Rob. Gedurende een aantal weken werd het geheel door het mannetje dagelijks trouw bewaterd opdat duurzame groei kon plaatsvinden. Hele zakken groentezaad had het ventje in het woestuintje gestrooid, hetgeen zich de afgelopen weken duidelijk liet wreken. Het geheel stond inmiddels zo vol met plantjes en groeide zo hard, dat het verstekken zou kunnen beginnen. De plantjes dienden uit elkaar te worden getrokken en meer ruimte toebedeeld te krijgen dan in eerste instantie door zoonlief was verstrekt. Moeder de vrouw bedacht daarom gisteren dat het een goed idee zou zijn het mannetje bij deze klus een handje te gaan helpen. "Zullen we de plantjes wat meer ruimte geven Levi? Je kunt ze zo een beetje verplaatsen." Het mannetje keek zijn Moeder eens aan en sprak: "Weet je Mam? Verzorg jij de komende dagen het woestuintje maar. Als je er dan een beetje genoeg van krijgt, dan mag je mij wel weer eens een keertje vragen. Ik ga bij de buren spelen. Doei Mam." U begrijpt het al: Moeder de vrouw is nu de trotse bezitster van veel Chinese kolen in wording en verschillende soorten radijs. Waar een woestuintje al niet goed voor is!

Wordt vervolgd.....