Het is vandaag
donderdag 31 mei op het nog immer zeer warme eiland Curaçao. Al vroeg in de
ochtend scheen de zon, ook vandaag weer, met grote kracht en liep de
temperatuur zeer snel op. Uw Hoofdredacteur had dan ook de nodige moeite om een
beetje droog op zijn werk te arriveren vandaag. Dat was overigens voor het
eerst in twee dagen, de afgelopen dagen vertoefde Uw Hoofdredacteur immers, op
verschillende locaties, in vergadering. Gisteren zelfs op het, ook zeer fraaie,
eiland Aruba, maar daarover later meer. Allereerst is het tijd U even bij te
praten, middels een nieuwe editie van "een zonnig avontuur", over de
actuele ontwikkelingen in de West.
Zoals U wellicht
nog weet, woont de familie Angelus op een prachtige plek aan de, in diverse tinten
blauw gekleurde, Caribische Zee. Nu is het zo dat de achterzijde van hun terras
grenst aan diezelfde zee. Dat heeft als bijkomend voordeel dat er nooit en te
nimmer etensresten in de container te hoeven worden gegooid; deze gaan namelijk
linea recta de zee in, alwaar de vele vissen ervoor zorgen dat al die resten
worden verorberd. Vanaf een hoogte van ongeveer een meter of tien mikt de
familie Angelus dus restanten aardappelen en botten in zee. Dat ging eigenlijk
altijd zeer goed, althans tot gisteren. Gisteren hadden zij namelijk een
bezoeker achter het huis. 
Er voer een mannetje in een klein bootje rond. En,
juist achter het huis van de familie Angelus had het mannetje besloten, gewapend
met een rolletje snoer, eens heerlijk te gaan vissen in het lekker warme
zeewater. Al enige uren lag het mannetje, redelijk onopgemerkt, te dobberen op
zee terwijl zijn snoertje was uitgerold. Niemand had last van het mannetje en
het mannetje had last van niemand. Althans, tot een uur of zes in de avond. Dat
was namelijk het moment dat de familie Angelus de vele Surinaamse kippetjes tot
op het bot had afgekloven. Gewapend met een enorme berg botten betrad
vervolgens mevrouw Angelus het terras om, zonder ook maar even naar beneden te
kijken, de boel in zee te mikken. Deze actie bracht een hevig tumult met zich
mee. Mevrouw Angelus, die in de verte iets dacht te horen, keek eens over de
rand van het terras en zag het vissermannetje liggen, bedolven onder de kippenbotten.
Onmiddellijk gooide mevrouw Angelus voor duizend jaar excuses over de rand. Of
ze geaccepteerd zijn? Uw Hoofdredacteur denkt van niet.
Eveneens gisteren
diende Uw Hoofdredacteur, vergezeld door de (veel) rustiger Fries, af te reizen
naar het in de buurt van Curaçao gelegen eiland Aruba. Al om zes uur in de
ochtend diende het tweetal zich te vervoegen op het locale vliegveld Hato om
vervolgens, per redelijk groot vliegtuig, na een half uurtje vliegen op Aruba
te landen. Het moet gezegd, het contrast tussen beide eilanden is groot.
Weliswaar is Curaçao een stuk groter, Aruba daarentegen is vele malen schoner.
De vergadering verliep prima waarna het, aan het einde van de middag, tijd werd
om weer in te gaan checken op het vliegveld. 
Nu was het zo dat Uw
Hoofdredacteur en de (veel) rustiger Fries in de ochtend met de maatschappij
Insel Air waren gevlogen. Keurig meldden beiden zich dan ook bij de
incheckbalie om daar te vragen naar de balie van Insel. Een keurige dame liet
weten: "Bij Insel zijn ze er nog niet. U vliegt om zes uur? Kom dan tegen
vijf uur maar even terug." Dat gaf de beide reizigers even tijd om een
drankje te gaan bestellen. Na een klein uurtje werd een nieuwe poging gewaagd.
Opnieuw sprak de dame: "Vreemd. Er staat helemaal geen vliegtuig van Insel
gepland om zes uur. Dit komt vast niet goed hoor. Gaat U maar even naar het
kantoor van Insel om te informeren wat er aan de hand is. Tot ziens." In
het betreffende kantoor aangekomen dienden de reisbescheiden te worden getoond.
Na slechts een half uurtje zoeken waren de papieren al boven water. Wat bleek?
Niet Insel zou de terugvlucht verzorgen, ditmaal was DAE namelijk de
vervoerder. En, de dame die de reizigers al tweemaal had toegesproken, was in
dienst van DAE. Ruim anderhalf uur was dus feitelijk voor niets gewacht. De
vriendelijkheid van de dame maakte overigens veel goed.
Thuis aangekomen
werd Uw Hoofdredacteur geconfronteerd met een gewonde dochter. Wat was namelijk
het geval? Welnu, dochterlief, Julia geheten, bezocht gisterenmiddag een
theater workshop. Gezeten op een tafeltje luisterden de vele kinderen geboeid
naar de uitleg van de theaterjuf. Plots viel echter de tafel om en kwam, met
een enorme klap, via het beentje van het meiske op de grond terecht. Een fikse
wond, die ernstig bloedde, was het vervolg. Moeder de vrouw kreeg daarom een
telefoontje met de vraag of zij dochterlief, die redelijk overstuur was
geraakt, wilde ophalen. Gelukkig was de wond niet zodanig diep dat er sprake
was van hechten, maar het deed het meiske wel pijn. Trots showde zij bij
thuiskomst aan Uw Hoofdredacteur haar been. "Morgen mag ik van Mam met
verband om mijn been naar school. Dat vind ik heel erg interessant Pap!" Uiteindelijk
liep dus alles goed af, gelukkig maar!
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten