Totaal aantal pageviews

zondag 29 december 2013

We cannot eat!

Vandaag is het zondag 29 december 2013 geworden in de immens drukke stad Medellin. Dat het zondag is viel voor het gezin Hoofdredacteur meer dan uitstekend te merken toen, in alle vroegte, het gebulder van de vele kerkklokken zorgde voor een geweldige wekservice. Het is zondag vandaag, de dag dat een bezoek gepland staat aan de dierentuin van Medellin en aan een groot kasteel waar vroeger, althans in de beleving van de jongste olijkerd, vele ridders leefden. U ziet, de familie Hoofdredacteur vermaakt zich prima, al werd gisterenavond al tegen de klok van achten de echtelijke sponde opgezocht omdat alle spieren van Uw Hoofdredacteur besloten hadden dat het, voor wat betreft de elasticiteit, einde oefening was. Immers, gisteren stond een bezoek gepland aan Park Arvi; een bezoek dat Uw Hoofdredacteur nog lang heugen zal.

De reis begon met het kopen van een kaartje voor de metro. Nu had Uw Hoofdredacteur becijferd dat, na het raadplegen van vele kaarten en het lezen van diverse reisverslagen, er 9 haltes zouden moeten worden gepasseerd alvorens zou kunnen worden uitgestapt aan de voet van de kabelbaan. De betreffende kabelbaan, vele kilometers lang, zou vervolgens naar het park voeren. Welnu, na 9 haltes werd inderdaad uitgestapt en werd een enorm centrum betreden van waaruit overigens, zelfs na herhaaldelijk een blik in de lucht te hebben geworpen, geen enkele kabelbaan te bespeuren viel. Navraag bij een der vele militairen die op straat rondlopen, maakte duidelijk dat Uw Hoofdredacteur ettelijke haltes te vroeg de uitgang van de metro had genomen. Het werd dan ook tijd wederom in de rij te gaan staan om nieuwe kaartjes te gaan kopen.
Verschillende haltes verder besloot het gezin Hoofdredacteur dat er voldoende contouren van de kabelbaan waar te nemen waren en werd uitgestapt. Snel werden er toegangsbewijzen voor de lange tocht naar het park gekocht en werd de gondel betreden. Wat een tocht, wat een tocht! Adembenemende uitzichten van zeer grote hoogtes zorgden ervoor dat het in de gondel muisstil werd. Bewogen werd er overigens ook nauwelijks nu de angst om neer te storten met elke meter aan hoogtewinst beduidend toenam. Drie etappes kende de tocht alvorens het park uiteindelijk werd bereikt. Een pracht natuurpark, dat moet gezegd. Gelegen op de top van een ijzingwekkend hoge berg bestond er de mogelijkheid om diverse wandeletappes af te leggen, hetgeen door Moeder de vrouw dan ook met enorme voortvarendheid werd georganiseerd. Heuvel op en heuvel af, en dat vele kilometers lang. Na enige uren bereikte het gezelschap Hoofdredacteur het stadium dat de beide olijkerds zich nog slechts lieten voortslepen; de energie was klaarblijkelijk meer dan op. Besloten werd om de afdaling, wederom per kabelbaan te gaan inzetten.

Opnieuw werd de metro opgezocht waarna werd besloten om te gaan verkassen naar het winkelcentrum waar die ochtend, in eerdere instantie, te vroeg was uitgestapt. Het was immers hoog tijd om de inwendige mens te gaan versterken. Ditmaal werd uitgestapt bij de juiste halte en werd de entree van het winkelcentrum opgezocht. Helaas, mis! Er bleek geen enkele sprake te zijn van een winkelcentrum maar van een enorm busstation. Er konden tickets worden gekocht voor een busreis naar vele grote steden in Colombia. Gelukkig was er wel een eettentje te vinden dat gespecialiseerd bleek in het bereiden van pollo, kip dus. Uw Hoofdredacteur nam echter een visje dat luisterde naar de naam Tilapia. Terwijl de rest van het gezin Hoofdredacteur het eten al snel geserveerd kreeg en het, min of meer, smakelijk tot zich had genomen, stond Uw Hoofdredacteur in de wachtstand. De serveerster kwam melden dat Uw Hoofdredacteur alvast een kopje Bruine Bonensoep (van het huis) kreeg omdat de vis nog even op zich zou laten wachten. Uiteindelijk kwam het diertje er wel. En, zegt U nu zelf: de compositie zag er toch geweldig uit?
Nadien werd het tijd om richting hotel te strompelen. Uw Hoofdredacteur was immers volledig van slag vanwege enorme spierpijnen. Nog even werd getracht een vierde stoel te regelen bij de receptie van het hotel. Uw Hoofdredacteur hanteerde daarvoor zijn meest beste Engelse argumenten: "We are four persons and have three chairs. That's crazy because we cannot eat!" De argumenten overtuigden de receptionist van geen kant, maar Moeder de vrouw klaarblijkelijk wel. Die lag immers weer eens, gierend van de lach, in de lobby te rollen. Uw Hoofdredacteur was het dus meer dan zat! Het werd tijd om het klokje rond te gaan slapen! Hetgeen geschiedde.....

Wordt vervolgd.....   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten