Het contrast is groot!

Het is vandaag zondag 3 maart 2013 geworden op het tamelijk bewolkte eiland Curaçao. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend nu Uw Hoofdredacteur zich, tegen de klok van half negen, in een leeg huis bevindt. Het is namelijk zo dat Moeder de vrouw, de Olijke Twee en de beide logees zich bevinden in het gezelschap van een aantal bevriende buren om daarmee een fikse wandeltocht over wat heuveltoppen te gaan ondernemen. De trip zal uiteindelijk, na een uur fiks te hebben gelopen, eindigen op het strand van Kokomo Beach. Helaas, helaas, Uw Hoofdredacteur is, hoe graag hij ook gewild zou hebben, persoonlijk niet in staat deze barre tocht af te leggen. Er staan immers diverse voetbalwedstrijden op het programma, wedstrijden die Uw Hoofdredacteur niet graag zou missen. Met tranen in zijn ogen moest hij het gezelschap wandelaars dan ook alleen laten vertrekken en rest hem slechts de eenzaamheid! Wat een hard gelag. Maar goed, nu Uw Hoofdredacteur zich even vermant, geeft dat onmiddellijk de gelegenheid om U even te voorzien van actuele berichtgeving vanaf dit mooie eiland. En, zoals te doen gebruikelijk dient daartoe deze editie van "Een Zonnig Avontuur."

Het was gisteren, op de zaterdag, een bijzonder drukke dag voor het gezin Hoofdredacteur. Het was weer eens zover: de Schroederschool organiseerde haar jaarlijkse voetbaltoernooi. Een toernooi waaraan, voor de derde maal in successie, ook de beide olijkerds, Julia en Levi geheten, zouden meedoen. De afgelopen twee jaren werd immers de felbegeerde wisselbeker gewonnen door het team van dochterlief Julia die haar zinnen dan ook wederom had gezet op het bemachtigen van de trofee. Zoonlief Levi deed voor het tweede achtereenvolgende jaar mee. Met name naar zijn optreden was Uw Hoofdredacteur uitermate benieuwd. Het voorgaande jaar, toen Uw Hoofdredacteur het genoegen had om als coach te mogen optreden, liet zoonlief namelijk in iedere te spelen wedstrijd, na ongeveer een minuut, weten dat het hem te warm was om verder te spelen. Na die opmerking verliet hij dan ook steevast het veld. Dit jaar echter, zo had het mannetje zichzelf beloofd, was hij als speler, vooral mentaal, enorm gegroeid.  

Tegen de klok van acht uur 's ochtends klonk het fluitsignaal van de heren scheidsrechters en kon de eerste wedstrijd een aanvang nemen. Het team van dochterlief kreeg ongenadig klop en verloor derhalve hun eerste wedstrijd met grote cijfers. Iets wat het meiske maar zeer matig aanstond. Helaas zou dit feit zich de overige drie nog te spelen wedstrijden ongewijzigd voortzetten. Hoe anders verging het echter zoonlief Levi! Met groot machtsvertoon won zijn team de ene na de andere wedstrijd waarbij het mannetje zich op het ene moment onderscheidde als een zeer robuuste verdediger en op het andere moment op de goede plek stond om de bal in het netje te leggen. Met een hoofd als een rood stoplicht weigerde het ventje om ook maar een maal te worden gewisseld en speelde hij vier wedstrijden lang alsof zijn leven ervan afhing. Met als gevolg dat in de laatste wedstrijd een gelijkspel zou volstaan om de felbegeerde trofee in ontvangst te mogen nemen. In die laatste wedstrijd ging het echter niet van een leien dakje en moest een achterstand van drie doelpunten worden ingelopen. Een zeer fraai afstandsschot van zoonlief Levi was mede debet aan het uiteindelijke gelijkspel. 3 tegen 3! De beker en de eindzege waren binnen.

Tranen van vreugde bij het winnende team werden begeleid door tranen van frustratie en verdriet bij dochterlief Julia. Welhaast een uur lang was haar verdriet niet te stuiten. "Ik had gewoon willen winnen en nu heeft Levi gewonnen! Bah, wat is het leven toch oneerlijk. Het is helemaal niet leuk om te verliezen. En ik had nog wel zo mijn best gedaan. Bah, bah, bah, wat heb ik een verdriet." Hoe anders verliep het interview met zoonlief als winnaar: "We zijn gewoon uitgegaan van onze eigen kracht en lieten de tegenstander komen. Daarmee creëerden we ruimte om op het beslissende moment toe te slaan. Ik denk persoonlijk dan ook dat de winst dik verdiend was en ik hoop dat de bondscoach, die immers op de tribune zat, het daarmee eens is. Zelf wist ik niet eens dat ik zo goed kon voetballen en heeft mijn  eigen optreden mij daarom, in positieve zin, enorm verrast. Ik denk er serieus over om toch maar eens op voetbal te gaan!" U ziet, het contrast tussen winnen of verliezen is groot.....

Wordt vervolgd.....