Het is eindelijk weekeinde nu op het zo zonnige eiland Curacao de zaterdag is aangebroken. Het is 23 maart 2013 en er ligt een tumultueuze dag achter veel justitiemedewerkers. Niet alleen voor justitiemedewerkers uit Nederland, maar ook collega’s die momenteel, als lid van het team van Uw Hoofdredacteur, op Curacao werkzaam zijn. Het was immers een behoorlijke klap gisteren, toen Staatssecretaris Teeven de sluiting van vele justitiele inrichtingen in Nederland aankondigde. Van de inrichtingen waar Uw Hoofdredacteur in een ver verleden werkzaam is geweest, zullen die te Hoogeveen en in Almelo waarschijnlijk hun deuren moeten sluiten. Een hard gelag, met name voor de vele collega’s die een ongewisse toekomst tegemoet zullen gaan. En, wat te denken voor bijvoorbeeld een dorp als Balkbrug? Voor de circa 500 inwoners van dat dorp valt een groot deel van hun bestaanszekerheid ineens weg. Natuurlijk, het was duidelijk dat er bezuinigd diende te worden, maar dit is wel een enorm radicale ingreep in het Uw Hoofdredacteur zo dierbare Gevangeniswezen. Het moge duidelijk zijn dat Uw Hoofdredacteur, evenals dat voor zeer velen binnen de justitiele inrichtingen zal hebben gegolden, diep geraakt was door het nieuws van gisteren.
De op Curacao aanwezige teamleden en Uw Hoofdredacteur leefden gisteren dus in twee werelden: die van Nederland en die van Curacao. Met gemengde gevoelens gingen zij dan ook de namiddag in op dit zo fraaie eiland. Immers, het zal niet aan U voorbij zijn gegaan: het afscheidsfeest van de (veel) rustiger Fries en van de heer Pinoccio stond, enkele uren na de persconferentie van de heer Teeven, gepland. Op de parkeerplaats, waar normaliter de vervoermiddelen van de medewerkers worden neergezet, werd een tweetal tenten opgebouwd. Vervolgens werd er, in de keuken van de personeelskantine, vol overgave gewerkt aan de productie van overheerlijke hapjes. Daarnaast werden er grote koelboxen gevuld met ijs om de drankjes te koelen, werd er een muziekinstallatie opgebouwd en was het wachten tot het vier uur zou gaan worden. De beide heren, de (veel) rustiger Fries en het kleine Pinoccio mannetje, werden met het verstrijken der uren allengs stiller. Blijkbaar steeg de spanning behoorlijk.
Tegen de klok van vieren werden de verschillende kantoren gesloten en trok een grote groep medewerkers richting parkeerplaats. Ook diverse externe relaties hadden de moeite genomen om de beide mannen te hand te komen schudden. Er werden mooie woorden tot de (veel) rustiger Fries en tot de kleine Pinoccio gesproken en er werden verschillende cadeautjes overhandigd. Uit de grote opkomst en de warme woorden viel duidelijk op te maken hoezeer beide mannen door de locale collega’s zullen worden gemist. Dat is absoluut opvallend, immers meer dan drie jaren geleden bestond er nog grote weerstand tegen de Nederlandse inzet. “Het kan verkeren” wist Gerbrand Adriaenszoon Bredero immers al in de 17e eeuw te vertellen. Ook Uw Hoofderdacteur zal beide kerels, na jaren van innige samenwerking, zeer gaan missen. Het is dan ook maar te hopen dat hij erin zal slagen om spoedig een vervanger te vinden. Gelukkig zijn er daartoe, in de eerste week van de maand april, al gesprekken in Nederland voor gepland.
Tegen de klok van zessen, toen het feestje overigens nog vrolijk voortduurde, was het hoog tijd voor Uw Hoofdredacteur om te gaan vertrekken. Hij diende immers nog een afscheidsbijeenkomst bij te gaan wonen nu de beide logees van het gezin Hoofdredacteur, Oom Albert en Tante Reinie geheten, morgen per grote KLM Boeing naar Nederland zullen gaan terugkeren. Moeder de vrouw had, ter gelegenheid van dit afscheid, een tafeltje gereserveerd bij het mooie landhuis ‘Brakkeput Mei Mei.’ Heerlijk gezeten op het grote terras, bij een temperatuur die dicht in de buurt van de dertig graden Celsius was gelegen, werd er genoten van een heerlijke maaltijd en werden Oom Albert en Tante Reinie zeer bedankt voor de ondersteuning gedurende de recente logeerperiode. Zonder hen zou het bijna onmogelijk zijn geweest, in een hectische periode binnen het gezin Hoofdredacteur, het huishouden draaiende te houden!
U ziet, welhaast de gehele dag stond in het teken van afscheid nemen. Nu is afscheid nemen van dierbaren nimmer leuk, maar bestaat wel altijd nog de mogelijkheid hen, in de verre of nabije toekomst, weer terug te zien. Het meest pijnlijke en ingrijpende moment was dan gisteren ook het voorgenomen afscheid van gebouwen waarbinnen zovele dierbare collega’s vaak lange werkzame jaren hebben doorgebracht. Voortaan zal het Gevangeniswezen in Nederland immers nooit meer hetzelfde zijn.
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten