Van vis en zeemeerminnen.....

Op het nog altijd fraaie eiland Curaçao is vandaag donderdag 24 januari 2013 aangebroken. Wederom is het vroeg in de ochtend en is het nog schemerig op dit mooie eiland. Als de weersvoorspelling klopt, dan duurt het niet lang meer of een stralend zonnetje zal Uw Hoofdredacteur weer in het licht zetten, waarbij de temperatuur vandaag weer fiks kan oplopen. Een heerlijk vooruitzicht derhalve, al zal Uw Hoofdredacteur achter de tralies van zijn werkplek de warmte niet echt kunnen voelen. Een kniesoor die erop let overigens! Het is weer hoog tijd om U even bij te praten over de ins en outs van het dagelijks leven op Curaçao. En, zoals U dat inmiddels vast wel bent gewend, dient daartoe deze editie van "Een Zonnig Avontuur."

Zoals U zich vast nog weet te herinneren is het gezin Hoofdredacteur tijdelijk uitgebreid met een tweetal logees: Oom Albert en Tante Reinie. Terwijl Moeder de vrouw druk is met haar werkzaamheden op haar schooltje en Uw Hoofdredacteur de zon bewondert vanachter getralied glas, hebben zij dagelijks het ruim voor zich alleen. En, zo zal later blijken, beiden vermaken zich meer dan prima. Gisteren was het zover dat Oom Albert had besloten zorg te dragen voor de ingrediënten die dagelijks het diner vormen in Huize Hoofdredacteur. Vis moest er gegeten worden, zo had hij al eerder bericht. "Want, da weet ie wa, viss'n bunt hartstikke gezond veur de mens'n!" En, zo kon het dan ook zijn dat Oom Albert, voorzien van een rolletje snoer en een boterham als aas, op jacht ging in de wateren van de Caribische Zee. De ene na de andere vis werd vervolgens door hem uit het water geslingerd en in een emmertje voor consumptie bewaard. Toen Uw Hoofdredacteur, laat in de avond overigens, huiswaarts keerde berichtte Oom Albert hem dan ook: "Ik wet noe woar ze zit die viss'n. Fluitje van'n cent! Ik doe het rolletje snoer een poar keer hen en weer en floep, doar hei d'r weer ene!" U begrijpt, het wordt waarschijnlijk twee maanden vis eten in Huize Hoofdredacteur.

Het was vanavond een tumult van jewelste in de (zee)tuin van Uw Hoofdredacteur. Verschrikte kreten en gejoel klonk als was er publiek in de zee achter het terras van Huize Hoofdredacteur neergestreken. Uw Hoofdredacteur besloot dan ook onmiddellijk, alert als altijd, om polshoogte te gaan nemen en tuurde, uitermate voorzichtig vanzelfsprekend, over het hekje naar beneden. Tot zijn stomme verbazing zag hij, enkele meters lager, een rode kano liggen welke volgelopen was met zeewater. Aan de zijkanten van het ranke vaartuigje bevonden zich twee jongedames die, met al hun kracht, probeerden de kano omhoog te tillen om er het zeewater uit te laten verdwijnen. Bij de hevige golfslag die de zee al weken laat zien, viel dat niet echt mee. De beide dametjes, keurig gekleed en in het bezit van een houten lat als peddel, waren inmiddels meer dan drijfnat. Hun verwoede pogingen duurden welhaast een half uur alvorens het hen uiteindelijk gelukte om wat water te lozen. Keurig zwaaiden beide dames nog een keer naar Uw Hoofdredacteur alvorens zij gracieus aan boord sprongen en hun latje ter hand namen. Even later waren zij uit het zicht verdwenen. Zouden er dan toch echt zeemeerminnen bestaan?

Nee, dan zag Uw Hoofdredacteur eerder die dag nog wel een ander bootje. Het was namelijk zo dat Uw Hoofdredacteur op het politiebureau diende te verschijnen voor een vergadering. Welnu, achter het plaatselijke politiebureau ligt een enorme parkeerplaats waar zeer veel in beslag genomen goederen worden opgeslagen. Zo vindt U er automobielen met veel ventilatie in de vorm van tientallen kogelgaten, maar ook vaartuigen. En, recentelijk had de plaatselijke hermandad een klein bootje van een drugsbaron gestald op de betreffende parkeerplaats. U ziet, misdaad kan dan misschien niet lonen, maar een relaxt vaartochtje houd je er, althans tijdelijk, soms wel aan over!

Wordt vervolgd…..