"Wat een snoepje!"

Een nieuwe werkweek is begonnen op het zo fraaie eiland Curaçao. Het is immers maandag 26 augustus 2013 vandaag. Het weekeinde is weer achter de rug en de week startte dan ook als vanouds met het smeren van broodjes en het vullen van bekers drinken. Vandaag wacht namelijk een lange dag met vele transportbewegingen nu er gewerkt moet worden, naar school moet worden gegaan en de jongste olijkerd vanmiddag naar zijn voetbaltraining dient te gaan. U ziet, het werkzame leven vergt toch wel enige organisatie binnen het gezin Hoofdredacteur. Zoals gezegd, het weekeinde zit er weer op. Een weekeinde overigens waarin weer eens van alles gebeurde. Redenen te over dus om U snel te voorzien van een nieuwe editie van "Een Zonnig Avontuur!"

Gisteren startte de zondag op de gebruikelijke wijze. Twee olijkerds die zich al zeer vroeg in de ochtend meldden, Uw Hoofdredacteur die gekluisterd zat aan zijn laptop om maar niets van het vaderlandse voetbal te hoeven missen en Moeder de vrouw die lang op een oor bleef liggen. Niets vreemds dus op deze dag. Hoezeer zou dat echter veranderen gedurende de middag en de avond. Het was namelijk zo dat het gezin Hoofdredacteur besloot om de middag te gaan doorbrengen op het nabijgelegen strandje van Snake Bay. Welnu, het bleek dat meerdere bekenden van het gezin Hoofdredacteur eenzelfde voornemen hadden en dientengevolge werd het een uitermate gezellig samenzijn op dit kleine strandje. Met buurman Jeroen, drie buurvrouwen en Moeder de vrouw viel de middag voor Uw Hoofdredacteur goed door te komen. Er werden wat biertjes en enige flessen wijn opgetrommeld en er werd wat afgekletst gisterenmiddag.

Na enige tijd betrad hij het strand. Met een figuur als ware hij geschapen naar het evenbeeld van Sylvester Stallone, meldde zich Martijn. Zijn entree was overweldigend nu de eerdergenoemde vrouwen onmiddellijk stil bleken te kunnen zijn. "Wat een pracht exemplaar en wat een snoepje!" waren opmerkingen die Uw Hoofdredacteur onmiddellijk ter ore kwamen. Als een stel giechelende bakvissen werd telkenmale een stiekeme blik op de torso van Martijn geworpen. Martijn bleek, zo vertelde hij even later, squashleraar te zijn. Jarenlang had hij op zeer hoog niveau squash gespeeld en dientengevolge gewerkt aan zijn indrukwekkende figuur. Het was opvallend dat, toen de dames te horen kregen wat de professie van Martijn was, zij per omgaande berichtten dat "zij juist hadden overwogen om iets aan sport te gaan doen. Wellicht dat squash een goede optie zou zijn." U begrijpt het al, de rest van de middag hadden buurman Jeroen en Uw Hoofdredacteur weinig aanspraak meer van de dames. Nee hoor: "Martijn, da's pas fijn!"

Nadat de squasher had besloten dat het tijd werd om te gaan verkassen, leek de animo bij het gezelschap om nog te blijven, ineens beduidend af te zakken. De gezinnen van buurman Jeroen en van Uw Hoofdredacteur besloten vervolgens om gezamenlijk de maaltijd te gaan gebruiken in het altijd levendige centrum van Boca Sami. Nadat de menukaart was bestudeerd en het gezelschap in afwachting was van de maaltijd, besloten de Olijke Twee en buurjongen Estiven om nog maar eens even een rondje te gaan maken over het aan zee gelegen terrein. Zij bleven wat lang weg, reden voor buurvrouw Michelle om de kinderen op te gaan halen. In paniek kwam Michelle even later terug: "Jullie moeten echt komen. De kinderen hebben een grafsteen gevonden. Die moet teruggelegd worden want ze wilden hem meenemen voor hun schatkist in hun hut. Oh wat erg! Ga erheen jongens!"

Met grote haast spoedden buurman Jeroen en Uw Hoofdredacteur zich richting de betreffende grafsteen. Op de steen stond het volgende vermeld: "Whopper. 1998 - 2012. R.I.P." Nu kon Uw Hoofdredacteur zich niet echt voorstellen dat er iemand Whopper zou hebben geheten, dus leek het te gaan om de gedenksteen van een hamburger of van een hond. "Ik kan niet echt goed rekenen, maar vier jaar is toch wel wat jong om te sterven", zo berichtte buurman Jeroen. Na enige uitleg ging hij er overigens mee akkoord om de eerdergenoemde vier jaren bij te stellen naar veertien jaren. Uiteindelijk werd de steen door de jeugdige rakkers opgepakt en weer teruggeplaatst op de plek waar hij in eerdere instantie was aangetroffen. Tot grote tevredenheid van buurvrouw Michelle. U ziet, er is eigenlijk nimmer sprake van zomaar een rustige zondag op Curaçao!

Wordt vervolgd.....