Terwijl op het zo
fraaie eiland Curaçao de zon al urenlang onbarmhartig schijnt, is het zondag 29
september 2013 geworden. Uw Hoofdredacteur heeft er, nu zojuist de middag is
aangebroken, al een lange dag opzitten. Wat was namelijk het geval? Welnu,
zoonlief Levi, de jongste olijkerd, diende hedenochtend deel te nemen aan zijn
allereerste voetbaltoernooi. Al tegen de klok van half acht was het ventje er
helemaal klaar voor. Twee wedstrijden diende hij te spelen op het mooi
aangelegde kunstgrasveld van de C.V.V. Willemstad. Bepakt met flessen water,
een mandarijn en een banaan vertrok zoonlief met in zijn kielzog Uw
Hoofdredacteur. Het bleek warm te zijn op het voetbalveld, zeer warm. De eerste
wedstrijd die zoonlief moest spelen tegen de thuisclub Willemstad, ging daarom helaas
kansloos met 4 tegen 1 verloren. De inzet was echter hartverwarmend en bood
zeker perspectief voor de tweede wedstrijd. Deze keiharde pot werd dan ook met
een tegen nul gewonnen.
Zoonlief had,
halverwege de tweede wedstrijd, een hoofd als een biet. Donkerrood gekleurd
meldde hij zich regelmatig bij Uw Hoofdredacteur langs de lijn. "Pap!
Water. Water!" dat was alles wat het ventje kon uitbrengen. Toen er nog
een minuut of twintig te spelen waren, meldde het mannetje zich opnieuw.
"Ik houd ermee op Pap! Het is me veel te warm. Ik ben er zat van!" Uw
Hoofdredacteur diende vervolgens te kletsen als Brugman om het mannetje binnen
de lijnen te kunnen houden. Uiteindelijk hielp de opmerking dat voetbal een
echte mannensport betrof en het daarbij niet past om je team in de steek te
laten, het mannetje over de streep. Keurig speelde hij de wedstrijd uit om
vervolgens op te merken dat "voetbal toch wel erg leuk is." Op de vraag
wat het ventje dan eigenlijk het leukst vond, werd een duidelijk antwoord
gegeven. "Het is leuk om, aan het einde van de wedstrijd, in een lange rij
langs de tegenstander te lopen en hen een high five te geven. Daarbij moet je
dan zeggen: je hebt goed gespeeld. Dat zeiden ze dus ook allemaal tegen mij!
Dat vind ik dan ook het leukst!" Het is maar dat U het weet.
Gisterenmiddag
diende Uw Hoofdredacteur zich te vervoegen op het locale vliegveld Hato. Aldaar
diende hij collega Hans op te halen die werd
ingevlogen vanuit het verre Nederland. Het was druk op het vliegveld,
voornamelijk met particuliere chauffeurs. Waarom dat was, werd Uw
Hoofdredacteur al snel duidelijk toen hij Minister Ronald Plasterk tegen het
lijf liep die, samen met de Nederlandse Vertegenwoordiger op dit eiland, als
eerste het vliegtuig mocht verlaten. In zijn kielzog een groot regiment
ambtelijk adviseurs, met wie Uw Hoofdredacteur vervolgens ook nog even kennis
mocht maken. Minister Plasterk zal morgen overleg hebben met politici op dit
mooie eiland, waarbij ondermeer de dagelijkse taak van Uw Hoofdredacteur op de
agenda zal staan. Het was dan ook uitermate goed om even met elkaar kennis te
maken, zo lijkt het althans Uw Hoofdredacteur.
Aansluitend besloot
Moeder de vrouw dat het voor het koken van een maaltijd veel te warm was. Er
werd dan ook afgereisd naar Saint Tropez, een pracht etablissement gelegen aan
de strakblauwe zee. Terwijl de Olijke Twee zich vermaakten met allerlei
digitale apparatuur, werd een verkoelend drankje en een snackplatter besteld.
Heerlijk om zo even bij te komen. Echter, enkele uren nadat het gezin Hoofdredacteur
weer in hun huis was teruggekeerd, bespeurde Uw Hoofdredacteur een knorrende
maag. De snackplatter bleek, bij lange na, niet voldoende om de honger te
stillen. De oplossing werd gevonden door te bellen met de bestellijn van
Pizzahut. "Hallo mevrouw, U spreekt met de Hoofdredacteur. Kan ik ook twee
pizza's bestellen?" De dame aan de lijn was even stil en zei vervolgens: "Mag
ik even Uw telefoonnummer kijken?" Dat vond Uw Hoofdredacteur prima waarop
het lang stil bleef. "Dan moet U het wel zeggen!" zo sprak de dame.
Uw Hoofdredacteur maakte daaruit op dat het de bedoeling zou zijn dat Uw
Hoofdredacteur zijn nummer zou geven, in plaats van dat de dame daadwerkelijk
zou kijken. Dat dit klopte, bleek uit het vervolg van het gesprek: "Mag ik
Uw naam kijken? Mag ik Uw straatnaam kijken? Mag ik Uw huisnummer kijken? Mag
ik Uw bestelling kijken?" Toen de dame uiteindelijk was uitgekeken meldde
zij dat 30 minuten later een chauffeur de pizza's zou kijken. "Nou ja, we
zien het wel", zo berichtte Uw Hoofdredacteur aan Moeder de vrouw. En ja
hoor, pakweg een uurtje later ging de telefoon van Uw Hoofdredacteur over.
"Hallo! U spreekt met de chauffeur. Ik zit naar Uw huis te kijken!"
zo berichtte de spreker. Twee heerlijke pizza's werden even later aan Uw
Hoofdredacteur overhandigd. Wisselgeld had de chauffeur niet: "Ik moet
even kijken of ik kan wisselen, maar ik denk het niet!" De moraal van dit
verhaal: "Pizzahut, een bekeken tent!"
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten