Helaas, helaas.....

Het is vandaag donderdag 14 november 2013 geworden op het zo fraaie eiland Curaçao. De zon schijnt alweer enige tijd op volle kracht en de temperatuur loopt dan snel op deze ochtend. Na een fiks gevecht met andere automobilisten om eindelijk over de Julianabrug te kunnen geraken, is Uw Hoofdredacteur inmiddels alweer enige tijd geleden gearriveerd op zijn dagelijkse werkplek alwaar collega Bullie hem met een kop koffie verwelkomde. Er wacht immers een drukke werkdag vandaag, met vele vergaderingen, belangrijke gesprekken en noem maar op. Ook Moeder de vrouw kent een drukke, en vooral lange, werkdag vandaag nu zij ook vanavond nog allerlei gesprekken van tien minuten dient te gaan voeren. U ziet, het gezin Hoofdredacteur is vandaag wel weer even van de straat. Hoog tijd om U nu dus even bij te praten over de actuele gebeurtenissen op dit zonnige eiland.
 

Zoals U zich wellicht nog weet te herinneren, wordt Huize Hoofdredacteur omringd door een enorm grote tropische tuin. In die tuin zijn prachtige bomen, struiken en planten te vinden. Dat  de tuin er keurig bij ligt, heeft te maken met het feit dat de eigenaar van de woning elke woensdag een viertal tuinlieden laat opdraven om het geheel er als een plaatje te laten uitzien. Zo ook dus gisteren, de dag dat Uw Hoofdredacteur de schrik van zijn leven kreeg. Wat was namelijk het geval? Welnu, toen Uw Hoofdredacteur arriveerde bij Huize Hoofdredacteur, viel het hem, in eerste instantie, volstrekt niet op dat er iets anders zou kunnen zijn dan dat normaal gesproken het geval is. Tot het moment dat Uw Hoofdredacteur zijn achterdeur opende. Stijf van schrik zag Uw Hoofdredacteur een man, onder de rieten palapa, liggen die geen enkel teken van leven meer vertoonde. Althans, zo leek het. Zijn ogen had de man stijf dicht en zijn ademhaling klonk ietwat reutelend. U begrijpt, allerlei gedachten schoten Uw Hoofdredacteur door het hoofd. Zou er sprake zijn van een misdrijf, was de man onwel geraakt en wie was de man eigenlijk? Even bedacht Uw Hoofdredacteur dat het wellicht een noodzaak zou zijn om de man leven in te blazen middels mond op mond beademing. Echter, toen Uw Hoofdredacteur de man van dichtbij beschouwde liet hij dat voornemen maar snel varen. Er zijn grenzen immers!

Uw Hoofdredacteur draaide vervolgens eerst maar eens op zijn gemak een shagje, maakte een foto van de man en kuchte eens. Als door een wesp gestoken richtte de man zich op. "Oh, oh. Ik sliep even als een roosje", zo berichtte de man. Op de vraag wie hij was, antwoordde de schone slaper dat hij meneer Stok werd genoemd en dat hij een der tuinlieden was. "De rest komt zo, maar ik was zo moe dat ik maar alvast ben gekomen", zo wist de heer Stok. Vanzelfsprekend toonde Uw Hoofdredacteur alle begrip, dat kunt U begrijpen. "Het spijt mij meneer. Ik was echt heel moe. Ik zal zo onmiddellijk het gras gaan maaien!" deelde de heer Stok mede. Om zich direct daarna nog weer eens even lekker om te draaien in afwachting van zijn collega's. Een uurtje later viel de heer Stok inderdaad te bespeuren achter de maaier. Zich volstrekt niet realiserend dat hij Uw Hoofdredacteur een enorme schok had bezorgd.

 

 

Dan was het gisteren dus eindelijk zover. Tegen drie uur in de middag ging een persconferentie van start waarbij de premier van Curaçao en de Gevolmachtigd Minister van dit land aanwezig waren. Eindelijk zou er uitleg worden gegeven over het, door de Gevolmachtigd Minister opgemaakte, Curriculum Vitae en over haar eerdere carrière in dienst van een grote Nederlandse bank. De pers was in groten getale op komen dagen en toonde zich meer dan benieuwd in de uitleg van de Gevolmachtigde dame. De dame zwaaide opzichtig met een aantal foldertjes waaruit zou moeten blijken welk een glanzende loopbaan zij achter de rug had. Onjuistheden opgenomen in haar CV? Nee hoor, daarvan was haar niets bekend. Een onjuist beschreven loopbaan? Nee hoor, daarvan was haar niets bekend. Er werd door de dame overigens geen enkele duidelijkheid gegeven over genoten opleidingen en eerdere werkkringen, dat zou haar privacy aantasten. Journalisten die over die thema's meer zouden willen weten, zouden in de gelegenheid worden gesteld om een persoonlijke afspraak te maken. Een afspraak waarbij dan wel die duidelijkheid zou worden verstrekt. U begrijpt, het duurde maar even alvorens een journalist aangaf dat hij inderdaad wel zo een afspraak wilde maken. Helaas, helaas. De Gevolmachtigde dame liet weten dat hij daarvoor een van haar medewerkers zou moeten benaderen. Het maken van een afspraak bleek vervolgens onmogelijk te zijn. Helaas, helaas.

Wordt vervolgd.....