Het is
zondagochtend 7 juli 2013 op het nog altijd warme eiland Curaçao. Uw
Hoofdredacteur, dagelijks slechts af en toe vergezeld door een grote leguaan,
die overigens ook bijzonder van zonnestralen schijnt te houden, mijmert in
herinneringen. Hoe dat komt? Nee hoor, het heeft geenszins te maken met het
feit dat hij slechts door dieren omringd is, maar veeleer door wat hij via de
televisie waarneemt de laatste dagen. De wielerwedstrijd Tour de France is
namelijk, sedert gisteren, in de Pyreneeën aangekomen. En, terwijl Uw
Hoofdredacteur dat live bekeek, kwamen de herinneringen plotsklaps weer uit
zijn geheugen tevoorschijn. Uw Hoofdredacteur neemt U dan ook, in deze editie
van "Een Zonnig Avontuur", graag even mee terug naar gebeurtenissen
die plaatsvonden in het jaar 2004. Lang geleden, dat is waar, maar
desalniettemin van groot belang. Althans, daar waar het gaat om die Pyreneeën.
Het was het jaar
dat de eindronde van het Europees Kampioenschap Voetbal plaats zou vinden in
Portugal. En, zoals U zich wellicht nog wel weet te herinneren: Het Nederlands
Elftal plaatste zich voor die eindronde, echter pas na playoffs met Schotland.
Onder leiding van bondscoach Dick Advocaat werd afgereisd naar Portugal om het
uit te gaan vechten in een poule met Tsjechië, Duitsland en Letland. Na een
gelijkspel tegen de Duitsers leek Nederland gemakkelijk te gaan winnen van de
Tsjechen. Een 2 - 0 voorsprong werd echter, na een geweldige wissel van de
Bondscoach die Robben eruit haalde, verruild voor een nederlaag met drie tegen
twee. Nederland zou slechts kunnen doorgaan naar de kwartfinales wanneer de
Tsjechen zouden winnen van de Oosterburen. Dat was het moment dat Moeder de
vrouw en Uw Hoofdredacteur, toen nog zonder Olijke Twee, besloten om het erop
te gaan wagen. We zouden op vakantie gaan. En wel naar het EK! 
Allereerst werd per
auto, voorzien van tent en koelkast, gereden naar Bilbao. Aldaar aangekomen,
bovenin Spanje, werd de tent opgezet en werd op de plaatselijke camping, in het
Oranje gehuld, tussen slechts enkele Spanjaarden, naar de wedstrijd tussen Tsjechië
en Duitsland gekeken. Toen de Duitsers de score openden leek de vakantie voor
Moeder de vrouw en Uw Hoofdredacteur al snel gedaan, echter dankzij de
veerkracht van de Tsjechen kwalificeerden de Nederlanders zich voor de volgende
ronde. Niemand in het restaurantje begreep ook maar iets van de vreugde die
twee dansende Nederlanders vervolgens uitstraalden. De volgende dag werd de
tent ingepakt en werd de lange reis naar Faro, in het zuiden van Portugal,
ingezet.
Geen kaartjes. Geen
campingplaats. Niets! Slechts een tent, Moeder de vrouw en een koelkast. Dat
was wat Uw Hoofdredacteur bij zich had toen hij aankwam op het centrale plein
te Faro na een rit die nimmer leek te eindigen. Het plein herbergde duizenden
Portugese fans die op een groot scherm keken naar de wedstrijd tussen hun
nationale trots en de Engelsen. Het was werkelijk geweldig! En, het was op
datzelfde plein dat Uw Hoofdredacteur vernam dat de Nederlanders in de volgende
wedstrijd zouden moeten acteren tegen de Zweden. Voor die wedstrijd zouden er,
de volgende ochtend, in het stadion van Albufeira, nog 4000 kaarten te koop
worden aangeboden, zo vertelde men. Het was dan ook zaak erbij te zijn,
concludeerden beide vakantiegangers.
De volgende
ochtend, het stadion van Albufeira. Werkelijk honderden mensen in een lange
rij. Lange, lange rijen A4-tjes met daarop namen en paspoortnummers van
wachtenden, aangeplakt op een muur. Een toegangsdeurtje, bewaakt door een
verveeld kijkende man die af en toe een naam opriep. De opgeroepen persoon
meldde zich en kon, na legitimatie, doorlopen naar een kantoortje. Circa 15
minuten later verliet diegene juichend het kantoor met een toegangskaartje voor
de wedstrijd. Het zou dus nog een jaar of drie duren voordat Uw Hoofdredacteur
aan de beurt zou zijn. Tijd voor een andere strategie derhalve. Uw
Hoofdredacteur vervoegde zich bij de portier aan de deur en vroeg: "Zit U
al lang bij de organisatie van het EK?" De man keek Uw Hoofdredacteur aan
en zei: "Ben je bedonderd! Ik ben hier vanmorgen gaan staan omdat die
Portugezen niets hebben geregeld en het hier oorlog wordt wanneer niemand het
in goede banen leidt. Ik zou willen dat er een andere idioot op zou staan om
dit te regelen!" Uw Hoofdredacteur keek de zeer opgefokte man aan en zei:
"Aangenaam kennis te maken. Mijn naam is idioot."
U begrijpt het vast
al wel. Uw Hoofdredacteur nam plaats aan de poort, riep als eerste de naam van
Moeder de vrouw, Monique, Ferry, Gerald en Elles op (want die waren er ook), en
loodste hen naar binnen. Vervolgens zocht hij een, al eveneens uren lang wachtend
medeslachtoffer op en vertelde de man hoe hij aan toegangskaarten zou kunnen
komen. U begrijpt, het was zo gepiept! Dat vervolgens de Nederlanders wonnen
van de Zweden en Uw Hoofdredacteur nog een gehele dag door Lissabon heeft
gelopen met een bord om zijn nek waarop
stond vermeld: "NEED ONE TICKET", hetgeen ook daadwerkelijk werd verkregen
via een gefrustreerde Engelsman die stond te plassen, dat verhaal zal Uw
Hoofdredacteur U besparen. Nederland werd in Lissabon immers uitgeschakeld!
Daar stonden Moeder de vrouw, de koelkast, de tent, de auto en Uw Hoofdredacteur
dan. Het was over en uit!
Welnu, we gingen
rijden! Dwars door Portugal en Spanje. Waar kwamen we uit? Jazeker, in de Pyreneeën.
Nog meer dan een week laafden we ons aan alle plaatsen waar de drugskoeriers
doorheen reden in hun streven De Tour te winnen. Maar vandaag? Niets herinnerde
meer aan de anabole steroïden, de EPO. Neen, Uw Hoofdredacteur zag de
toegangspoort van het stadion van Albufeira in zijn gedachten en twee
"gewone" Nederlandse jongens die duizendmaal stierven op weg naar de
top. Wat kan sport toch geweldig zijn. Dat geldt trouwens ook voor herinneringen!
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten